Witvisperikelen (deel 91)
Sneller, harder, beter
Door Leon Haenen
Sneller, beter, harder……tegenwoordig gaat het uitwisselen van informatie sneller dan wij met onze ogen kunnen knipperen. Dat is belangrijk, vinden wij met zijn allen. We willen per slot van rekening niets missen, ik zéker niet! Onze economie kan niet meer zonder.
Ik ondervind dit dagelijks binnen mijn eigen werk; reageer je niet binnen een uur op een mail, dan wordt je als vermist opgegeven. Waanzin eigenlijk….maar ik doe wel mee. Volle bak! Ik weet niet meer beter.
De ene groepschat op whatsapp is nog niet afgehandeld of de volgende is al weer een feit. Je bent er bij en je wordt dus geacht te reageren. Belachelijk…maar ik doe wel mee. Net als velen van jullie. Men kan zelfs zien of ik 'er' ben of niet………niet reageren is er niet bij meneertje!
Van velen krijg ik zelfs mail waarbij ik officieel moet bevestigen dat ik het bericht gezien heb, laat staan gelezen, zodat, als ik niet tijdig genoeg actie heb ondernomen, men altijd bewijsmateriaal in huis heeft dat de fout aan mijn kant ligt……rot toch op!
Zowel zakelijk als privé is de smartphone, de tablet en de laptop een onlosmakelijk onderdeel van ons leven geworden. Bij mij toch zeker! Velen van ons staan er mee op en gaan ermee naar bed. Ik doe daar volop aan mee.
Niet in de laatste plaats omdat een groot deel van alle communicatie met betrekking tot mijn vak via de digitale snelweg van A naar B reist. Ik deins er totaal niet voor terug en ben er zelfs pro-actief mee bezig. Ik wil bij blijven, want dat is in mijn werk van essentieel belang. Nieuwsgierigheid is ook een karaktereigenschap hè?
Poepen wordt een feest met de Iphone op je schoot…Het gaat vaak meer op broeden lijken. Zeker met een 5S of 6 ben je al snel geneigd even je account uitgebreid te checken…. Man, wat zijn die dingen snel. Wij ( ja, jullie ook ) komen dus niet meer tot rust, want we krijgen constant prikkels.
Elke minuut klinkt er wel een of ander attentiesignaaltje vanuit mijn broekzak dat mijn hersens er bijna toe dwingt om te gaan kijken. Ook al zet ik het geluid uit…dan gaan we gewoon over op trillen…. Het wordt bijna neurotisch…bijna…
Het oproepsignaaltje blijkt een nieuw facebookbericht te zijn van een van mijn vrienden. Hij deelt een visfilmpje via Vimeo. De sexy uitvoering van Youtube. Geloof me, ik kom niet meer van de pot en kijk de tarpondril in een ruk uit……jullie toch ook? Wat een spektakel…..snel nog even een paar likes uitdelen en we zijn weer helemaal up to date. 'Fatsoenslikes' tellen ook mee!
Vanuit mijn zakelijke bezigheden op internet en de beschikbare social media is het een hele kleine stap om ook allerlei ditjes en datjes over vissen met God weet wie allemaal te delen op facebook bijvoorbeeld. Ik heb per slot van rekening 64 gig ter beschikking. Er is altijd wel iets te delen…
En met mij duizenden anderen. Het zal jullie niet verbazen dat ik graag berichten met mijn 'vrienden' deel die betrekking hebben op mijn visserij. Sterker nog, ik heb er zelfs een eigen facebookpagina aan gewijd.
Ja ja… Het gros van al mijn gedeelde items komen voort uit enthousiasme, uit passie voor datgene waar ik mee bezig ben. Vaak impulsief geplaatste plaatjes vanaf de waterkant. Omdat ik het super vind dat ik zaken met mijn maten en facebookvrienden kan delen.
Spijtig genoeg kan ik niet alles laten zien, kan ik niet alles delen. Steeds minder eigenlijk…. Tja, en dat heeft natuurlijk weer een reden. Ik laat zo graag mooie vissen zien. Liever nog, liet ik ook mooie sfeerplaten zien, veel meer dan dat ik nu doe.
Ik heb de vetste foto’s en filmpjes op de harde schijf staan, maar ik durf ze niet meer te delen. Ik durf niet meer omdat ik de weken erna bezoek krijg op mijn zwaar gekoesterde stekken.
Zeker, jullie roepen nu dat dit 'de prijs' is, die je betaalt als je publieksgeil bent en overal je kop laat zien. Maar dat is een aanname die niet deugt. Het opschrijven van stukjes is een onderdeel van mijn visserij. Noem het maar naïviteit. Maar ik ga altijd uit van het goede in mensen en verander pas in mijn gedrag als het tegendeel bewezen is. Inmiddels is dit meerdere malen bewezen en ben ik daar ook helemaal klaar mee.
Het is eigenlijk te gek voor woorden. In mijn verhalen gaat de redactie van Total Fishing er eerst met fotoshop overheen voordat ik iets laat plaatsen. En dat gaat heel ver, kan ik jullie vertellen. Alle achtergronden worden bewerkt, stenen en andere herkenningspunten worden weggepoetst.
Ik ben op een punt aangekomen dat ik aan het filteren ben geslagen. Ik weeg vooraf de voor- en nadelen af van alles wat ik wil delen. Ik betrap me zelf erop dat ik eerder geplaatste reacties op Facebook weer verwijder omdat ik niet wil verzanden in oeverloos gezeur over dingen die nergens over gaan.
Ik beland in gesprekken op Facebook waar ik eigenlijk niet in terecht wil komen. Die gaan allemaal over barbeelvisserij. Vaak vind ik dat erg interessant, maar ik zie toch ook steeds meer tenenkrommende informatie verschijnen. In een groot aantal gevallen zijn dit allemaal oneliners die meestal 'nergens' meer over gaan. Zinnen die we op elkaar loslaten en vervolgens weer gaan liken……want hoe meer Likes, hoe beter. ….
Ik ben er zeker van dat iedereen die op Facebook zit, het prettig vind om likes te krijgen op zijn of haar foto’s. Vroeger kreeg je een schouderklop, nu krijg je een like. Je plaatst een item of een foto om reacties uit te lokken, lijkt me……Nou, daar ben ik dus heel erg voor! Zo werkt dat nu eenmaal.
Maar als ik voor de 25ste keer lees dat iemand graag wilt weten hoe je op de Waal of IJssel een barbeel moet vangen, sorry, maar dan zakt mijn broek af. Dan heb je jarenlang ergens opgesloten gezeten zonder licht, stroom en waarschijnlijk ook te weinig vitaminen.
Datzelfde (het afzakken van mijn broek) overkwam me afgelopen week toen er op enig moment een discussie op Facebook ontstond over het gebruik van een product dat WD-40 heet. Ik had er nog nooit van gehoord. Het blijkt een huis-, tuin- en keukenproduct te zijn uit de USA dat vooral gebruik wordt als roestoplosmiddel, smeermiddel, reiniger en corrosie bescherming. (WD betekent: water displacement) De website doet geheimzinnig over de samenstelling….het zou een geheim zijn…waarvan akte.
Enfin, laten we ervan uitgaan dat WD-40 een chemisch product is. Nu schijnt het zo te zijn dat je als barbeelvisser er voor zou kunnen kiezen om een busje WD-40 mee naar het water te nemen om daar vervolgens een paar druppels van dat spul op je pellets te smeren of te dippen…..er bestaan barbeelvissers die hier succesvol mee zijn.
Pellets dippen in....?
Ik zou er nooit op zijn gekomen. Het zou een wondermiddel kunnen zijn tijdens moeilijke dagen. Blijkbaar werkt het ook erg goed voor de kunstaasvisserij. Geloof me, het busje WD-40 staat al klaar om komen weekend mee te nemen….ik wil het gewoonweg proberen. Dat is toch grappig.
De discussie gaat er nu vooral om of het wel of niet milieutechnisch verantwoord is om dit (chemische) middel in te zetten als extra hulpmiddel om die barbelen op de oever te krijgen, dat is althans mijn interpretatie van het verhaal.
Los van de chemische samenstelling van het product (want die ken ik niet) vind ik het ietwat overdreven om te gaan insinueren dat het gebruik van een paar drupjes WD-40 op een paar pellets schade zou kunnen toedienen aan het milieu. Kom op zeg, met welke vergrootglas zijn we hier aan het kijken.
Ik zou wel eens willen weten hoe pellets gemaakt worden, hoe een boiliedip tot stand komt en laten we niet vergeten mijn topaasje…'le roi des afpast', de rubiver van Mystique…..dat is gewoon pure lijm, gekleurde chemische plakzooi. Tubes rag ik erdoor per jaar…….pure belasting van het milieu……………. Hou toch op!!!!!
Tubes per jaar...
Zo’n propje lijm doet helemaal niks aan het milieu in vergelijking tot de echte vervuilers. Het gros van ons vissers is natuurliefhebber. We laten nog geen dekseltje liggen aan de waterkant. Stop met deze muggenzifterij.
Als jullie nou een echt voorbeeld willen hebben, dan zal ik jullie dat even mee geven. Ik geef enkel de volgende vergelijking ter overweging zo vlak voor het weekend.
Ik vis nu 30 jaar. Ik ga gemiddeld een keer per week vissen. Laten we zeggen dat ik uiteindelijk 40 x per jaar ga vissen. 30 Jaren x 40 weken = 1200 visdagen. Gemiddeld zal ik toch wel 1 keer per visdag een korf of zinklood verspelen. Ik vis aan snelstromende rivieren, geloof me, ik verspeel meer. Gemiddeld weegt een loodje wel 80 gram. 1200 x 80 gram = 96.000 gram lood. Joehoe!!!!
Lood is een grote vervuiler.
Ik ben er zeker van dat ik in al die jaren meer dan 100 kilo lood in de rivieren heb gedumpt. Jullie ook hoor!!!……En met hoeveel vissers waren we die met lood vissen? Lood breekt niet af in ons milieu. Onze verloren loodstrips of zinkloden of loodkoppen komen in het water terecht en blijven daar tot in den treure liggen. Door corrosie komt het lood ook echt in het oppervlaktewater terecht. Het behoort tot de gevaarlijke chemicaliën. Ik veroordeel niet, ik constateer enkel.
Tot de volgende keer
Leon Haenen
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
