TotalFishing

Witvisperikelen (7)

Door Leon Haenen

Het zit me niet lekker… ben al ruim 6 weken aan het proberen om mijn eerste Grensmaasbarbeel van 2011 met de dobberhengel te verleiden, maar tot op heden met weinig succes. Het enige teken van barbeelleven zag ik een paar weken geleden aan een zinkstok. Rik was toen de gelukkige.

De graafwerkzaamheden hebben er dan wel voor gezorgd dat de stroming sterk veranderd is en wellicht heeft het langdurige hoge water daar ook een steentje aan bijgedragen, maar ze zitten er. Ik weet het zeker.

Ik wil me er niet achter verschuilen, maar de omstandigheden hebben ook al een aantal weken niet meegezeten. Wisselvallig wee en sterk zakkend water aan de Grensmaas. Allemaal belangrijke factoren die van invloed zijn op de vangkansen op een strook water die zo ondiep is als de Grensmaas.

Vandaag ga ik er toch weer naar toe. Ik kies weer voor de onzekerheid. Op een of andere manier trekt het me elke keer opnieuw aan. Moet vandaag ver lopen, dus de bepakking is licht, heel licht. De medewerkers van het “Consortium Grensmaas” hebben een groot hek geplaatst waarop te lezen staat dat ik er niet langs mag… de uitvoerder is er echter vandaag niet, ik kan me dus niet melden.

De uitvoerder was er vandaag niet…

…Gehuld in een waadpak, een rugzak met wat spullen en een gemonteerde hengel, begin ik aan de wandeling. Het zonnetje schijnt volop, het wordt genieten, dat sowieso. Als ik aan het water arriveer zie ik dat aan de overkant van de rivier een goed verscholen visser tussen de struiken zit.

Het is lang geleden dat ik hier iemand op zondag aantrof. Lang kan ik niet genieten van het uitzicht, want de beste man pakt al vrij snel in. Vraag me af of hij een goede dag heeft gehad. Ik arriveer pas rond twaalf uur en kan vandaag ook maar een paar uur vissen. Het mag de pret niet drukken.

Besluit direct te gaan vissen en vanaf de eerste drift constant een paar maden in de stroming te werpen. De Maas stroomt zo mooi, dat moet goed gaan vandaag. Ik neem stelling in op een meter of veertig stroomopwaarts van een grindbank die nog net onder water ligt. Daar loopt het dus fors omhoog. Heb de ervaring dat de vis graag vlak voor zo’n grindbak staat, aan de stroomopwaartse kant.

In de hoofdstroom zie ik geregeld een vis opspringen. Ik kan niet goed zien of het barbeel is, het is te ver van me vandaan. Ik werp mijn dobber voor de eerste drift in. Whow, wat drijft de dobber lekker in de stroming. Tijdens de eerste driften bepaal ik altijd mijn te bevissen diepte. Ik schuif na elke drift de dobber iets verder omhoog totdat ik met mijn montage aan de grond kom, dan schuif ik een paar centimeter de dobber omlaag.

Tijdens de eerste drift gaat de dobber al onder. Helemaal aan het einde van de drift. Ik sla toch maar voor de zekerheid aan… en terecht! De weerstand voelt goed. De vis schiet de hoofdstroming in waardoor mijn molen optimaal aan de tand wordt gevoeld. Man, wat is dit heerlijk.

Kan niet beoordelen wat er aan de andere kant van de lijn zichzelf probeert te bevrijden, maar deze vis wil wel. Voor de zekerheid loop ik langzaam maar zeker richting de oever. Ik wil het risico om de vis te verspelen zo minimaal mogelijk maken. Het blijkt een bak van een kopvoorn te zijn. Wellicht zwanger, maar in absolute topconditie.

Even geniet ik van de vis als deze op de mat ligt. Wat een prachtbeest. Met 52 cm een beste kopvoorn. Na een paar plaatjes mag mevrouw weer terug de Maas in. Met een paar krachtige bewegingen is ze snel uit het oog verdwenen.

Een prachtige kopvoorn…

... Uiteindelijk op de mat.

Het gebeurt vaak dat je tijdens een visdag snel een of twee kopvoorns aan het begin van de sessie vangt. Dus zo snel mogelijk terug het water in en kijken of we er nog een kunnen strikken. Ik schuif de dobber tijdens de eerste driften net zo lang omhoog totdat ik de grond voel.

Al snel wordt duidelijk dat ik strak tegen de rivierbodem aan het vissen ben, want na een fraaie aanbeet hangt de eerste brasem van de dag aan de lijn. Niet de eerste de beste brasems hier aan de Grensmaas. De beesten zijn in vorm. Het is een genot om op deze manier brasems te vangen. Het zijn allemaal prachtvissen.

Vang er vijf redelijk snel achter elkaar. Mijn dag kan eigenlijk niet meer stuk. Als gevolg van de wind komen er steeds meer golfjes op het water waardoor het steeds moeilijker wordt om de antenne van de dobber goed te kunnen volgen. Ik besluit het laatste uur toch eerst een andere dobber te monteren en dan tevens een nieuwe haak aan de onderlijn te knopen.

Ik kies een model met een langere en nog dikkere bovenantenne. Hierdoor ben ik genoodzaakt ook af te stappen van de vijf grams dobber waar ik mee viste. Ik ga nu voor de 8 grams dobber. Ik neem de tijd om een foutloze montage te maken waarbij de knopen even goed getest worden. Mocht er een barbeel aankloppen, dan wil ik zo weinig mogelijk risico lopen om deze te verspelen.

Erg veel golfjes op het water, aan het eind kun je net de grindbank zien.

De waterstand werkt vandaag enorm mee, het water is geen vijf centimeter gezakt en blijft stabiel. Dat is altijd gunstig en het vertrouwen om nog een echte targetvis te vangen is groot. Gedreven ga ik het laatste uur in. Deze dobber is veel beter zichtbaar op de grote afstanden die ik bestrijk.

Ik zorg er constant voor dat het contact tussen mijn hengeltop en de dobber optimaal is, er hangt geen ‘bocht’ in mijn lijn. Als ik aan de hengeltop een rukje geef, dan reageert de dobber meteen. Dat is bij deze visserij erg belangrijk. Om dit te bewerkstelligen vis ik dan ook altijd met de hengeltop strak in de lucht om zo weinig mogelijk lijn in het water te hebben drijven.

Na een paar driften zie ik aan het uiteinde van de drift mijn dobber uit het zicht verdwijnen. Het voelt in eerste instantie als een mooie brasem. Overmoedig begin ik de vis binnen te halen. Dan voel ik uit het niets een hevig verzet aan de andere kant… Ik twijfel geen moment, dit is er een. Dit is de slagroom op de toch al rijkelijk gevulde taart.

Heb mijn eerste Grensmaasbarbeel van 2011 gevonden! De vis geeft enorm gas en gaat heel zwaar in de montage hangen. Het lijkt wel of ik vast hang. Ik dril de vis vanaf de oever verder. Zo ver in het water is het bijna niet te doen om de vis met deze lange hengel goed te scheppen. Ik kies liever voor de zekerheid van het ondiepe water.

De vis weet van geen opgeven en perst er de ene na de andere korte spurt uit. Ik sta hier in mijn eentje te freaken aan de oever. Na een minuut of vijf weet ik het zeker, deze vis komt niet meer weg… vandaag kom ik als winnaar uit de strijd. De machtige Grensmaasbewoner komt in zicht. Ik land een schitterende barbeel van 68 cm.

Kort geniet ik van mijn trofee. Trots als een pauw houd ik haar voor me uit. De haak zit mooi vooraan in de lip en voorzichtig plaats ik haar terug in het water. Houd haar even vast met de kop in de stroming, maar ze heeft geen tijd nodig om zich te herstellen. Met een krachtsuitspatting die bij haar past, wrikt ze zich los uit mijn hand en schiet instinctief terug de stroming in. Wat is vissen toch mooi.

Een gestroomlijnde bronzen barbeel uit de Grensmaas.