Ynze gaat mee vissen, maar vangen ..................

Tijdens zijn vakantie in het buitenland hebben we contact en besluiten, eenmaal terug in Nederland, deze dag te prikken. Als ik aankom bij de helling is Ynze nog onderweg. Dat wil zeggen dat hij de beoogde route niet kon volgen en derhalve om moest rijden. Dit komt op deze locatie vaker voor en klinkt me dus bekend in de oren.

Deze dame had trek in een kleine snack.

Het enige dat er toe doet, is dat we er nu beiden zijn en op stap kunnen. Dit duurt niet lang en dan varen we het jachtterrein tegemoet. We besluiten te slepen tot de eerste verticaalstek, want Ynze wil blijven werken aan deze techniek en zijn vaardigheid opschroeven.

Blij met de eerste vis van de dag.

Onder het vertellen van de vakantiebelevenissen sleepten we flink wat meters af op zoek naar aanbeten. Dit gaat niet vanzelf en met de ervaring van de laatste visdagen viel dit ook te verwachten. Ik was dan ook blij met de stevig stuiterende hengel achter op de boot. Dit stuiteren werd veroorzaakt door een flinke baars, die ik in de boot ontdoe van de haak. Na een foto kan ze weer terug en zijn we van de nul af.

Ondertussen zijn we aangekomen bij een plek waar heel veel vis aanwezig blijkt en hier richten we onze pijlen op. Deze treffen echter geen doel en dan zie je maar weer dat niets is wat het lijkt. De aanwezigheid van vis geeft geen enkele garantie op een aanbeet. En na nog wat verticaal te hebben geprobeerd, wat evenmin iets oplevert, vervolgen  we onze sleepactiviteit.

Een winde die er mag zijn.

Dit levert mij al snel een flinke winde op. Een vis die ik extra indrukwekkend vind omdat deze grote voorn een geduchte rover blijkt te zijn. In dit opzicht vertoont deze vis gelijkenissen met de roofblei. In het net gaan ze doorgaans flink tekeer en dit is wel een punt om voorzichtig mee te zijn, opdat ze zichzelf dan extra kunnen verwonden. Deze vis kan al snel weer terug in zijn element.

Dan gaan we verder op zoek naar bijtgrage rovers. Dezelfde plug, een Ikiru Crank 60LL, die al een baars en een winde tot een aanbeet heeft verleid, blijkt tot iets veel groters in staat. Plotseling wordt de plug wel een erg hard halt te worden toegeroepen. Ynze ziet direct daarna de staart van een grote snoek in de oppervlakte slaan. Ik zie het zo gauw niet, omdat ik mijn aandacht vooral bij de boot heb en deze snel op het anker leg.

Dan begint een hele lange dril, want het blijkt om een hele grote vis te gaan en dat op zo'n kleine plug! De vis neemt telkens weer een lange run en sleurt dan meters lijn van de spoel. Deze komt niet zomaar binnen en dit is best spannend. Ondertussen heeft ze zich al een paar keer aan ons getoond en deze verschijning is echt indrukwekkend. Hopelijk krijgen we deze binnen. Ynze staat al klaar met het schepnet.

Eindelijk overwinnen we de harde stroming en de weerstand van de vis. Dan komt ze binnen en weten we dat we de bonus van de dag aan boord hebben. Wat een geweldige vis zeg. Bij het meten komen we op 115 centimeter. We fotograferen er lustig op los en dan gaat de vis terug. Ik houdt haar tegen de boot vast en zie het water door de openstaande kieuwen stromen. Dan komt de kracht terug en even later gaat ze er met een flinke klap, van de die machtige staart, vandoor.

Een vis waarvoor je wel even gaat zitten.

Dit is toch echt wel een opsteker. Temeer daar ik een week geleden niet ver hier vandaan een meter kon vangen tijdens het verticaal vissen. Zo zie je maar weer dat iedere visdag anders is. Dat het evengoed niet makkelijk wordt, blijkt wel als we vervolgens lange tijd geen aanbeet meer krijgen. Gelukkig komen er toch nog twee baarzen binnen.

Helaas is het geluk vandaag niet op de hand van Ynze. Hij raakt twee pluggen kwijt, omdat deze onvermurwbaar verankerd raken tussen de stenen. Ook bij het verticalen raakt hij af en toe vast. Gelukkig weet ik meestal de zaak weer los te krijgen, maar helaas niet altijd en moet je afscheid nemen van iets dat je juist het vertrouwen geeft op die ene unieke vangst. Het vertrouwen loopt nu een flinke deuk op.

Aangekomen bij een haveningang, gaan we weer verticalen. Het lijkt er niet op dat we hier wel succes zullen hebben. Dan ineens is daar in dat ene hoekje die tik die je meteen herkent en die dan ook de eerste snoekbaars van de dag oplevert. Toch al weer vier soorten dus. Niet groot, maar zeer welkom, want we weten dat het momenteel niet vanzelf gaat. We moeten er voor werken.

Slepend kom ik, met het oog op de kaart van de dieptemeter, in een diepe kom. Dan loopt de bodem weer iets op en komt er een kleiner kommetje in beeld. Blijkbaar houden de vissen van de plek, want de signalen zijn veel betekenend. En dus gaan de shads naar beneden, in de hoop een snoekbaars van de bodem te plukken.

En warempel, het lukt deze keer ook nog. Een stevige tik attendeert mij op een mooie vis. De dril is dan ook stevig en na geruime tijd zien we voor het eerst de omvang van de vis. En hoewel geen kasteel, mag deze er echt wel zijn. Een mooie volle vis van 69 cm gaat poseren, alvorens weer in het diepe te duiken.

De verlossende vangst is daar, eindelijk.

Het blijft echter wel bij deze ene en dus varen we terug naar de stek waar ik de eerste snoekbaars ving. En eindelijk mag Ynze dan ook vangen. Een snoekbaars van hetzelfde formaat dat ik hier ving, wordt door Ynze van harte welkom geheten. Toch nog gelukt, na al die teleurstellingen en een schipper die wel scoort. Gelukkig weet ik dat het net zo makkelijk anders om kan zijn en dus ga ik niet naast mijn schoenen lopen.

Omdat de klok ons zegt dat deze toch de hele dag heeft doorgedraaid en laat zien dat we terug moeten, gaan we weer richting helling. Onderweg ondernemen we nog het een en ander, maar zonder resultaat. Als we opruimen, weten we dat deze dag acht vissen heeft gebracht: 1 snoek, 1 winde, 3 snoekbaarzen en 3 baarzen. Helaas dus verschrikkelijk oneerlijk verdeeld. Gelukkig geeft Ynze aan nog wel een keer mee te willen. Wellicht kan hij dan revanche nemen.