Zomerse gecombineerde Ierlandvakantie (Deel 7)

Door Bart Debaes

 

Het programma van deze ochtend ziet er uit als dat van gisteren. Ik ga de rust van het strand opzoeken en onderneem een strandwandeling van een half uur. Zo hoop ik dat weg van het gesurf, ik misschien minder verschuwde vissen zal vinden. Die opgezochte rust wordt al snel teniet gedaan door een aantal amazones die, natuurlijk vlakbij, een fotosessie komen nemen van hun ruiterwerk op zee. 

 

Zelf ook wat plaatjes proberen te nemen lijkt me de beste oplossing. De branding is een stuk heviger nog dan gisteren, en ik ben blij dat ik mijn zogeheten tropenshirt aan heb. 

 

Zee-amazones.

 

Dit Cordoba hemd, dat nu helaas uit het gamma van Baleno is verdwenen, is zeer aangenaam om te dragen. Het kleeft nooit aan het lichaam, is koel en snel droog. Allemaal kwaliteiten die hier in de broeiende Ierse zon(?!?), tussen de golven die op mijn lijf kapot spetteren voordelen bieden. Ik leer al snel dat je schuin steviger staat in de beukende golven. Mijn familiejuwelen krijgen anders te vaak harde bonken te verduren. Ik begrijp nu stukken beter wat Killian bedoelde met ”om te surfen moeten de golven niet altijd hoog zijn, maar vooral heel krachtig”. 

 

Stevige branding.

 

Het geeft iets speciaals om op zo een grote watervlakte met klein kunstaas aan de slag te gaan, daarom kan ik het makkelijk vol houden, maar het resultaat is dezelfde nul als gisteren. De te hoge watertemperatuur, het verkeerde kunstaas, of toch maar de onkunde, ik zal het nooit zeker weten. Daar er hier nog meer groene slierten in het water hangen is ook aan het platvissen weinig lol te beleven. Ik keer terug, want ik moet toch de kids zo snel mogelijk ophalen.

 

Deze namiddag willen we Slieve Leage aandoen, en dit is nog wel een stukje rijden. De Cliffs of Slieve Leage blijken de hoogste zeekliffen van Europa. Ze tornen een dikke 600 meter boven de zeespiegel uit. Ik was er vroeger al, maar toen was het mistig regen weer, en naast het belabberd zicht was het te glibberig om veilig de top te beklimmen. Het landschap er naartoe is erg de moeite, en hoe meer we de eindbestemming naderen hoe mooier het wordt. 

 

De weg wordt steeds mooier. 

 

De laatste kilometers voor de kliffen doen we zelfs te voet om ten volle de sfeer te kunnen beleven. 

 

Te voet beleef je dit meer.

 

Na een laatste bocht tonen de kliffen ten volle hun majestueuze schoonheid. 

 

Majestueus.

 

Het is droog, en zonnig dus niets belet ons om naar de top te trekken. Hier en daar is daarvoor een stevige klim van doen, maar de ‘views’ vormen de beloning van ons klimzweet. Terwijl we bijna helemaal boven zijn komt toch mist opzetten, en snel ontneemt die de vergezichten. Ze geven het geheel wel een speciale sfeer bij de afdaling. 

 

Speciale sfeer.

 

In de terugtocht houden we halt in de haven van Killybegs. 

 

Killybegs harbor.

 

Hier zouden supergrote harders moeten rondzwermen, maar misschien vanwege het late uur kunnen we er geen glimp van opvangen. De kinderen zien wel grote krabben rondkruipen en algauw steken ze een krabbentuigje samen. De kop van een makreel is er een perfect aas voor.

 

Bart Debaes