TotalFishing

Witvisperikelen (deel 96)

De wet van Murphy

Door Leon Haenen

Een mislukte visdag omschrijven in een verhaal. Normaal zou ik me er niet aan begeven, maar deze keer kan het. Met twee vingers in de neus zelfs. Ik schrijf deze week en volgende week een verhaal over een slechte visdag voor mij. Het kan niet altijd feest zijn.

Terwijl ik dit opschrijf heb ik inmiddels de vierde blank achter de kiezen. Ik moet daarbij wel opmerken dat zowel ik, als mijn maat Tim ervoor gekozen hebben om van het geijkte (fiets) pad te gaan. Het wordt erg druk op de stekken die we voorheen graag bevisten.

Te druk, als je het mij vraagt, maar het water is van iedereen en dus is het delen geblazen. “Wie niet kan delen, zal ook nooit kunnen vermenigvuldigen”, zo sprak een bekend filosoof.

Ik heb me daar inmiddels wel bij neergelegd. Het gros van de sportvissers die nu een poging wagen in de Ardennen zijn echte liefhebbers en ik ben van mening dat iedereen de kans moet hebben om een barbeel in de winter te pakken. Ik zou ook de Ardennen intrekken als ik als enige water de Waal of de Ijssel zou hebben.

Maar het feit is wel dat het druk wordt en ik daarop wil anticiperen. Als ik tegenwoordig niet vroeg genoeg aan het water ben, dan staat er vaak al iemand op mijn beoogde stekje. Dus moet er veel tijd geïnvesteerd worden in iets anders en dat duurt even.

Zoals jullie wellicht weten heb ik me deze winter voorgenomen elke sessie ook een poging te ondernemen om gericht op kopvoorn te vissen. Het mag duidelijk zijn dat ik blij ben met elke kopvoorn die ik vang, maar………eerlijk gezegd ben ik op zoek naar een vis waarvan er niet al te veel rondzwemmen.

Ik zoek een zes ponds vis of zwaarder, een uniek exemplaar. Ik heb er al eens eerder een mogen aanschouwen, maar die ving ik toen niet zelf. Het genot was er niet minder om, maar toch…..je wilt uiteindelijk ook zelf eens zo’n gigant van een meun aan de haak slaan.

Zes pond kopvoorn op de mat ziet er zo uit…..

Ik kan jullie echter melden dat dit een zware taak is. Dat doe je niet zomaar even. Ik althans niet. Nu ben ik natuurlijk wel zwaar afhankelijk van die ene dag per week waarop ik de mogelijkheid heb om te gaan vissen. Die dag moet het dan wel allemaal kloppen. Dat is geen excuus, maar dat is natuurlijk wel zo.

Waterstanden op kleine rivieren reageren heel fel op neerslag. Het water stijgt dan vaak snel, wordt direct bruin en vaak zakt de temperatuur van het water dan ook nog eens een paar graden. De afgelopen weken was het niet anders.

Elke keer als ik tijd had om te gaan jagen, was er wel iets dat heel erg in mijn nadeel werkte in mijn ultieme zoektocht naar een asociaal vette kopvoorn.

Elke week opnieuw bereid ik me echt goed voor. Ik maak inmiddels deegjes waar menig patissier jaloers op zou zijn…en dat zonder machines. Gewoon met de blote knuistjes. Ik flavour alles, ik heb pellets, kaasdeegjes in verschillende soorten. Vlees in verschillende soorten tot aan allerlei worsten aan toe.

Ik probeer van alles…..maar daar ligt het allemaal niet aan. Ik heb een scala aan onderlijnen in de tas zitten waarmee ik elke situatie 'de baas' ben….

De ingrediënten voor een fatsoenlijk kaasdeeg.

Als de kopvoorn het 'doet', dan vang ik die met mijn allereenvoudigste kaasdeeg. Dat hoeft niet ingewikkeld te worden. Dat werkt dan. Zeker weten! Maar elke week als ik aan het water arriveer, dan staat de rivier veel te hoog en is het water veel te bruin om echt succesvol op kopvoorn te kunnen jagen.

De stekken zijn goed. Dat weet ik zeker. De stekken leverden in het verleden veel kopvoorn op. Ik heb zelfs al echte joekels zien zwemmen…maar ja…in mijn gedachte worden die vissen alsmaar groter……en zijn ze dat wel ?

Ik moet dus als kanttekening vermelden dat ik pas één echt monster op de mat heb zien liggen…en nu is die bewuste stek natuurlijk “heilig” verklaard……onzin natuurlijk, maar zo werkt dat wel tussen mijn oren.

Mijn eerste blank dag was eigenlijk geen blank. Ik wist die dag wel degelijk een barbeel te vangen.

Dat ging als volgt:
Ik moest vandaag alleen op pad. Om een of andere reden ging er niemand mee en eigenlijk vond ik het ook wel weer eens leuk om alleen op pad te gaan.

Vandaag zou ik voor het eerst aan de slag gaan met producten van D.S.K. Ik had een en ander meegenomen vanaf de beurs in Utrecht. De avond voordat ik ging vissen ben ik de garage in getrokken. Pellets mee, grondvoer mee, flavours, een stinkkaas om deeg mee te maken, monstercrab flavour.

nfin, de hele apotheek werd tijdelijk verhuisd vanuit de kelder naar de garage…een uurtje voordat we gingen eten. Mijn vrouw bakt de patat altijd in de garage en ik wist dat ze elk moment de garage in kon komen lopen met een paar borden, gevuld met frites, voor de fritesketel.

Lami-ate in zijn oorspronkelijke vorm in het potje, in dit geval omringd door micro-pellets.

Als eerste zette ik pellets in nieuwe verse monstercrab flavour. Niet lang daarna werd de stinkkaas van zijn verpakking ontdaan en als kers op de taart ging ik driftig aan de slag met mijn nieuwste aanwinst, Lamin-ate. De garage begon enorm te meuren als gevolg van al die verschillende reukjes….

Omdat ik op het gebied van Lamin-ate gebruik een leek ben, pakte ik dit totaal verkeerd aan. Mea Culpa, mannen van D.S.K.! Ik mikte het droge voer in een bak en begon met mijn handen de ijskoude lamin-ate uit de pot te vissen (ik dacht dat ik dit in de koeling moest bewaren).

Niet te geloven wat een taai spul dat dit was. Met moeite kreeg ik het lijmende goedje uit de pot. Niet veel later zat ik tot aan mijn ellebogen vol met de plak en zat het grondvoer er als een gepaneerd laagje om heen. Ik kreeg het spul met geen mogelijkheid van mijn handen. Jemig, wat zag dit eruit.

Op dat moment, terwijl ik machteloos sta te rotzooien met die pot, de bak, de kraan, een handdoek en wat al niet meer, hoor ik van ver al de hakken over de terrastegels tikken. Daar komt mijn vrouw met twee borden patat de garage binnen.

Ik hoor een kokhalzend geluid dat ik niet meer snel zal vergeten. Als ik naar haar haar kijk, zie ik hoe ze zwaar vooroverbuigend de borden met patat in evenwicht probeert te houden. Een oergeluid vanuit het allerdiepste deel van haar middenrif baande zich een weg naar boven.

Terwijl ze met haar borden nog in de hand naar buiten snelt, hoor ik de volgende anti-peristaltische beweging omhoog komen. De borden heeft ze inmiddels op het terras geparkeerd. Al tierend is ze naar binnen gelopen.

Ik ga er toch maar even achter aan in een opwelling, maar vergeet even dat ik tot aan mijn kruin vol hang met visvoer en plakspul……met de tranen in haar ogen als gevolg van haar maag die haar probeerde te verlaten, kom ik haar aan de keukendeur al tegen. We voeren het kortste gesprek ooit…Mijn eerste potje Lamin-ate kan zo de vuilnisemmer in.

Enfin, de dag erna vissen. Met twee hengels aan de slag. Een op 'kop' en een op barbeel. Het water zag er prima uit en er was naar mijn mening geen enkele reden om aan te nemen dat ik vandaag geen succes zou hebben.

Binnen tien minuten was ik aan het vissen. Ik had de hoop dat de invloed van de wet van Murphy zich zou beperken tot de zaterdag, maar helaas was Murphy gewoon in de auto meegereisd richting de Ardennen.

Alles wat er mis kan gaan, ging die dag wel mis. Na een uur hennep schieten en crushed mix van D.S.K. voeren waren de vissen aanwezig op de stek. Ik heb die dag wel zes aanbeten gehad. Of ik was koffie aan het inschenken of ik was aan het plassen, maar elke onmisbare aanbeet werd vandaag vakkundig gemist of gelost…en daarvan had ik twee geweldige aanbeten op het kaasdeeg…grrrrrr!

Quasimodo onder de barbelen.

Uiteindelijk ving ik die dag wel nog een barbeel. Maar dan wel een uit de serie waar je spontaan euthanasie voor zou aanvragen. Blind aan beide ogen, een enorme vergroeiing in de rug waardoor de vis in een hoek van 90 graden moet zwemmen.

De arme vis kan niet echt lekker zwemmen lijkt me. Ik had dan ook een dril alsof ik een boemerang aan het binnen hengelen was.

Omdat ie zo lelijk is, ook nog een pasfoto. De vis had geen ogen meer en heeft mij dus ook niet gezien………

De dag eindigde erg positief, 'de Chinees' smaakte als nooit tevoren.

Tot volgende week,
Leon Haenen