TotalFishing

Zicht op Zeebaars 80:

Koud, maar de moeite waard!

Door Joop Folkers

Eigenlijk stond ik maandagochtend in dubio: zal ik een paar uurtjes vissen of mijn lezing over zeebaars voor de beurs in Utrecht afmaken? Ik besloot ondanks de dichte mist, tóch nog even een paar uurtjes aan de Waterweg te gaan staan.

Op het moment dat ik de pier opliep vroeg ik mezelf af waar ik aan was begonnen; het zicht bedroeg nauwelijks 50 meter en de rode boei net buiten het piertje waar ik regelmatig sta te vissen, was gehuld in dikke mistflarden!

Maar goed, ik was er nu eenmaal, dus vooruit, en onder het motto ‘niet geschoten is altijd mis’ glibberde ik het met kiezelwieren begroeide piertje op.

Het tij leek volgens de tabellen gunstiger dan dat het in werkelijkheid was: 72 cm(!!) verlaging is op zich niet zo verontrustend, maar samen met een stevige zuidoosten wind zorgt dit in de regel voor een (te) felle stroming.

Een jigkop van 21 gram bleek dan ook al snel te licht om op de juiste wijze net boven de bodem aan te kunnen bieden. Ik schakelde dan ook al snel over op 28 gram en deze combi tikte keer op keer de bodem aan dus… het spel kon beginnen!

Ik vis in deze tijd van het jaar vrijwel uitsluitend met rode jigkoppen voorzien van mijn favoriete salt&pepper gekleurde Culprit shad. Een logische keuze omdat het Europoortgebied in deze periode is vergeven van de (kleine) wijting en dito steenbolk.

Hoewel de temperatuurmeter in mijn auto 5 graden aangaf, kwam de gevoelstemperatuur dankzij de combinatie van mist en een stevige zuidooster zeker niet boven de nul graden uit! Gek is niet het juiste woord, maar dat je prettig gestoord moet zijn om dit soort sessies te ondernemen staat voor mij wel vast.

Maar ja, je gaat gewoon tot het bekende gaatje om die laatste boem te verzilveren en die kan je thuis zittend op de bank nu eenmaal gewoon vergeten! Na ruim een uur kou lijden, voelde ik de ‘laatste moed’ toch lelijk in mijn lieslaarzen zakken. Ik besloot om deze (laatste) sessie met hooguit nog een ‘koud’ kwartiertje te verlengen om daarna mijn comfortabele huiskamer op te zoeken.

Maaarrrr… zo ineens uit het niets was daar die snoeiharde en altijd onverwachte harde dreun gevolgd door een gierende slip. Uiteraard ging ik uit mijn ‘panty’ en prevelde dat ik deze koude zeebaars niet zou lossen! De mist zorgde ervoor dat ik vanaf de pier niet zichtbaar was, maar op het moment dat ik deze beauty kon landen was mijn ‘oerbrul’ volgens mij in heel Hoek van Holland te horen!

Tja logisch, want daar sta je dan op 19 november met een kromme stok en een gierende slip. Wat kou?! Helemaal niks kou! Gewoon genieten van dit heerlijke moment dat duidelijk altijd weer te kort duurt!

Maar neem van me aan dat zo’n aanbeet in deze tijd van het jaar je een speciale kick geeft. Ik was er zeker van: deze sessie zou zeker nog een vervolg krijgen, want waar er één zwemt zwemmen er meer, toch?! En dat bleek al snel, want enkele worpen later was het weer raak maar miste de vis helaas mijn shad!

Ik vond het mooi en liet de Waterweg voor wat ie was. Voldaan en met een grijns op mijn gezicht wandelde ik naar de parkeerplaats. En… ik blijf geloven in die ene ‘Sinterklaasbaars’!!!

Stekel ze,
Joop.