Het water blijft onverminderd hoog. Dat maakt het vissen in de Ardennen er niet gemakkelijker op. Tenminste, als je jezelf aan het begin van de week hebt voorgenomen om op een plek te gaan starten waar normaliter niemand te vinden is, wordt het er allemaal niet gemakkelijker op.
Deze week ga ik sinds lang weer eens alleen op pad. Ik begin heel erg behoefte te krijgen aan iets nieuws. Niet qua visserij, maar vooral qua locatie. Ik wil weer terug naar de situatie van een paar jaar geleden. Toen zocht ik ook veel meer het avontuur op in plaats van wekelijks naar “de top tien Ardennen stekken” te rijden. En begrijp me niet verkeerd. Daar is op zich niks mis mee. Ik hoop dat ik al deze stekken nog tot in lengte van jaren mag blijven bezoeken. Daarnaast heb ik ook een hele tijd last gehad van de angst in mijn hoofd om in mijn eentje ergens heen te rijden waar nauwelijks mensen komen. Dat heeft alles te maken gehad met een hartinfarct dat ik een paar jaar geleden gehad heb. Sinds die tijd was ik eigenlijk altijd het liefst in de buurt waar mensen zijn en waar een eventuele hulpdienst me ook kan bereiken. Klinkt raar wellicht, maar zo heb ik er wel een hele tijd naar gekeken. Enfin, die tijd ligt voor het grootste gedeelte achter me. Ik voel me goed. Sterker nog, ik voel me fantastisch.
Nog steeds veel drijfvuil.
Zondagochtend hoef ik feitelijk alleen maar te ontbijten en in de auto te stappen, ik heb de avond van tevoren al alles ingeladen. Ik krijg droog, maar koud weer voor de kiezen. Zodra de heuvels na Luik opdoemen, word ik getrakteerd op een landschap vol met rijp aan de bomen. Prachtig gezicht. Na een klein uur sturen, parkeer ik de auto vlak langs een spoorlijn. Het weggetje houdt hier blijkbaar op en ik kan mijn auto mooi langs de kant kwijt. Er is een soort onverhard voetpad langs het water richting de beoogde stek. Voor mij natuurlijk wel een bekende stek, maar ik ben hier nog nooit een andere barbeelvisser tegen gekomen. Ik vis in een binnenbocht van de rivier. De echte stroomdruk ligt aan de overzijde van het water. Als ik even vooraf poolshoogte ga nemen, dan blijkt mijn voorspelling te kloppen. Hier kan ik vandaag prima vissen. Weliswaar met een zware voerkorf, maar het kan prima. Ik vis niet zo graag met zware gewichten, maar vaak kan het niet anders.
Collectorsitems in wording.
Of het zo moet zijn, heb ik een paar voerkorven bij me die ik indertijd van Christophe Pelhate gekregen heb. Een hele fanatieke en uiterst sympathieke fransman die al heel lang in Groot Brittannië woont. In de tijd dat er nog zogenaamde barbeeldagen georganiseerd werden, leerde ik hem kennen. We hebben samen een paar pinten gedronken en tijdens die dagen heb ik hem een aantal dobbers gegeven en hij mij deze voerkorven en een paar van die befaamde spoppers die ik later spijtig genoeg verkocht heb. Baal ik nu nog steeds van. Om een lang verhaal kort te maken, ik hoorde onlangs dat hij is overleden. Daar schrok ik best wel van. Ik kende hem weliswaar niet zo goed, maar goed genoeg om in te schatten dat ik bij deze man het vakje “ geschikt” kon inkleuren. Spijtig.
De voerkorf van Christophe is uitgerust met twee buigbare metalen stangetjes die je als een soort van anker kunt uitklappen. Hiermee zorg je ervoor dat je voerkorf minder goed tussen grote stenen kan vast komen te hangen. De zogenaamde spikes zorgen ervoor dat je langer plezier hebt van je aankoop. En ik weet wel dat ie daarmee niet het wiel heeft uitgevonden, want zoiets als een ankerfeeder bestond natuurlijk al wel, maar hij heeft ze geperfectioneerd en prachtig afgewerkt. Het werkt in elk geval fantastisch. Vandaag heb ik gekozen om met twee losse banksticks te gaan vissen. Ik start eenvoudig. Het eerste uur vis ik met 1 hengel. Mocht het erg taai worden, dan leg ik er een tweede stok bij. Ik kan super mooi langs de harde stroomnaad vissen. De bomen achter me zijn nog steeds “versierd” met afval en takken vanuit de tijd dat het water een paar jaar geleden ECHT hoog stond. Dat is wel twee meter hoger dan dat het nu het geval is en voor winterse begrippen hebben we nu best wel veel water.
Het werd dus taai, vandaar twee hengels.
De hele ochtend gaat voorbij zonder een enkel tik. He-le-maal niks. Ik zit heel relaxed in mijn stoel te genieten van een koffie en een sigaartje. Kopje soep, een broodje……alles op het gemak. Zo af en toe komt er iemand met een hond voorbij. Voor mijn voeten duikt de hele ochtend een dodaars af en aan tegen het steile talud op zoek naar iets eetbaars. Ik blijf het geweldige vogeltjes vinden. Ik hoop maar dat ie niet wordt opgevreten door een aalscholver. Het is duidelijk te zien dat het water afgelopen week nog hoger heeft gestaan dan nu het geval is, want een hoop drijfvuil ligt op het voetpad. Dan krijg ik bezoek. Uit de verte zie ik iemand komen, volledig weggedoken in een winterjas met een winterse muts. Een ongeschoren kop, een grijze joggingbroek. Type: onguur. Hij heeft ook een vishengel bij zich, ik denk van de LIDL en loopt mijn kant op met de gsm in zijn hand. Ogenschijnlijk niet veel soeps. Vanuit mijn natuurlijke argwaan ga ik rechtop staan en ben ik enorm op mijn hoede. Ik kan er niks aan doen, dat zit in mijn genen. Ik sta op dat moment helemaal “aan”. De tweede bankstick ligt in no time paraat naast me.
De man stopt een meter of tien rechts van me bij een opening tussen de struiken. Hij maakt een ware Chris Yates hengelsteun van een gevonden tak en werpt zijn aasje in. Statisch vissen met een shad aan een loodkop…….apart. Zoals ik dat vaker zie, komt er een authentiek belletje aan de hengeltop. Mocht ie een aanbeet krijgen, dan wordt ie er in elk geval op geattendeerd. Vervolgens komt hij mijn kant op. Ik start de kennismaking in mijn beste frans. Dat komt bij de man niet aan. Hij oogt Oostblok-achtig. Hij spreekt blijkbaar geen frans. Na wat heen en weer gestamel in mijn beste frans kom ik erachter dat de man redelijk Nederlands spreekt. Dat is ook wat. Dat verwacht je dan weer niet toch… In het Nederlands vervolgen we onze kennismaking. Het blijkt dat de man uit Tsjetsjenië afkomstig is en sinds 1999 een aantal jaren in Zutphen gewoond heeft, vlakbij de IJssel. Hij is destijds gevlucht voor de russen en de oorlog en is met zijn gezin in Nederland terecht gekomen.
Compleet met Chris Yates hengelsteun ( rechts van de man)
Niet veel later schudden we elkaar de hand en stellen we ons officieel voor. Ik maak kennis met Anzor, een mega sympathieke gast uit Tsjetsjenië. Hij woont nu in de buurt van Antwerpen en komt in de zomer geregeld met zijn vrienden vissen en barbecueën aan de Ourthe. Anzor is 50 en is helemaal verzot van Tik Tok. Hij legt me uit dat hij het leuk vindt om live op Tik Tok te gaan, vandaar dat ie de hele tijd met zijn gsm in de hand staat. Zo houdt hij contact met zijn familie en vrienden uit het oosten van Europa. Er kijken blijkbaar behoorlijk veel anderen mee, wat hij wordt constant in zijn moederstaal aangesproken. Hij vraagt me of ik er problemen mee heb dat hij mijn hengels even filmt. “ Natuurlijk niet” zeg ik nog en terwijl ik de woorden uitspreek, klapt mijn hengel uit het niets lekker agressief naar voren. In een reflex veer ik zo lening mogelijk op uit mijn luie stoel en grijp de hengel uit de steun. “Yessss”, schreeuw ik het uit in mijn hoofd. Een brute aanbeet wordt vervolgd door een dito dril. Mijn nieuwe vriend staat er opgewonden naast en filmt het geheel. Tsjetsjeens klinkt in de opgewonden versie net zo als opgewonden als in het Nederlands. Voor het eerst is mijn dikke kop zichtbaar in Tsjetsjenië.
Anzor, live op Tik Tok
In zijn beste Nederlands vraagt Anzor of hij me moet assisteren met het landen van de vis. Ach, denk ik nog…. Ik gun die man dat. In zijn ene hand houdt ie het landingsnet vast en in zijn andere zijn gsm. Ik zie dat dat lastig wordt. Tik Tok gaat blijkbaar altijd voor, want hij probeert zo goed als het kan het net te parkeren in het drijfvuil waar de vis op dat moment ook rondzwemt, terwijl hij tegelijkertijd krampachtig het tafereel in beeld probeert te houden. Zachtjes schud ik mijn hoofd zonder dat hij het ziet. Na een paar pogingen komt de vis opnieuw aan het oppervlak, tegen het drijfvuil aan. Anzor ziet zijn kans schoon, maar schept eerst een paar kilo drijfvuil in het net terwijl hij veel te hard tegen de lijn aan duwt. Vlak boven de haak. “pats”. Lijnbreuk………………… Hij draait zich schuchter om terwijl zijn wintermuts half voor zijn ogen hangt. “sorry” klinkt het heel droog. Ik tik hem op zijn schouder en zeg” nee joh, zo erg is dat niet, dat maakt niet uit man, dat kan gebeuren”. Ik kan het hem ook echt niet kwalijk nemen. Hij had zelf nog nooit zo’n grote vis gezien en wist ook niet dat ze hier zouden zitten. Het was althans een gemiddeld maatje barbeel. Soit.
Terwijl ik een nieuw onderlijn aan het monteren ben, vraagt hij zich hardop af hoe ik überhaupt een vis kan vangen als er geen aas direct op de haak zit. Dat heeft onze Anzor nog nooit gezien. Op een of andere manier vind ik het allemaal ook aandoenlijk en ik doe mijn stinkende best om alles uit te leggen. Nog geen tien minuten later blijkt dat we in een bijtfase zitten want ik krijg wederom een heerlijke aanbeet. Weer op de boilie die Frank Vossen me adviseerde. Gedipt in zogenaamde bait booster van CC Moore. Pacific Tuna. Ik ben er fan van. Lekkere combi.
The Juice.
De dril is werkelijk fantastisch. Terwijl ik “ viral” ga in Tsjetsjenië, probeer ik de vis zo strak mogelijk te drillen. Links van me staan heel veel bomen en struiken. Ik heb bijzonder weinig bewegingsruimte op de stek. Ondertussen staat Anzor alweer klaar met het landingsnet in de aanslag. Deze keer gaat het wel goed. De beste man weet niet wat ie ziet. Een mooie vis van 67 cm ligt hapklaar op de onthaakmat. Op de vraag of hij de vis mag hebben, met ik helaas negatief antwoorden. Ik leg hem uit hoe wij vissen en dat weidelijk vissen bij ons heel hoog in het vaandel staat. Ik geef hem de eer m de vis weer vrij te laten. Een gemeende knuffel van mijn nieuwe kennis krijg ik als beloning. Erg leuk.
Ultieme beloning.
Vangst technisch bleef het hierbij. Ik ben blij dat deze stek me ook vis heeft geleverd. Ik heb vandaag weer een en ander bij geleerd. Anzor heeft me nog via zijn gsm mee genomen in de wereld van de culinaire hoogstandjes uit zijn moederland en nodigde me uit voor een authentieke barbecue, deze zomer aan de Ourthe, als hij samen met zijn vrienden uit zijn thuisland een dagje komt ontspannen aan het water. Fok mij en mijn vooroordelen………….
Tot volgende week
Leon Haenen
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
