TotalFishing

Zeehengelsport nr. 7: Heimelijk verliefd op Wiesje… (deel 1)

door Cees Plomp

Met het lieftallige ms. Wiesje dat met sportvissers uitvaart op de Westerschelde hebben de Nederlandse en Vlaamse bootvissers er een prima charterboot bij gekregen. Cees Plomp en zijn vismaten berichten in de herfstuitgave van het zilte magazine Zeehengelsport hoe zij een dagje met Wiesje mee de Schelde op gingen en… inmiddels stuk voor stuk heimelijk verliefd zijn!

Met onze vaste club vismaten gaan wij ieder jaar naar Ierland voor een weekje visvakantie, maar vreemd genoeg kwam het er eigenlijk nooit van om ook eens in Nederland met z’n allen een boot te charteren. Na weer zo’n altijd supergezellige zomerse vistrip naar het Groene Eiland kwam in eigen land het wijtingseizoen er bijna weer aan en dat bracht Arian op het idee om het eens op de Westerschelde te gaan proberen. Namens onze groep kwam hij daarvoor terecht bij schipper/eigenaar Hank Perrée, die met zijn ms. Wiesje vanuit Vlissingen de Westerscheldemonding onveilig maakt.

Westerschelde-gul.

Dat vissen op die Westerschelde in oktober bleek geen slechte keuze. De week voorafgaand aan onze zaterdagse visdag hadden we er een hard hoofd in, omdat het Nederlandse weer zich van zijn slechtste kant liet zien. De avond tevoren werden we echter tot onze verrassing gebeld met de mededeling dat het met de weersvooruitzichten wel goed zat en Hank zei -zoals de Friezen dat bij de Elfstedentocht zeggen: “It giet oan.”

Iedereen weet wel hoe het op zo’n avond dan gaat. Koortsachtig de visspulletjes in orde maken, controleren, nakijken, extra controleren en nog eens nakijken. Vervolgens heel de nacht een beetje wel en vooral veel niet slapen en dan ‘s ochtends op tijd naar Vlissingen, om een dagje lekker uit te waaien en de kop leeg te maken.

Kleine Wiesje, een gouwe ouwe Colvic Coastworker in haar volle glorie. Inmiddels heeft ‘Wiesje XL’ haar plaats ingenomen in de vorm van een fraaie 38-voets Aquastar Sportranger.

Volledig verzorgd
Die grondige voorbereidingen bleken uiteindelijk nauwelijks nodig te zijn geweest. Als je dat zou willen, hoef je namelijk buiten je warme kleding helemaal niets mee te nemen! De formule van het vissen met Wiesje bestaat uit een volledig verzorgde visdag, voor één all-inn prijs. Dat is dus inclusief eten, drinken, aas en het gebruik van prima hengels, onderlijnen en lood. Ideaal dus voor wie eens een dagje de zee op wil, maar zelf niet beschikt over de juiste materialen.

Om 8.00 uur pikte schipper Hank ons (Ad, Arie, Arian, Chris en ondergetekende) op bij de sluis in Vlissingen. Een prima en eenvoudig te bereiken opstapplek, want de gratis parkeerplaatsen bij het NS-station van Vlissingen liggen op slechts een minuutje lopen van die sluis.

Om de Schelde te bereiken, gingen we het sluisje door en vervolgens tokkelde de Colvic Coastworker ons rustig naar de beoogde stek voor die dag, nabij de Spijkerplaat. Daarvoor moesten we dan echter eerst wel de zeer drukke vaargeul oversteken. Daarbij wordt door de schipper voortdurend radiocontact gehouden met de post Vlissingen. Die verkeersbegeleidingspost houdt je dan in de gaten, zodat je veilig aan de overkant komt zonder dat er 1.000 ton ijzer over de boot komt zetten.

Schipper Henk Perréé.

Langzaam
Er stond nog steeds een stevig windje, maar desondanks bleken de omstandigheden op de Westerschelde prima. Gezien het ronduit slechte weer van de weken voordien, was dat een meevaller van jewelste. We hadden het gevoel nog amper te hebben gevaren, toen we na een kwartiertje al bij de in die contreien zeer bekende HSS boei aankwamen, waar voor anker werd gegaan. Wel een beetje gek, om na zo’n korte tijd al aan te komen. Kon dat zo wel, of had schipper Hank misschien niet zo’n zin om wat verder weg te gaan? Nou, dat eerste wantrouwen verdween al snel als sneeuw voor de zon!

Met de zeer nauwkeurige Seiwa kaartplotter zocht Hank uiterst precies een plekje. Ik zag dat gebeuren en had zoiets van: “Wat maakt dat nou toch uit, het is hier toch alleen maar zand- en kleigrond?” Toch kun je aan de bodem op de dieptemeter al wel zien dat dit niet het geval is. Uiteindelijk kwamen we terecht op een mooie glooiing, die van 10 tot 14 meter bleek af te lopen.

Het was opkomend water en er stond op dat moment een loeiende stroming die daar wel drie knopen kan bedragen. Prima, zo’n flinke stroming, dachten we. Volgens de theorie aast de vis immers juist als het water in beweging is. Iedereen stond dan ook zo strak als een snaar om zo rap mogelijk aan het vissen te gaan. Maar Hank maakte allesbehalve haast! Op het dooie akkertje werd er koffiewater opgezet en de worstenbroodjes werden uitgepakt.

Uiterst langzaampjes kwamen de ter beschikking gestelde hengels boven water en naar onze zin veel te traag werden de onderlijnen met afhouders en lange wapperlijnen aan de hengels bevestigd. Kon die man nou echt niet opschieten? “Rustig aan maar jongens, het gaat echt goed komen, als je niets vangt hoef je niets te betalen!” Nou ja, hij zal het wel weten!

In oktober is het tijd voor wijting!

Uptide
Na die overigens uiterst prima kop koffie, die wij gloeiendheet zo snel mogelijk naar binnen probeerden te slaan, gaf Hank dan eindelijk het signaal dat er ingeworpen kon worden. Bij die sterke stroom is het van belang dat er goed uptide wordt gevist, dat wil zeggen dat het lood vanuit de boot zo ver mogelijk stroomopwaarts richting anker wordt geworpen.

Wij waren al snel in de veronderstelling dat we voldoende lijn hadden bij gegeven, maar kregen van de schipper het vriendelijke doch dringende verzoek om nog maar wat extra lijn van de molen te laten lopen. Dat alles volgens de regel: “Als je denkt dat je veel te veel lijn hebt gegeven, moet je er nog een meter of 10 achteraan doen!”

Vervolgens bleef het naar onze zin wel wat rustig. Er werd wel een visje gevangen, maar echt wild was het niet. Opvallend was echter wel de maat van de vis. Met onze niet zo erg uitgebreide ervaringen op de Oosterschelde in het achterhoofd, werden we steeds aangenaam verrast door ronduit forse wijtingen en een enkele joekelschar.

Lekker genieten van een dagje vissen en uitwaaien op ms. Wiesje.

Toen er rondom ons wat andere visbootjes het anker ophaalden en begonnen te varen, werd iedereen toch wel wat ongedurig. Zou die man nou echt niet weten wat verkassen is? De man in kwestie bleef rustig en begon tot onze stomme verbazing steeds opgewekter te kijken naarmate de stroming minder begon te worden. Wat een rare gewaarwording… Er moet toch juist stroom staan om vis te kunnen vangen?

En toen bleek dat theorieën uit de boekjes één ding zijn, maar dat je toch maar beter op de ervaring van een ervaren visser kunt afgaan. Want naarmate de stroming verder afnam, begon de vis echt goed te bijten. Wie had dat gedacht! Er waren inmiddels ruim voldoende wijtingen en wat scharren in de bak beland, om na de visdag ieder met een heerlijke portie vers zeebanket naar huis te kunnen. Maar omdat vissers altijd méér willen, begon eenieder zich af te vragen, waar de gul zich zou ophouden…

> Vrijdag a.s. deel 2!

Bovenstaand artikel is een van de opnieuw weer uiterst informatieve en lezenswaardige bijdragen die zijn opgenomen in de eind deze maand verschijnende herfstuitgave van Zeehengelsport. Dit enige puur zoute hengelsportmagazine van Nederland en België is vanaf dat moment voor € 5,50 te koop in de boekhandel en kiosk.