Witvisperikelen 81: “Helemaal naakt”

Door Leon Haenen

 

Al ruim dertig jaar mag ik op regelmatige basis naar de Ardennen reizen. In al die jaren heb ik best het een en ander meegemaakt. Het waren vooral de reisgenoten die er altijd voor gezorgd hebben dat we in de meest lachwekkende situaties terecht kwamen of grappige momenten beleefden door wat er om ons gebeurde.

 

Ik herinner me bijvoorbeeld een dag in 2004, -ik heb het stiekem even opgezocht-. Ik viste die dag samen met mijn vader en een vriend die Egon Doijen heet. We stonden op barbeel te vissen op een smal stuk rivier midden in de Ardennen. Aan de overkant lag een parkeerplaats waar een Nederlandse vakantieganger geparkeerd stond met een camper. 

 

De man, met redelijk overgewicht, zat op een klapstoel naast zijn camper naar ons te kijken. Het zag er in elk geval zo uit. Compleet met zo’n 'foute' bermuda. Om de tien minuten verdween de man met zijn geleegde glas even de camper in om vervolgens weer met een vol glas naar buiten te komen. Dat ging zo uren door. Onze toeschouwer werd steeds uitbundiger. 

 

Zeker, als we weer een barbeel wisten te misleiden. Hij vond het geweldig, applaudisseerde zelfs. Op enig moment was er contact tussen ons en de man. Hij riep allerlei onverstaanbare dingen naar ons. Egon, niet voor één gat te vangen, vroeg de man hoe laat de koffie zou gaan komen? Nu bleek dat man niet alleen was. Hij sommeerde zijn vrouw koffie te maken. Dat arme mens zat al de hele ochtend in dat hok. 

 

Hij blèrde zelfs over het water of we ook een koekje wilden. Natuurlijk wilden we dat! Tien minuten later toog de man, compleet met dienblad met daarop 4 kopjes, lepeltjes, melk en suiker, een koekjesblik met inhoud en de koffiekan, gevuld met heerlijk dampende koffie onze kant op.

 

We dachten even dat hij de brug zou nemen die 100 meter verderop lag, maar nee….deze meneer koos voor de kortste weg. Hij ging wel even de rivier oversteken.

 

Een van de vissen uit 2004 van Egon, van die bewuste dag!

 

Van bovenaf zag het er natuurlijk allemaal erg ondiep uit. Schijn bedriegt wellicht. Schoorvoetend betrad hij het water. De gladde stenen maakten het er allemaal niet makkelijker op. Na 15 meter schuifelen kwam de man aan in het midden van de rivier. Daar stroomde het niet alleen veel harder, maar werd het ook plots 50 centimeter dieper.

 

Het was knap om te zien hoe een grote vent van dik 120 kilo echt volledig kopje onder ging. Weg was ie!! Niet lang, maar lang genoeg om ervoor te zorgen dat ik door de tranen in mijn ogen het vervolg redelijk wazig heb moeten volgen. Het was hilarisch om te zien hoe het dienblad en alle onderdelen over de rivier in rap tempo richting Luik dreven.

 

Hij kon niet goed rechtop komen en was genoodzaakt zichzelf zeker 50 meter af te laten drijven. Het was ook ons advies. Verzuipen was er niet bij, dus we hoefden niet in actie te komen. 

 

Een memorabel moment. Zullen we nooit meer vergeten. Het beeld van de arme man die drijfnat uit de rivier klauterde zal ik in leven houden. Zeiknat was ie, met een shirt dat om zijn lijf zat geplakt, zo verdween hij de camper in. 

 

Vandaag zat ik met pa aan de Amblève in de Ardennen. Aan de overkant van de rivier ligt een prachtig huis waarvan de tuin eindigt aan het water. Pittoresk. Ik heb al vaker geroepen dat ik mezelf daar best wel zou zien wonen. Vanaf onze stek hebben we vrij zicht tot aan de achterdeur van het huis.

 

De bewoners hebben best veel privacy, maar dan moeten er niet een paar verdwaalde vissers de weg door de bosjes tot aan het water hebben gevonden. Ze kunnen ons wel zien zitten, dat weet ik zeker. Nadat we een uur aan het vissen zijn en er nog steeds geen enkele vis interesse getoond heeft in ons aasje, loop ik, gewapend met mijn hengel en wat aas, een stukje stroomopwaarts. 

 

Ik ben nog niet goed en wel op mijn plaats van bestemming als mijn vader op me roept. Aan de houding van zijn Garbolino hengel zie ik wat er loos is. De eerste barbeel van de dag is de klos. Trots als een pauw staat senior voorover gebogen boven de mat.” Machtige vissen”, zegt ie….

 

Een prachtvis voor Opa.

 

Als ik even later terug naar mijn plek loop, hoor ik hem weer op me roepen. Minder luid en ook op een totaal andere toon. Zijn hengel ligt nog in de steun. Pa zit schuddend van het lachen op zijn stoeltje. Als ik op hem afloop, blaast hij een paar keer uit met bolle wangen en buldert stilletjes van het lachen. Ja, mijn vader kan dat. Hij schudt helemaal op en neer op zijn stoel.

 

“Kom kijken”, zegt ie. Als ik achter hem sta en dezelfde kant uit kijk, zie ik aan de overkant van de rivier, in de tuin van onze ' overburen' zes mensen staan. Drie mannen en drie vrouwen. Ik gok op echtparen. Naakt, volledig naakt.  Zo te zien is de houdbaarheidsdatum al een tijdje verstreken. Niks mis mee natuurlijk….we komen allemaal aan de beurt, maar deze ' vrijdenkende' mensen hebben ook last van serieus overgewicht en de vrouwen hebben daarbij ook nog eens enorm last van de zwaartekracht. 

 

Ik ben er zeker van dat ze van een zondagochtendje sauna aan het genieten zijn. heerlijk hijsend aan een smakelijk sigaretje staan ze buiten af te koelen en dat doen ze zonder gêne.  Ze hebben ons zien zitten, dat kan niet anders. Het maakt hen niet uit. Ons ook niet. Ik lig in een deuk met de opmerkingen van mijn pa.

 

Na een paar minuten lachen loop ik terug naar mijn plekje. De mensen zijn inmiddels begonnen aan de tweede ronde, denk ik…? Ik vang snel achter elkaar twee barbelen. Geen toppers, maar wel prachtig gekleurd en op volle oorlogssterkte. Oersterk. Beiden worden misleid aan twee halibut pellets, gedipt in de nashbait soaker, smaakje monstercrab. 

 

Na een half uur zie ik van ver mijn pa weer voorover zitten. Zijn binnenpretjes verraden wat er zich afspeelt aan de overzijde van het water. Inmiddels zijn de overburen gaan zitten op het terras. De vrouwen zitten met hun hele hebben en houwen richting mijn vader.

 

Ik zie hem naar mij kijken, hij steekt een vinger in de lucht en vervolgens ruikt hij er weer zelf aan….. Daarna ligt hij volledig in een kreuk. Ondanks dat ik een stukje verderop sta lach ik volop met hem mee. Het is een figuur, ongelofelijk. 

 

Mooie close up.

 

Het water is nog iets verder gezakt. Aan onze kant van het water is het moeilijk om ze te pakken. We moeten op driekwart van de rivier vissen om fatsoenlijk in de stroming te vissen. We proberen van alles, maar krijgen er even geen meer te pakken. Ze zijn er nu niet of willen ze niet?  Dat laatste lijkt me sterk. 

 

Dan schiet me te binnen dat er vlak bij de brug een sleuf ligt van ongeveer 20 meter lang en een meter breed. Hier is het nu net iets dieper. Ik monteer een stuk lichter en ga met 15 gram lood vissen. Een redelijke onderlijn van ongeveer een meter en een kleinere haak met een 12 milimeter pellet. Pa blijft zoals vanouds stoïcijns zitten. Beet of geen beet. Hij heeft natuurlijk ook een ander uitzicht dan ik hier heb….

 

Als ik mijn eerste worp maak, trek ik alles kapot. Opnieuw monteren. Of het zo moet zijn, trek ik niet veel later weer alles kapot. Het luistert blijkbaar nauw hier. Onder het motto, driemaal is scheepsrecht, werp ik de montage iets verder stroomafwaarts. Terwijl ik met mijn linkerhand de heerlijke foxhengel vasthoud, kijk ik relaxed om me heen.

 

Dan voel ik een hele zachte tik, eigenlijk twee kleine minuscule tikjes die verraden dat er een barbeel aanwezig is in de sleuf. Mijn aandacht gaat direct naar de hengeltop. Direct krijg ik weer een tik, deze is echter uit de categorie: 'Hangen'.

 

Ik reageer goed en sta in gevecht met een mooie sterke vis. Gelukkig voor mij vertrekt de vis in eerste instantie enkele meters stroomafwaarts waardoor de dril zich niet afspeelt op de strook water waar ik vis.  

 

Na een paar mislukte foto’s van pa monteer ik direct een 'verse' pellet. Alhoewel de oude pellet er nog prima uitziet, neig ik toch altijd weer een nieuwe welriekende versie te monteren aan de hair. Bijgeloof? Ik denk oprecht van niet. Als ik opnieuw inwerp op de stek, krijg ik direct weer een flinke tik op de stok. De verse pellet heeft de bodem amper bereikt.

 

Nummer vier van de dag is de klos en mag even later samen met me op de foto. Allemaal geen specimen vissen, maar daarom niet minder welkom.

 

Nadat ik weer een vers stukje aas aan de hair heb gehangen en op de stek heb ingeworpen duurt het nu weer allemaal iets langer. Geheel tegen mijn natuur in, laat ik de montage vrij lang liggen (lees: tien minuten ofzo). Mijn geduld wordt beloond met de mooiste aanbeet van de dag. Een echte knal op de hengeltop. Heerlijk. Het blijkt ook een goeie vis te zijn. Met 61 centimeter de grootste van de dag. Ik ben helemaal blij.

 

Helemaal happy met het resultaat!

 

Het blijkt dus allemaal toch goed uit te pakken op dat kleine stukje rivier. Ik wist vanuit het verleden dat het sleufje er ligt. Ik ben er een aantal jaren geleden eens doorheen gebanjerd in de zomer en weet aan de hand van de grote stenen die boven water uitsteken exact te bepalen waar ik moet zijn.

 

Deze stek doet het al jaren erg goed. Je vangt er geen monsters, maar de plek is altijd goed voor een leuk aantal vissen. Als ze er zitten, want dat is niet altijd het geval. Of ze zitten er wel, maar ze doen het niet. Dat laatste klinkt overigens aannemelijker.

 

Bij laag water zwemmen de barbelen vrijwel allemaal naar dit diepste punt toe. Zodra de waterstanden hoger worden, kun je ze ook goed stroomafwaarts vangen. Uiteindelijk vang ik er vandaag zeven, geen verkeerd aantal. We hebben weer een zeer gezellige dag achter de rug waarbij we en leuk gevangen hebben en vreselijk hard met elkaar hebben kunnen lachen. 

 

Tot volgende week,

 

Leon Haenen