Het is nog net donker als ik de garage poort open trek. Henkie en ik hebben vanochtend lekker vroeg afgesproken. Er staat weer een heerlijk dagje “mindfulness” op de planning op ons thuiswater, de Maas. Het lijkt vooraf vandaag of alles mee zit.
De waterstanden, de weersvoorspelling en zelfs mijn “vangstkansen app” geeft aan dat we vandaag redelijk kans maken op vis. Zin in!! De app is niet zaligmakend, maar ik kijk toch altijd even… we kunnen vandaag geen hele dag vissen, maar besluiten wel te blijven tot na de lunch. Vandaar dat er ook een koelbox meegaat met een paar Duitse versnaperingen. Dorst lijden is ook niks. De Maas is bij lange na niet meer wat het geweest is, vind ik. Het wispelturige karakter qua waterstanden in de Grens maas dat wij mensen zo georganiseerd en ingericht hebben, werkt voor onze hobby niet altijd even makkelijk. Mensen die hier vissen weten dan precies wat ik bedoel. Water niveaus verschillen vaak van uur tot uur en daarmee verandert de afvoer ook zeer onregelmatig van heel weinig naar enorm veel water. Er kan vaak 200 kuub per seconde verschillen.
Op een rivier die vrij ondiep en redelijk smal is, kan dat een heftig effect geven. Daarmee verandert ook vaak de kleur van redelijk helder naar mokkabruin. En natuurlijk weet ik ook wel dat we met weersveranderingen te maken hebben en dat er vooral dit jaar extreem veel water naar beneden gekomen is, maar wij mensen reguleren de waterstanden en bepalen heel erg wat er gebeurt. Andere jaren hebben we ook vaker natte tijden gehad en dan werd dat veel beter gereguleerd. Er is iets veranderd, maar ik weet nog niet precies wat de oorzaak ervan is dat we dit zo ervaren. Volgens mij draait er iemand aan de knoppen die net zo wispelturig is als ik…… Die pieken in het zogenaamde gebied zijn natuurlijk ook van invloed op het onderwaterleven. Vroeger hadden we bijvoorbeeld ook nooit zoveel plantengroei op de rivierbodem. Nu staat vrijwel alles vol met planten. Ik zie daar zelf overigens ook veel voordelen in, maar het vergt een behoorlijk aanpassingsvermogen. Maar dat maakt het vissen ook weer leuk en uitdagend. Zeker op de ondiepere platen.
hoe bedoel je? welke niveau verschillen?
Als we aan de trailerhelling arriveren, zien we al jagende roofvis vlak tegen de oever. Hier zwemen duizenden visjes van een centimeter of 5 rond. Prachtig om te zien. Gezien de klappen op het water, zet ik mijn geld in op jagende roofblei. We nemen vijf minuten de tijd om er even uitgebreid naar te kijken. Schitterend! Voor we er erg in hebben, ligt de boot al panklaar op het water. We weten ons met moeite in te houden en maken niet stiekem een paar worpen in de haven ( want daar mogen we niet vissen). We besluiten “speedtrollend” het grindgat uit te varen richting de rivier. Ik zoek mijn heil bij een klein Molix aasje dat ongeveer een meter diep loopt en Henkie hangt er een jointed shadrap aan. Met een snelheid van een kilometertje of 8 a 9 per uur varen we over het grindgat. Er drijven erg veel plakkaten alg op de plas, maar we weten er toch redelijk goed om heen te vissen. Na een paar honderd meter wordt mijn plugje hard gegrepen. Zo’n aanbeet is bijzonder bruut. Mijn slip schreeuwt het kort, maar krachtig uit. Wat een heerlijk begin van de dag. Een mooie roofblei is tijdelijk de klos.
De Molix Jubar Smart 70FS behoort toch wel tot een van mijn favoriete roofblei-aasjes.
Dit Molix plugje heeft me in het verleden ook al aardig wat dikke baarzen opgeleverd. Zinkt lekker snel en je kunt het plugje “twitchend” over en net boven de rivierbodem binnen vissen. Kost een paar euro, maar dan heb je ook wat. Ik ben Fan! Fanatiek vissen en varen we nog even op snelheid door, maar vandaag bleef het bij deze ene aanbeet. Zin om dit lang te doen ontbrak ook. Omdat er nog geen andere vissers te bespeuren zijn, vissen we even op een stekje op de rivier waar vrijwel niemand vist, maar waar iedereen normaal gesproken wel in de buurt zit te verticalen. Om een of andere reden wordt dit steen vast door vrijwel iedereen geskipt. Wij vissen er enkel en alleen als er niemand in de buurt is. Vooral de Waalse vissers doen feitelijk niks anders meer dan verticalen. Al turend op een scherm zitten ze de hele dag te kijken naar nieuwsgierige, maar handtamme snoekbaarzen die allemaal welkomen kijken, maar niet willen bijten. En dan met zijn allen op hetzelfde stuk. Grappig. De tweede worp op een van onze gouden stekjes is het direct raak. Henkie weet een heerlijke snoekbaars van het talud af te plukken met een westin crankbaitje. Met dit model vissen we allebei graag. Even snel een plaatje en nog een paar worpen als extraatje. Ik krijg een harde beuk op de crank terwijl ik hem van het talud af vis in de diepte. Wederom een roofblei. Mijn dag kan dan allang niet meer stuk.
Henkie met een fraaie snoekbaars.
Gaat lekker zo. Werpend vissen vinden we allebei het aller fijnste wat er is. We maken nog een paar worpen, maar er gebeurt verder niks. Gaat vaak zo op dit plekje. We besluiten eerst even een andere jachthaven te bezoeken in de buurt om te kijken of we daar iets weten te vangen. Daar is het al een stuk drukker. Een groepje bellyboaters ligt strategisch verspreid over het stuk waar wij ook graag wilde gaan proberen. Spijtig voor ons. We proberen dan toch maar even de overkant van de rivierplas en ik weet daar al snel een aanbeet te forceren. Een mooi en agressief springend snoekje zag wel iets in mijn crank. Altijd leuk.
Een mooi snoekje vanaf het talud.
Ook hier vissen we nog stug anderhalf uur door langs de oeverzones, maar geen tik …… Voor weer erg in hebben is het al 12 uur. Dat betekent lunchtijd. Daar nemen we elke keer uitgebreid de tijd voor. Ook dat hoort bij het grote genieten. We besluiten ergens tegen een oever aan te gaan liggen, lekker uit de wind. We trakteren ons zelf op een paar heerlijke broodjes spek en ei, afgeblust met een heerlijke fles Erdinger Weissen. Het blijft “behelpen”. Na de lunch vissen we nog een uurtje verder op de rivier. Maar het stroomt wel erg hard op het stuk waar wij graag vissen. Niet normaal. Hier krijg Henkie nog een ogenschijnlijke heerlijke tik op zijn hengeltop, maar het blijkt even later een onvervalst vals gehaakte brasem te zijn. We kunnen er wel mee lachen. Ze gaan nog best tekeer in de volle stroming. Een van de dregpuntjes hing mooi strak geparkeerd in de rugvin. Rond 14 uur gooien we de handdoek in de ring en keren we terug naar de helling. Het duurt ons allebei te lang voordat we de fronttroller op de boot hebben. Op deze manier blijft het toch behelpen op de rivier. We gebruiken weliswaar af en toe een anker met een touw, maar dat is allemaal maar niks. Ik ben er zeker van dat, zodra we fronttroller er weer op hebben zitten en we veel nauwkeuriger kunnen “parkeren” op de rivier, onze kansen enorm stijgen.
Let maar eens op…wacht maar eens af. Tot volgende week
Leon Haenen
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
