Witvisperikelen (deel 86)

 

Door Leon Haenen  

 

De hele week maalt het riviertje door mijn kop. Ik sta van mijn eigen onzekerheden te kijken. Wat ga ik nu komende week doen? Diverse scenario’s spoken door mijn hoofd. Ga ik de Victory hengel weer meenemen of ga ik toch voor de gevoelige Fox Kevlar Barbel? 

 

Ook een pracht van een blank en net iets gevoeliger. De meeste aanbeten zijn namelijk kleine, gevoelige aanbeten. Van de andere kant, als er echte 'bakken' komen kijken, dan bestaat er een reële kans dat de Fox tekort komt. De lichtste Victory blank komt hier nooit tekort. 

 

Wat ga ik doen om de verschillende stekken beter en wellicht langer te kunnen bevissen? Ik heb daar mijn eigen ideeën over. Weliswaar allemaal gebaseerd op eenvoud, maar ik wil toch een aantal dingen uitproberen. 

 

Na een tijdje 'hoofddubben' ben ik er uit. Ik ga met de Foxhengel aan de slag, weer superlicht. Een schuifloodje van tien gram en een normale lengte fluocarbon onderlijn met het aas op de haak. Ik kies voor de visserij met de hardere Engelse luncheonmeat en laat mijn zwaar favoriete Unox uitvoering in de koeling staan.

 

Daarnaast ga ik, voordat ik ga vissen, drie potentiële stekken aanvoeren met hennep. Deze stekken ga ik vervolgens een aantal uren met rust laten en pas aan het eind van de dag bezoeken. Eens kijken of de barbeel het prettig vind als ze eerst een paar uur op het gemak kunnen fourageren. Al mijn ervaring wijst erop dat dit gaat werken. 

 

In de Ardennen werkt het bij tijd en wijle al 25 jaar. Ik ben er in de aanloop naar het weekend elke dag wel op een of andere manier mee bezig geweest. Het venijn van alle voorbereidingen zit zoals altijd in de staart. 

 

De luncheonmeat wordt thuis uitgebreid voorbereid. Ik voeg verse knoflook toe aan de blokjes vlees, doe er nog een scheutje knoflookolie bij en meng de blokjes en de knoflooksubstantie in een diepvrieszak. Dan laat ik de lucht eruit en stop de hele handel in de diepvries. Dat laat ik twee dagen invriezen. 

 

Hierdoor trekt de geur en smaak beter en dieper het vlees in. Half bevroren gaat het vlees mee naar het water. De hennep heeft de kans gekregen om dik 24 uur te kiemen in een serieus aantal thermoskannen. Gevuld met kokend water welteverstaan. Ik voeg altijd een paar laurierbladen toe aan de hennep. Oude truc van mijn vader, werkt top. Voegt iets toe…..
 

Hennep werkt altijd!

 

De dag voordat ik ga vissen zeef ik het kookvocht van de hennep en voeg tot slot hennepolie toe van Sensas. Het ruikt fantastisch!!! Ik neem echter niet teveel hennep mee, ik volsta met een flinke madendoos, een litertje ongeveer. 

 

Als ik de dag erna vroeg aan het water arriveer, heb ik wederom het hele rijk voor mij alleen. Het belooft een fantastische dag te worden. Het is onvoorstelbaar hoe de natuur hier op tijd van een dikke week veranderd is. Het wordt echt een woud. Pure wildernis.  Ik vraag me af of ik hier de hele zomer kan blijven rondlopen. Ik vrees van niet.  

 

De oude struiken van afgelopen jaar staan er namelijk nog een beetje beteuterd bij en die bruine stengels zijn hoger dan dat ik groot ben……..Wederom ben ik oprecht onder de indruk van de stilte. Raar, maar echt waar. Hier is echt helemaal geen geluid, behalve dat van allerlei vogels. Het valt me echt op. Ik neem er dan ook uitgebreid de tijd voor. Genieten heet dat. 

 

Voordat ik ga vissen, neem ik eerst de drie stekken secuur onder handen die ik later op de dag minimaal een keer ga bezoeken.

 

Puur natuur.

 

Garanties krijg je bij deze optie niet, vandaar dat ik drie plekjes trakteer op een paar handjes cannabis. Wellicht is er uiteindelijk een stek waar ze los gaan. We zullen het wel zien. Om de tijd te doden ( hahahaha) ga ik eerst aan de slag op een paar walhallalocaties  die de afgelopen week ook aanbeten garandeerden. Ik vis uitsluitend met blokjes vlees. Op de haak vandaag. 

 

Als ik mijn aasje op de eerste plek van de dag inwerp, duurt het lang voordat ik een paar tikjes op de hengeltop krijg. Sterker nog, het duurt zelfs een paar bakken koffie. Niet erg. Ik zit, gehuld in mijn waadpak, op de natte grond in het gras alles in me op te nemen. 

 

Ik krijg een palet aan vogels voorgeschoteld, daar zouden ze bij 'Vroege Vogels' jaloers op zijn. Water trekt enorm veel leven aan. Er gaan bijna twee uur voorbij als de hengel uit het niets een diepe buiging maakt. “Barbeel”, is het eerste dat er in me opkomt. Dat is het echter niet. 

 

Na een korte, maar spectaculaire dril land ik een prachtig spiegelkarpertje. Ik kan me niet eens meer herinneren dat ik deze soort ooit zelf heb gevangen. Daar is vandaag verandering in gekomen. Een mooie, kerngezonde compacte karper. De haak mooi voorin de bek. 

 

Een schitterend begin van de dag.

 

Even later besluit ik naar de volgende stek te verhuizen. De plek in het bosje waar ik de eerste keer een dikke zeventiger wist te misleiden. Het lastige strookje water oefent toch een speciale aantrekkingskracht op me uit. Het lukt me zowaar om bij de eerste inworp het aasje perfect (on the spot!) te droppen. Precies in de overgang van ondiep naar diep. 

 

Ik moet hier voorover gebogen in het water zitten. Anders kun je hier niet vissen. Na twee minuten krijg ik zowaar een heerlijke aanbeet. ik haal hard uit en haak de vis. Dit is een mooie vis, dat voel ik direct. De dril is zoals je hoopt dat ie gaat worden. Keihard! Ik moet vechten voor elke meter lijn. Als het barbeel voor het net komt, perst hij er nog een laatste run uit. 

 

De Fox hengel maakt er een diepe buiging voor. Moeilijk, moeilijk……ik kom als winnaar uit de bus, maar niet van harte. Op een plek waar je weinig drilruimte hebt, is meer body wel wenselijk. Eigenwijs figuur…….. De rolmaat zegt dat de vis 68 centimeter is. 

 

Hij is voor het leven getekend met een ontbrekend stukje uit de rand van de kieuwdeksel. Het geeft de vis karakter, vind ik. Last heeft ie er niet van. Mocht ik hem ooit weerzien, dan herken ik deze vis in elk geval direct. Met een paar stevige staartslagen neemt de schitterende, breedgebouwde barbeel afscheid. 

 

Getekend voor het leven!

 

Dan is het weer verhuizen geblazen. Ik kom aan bij een steile wand die aan mijn kant zwaar begroeid is. Ik kan hier vlak onder de oever vissen en het lood als het ware tegen de kant aan laten zakken. Het ziet er wel grappig uit, vind ik zelf. 

 

Ik kan languit in het gras liggen en de hengel gewoon op de grond laten liggen. De aanbeet zal ik vanuit mijn positie wel zien. Ook dit is een uniek plekje omdat de strook waar ik vis niet breder is dan een meter….

 

Na een paar minuten wordt er bruut 'aangeklopt', ik moet er mee lachen. Ik krijg hier toch een beuk op dat lichte feedertopje….niet te missen. Dat doe ik dan ook niet. Een mooie barbeel is de klos.

 

De combinatie klopt!

 

Omdat ik vanuit een hele rare positie sta te drillen wordt er bij het landen van de vis aanspraak gemaakt op mijn acrobatische vaardigheden. Gelukkig is de schepnetsteel net lang genoeg om de twee meter hoogte te overbruggen. Wederom een hele fraaie vis. 

 

Met het zonlicht op zijn goudbruine bast ziet de barbeel er bijzonder spectaculair uit. Vanuit het net geef ik de vis zijn vrijheid even later weer terug. Herstellen is blijkbaar niet nodig. Verkassen dus wel. Ik vang nog snel twee prachtige kopvoorns en een barbeel. Een van de kopvoorns is zelfs een beauty van 55 centimeter. Machtige beesten.

 

Het resultaat van de ochtendgymnastiek.

 

Dan wordt het langzaamaan tijd om de 'aangevoerde' plekjes te bezoeken. Heel rustig kom ik op de eerste plek aan. Een smalle doorgang tussen twee obstakels. Ik vis er tien minuten, maar krijg al snel de indruk dat het hier niet gaat gebeuren. Ook de tweede plek, in een diepere bocht van de beek levert niets op. 

 

Tot slot kom ik aan op de plek waar ik de hoogste verwachtingen van heb. Een soort van 'hit and hold' stek die de afgelopen twee keer ook vis heeft opgeleverd. Een ding is zeker, hier zitten ze altijd. 

 

De reden dat ik ze nu eerst enkel heb gevoerd heeft alles te maken met het feit dat ik denk dat, als ze eenmaal echt aan het fourageren zijn, ze zich niet meer zomaar laten afschrikken van het feit dat er een van hen uit het groepje wordt weggevangen…..alsof ze dan meer relaxed zijn……

 

Veel tijd heb ik althans niet meer, een klein uurtje nog en dan ga ik weg. Samen met het gezin eten vind ik ook erg belangrijk. Enfin…Als ik mijn aasje voor het eerst tegen de zwaar overhangende boom parkeer, duurt het ongeveer vijf tellen voordat ik een aanbeet krijg. 

 

Enthousiast! Een hele zenuwachtige vis….Vaak een teken van een kleiner exemplaar. Desalniettemin ben ik echt blij met het snelle succes. De foto mislukt volledig, maar ik wil er niet te veel tijd aan verkwisten. Ik laat de vis 50 meter verder stroomafwaarts vrij. 

 

Mislukt…geen tijd…

 

Snel terug. Ik voel gewoon dat er 'meer in het vat zit'. Dan maak ik iets mee dat me nog lang zal heugen. Als ik mijn aasje wederom onder de boom drop, krijg ik opnieuw snel een aanbeet. De vis heeft het aas gepakt en is er eenvoudigweg mee vertrokken. Ik doe wat ik kan, maar ik kan de vis niet onder controle krijgen. Een heerlijke run. Om gek van te worden. 

 

Maar dan los ik de vis. LOS!! Geen lijnbreuk….los! Sodeju! Heel even baal ik. Dan monteer ik snel een nieuw blokje surrogaatvlees. Ik check nog even kort de scherpte van de haak en denk dat het goed is. Het is ook goed. Opnieuw tegen de boom aan. 

 

Er gaan geen tien tellen voorbij als ik het opnieuw aan de stok krijg met een dikke vis. De geschiedenis lijkt zich te herhalen. Onhoudbaar lijkt het wel. Houdbaar, dat zou het wel zijn geweest als ik een Victory bij me had gehad. 

 

Maar nee, ik moest zo nodig met deze '27MC antenne' aan het water verschijnen. Ik sta niet meer op de hengel te drillen, maar volle bak op de 24/00 nylon, dit gaat niet goed……..Weer los!!! Hoe kan dat nou? 

 

Uit pure frustratie knip ik de haak van de lijn en monteer ik een andere haak. Zelfde type, nieuw exemplaar. Het moet kloppen! Ik controleer het geheel nog even, voel de slip nog even en benader de stek opnieuw. Heel voorzichtig. 

 

Ik kan me goed voorstellen dat er geen vis meer aanwezig is. Dat lijkt aanvankelijk ook zo. Ik krijg even geen aanbeet meer. Na een minuut of tien roerloos op mijn knieën te zitten, geven deze aan een soort van afscheid van mij te nemen. Ik klem, geloof ik, alle aders af. Ik voel in elk geval mijn hart kloppen in mijn voeten….zeg eerlijk…..dat is raar……

 

Terwijl ik opsta en aan het proberen ben om opnieuw 'leven' te krijgen in mijn benen, krijg ik opnieuw een beuk op de hengel die je normaal alleen in een visfilm ziet. Whoooowwww!!! 

 

'Breakie break'…pfffff.

 

Opnieuw zorgt de vis ervoor dat ie zich kan gaan verschuilen onder de bomen. Ik doe wat ik kan, maar de hengel kan de vis niet tegenhouden. Onder het motto, driemaal is scheepsrecht, zijn het vandaag de barbelen die gevoelsmatig als winnaar uit de bus komen. Ondanks het feit dat ik goed gevangen heb, ga ik toch met een verliezergevoel naar de auto.

 

Volgende week Victorytime!