Witvisperikelen (deel 85)

Door Leon Haenen

 

En paar jaar geleden heb ik mezelf op een wachtlijst laten zetten om in aanmerking te komen voor een lidmaatschap op een hele kleine rivier net over de grens in Duitsland. Het duurde even, maar uiteindelijk ontving ik de bevrijdende mail die bevestigde dat ik welkom was. 

 

Het is maar een heel klein riviertje waar ik vergunning voor gekregen heb, meer een beek eigenlijk. Maar op deze beek komt volgens ingewijden een goed bestand aan kopvoorn en barbeel voor….en laat daar nou net het gros van de leden niet op vissen. Al die vliegvissende leden zijn met name geïnteresseerd in allerlei salmoniden. Slechts een handjevol vissers probeert zijn geluk op barbeel en kopvoorn. Sinds kort ben ik een van hen. 

 

Om knettergek van te worden, zo mooi.

 

Een van de, barbeelvissende, leden is zo vriendelijk geweest om tijd voor me vrij te maken en bereid geweest om een zondagochtend samen op pad te gaan. Hij gaat me een aantal stroken van de beek laten zien en geeft me een beeld hoe ik een en ander moet gaan oppakken. Natuurlijk maak ik hier dankbaar gebruik van. 

 

De dag ervoor maak ik alles in orde. Ik begrijp dat het standaardprocedure is om met een feederhengel te vissen, uitgerust met een 3 of 4 oz topje. Voor de zekerheid laad ik ook de lichtste Victory hengel in de auto. Je weet per slot van rekening maar nooit. 

 

De uitrusting en montage zijn van kinderlijke eenvoud. Een eenvoudig schuiflloodje van 10 gram, een fluocarbon onderlijn (24/00) en een korum haak. We vissen hier met het aas op de haak. Ik heb niet meer bij me dan een blikje smac en een blikje maïs. Waadpakje mee, een tasje met wat materiaal en dat was het dan. 

 

Het is lang geleden dat het werkwoord vissen naar zulke proporties werd terug gebracht. Het voelt dan ook vreemd aan als ik vertrek. Ik kan zelfs via de achteruitkijkspiegel naar buiten kijken. Grappig. Als we op de plaats van bestemming arriveren en naar de oever van de beek lopen, wordt de grijns op mijn kop steeds breder. 

 

Waar ben ik hier beland? Ik waan me heel ver van huis, maar dat is niet zo. Ik had hier bij wijze van spreken met de fiets naar toe kunnen komen. Per slot van rekening ligt Duitsland niet verder dan 30 kilometer van mijn huis vandaan.  

 

Nadat we de auto hebben geparkeerd is het slechts een stukje lopen. 300 Meter van de weg belanden we in een natuurgebied dat zijn weerga niet kent. Het voelt echt als thuiskomen. De beek meandert heel stoer door het ongerepte landschap. De oever is bedekt met bomen en overhangende struiken. Alle bomen die ooit zijn omgewaaid zijn gewoon blijven liggen. Je kunt zien dat hier in de zomer niet door heen te komen is. Dit wordt een oerwoud. Een regelrechte visjungle. 

 

Maar het spreekt me direct heel erg aan. Geen kip te zien. Ik hoor echt alleen maar vogels. Verder helemaal niets…behalve dan de kabbel in de beek… Mijn gastheer zet me in een bocht van de beek neer tegenover een zwaar uitgesleten oever. Hij is voornemens mij eerst een snelle vis te laten vangen. Daarna zien we wel verder.  

 

Ik ben, zo eigenwijs als ik ben, toch begonnen met de Victory hengel. Ik ben nu eenmaal zwaar verliefd geworden op dit oer-Hollandse stukje maatwerk. Daarnaast vis ik ook niet met het aas op de haak, maar monteer ik een Korum screw aan een hair. Ik schroef de smac op het roze schroefje. Het werkt echt super. Het werd me ontraden omdat er veel troep op de bodem ligt en je met een blote haak vaker vast zou hangen. Ik doe het toch….

 

Hij legt me uit waar ik vissen moet en voert wat nonchalant een handje maïskorrels op de stek. Een drift van slechts een paar meter lang. “Even activeren”, zegt hij. Heel voorzichtig wordt de hengel in stelling gebracht. In een gebukte houding. Heel rustig zodat de vissen niet argwanend reageren. Zodra de montage in de uitgesleten bocht ligt waar misschien wel een dikke meter water staat gaat de hengel rusten op een kleine steun die ik krijg aangereikt. 

 

Ik ga er gehurkt achter zitten en wacht rustig op wat er komen gaat. Veel tijd om erover na te denken krijg ik niet, want binnen tien tellen zie ik kleine vinnige tikjes op de hengeltop. Ik sla aan, maar mis volledig. Ook de tweede inworp levert echt direct een korte felle tik op, maar ook deze wordt vakkundig gemist. De derde inworp reageer ik wel zoals het hoort (maar is de aanbeet ook feller). 

 

Ik sta direct in contact met mijn eerste vis uit dit riviertje. Ik voel onmiddelijk dat het barbeel is. De vis neemt al snel een korte run stroomafwaarts, maar wat ie ook probeert, ontsnappen is er vandaag niet bij. Ik beleef een korte intense dril en mag even later de eerste barbeel landen. Dit vond ik leuk, dit is kicken. Na een paar fotootjes zetten we de vis terug en weet ik niet hoe snel ik een nieuw aasje moet monteren. Snel inwerpen maar…nu ben ik enthousiast geworden.

 

De eerste op een nieuw riviertje.

 

Bammm! Weer een vis. Ik lig nog geen vijf seconden in het water en er hangt weer een vis aan de lijn. Ook nu weer een barbeel. Geen bakbeest, maar wel erg leuk om te beleven. Als de barbeel zijn vrijheid terugkrijgt, blijf ik handenwrijvend achter. Het riviertje is hier echt niet breder dan 4 meter.

 

De Korum screw doet zijn werk voortreffelijk.

 

Ik probeer nog even op deze stek, maar volgens 'de geleerden' heeft het geen zin om nog langer te blijven proberen. De plek is tijdelijk verstoord. Dat geloof ik ook wel. Verkassen is het devies. Iets dat we hier heel veel gaan doen, zo blijkt later. 

 

'Stalking', noemen de Engelsen dat, ik noem het verhuizen… Op de tweede stek is het mijn gastheer die al snel een prachtige barbeel weet te vangen. Ook nu wordt de stek eerst een beetje 'opgestookt' met wat maïskorrels. Geweldig toch…een handjevol maïskorrels. 

 

Meer is hier blijkbaar niet nodig, want de hengeldruk is erg laag en de vissen zijn echt helemaal niets gewend. Dat wil overigens niet zeggen dat ze gemakkelijk te vangen zijn. Verre van zelfs! De vliegvissers komen niet eens in het zwaar begroeide gedeelte vissen. 

 

Zo krijg ik deze ochtend een aantal stekken te zien waar ik enkel van kan watertanden als ik ze zie. De potentie druipt er van af. We belopen vandaag ongeveer 500 meter oever. De strook waar ik mag vissen is ongeveer 6 kilometer lang. 

 

Ik heb hier dus nog het een en ander te ontdekken. Zo voelt het ook, als een grote ontdekkingsreis. Elke stek die we tijdelijk bezoeken krijgt dezelfde behandeling. De ene plek is nog mooier dan de ander, steile uitgesleten oevers die er erg spectaculair uitzien. Hier nestelt straks de oeverzwaluw. In de steile oeverwanden kun je zien waar ze gezeten hebben. 

 

Prachtige omgeving.

 

Het stikt hier van de ijsvogels en allerlei wildzang. Mijn gastheer en zijn maat weten nog ieder een prachtige kopvoorn te vangen. Ik let vooral erg goed op wat er gebeurt. Rond de middag gaan zij naar huis. 

 

Ik loop even mee terug naar de auto en besluit in mijn eentje de middagsessie te gaan vissen met de Fox barbeel stok die ik ook had meegenomen. Deze is uitgerust met een 4 oz feedertopje. Bij de auto neem ik afscheid van de heren. Ik besluit hetzelfde rondje nog een keer te maken. Tevens probeer ik nog een paar 'eigen' stekjes uit. 

 

Alle begin is moeilijk. Als ik na de lunch vol goede moed mijn geluk beproef op de eerste stekken, gaat er van alles mis. Inwerpen met al die takken en struiken om je heen is zo eenvoudig nog niet. Voordat ik er erg in heb, heb ik al drie keer opnieuw mogen monteren. 

 

Ik ben veel te gehaast, dat werkt hier allemaal niet. Als ik uiteindelijk dan toch aan het vissen ben, is het even wennen om met de feedertip te vissen. In de hand houden heeft weinig zin, want de ultradunne hengeltop laat weinig informatie door die mijn hand als aanbeet zou kunnen vertalen. Het wordt vooral uit de steun vissen. 

 

Staren naar een hengeltopje is lastig voor iemand die elke drie seconden iets hoort of ziet dat hem afleidt. Op een of andere manier maakt het me hier niet uit. Ik merk zelfs dat ik redelijk geconcentreerd te werk ga en dat mijn concentratie steeds verder oploopt. 

 

Vissen vanuit de hengelsteun.

 

Jullie moeten je voorstellen dat het aas ongeveer drie tot vijf meter van mijn hengeltop vandaan ligt. Er maakt zich een of ander oerjachtgevoel meester van me. In tegenstelling tot al mijn andere visserijen ben ik hier met iets bezig dat volledig afwijkt. Het is hier zoeken naar de vis. Het is sluipen, kruipen en vooral heel stiletjes en behoedzaam te werk gaan. Het werkwoord vissen krijgt hier een totaal andere dimensie. Niet normaal, zo mooi!

 

Op enig moment krijg ik een paar vervaarlijke tikken op mijn feedertopje. Ik sla raak en sta direct in gevecht met een mooie vis. Een pracht van een kopvoorn, zo blijkt even later. Ook nu weer geen gigant, maar deze vis zal komend jaar de 50 cm wel gaan aantikken. Nu nog net niet. 

 

Een prachtige kopvoorn als beloning voor mijn concentratie.

 

Ik zit in mijn eentje te genieten tussen het struikgewas. Na een half uur geen beet meer gekregen te hebben, besluit ik als afsluiter een flauwe bocht te bezoeken die we eerder op de dag ook hadden bezocht, een plek die bijna niet te bevissen is, maar wellicht daardoor vreselijk aantrekkelijk. Op een of andere manier denk ik hier nog succes te hebben. De stek kenmerkt zich doordat er een plotselinge overgang is van ondiep naar diep water. 

 

Tegen de diepe put aan hangen een aantal takken zwaar in het water. Drijfvuil verzamelt zich hier en blijft tegen de takken hangen. Een ideale schuilplek, denk ik. Omdat ik de hengelsteun hier niet geplaatst krijg, ga ik in mijn waadpak op mijn knieën in het water zitten, half verscholen tussen de bomen. 

 

Mijn aasje laat ik behoedzaam in het 'putje' zakken. Heel zachtjes laat ik het loodje landen. Dat wordt wachten. Wachten op die verlossende klap. Het worden uiteindelijk een paar friemeltikjes. Ik besluit er toch op te reageren. En maar goed dat ik dat gedaan heb. De stek ontploft als het ware. 

 

Ik heb een van de 'echte' vissen weten te misleiden en zit op mijn knieën in een 'een op een' gevecht met een barbeel die er als een speer vandoor gaat. Voordat ik er erg in heb is de vis zeker tien meter van me  vandaan en ik ervaar al snel dat de vis sterker is dan de hengel-lijn montage die ik nu gebruik. 

 

Aiaiaiai…de hengel staat in de ultieme testcurve. Ik heb helemaal niets in te brengen. Ik kan enkel proberen stand te houden. Spannende momenten maak ik mee als ik opeens voel dat de vis zich vastgezwommen heeft tussen de takken onder water. Het zal toch verdomme niet waar zijn? 

 

Tientallen seconden probeer ik tevergeefs los te komen, maar wat ik ook doe, de zaak lijkt muurvast te zitten. Omdat ik niet verwacht vandaag nog veel te kunnen presteren op deze stek, gok ik het er op om richting de vis en dus richting het putje te lopen. 

 

Omdat ik nu met de hengeltop aan de andere kant van de stek weet uit te komen tussen alle takken door, zie ik kans de vis los te trekken uit de takken. Ik beleef een dril die ik voorlopig niet meer zal vergeten. Het geweld is enorm. Spijtig dat er niemand bij me is om hiervan mee te genieten. Als het 'beest' uiteindelijk klaar is om de strijd op te geven en ik voor het eerst visueel contact maak, komt er spontaan geluid uit mijn keel. 

 

Bak op de mat.

 

Dit is echt een hele dikke bak. Dat zie ik direct. Oersterk. Op de mat blijkt de vis 73 centimeter lang te zijn. Ik ben er zeker van dat dit voor deze beek een echte dikke is. Na een paar amateuristische plaatjes zet ik deze Duitse mastodont liefdevol terug. 

 

Chill modus, beter gaat het niet worden…………

 

Ik hoop dat ik er hier nog een paar van mag vangen de komende tijd. De Fox hengel heeft duidelijk bewezen waar de grens lag…enkele centimeters hiervoor dus…