Zicht op zeebaars 313

 

Dankzij enkele bruikbare tips besloten we om het eens op de wrakken te gaan proberen. De volgende morgen was het dan zover. De enige apparatuur die ik aan boord had was een Philips gps en een Mach 1 van Lowrance die de diepte aangaf middels een papierrol. We hadden de juiste coördinaten dus was het een kwestie van varen en afwachten. 

 

 

Nadat we ruim een half uur voorbij de zuider blokkendam waren gevaren kwam de SAM boei in zicht. Volgens kenners was dit een enorm wrak dat in de Tweede Wereldoorlog compleet in bonken was geschoten waardoor er vele brokken metaal verspreid lagen over een enorm gebied. Op het moment dat we aankwamen zagen we dankzij een lichte vloedstroom een kleine neer ontstaan rond één van de vele ‘pieken’ rond de slijpgeulen. 

 

 

Omdat mijn Philips gps het voor gezien hield (was niets nieuws destijds, gewoon storing door het enorme drukke radarverkeer) was ik genoodzaakt om een soort kruispeiling te maken om de juiste positie te kunnen lokaliseren. Dit lukte wonderwel en mijn adrenalinegehalte steeg naar een recordhoogte op het moment dat er een hoge piek op mijn Lowrance verscheen. Zonder twijfel gooide ik mijn wrakanker in het wrak (wisten toen gewoon niet beter!) en wachtte op de dingen die gingen komen. Dankzij mijn beperkte ervaring had ik werkelijk geen idee met welk tij je hier het beste kon vissen. Kortom, gewoon proberen dus! 

 

 

Doordat de vloedstroom meer en meer aan kracht won, kon ik mijn gebonden jigkop mooi over de hoge piek van het wrak aanbieden. Toen ineens was daar uit het niets mijn (totaal onverwachte!) eerste dikke ‘wrakboem’, direct gevolgd door een supersnelle run. Wat er op dat moment door me heen ging is nauwelijks te beschrijven, maar juist deze aanbeet luidde, zoals later bleek, weer een hele nieuwe dimensie in van mijn toch al turbulente zeebaarsleven. 

 

 

Deze eerste wrak zeebaarssessie leverde veel, maar vooral mooie, grote, dikke vissen op. Zo dus weer een verslaving erbij. Na wat studies en algemene info bleek al snel dat er rond de monding van het Haringvliet de nodige mooie wrakken lagen, op pakweg een uurtje varen vanaf  onze locatie ’'s-Gravenzande. En zodra het weer het toeliet stonden we dan ook te trappelen om deze oude roestbonken met een bezoek te vereren! 

 

 

Achteraf bleek dat de vele fanatieke Zeeuwse zeebaarsvissers de wrakvisserij al veel verder hadden ontwikkeld. Zij hadden een zogenaamde eigen ‘geheime’ techniek opgebouwd, waardoor ze vriend zeebaars ook rond de ver gelegen wrakken, dus op diep water konden bevissen! ‘Berucht’ in die tijd waren de ‘broertjes’ die met hun Boston Whaler enorme afstanden aflegden om ‘maagdelijke’ wrakken te bezoeken. 

 

 

De techniek in het zuiden was de visserij met al dan niet verchroomde pilkertjes of zware (gebonden) jigkoppen. De manier van vissen zal ik je besparen maar die was zeer genuanceerd. Het zogenoemde buizenwrak was een unieke stek waar je bootje aan bootje lag en iedereen vrijwel uitsluitend met steekzagers viste. 

 

 

Maar goed wij moesten het in deze regio doen met de SAM, het Stuurwiel, de Obstructie en het NAM wrak en enkele andere kleinere wrakken die soms zeer productief bleken te zijn. 

Maar na enkele jaren trokken ook wij die grote wijde plas op om ons geluk te beproeven. Rond 2005 werkte ik enkele keren per week op de majestueuze Blue Whale, destijds de meest perfecte charterboot die er langs onze kust te vinden was. Eigenaren Ruud Liefaard en Jaap de Bruin waren beide fanatieke sportvissers en hadden het vooral voorzien op dikke kabeljauwen. 

 

 

Maar toen bleek dat de verre wrakken ook goed waren voor de nodige grote zeebaarzen, werd het bekende roer enigszins omgegooid en werden er zelfs zeer succesvolle zeebaarstochten georganiseerd. Kortom er ging in die tijd ook een hele nieuwe zeebaarswereld voor me open.

 

 

Stekel ze,

 

The Bass Whisperer
Joop