Witvisperikelen (deel 88)

 

Door Leon Haenen

 

Nieuwe lieslaarzen zijn het geworden. Aan alle exotische laarzen die ik in mijn bezit heb, mocht  ik afgelopen week een set rubberen lieslaarzen toevoegen. Compleet met een of ander soort jarretelriempje om de laarzen aan je broekriem vast te maken, zodat de laarzen niet naar beneden zakken. 

 

Sexy………ik had gehoopt dat het wat koeler zou aanvoelen met lieslaarzen, maar niets is minder waar. Dat zweet net zo hard. Het loopt wel veel gemakkelijker en lichter. Het materiaal waarvan de laarzen gemaakt zijn, kan natuurlijk ook veel meer hebben, maar ademt totaal niet. 

 

Dit had ik veel eerder moeten kopen. Ik kan het iedereen die vist zoals ik dat doe, van harte aanbevelen. En dat voor nog geen 50 euro...John Backers hè....

 

Ik ga vandaag op herhaling, maar dan wel alleen maar een ruime ochtend. Althans ochtend…rond de klok van 13:00 uur ga ik weer naar huis. Om alles zo licht mogelijk te houden besluit ik om twee keer op en neer naar de auto te lopen. 

 

De eerste keer loop ik enkel met een bakje hennep en een beetje maïs dat ik op een drietal stekjes wil voeren. Ik probeer vandaag ook weer een nieuw stukje water. Omdat de waterhoogte iets beter is, oogt het hier nu ook zeer aantrekkelijk. Ik ben er gewoon zeker van dat ik hier vandaag een aanbeet zal krijgen. 

 

Dat klinkt misschien verwaand, maar ik meen het bloedserieus. Alles duidt erop dat ook hier vis zwemt. Aan de overzijde van de beek ligt een dieper geultje dat een meter of drie lang is. Het geultje eindigt in een versmalling van de beek. 

 

Ik ga straks aan de stroomopwaartse zijde van dit stuk beek beginnen en werk de stek straks meter voor meter af. Dan zal ik zeker ergens een aanbeet weten uit te lokken.

 

Nadat ik ruim de tijd heb genomen om de stekjes licht aan te voeren, loop ik terug naar de auto en pak de tas en hengel. Ik start in een bocht van de beek waar een overhangende struik net voor de bocht het vissen bemoeilijkt. 

 

Dit plekje neem ik elke keer mee als ik hier vis. Ik heb hier nog niet een keer geen aanbeet gekregen…ik vang ze hier ook altijd zonder aan te voeren. Hier zitten ze elke keer weer. Ik ben er nog niet achter waarom.  

 

Zo ook vandaag. Het duurt geen dertig tellen als ik de eerste barbeel van de dag haak. Een mooie vis die enorm tegengas geeft, ligt een paar minuten later buiten adem op de mat. De kop is eraf. Dit voelt goed.  

 

De kop is eraf!

 

Ik heb het volste vertrouwen erin dat ik vandaag nog een vis vang. Op het gemakje rol ik mijn mat  op en berg ik het aas weer op in de tas. Dan vervolg ik mijn route langs de beek. De aangevoerde stukjes laat ik volledig links liggen. 

 

Ik maak me ook geen enkele zorgen of er straks iemand anders op deze plekjes zou gaan vissen. De meesten die hier komen zijn denk ik vliegvissers….en daarvan heb er ik tijdens de afgelopen vijf keer slechts een paar gezien. 

 

Gebiologeerd blijf ik richting de beek kijken terwijl ik langs de oever loop. Je hoopt toch altijd ergens een vis te spotten. Vandaag is dat echter moeilijk. Het water is iets gekleurd. 

 

Dan kom ik aan op een stuk met een hele hoge oever. Ik besluit even om te lopen en het vanaf de lage oever te proberen. Ik ga hier vandaag voor de eerste keer eens in de beek staan om te vissen. 

 

Langzaam nader ik de oever en zet zeer voorzichtig de spullen op de grond. Een vers stukje vlees aan de screw onder de haak en we kunnen vissen. Ik sta net uit het zicht van een eventueel aanwezige vis, maar ik sta wel in het water. 

 

Ik vis vanuit een ondiep gedeelte met een eilandje midden in de beek naar het diepere gedeelte stroomafwaarts. Daar is het nu ook diep genoeg om een aanbeet te krijgen. Direct na de eerste inworp krijg ik een paar kleine tikjes. Het lukt me om tot drie keer toe mis te slaan. 

 

Omdat de vierde keer vandaag misschien wel voor scheepsrecht zorgt, schieten de gedachten door mijn hoofd om de vis eens iets langer te laten bijten. Een fractie welteverstaan. Bij de volgende tikjes doe ik dat gevoelsmatig ook en dat levert direct succes op. 

 

De kleinste vis van de dag doet er alles aan om te ontsnappen, maar de haak zit stevig vast vooraan in de lip. Omdat het zo’n fraai visje is, maak ik er toch een fotootje van.

 

Effe rusten op de mat.

 

Ik probeer het nog even op dit stukje, maar er gebeurt niets meer. Dan wordt het tijd om te gaan vissen op de stek waar ik de grootste vis tot nu toe heb weten te misleiden. Dat is een paar weken geleden. Ik vis er een half uur, maar krijg er geen enkele aanbeet. Ook niet met maïs. 

 

Omdat ik nog maar een uur of drie kan vissen, vind ik het tijd worden om de aangevoerde stukjes te gaan bezoeken. Ik begin bij het favoriete stekje van me. Een strook water waarvan ik denk dat het net iets dieper is. Gepeild heb ik hier nog steeds nergens, maar dit oogt gewoon dieper. 

 

Het is wel met afstand de moeilijkste stek van ze allemaal. Maar iets in me zegt dat hier dikke vissen zwemmen. Twee weken geleden ving ik hier nog een vis die net over de 70 centimeter heen ging. Hier moet het gaan gebeuren. 

 

Op een of andere manier ben ik opgewonden als ik mijn aas hier in de beek laat zakken. In opperste concentratie zit ik in het gras en heb ik de hengel onder een hoek vast. Elk moment kan ik nu een aanbeet krijgen van een mooie barbeel. 

 

Ik zit echt te mijmeren in het gras met een maatwerkje in mijn handen. In mijn eentje zit ik te hopen dat die echte vis, dat echte monster zich eens zal vergissen. En terwijl de gedachten wegvloeien uit mijn hoofd, begint de hengel eenvoudigweg door te buigen. 

 

Iets heeft het aas gepakt en gaat er vandoor. In een beheerst, maar zeer zelfverzekerd tempo. Ik sla aan en haak de vis goed. Het gevecht vind in eerste instantie plaats voor mijn voeten. Ik sta een metertje boven de oever en kan dus best wel wat druk zetten. 

 

Ik krijg al snel het gevoel dat ik dit best eens zou kunnen gaan winnen. Maar dan doet de vis iets wat wel kenmerkend is voor een dikke vis. Hij besluit ervoor te gaan en zoekt zijn heil stroomopwaarts. Richting alle problemen…voor mij dan. 

 

Stroomopwaarts heb ik te maken met een bocht waar een boom is omgevallen in het water! Alle takken liggen onder water. De vis probeert natuurlijk bescherming te zoeken onder en tussen de takken. Ik draai de slip nog net iets vaster, maar de vis weet met constante versnelpogingen steeds weer een meter lijn van de spoel te snoepen. 

 

Het zal toch verdomme niet waar zijn. Op enig moment voel ik dat ik contact maak met de takken en dat de zaak muurvast zit. Dit is een monster. In mijn gedachte wordt de barbeel steeds groter….. Deze mag ik niet verliezen. Ik kan de vis nog steeds voelen……wat zal ik doen?

 

Impressie van het paradijs!

 

In eerste instantie laat ik alle druk van de lijn en geef ik de vis alle ruimte om te zwemmen…… weg te zwemmen is de ijdele hoop…… Dan draai ik de lijn strak en begin ik hard aan de montage te trekken. Aanvankelijk krijg ik de indruk dat ik een paar meter winst boek, maar dan houdt het op. 

 

Nadat ik dit enkele malen heb geprobeerd, begint de moed een klein beetje in de schoenen te zakken. Waarom mislukt dit nu? Ik ben er zeker van dat ik een van die vissen heb gehaakt waar de gids het de eerste dag over had. Ik besluit de handdoek nog niet in de ring te gooien en haal de hengelsteun uit de tas. 

 

Deze wordt stevig in de grond verankerd en ik zet de slip helemaal open. Mocht de vis, terwijl ik ga omlopen naar de andere kant van de beek, willen wegzwemmen, dan kan dat, technisch gezien. Ik moet ver omlopen om over te kunnen steken. 

 

Ik denk dat ik de 100 meter beek oversteken met lieslaarzen binnen de 60 seconden weet te houden. Da's ook knap! Het zweet gutst langs mijn lijf. Als ik zonder er bij na te denken probeer de stek te bereiken waar de lijn vast hangt, zak ik met een laars echt tot aan mijn kruis in de modder.

 

Binnen een mum van tijd staat een been onder water en zit ik zo ongeveer vastgezogen in een soort moerasachtige substantie. Dat heb ik weer. Zoiets gebeurt mij altijd. En ook altijd op een moment dat het 'lastig' uitkomt. 

 

Na heel wringen en trekken weet ik me te bevrijden. Tijd om hierover na te denken heb ik op dat moment niet. Ik wil die vis vangen. Als ik op de plek aankom waarvan ik denk dat de vis zich ongeveer moet bevinden komt de volgende uitdaging. Waar is de lijn? 

 

Er hangt inmiddels een aardige bocht in de lijn en het duurt even voordat ik met een tak de lijn weet te traceren. Dan komt het spannendste stuk. Stukje bij beetje bevrijd ik de lijn uit de takken. Er zit niets anders op dan de takjes allemaal te breken. Ik neem er uitgebreid de tijd voor. 

 

Deze stek zal voorlopig wel aan gort zijn. De twijgjes en takken zijn bijna allemaal rot en breken vrij gemakkelijk. Dan breng ik de lijn weer op spanning. Ik voel nog helemaal niets, er is geen enkele bonk te bespeuren. 

 

Inmiddels zit ik al met een arm tot aan mijn oksel onder water te wroeten naar een doorgang voor mijn vislijn. Die is echter niet meer te vinden. Ik besluit er uiteindelijk een einde aan te maken en trek zo hard aan de lijn dat ik de haak overtrek. De onderlijn zit er nog helemaal aan. 

 

Tijdens de terugweg naar mijn hengel worden alle heiligen aangesproken. Hier baal ik dus echt van. Eerst maar eens de lieslaars leeglaten…pppffffff. Met lange tanden en druppelend van het zweet monteer ik een nieuwe onderlijn en haak. 

 

De onderlijn gaat eraf omdat ie geleden heeft, dat voel ik. Er zitten kleine rafeltjes op de fluorocarbon. Ik pak mijn biezen en vertrek naar de volgende stek, 100 meter verder stroomopwaarts.

 

Direct raak!

 

De eerste inworp is direct goed. Strak tegen de overkant van de beek. Veel tijd om de gebeurtenissen nog eens te overpeinzen is me niet gegund, want ik krijg direct een heerlijke aanbeet. Het voelt als een beloning voor de ellende die ik het laatste half uur heb moeten doorstaan .

 

Een heerlijke dril, een geweldige vis en een dankbaar plaatje zijn het resultaat. Twee minuten later krijg ik weer een aanbeet en ook deze wordt gevangen. De tweede is een kleinere vis, maar dat mag de pret niet drukken. Ik ben blij met elke vis die ik vang. 

 

Dan wordt het stil op deze stek. Veel tijd heb ik niet meer…..een uurtje nog. Inmiddels ben ik weer een uur verder en besluit nogmaals de 'plek des onheils' te bezoeken. Dan kan dat andere stekje effe rusten en sluit ik het dagdeel hier straks af. 

 

Mooi voorin…..

 

Een vers naar knoflook meurend aasje gaat aan de haak en inwerpen maar. Ik denk dat het aas de beekbodem net geraakt heeft als ik weer een authentieke beuk op mijn hengel krijg. “Het monster!”, is het eerste wat er door mijn hoofd gaat. 

 

Het is in elk geval weer een echte serieuze vis die ongelofelijk te keer gaat. Een hele lange dril die gelukkig stroomafwaarts plaatsvindt…Daar is toch nét iets meer ruimte. Als de vis voor de eerste keer aan het net komt, zie ik aan de flank dat wij elkaar al eens eerder zijn tegengekomen. 

 

Overigens ook hier, op deze zelfde plek. Die hoef ik dus niet op te meten. Deze is net iets over de 70 centimeter en gaat over de 3,5 kilo. Wat mij betreft mag deze dit jaar nog tien keer komen. Het is een ongelofelijke dikke bak voor zijn lengte. Trots poseer ik even later voor mijn eigen camera.

 

Wiedersehen macht freude…

 

Lijden doet deze vis er niet onder want hij zwemt even vrolijk weer weg. Ook hier houd ik nog een kwartiertje vol, maar er gebeurt niets meer. Dan toch nog maar even terug naar dat andere hemelse plekje waar ik iets eerder twee vissen ving. 

 

Wederom weet ik het aas prima in de hoofdstroming te droppen en wacht ik op wat er komen gaat. Weer krijg ik een hele zware, dof aanvoelende bonk die niet te missen is op mijn hengel. 

 

Strak tegen het kantje vissen.

 

Dat gevoel van die aanbeet blijft toch het meest magische gedeelte van de hele hobby, vind ik. 

 

De maatstok van Rodvisions is supersnel met reageren en samen met mijn hengel weet ik de haak ook nu weer goed in de bek te parkeren. Dit is weer een dikke vis. Ge-wel-dig! Het geweld dat ermee gepaard gaat, niet normaal!  

 

Een prachtige afsluiter van een prachtige dag.

 

Spijtig dat de GoPro leeg is, want dit was een goeie plek geweest om de dril vast te leggen. Een dril waarbij de vis zelfs probeert zich een weg te banen door de versmalling in de beek…De Victory weet ook deze aanval prima te pareren en even later mag ik de zesde barbeel van de ochtend even meten. Met 67 centimeter een prima afsluiter van een dag die wederom een mega open eind achterlaat…

 

Tot volgende week.