TotalFishing

Zicht op (Zoete) Zeebaars 93:

Door Joop Folkers

Wat een kwibussen zijn die snoekbaarzen toch; kieskeuriger kan toch eigenlijk niet. Zaterdag samen met Willem effe een rondje Haringvliet-Den Bommel gemaakt. Even als de dagen ervoor was het hard knokken voor een aanbeet!

Je vraagt je zelf wel eens af waarom ze van het één op het andere moment je kunstaas gewoon compleet negeren, terwijl ze het een uur eerder niet met rust konden laten! Ik denk dat juist dit soort facetten deze visserij zo aantrekkelijk maken.

Waarom is moeilijk uit te leggen, maar soms ga je vol overtuiging naar je stek met het gevoel dat het gewoon gaat lukken die dag! Weinig wind, lekker zonnetje etc. etc. Vaak kom je juist op dit soort dagen van de bekende koude kermis thuis! Niks vis, niks aanbeten, alsof het hele spul van de aardbodem is verdwenen.

Mooie rustige dagen geven zeker géén vanggarantie!

Dan de dag erna toch weer proberen, terwijl de weersverwachting minder dan aantrekkelijk is. En ja hoor, ineens zijn de zoetwaterstekels actiever dan ooit! Mede daarom heb ik mezelf al voorgenomen om gewoon te gaan vissen als ik er de tijd voor heb. Jezelf niet meer vastpinnen op mooie kalme visdagen, maar gewoon gaan met die hap!

Zowel dinsdag als woensdag besloot ik ondanks de vrieskou toch te gaan vissen. Al snel bleek (en dat verbaasde me niets) ik de enige idioot te zijn die een stevige snijdende oostenwind wilde trotseren om een aanbeet af te dwingen, maar ook nu bleek weer eens dat ik weinig af te dwingen had, want de teller van de aanbeten bleef gewoon op een ‘koude’ NUL staan!

Woensdag zou de oostelijke wind aanmerkelijk afnemen en besloot ik, ondanks de vernederende Nul van de dag ervoor, tóch nog een poging te wagen. Het eerste uur was het wederom niente capito. De inhoud van mijn rijkelijk gevulde kunstaasdozen werd dan ook zwaar op de proef gesteld.

Zelfs de ‘good old’ bruine Culprit werd niet eens bekeken. Toen ineens had ik het lek boven: een salt&pepper gekleurde Mann’s-shad leek de hap van de dag! De grote, rumoerige staart bleek het juiste antwoord om de mannen aan het vreten te krijgen. Oké, de aanbeten waren niet echt om over naar huis te schrijven, maar ik kreeg tenminste beet!

Effe ging het lekker los!

Grote herrieschoppende staarten bleken (althans even) de oplossing!

Als een vorst stond ik te genieten van de ene na de andere dril. Het waren geen bakken van snoekbaarzen, maar ik ving ze toch maar! Uiteraard nam ik de bekende proef op de som en schakelde (heel eigenwijs!) toch weer even over op een andere shad met een kleinere staart. Weg… over en afgelopen met de aanbeten!

Nogmaals, wat een kieskeurige boeven zijn het toch! Ik besloot het andere kunstaas 10 worpen de kans te geven, maar het haalde niets uit, ze bekeken het niet eens. De eerste de beste worp met mijn Mann’s- shad was het direct weer bingo!

Maar zoals gewoonlijk duurde het ‘aanbetenfeest’ weer eens te kort! Na ruim een uur supersport was het festijn weer over. Een dik uur waarin zowel grove baarzen als snoekbaarzen even lieten weten dat ze wel degelijk aanwezig waren!

Dus ook hier bleek gelukkig weer eens dat de aanhouder wint!