De sloot waarin hij vist is niet erg breed, toch krijgt hij die ‘grote’ moeilijk dichterbij. Telkens schiet de vis weer van Wim weg, daarbij iedere keer een aantal meters lijn nemende.

De boterhammen gaan er in als zoete broodjes, maar we hebben ondertussen zicht op nog meer sloten om aan te vallen, dus al gauw nemen we weer de hengels ter hand.

“Je moet het gewoon proberen, want je zult zien, Illex kunstaas is altijd net wat beter”. Dit wordt me met volle overtuiging aangehaald door Gunther Vandesande. Hier neem maar eens mee, en vis er mee! Let wel, ik moet het terugkrijgen hé, het is enkel eens om te gebruiken.

“Je moet het gewoon proberen, want je zult zien, Illex kunstaas is altijd net wat beter”. Dit wordt me met volle overtuiging aangehaald door Gunther Vandesande. Hier neem maar eens mee, en vis er mee! Let wel, ik moet het terugkrijgen hé, het is enkel eens om te gebruiken.

Ik ben al een uur te vroeg wakker en wat gaat de tijd trager ’s nachts. Hier kan ik niet meer liggen wachten, dus hop het bed uit. Om 3 uur komen de copains me hier ophalen dus moet ik zeker klaar staan. Ze arriveren bijna alle vier op het zelfde tijdstip, dus dat gaat vlot.

Yes, we mogen weer vissen na de corona. Ik weet al op welk water ik wil gaan liggen, en welke visserij ik ga doen. De belly ligt al geblazen, en om de rest van het materiaal in orde te maken, had ik de laatste weken ruim de tijd.

Het wordt straks heel erg warm. Het wordt de eerste dag dit jaar die de 30°C zou moeten aantikken. Niet echt iets waar ik naar uit kijk. De voormiddag lijkt het me nog wel te doen, maar ook nu lees ik al 24°C op de thermometer van mijn wagen.

Het werd gisterenavond later dan we hadden gedacht. Eén van de Ieren die ook te gast waren in fishcamp “Casa-Rio” had zijn gitaar mee gebracht , en bleek bovendien ook een prima folkzanger te zijn. Aan het gezellige barretje in het hoekje buiten klonken tot laat diverse soorten liedjes, gebracht door zangers met een Iers of Vlaams accent doorheen hun Engeltalige teksten.

Ik heb eigenlijk geen tijd om te vissen, maar de magnetische kracht van het water stuwt me toch naar een clubvijver in mijn buurt; gewoon eventjes gaan kijken. Je kent het waarschijnlijk wel.

​Hier liggen nogal wat grote stenen beneden, en daar ik vermoed dat daar soms wel eens wat mosseltjes zouden kunnen op staan, probeer ik de vis naar dieper te water te maneuvreren. Hij vertoont echter het gedrag van een niet opgeleide hond.

We zijn vier dagen ver in het nieuwe jaar als ik nog eens in de belly zit. Heel veel wateren staan gezwollen en erg bruin. Daarom koos ik ervoor om een vaart aan te vallen, want vanwege het sluizensysteem is dit wat minder gevoelig aan die hoogwaterstanden.

Zoals ik in een vorig verhaal al aanhaalde, duwt mijn vissershart me in de winter wel eens naar het vaste-stok-vissen. Dit keer stuwt er mij nog een andere drang vooruit. Mijn vorige karper-sessie was niet gelukt zoals ik verhoopte. De beten zetten niet voldoende door, ik sloeg toen te vaak mis, enz…..

Er is blijkbaar daar beneden nogal wat tumult geweest, want er is nu geen vis die nog mijn Native Spoon wil aanvallen. Zijn ze helemaal verdwenen, of willen ze gewoon dat ‘blauw-wit-roze-gespikkelde slingerding’ niet meer?

Dit soort van spannende dril smaakt naar meer, en al gauw vliegt mijn kunstaas weer richting einder. Ik hoef niet lang te wachten vooraleer ik nog eens mag aanslaan. Het is een wat kleiner exemplaar dit keer, maar dat deert me weinig. Daarna volgen een paar worpen zonder een aanbeet.

Weinigen zullen mij tegenspreken dat zeebaars tot de sterkste vissen behoren die er in onze wateren rondzwemmen. Ook weinigen zullen bedenken dat dit vissen zijn die evengoed met ultralicht materiaal te bevissen zijn. Ik herinner me echter een verhaaltje uit een boek van Jan Schreiner waarin ze met z’n twee naar zee trokken, om toch eens extra licht op de zeebaars te gaan vissen.

Het is één januari. Het feest van gisterennacht zit in mijn lijf en leden. Het regent buiten, en de wind blaast stevig. Geen weer om een hond, of een visser door te jagen. Maar die laatste soort kiest dat ‘toch buitengaan’ vaak gewoon uit zichzelf.

Ik begin met mijn hart te luchten. Het is namelijk zo dat de term ultralight te pas en ten onpas wordt gebruikt, en vaak helemaal ten onrechte. Oké, we zitten in een tijd dat er spinhengels van 200 gram worden gebruikt, en dan is een 40-grammer een licht stokje, maar ik houd me aan de oorsprong van de indeling, en die kwam het eerst voor in de schrijfsels van Jan Schreiner.

Ik weet dat het zelden leidt tot gemoedsrust als je de tweede hengel optuigt terwijl de eerste al aan het vissen is. Toch kan ik niet wachten. Het is al bijna 16.00uur, en de dagen zijn nog steeds erg kort hé. Ik richt me op, en wil een stap achteruit doen, als de pen wegduikt.