Zicht op zeebaars 314 : De vele kanalen

 

Allereerst was er het Callandkanaal waar ik tijdens mijn naselectiewedstrijden in oktober en november met regelmaat enorme waaiers kleine vis uit het water zag springen. Ik dacht destijds eigenlijk aan zeeforel want die kwamen hier in dat altijd kraakheldere water veelvuldig voor.

Maar later realiseerde ik me dat het wel degelijk om grote zeebaarzen bleek te gaan die hier in dit voedselrijke gebied gewoon overwinterden. 

 

 

Het bewijs dat ze hier ook gedurende de wintermaanden verbleven kregen we eigenlijk pas een jaar of vijftien geleden. Tijdens de visserij op steenbolk en wijting verspeelden we in het najaar soms hele dikke zeebaarzen die het hadden voorzien op dit relatief kleine aas. Soms werden vooral de wijtingen tijdens het binnendraaien zonder pardon snoeihard geattaqueerd! Onze theorie klopte dus wel degelijk. 

 

 

De warmwateruitlaat van de centrale aan de Maasvlakte leverde na afsluiting van de zuiderblokkendam en de Edisonbaai zoveel warm water dat de zeewatertemperatuur in de diepe havens (van de Tweede Maasvlakte) altijd wel een graadje of vier hoger lag dan de gemiddelde zeewatertemperatuur. Logisch dus dat vriend zeebaars hier in dit gebied altijd een snipper actiever bleef dan op open zee! 

 

 

Maar goed, uiteraard verlegden we onze grenzen op zoek naar nieuwe stekken. Toen ik net naast de laatste brug een (zeebaars)visser zag staan, draaide ik mijn auto en nam eens poolshoogte. De man stond net rechts van de brug vlak bij de zoetwateruitlaat van het Brielse Meer. Op de vraag waarop hij viste en of hij al wat gevangen had, kregen we geen antwoord, waarop we besloten om zelf even een hengeltje te pakken. Onze eerste tien worpen met zowel een Magnum Rapala plug als de destijds o zo populaire Turbo shad leverden precies evenveel vissen op! Wie had dit verwacht?! 

 

 

We hebben in dit spookachtige kanaal gedurende de eerste vijf jaar waanzinnig goede vangsten geboekt met vele 80’ers. Maar zoals overal langs de kust is ook hier de populatie hard achteruit gegaan en mag je tegenwoordig blij zijn wanneer je een zeebaarsje weet te vangen tijdens een sessie. Maaarrrr… verreweg de mooiste vangsten boekten we rond de vele strekdammen in de (Nieuwe) Waterweg tussen Maassluis en de Semafoor van Hoek van Holland. Het was een speciale visserij waarbij we veel tijd hebben moeten steken in a: de manier van vissen en b: tijdens welk tij je de beste vangkansen maakte. 

 

 

We visten in die tijd vrijwel uitsluitend met gebonden jigkoppen voorzien van een parelmoer gekleurde Gator. Naarmate je het uitgestrekte gebied met zijn vele strekdammen beter leerde kennen, kwam je er achter dat de ene strekdam betere vangkansen opleverde tijdens het opkomende water, terwijl je op de strekdam enkele honderden meters verderop juist weer tijdens het afgaande water moest vissen. Kortom het was zo langzamerhand een hele studie geworden waar en wanneer je op een bepaalde stek moest vissen! 

 

Dankzij de info van Kees van der Houwen en Hansje Keur besloten we eens naar het eind van de pier te lopen om het aan de zeekant te proberen. Volgens deze mannen kon je daar met een beetje mazzel mooie dikke baarzen vangen. Na een pokke eind lopen met je plastic/nylon waadpak aan (want neopreen bestond toen nog niet) kwamen we zwaar bezweet aan op onze stek. Na veel geklauter en geglibber over de met schelpen begroeide stenen vonden we eindelijk een platte steen waar het allemaal moest gaan gebeuren. 

 

Destijds stond er gewoon nog vijf tot zeven meter (!!!) water net achter de stenen dus het was goed oppassen geblazen dat je niet in het water viel met je waadpak aan! Ik kan me nog goed herinneren dat we binnen enkele minuten allebei met een kromme hengel stonden. Helaas sneuvelden onze vissen tussen de stenen. 

 

 

Na een groot aantal missers en verspeelde vissen vond ik het wel goed en ‘worstelde’ me een weg terug naar de pier. Waarom weet ik nu nog niet maar ineens knalde mijn vismaat zijn jigkop uit een soort (noem het maar) frustratie van onze verspeelde zeebaarzen zo ver mogelijk de Waterweg in. Kansloze missie, dacht ik, maaarrrr… dat eerste worpje pakte heel anders uit dan verwacht want binnen enkele seconden stond hij een dikke zeebaars te drillen. 

 

Dit was het begin van het einde. Jongens, wat een baarzen zaten er daar op die ondiepte waar ooit de oude pier had gelopen. Maar omdat het bekende zeebaarsbloed nu eenmaal gaat waar het niet gaan kan, voer ik de volgende ochtend vroeg richting oude pier. Ik moest gewoonweg weten of het toevallig was dat we juist daar zoveel aanbeten kregen. Terwijl mijn dieptemeter ter plaatse bijna ‘ontplofte’, stonden we aan één stuk door met een kromme hengel. De ene baars was nog groter dan de ander en onze nylon lijnen (dyneema bestond uiteraard nog niet) hadden het soms zwaar te verduren met al die puinzooi op de bodem. 

 

 

Het was uiteraard een leerproces en als we destijds hadden geweten wat we nu weten, dan ben ik er van overtuigd dat er daar op die stek heel wat zeebaarsrecords waren gesneuveld! By the way de pier van Hoek van Holland is nog steeds een topstek, sterker nog, ik denk dat het de beste zeebaarsstek langs de Nederlandse kust is!

 

Afgelopen zaterdag heb ik er alweer mijn eerste workshop vervist. We hebben niets weten te landen maar hebben wel twee vissen verspeeld waarvan één dikke beer! Kortom, het seizoen is weer begonnen. Wil ook jij eens meedoen met zo’n interessante, leerzame zeebaarsworkshop geef je dan nu op. Stuur me even een mailtje joopvis@caiway.nl of bel me even +31-(0)6 2001 6129 dan zoeken we even de juiste datum voor je op. Je bent niet afhankelijk van een bepaalde dag want indien nodig geef ik mijn workshops gewoon zeven dagen per week. Kijk voor alle info even op mijn site www.zeebaarsworkshops.net.

 

Stekel ze,

 

The Bass Whisperer
Joop.