WitvisPerikelen 69: ‘Patat’

WitvisPerikelen 69:

‘Patat’

Door Leon Haenen

In mijn hoofd zit er niks anders op dan een nieuw bezoek aan mijn favoriete Belgische Ardennen. Mijn vriend Tim gaat bijna als vanzelfsprekend met me mee. Omdat ik niet geconfronteerd wil worden met een vergelijkbaar debacle als afgelopen week, zit de auto nu zodanig vol met materiaal en kleding dat er nog geen ruimte meer over is voor een kleine luciferdoos.

Nashbait voer in een Talapia-uitvoering… Mooi groen is niet lelijk.

Ons plan voor vandaag is duidelijk: we gaan zowel met de dobber als met de zinkmontage aan de slag. Er gaan 3 hengels mee, 1 met en 2 zonder centrepin. We hebben ons voorgenomen om te starten met de zinkmontage. We kiezen ervoor om snel succes te boeken. De ergste “honger” dient eerst gestild te worden.

Terwijl ik het opschrijf besef ik dat deze zin best arrogant klinkt, maar dat bedoel ik niet zo. Het is de bittere waarheid. Vaak gaat het écht zo. Zeker bij deze ongelofelijk fantastische weersomstandigheden.

Als we de eerste vissen hebben gevangen, dan voeren we de moeilijkheidsgraad op door met de dobber de aanval in te zetten. Dat is althans de theoretische zijde van ons eenvoudig, maar wellicht doeltreffende plan. Ik denk dat ik voetbaltrainer kan worden…

Parallel aan de zinkvisserij gaan we een grondvoer inzetten, doorspekt met heerlijk geurende pellets. Ik heb gekozen voor een pak Talapia Methodfeedervoer van Nashbait. Nooit eerder gebruikt. Eens kijken wat dat doet. Het voer dient vooral ook om de drie liter maden snel naar de rivierbodem te brengen. Beetje bij beetje!!!

Ik ben het met de filosofie van Tim eens dat het voer er enkel maar alleen voor hoeft te zorgen dat de barbelen hetzelfde reageren als wij mensen doen als we met honger langs de snackbar lopen. De geur trekt je vaak als het ware naar binnen.

Al die kleine voerdeeltjes die meegevoerd worden met de stroming dienen ervoor te zorgen dat de aanwezige vis geactiveerd wordt en naar onze stek toe zwemt… en daar liggen onze pellets. Strak plan, vinden wij.

Omdat ik mijn vijver vaak gebruik als graadmeter voor de vangstkansen, durfde ik onderweg naar de stek al te voorspellen dat we wel eens een goede dag zouden kunnen treffen. De koi in mijn vijver vreten prima bij deze exotische temperaturen. Het spijt me voor al die schaatsliefhebbers, maar doe mij dit weer maar voor de rest van de winter. Heerlijk grijs en lekker warm… Het is maar waar je van houdt.

De eerste is al snel de klos.

Als we in het donker arriveren zitten er al twee bekende gezichten aan het water. Het zijn de twee uiterst sympathieke Vlamingen, Johnny en Gerard (mannen: ik hoop dat ik voor een juiste spelling heb gekozen). Ze spreken een heerlijk klinkend Vlaams Limburgs dialect dat voor mijn “Hollandse” maat maar moeilijk te volgen is. We hebben een kort, geanimeerd gesprekje. Even later zitten we op onze eigen stek.

We hebben bewust gekozen voor de uitdrift van deze lange strook rivier. We bevissen de laatste 35 meter. Ik weet dat de rivier aan het uiteinde van deze drift iets ondieper wordt. Dat is ideaal voor onze dobberpoging. Verder hebben we ruim anderhalve meter waterdiepte en dat is perfect voor onze visserij. Al snel ligt er een halve liter maden op de rivierbodem en zijn de eerste extra pellets gevoerd. Niet veel, maar constant een beetje.

Gedreven haasten we ons om de zinkhengel in stelling te brengen. Ik monteer twee 12 mm Robin red-pellets die in de Nashbait monstercrab-olie staan. Ik sta werkelijk waar een minuut te vissen of de eerste ontmoeting met een oersterke winterbarbeel is een feit. De reactie is goed, het gevecht echter van hele korte duur.

De vis knalt er met grote snelheid van door en zorgt ervoor dat ik lijnbreuk lijd. Tjonge, jonge, wat een bliksemstart. Snel monteer ik een nieuwe onderlijn. Binnen een paar minuten ben ik weer aan het vissen. De verspeelde vis gooit roet in het eten. Het duurt even voordat we weer een aanbeet krijgen.

Ik ben weer de gelukkige. Ik weet niet hoe het kan, maar de kwaliteit (lees intensiteit) van de barbeeldril is wekelijks anders. Deze week is wellicht ‘barbaars’ de beste term om te omschrijven hoe heftig de drils zijn. Barbaars. Ik heb er nu geen beter woord voor.

De eerste van de dag doet wat alle andere vandaag ook deden, ons plezieren met een enorm gevecht. Ik moet werkelijk alle zeilen bijzetten om de eerste barbeel dicht bij te halen. Heerlijk. Het blijkt direct een vis van over de 60 cm te zijn. Een droomstart, nog half in het donker.

Beeld van een schreeuwend wiel.

Tien minuten later, terwijl ik even niet oplet, hoor ik de Centepin van Tim een schreeuw produceren. Een barbeel drillen op de centrepin is een unieke ervaring. De ratel klinkt beter dan de Bohemian Rhapsody van Queen… en die klinkt top!!! Keer op keer. Ook al heb je dat duizend keer mogen meemaken.

Ik ben net zo blij als hij dat het weer eens lukt om er een met de pin te pakken. Hij vist vandaag met de relatief lange Spro Dutch Float. De achterliggende gedachte hierbij deugt. Hij doet dit om zo min mogelijk lijn in het water te hebben en een zo direct mogelijke verbinding met de montage te maken. 

De stok buigt genadeloos door op de verwoestende beuken die deze vis uitdeelt. Ook nu weer een zeer sterke vis. Als ik het landingsnet onder de barbeel parkeer wordt duidelijk dat ook dit weer een kogelronde zestiger is. Kort wordt er geposeerd.

Een winterse vis bij lenteachtige tempraturen.

De Vlamingen komen een kijkje nemen. Allerlei heerlijke onderwerpen passeren de revue. Ik leer enorm van deze mannen!

We besluiten iets langer vol te houden met de zinkhengel. Misschien liggen er nog een paar van deze dikke beesten? Lang hoeven we niet op een antwoord te wachten. Als Tim toch besloten heeft om de gewone werpmolen te monteren, duurt het geen vijf minuten of hij krijgt een waanzinnige aanbeet. Ik keek toevallig naar zijn hengel. Het vervolg is een beproefd recept. Een dril die voelbaar is tot in de dikke teen.

 
Het kan vandaag echt niet op.

Onvoorstelbaar mooi blijft het toch. Voor de verandering film ik de hele dril. Kunnen we er later nog een paar keer van genieten. Binnenkort wordt de dril zichtbaar voor iedereen die abonnee is van mijn Youtube-kanaal. Echt stoer om te zien. “2-1 voor Holland”, krijg ik subtiel van Tim te horen…

Johnny met zijn eerste vis van de dag.

Dan is Johnny aan de beurt. Hij vangt twee prachtige vissen relatief snel achter elkaar. Ook hier zit weer een grote bak bij. Ik vraag hem of ik een foto van hem mag maken. Natuurlijk stemt hij er mee in. Als ik een foto van hem maak, dan zie ik pas wat een prachtige karakterkop deze man heeft. Het behaarde gezicht komt rechtstreeks uit een Amerikaanse topfilm. Wat een coole gast.

Hij vertelt vol passie en enthousiasme over het vissen. Hij refereert naar een eerdere sessie waar hij heel snel aanbeten kreeg en veel vis ving. Woorden als “grote boenken aas” en “Maah Jong, Patat” worden gebruikt als kleurrijke toevoeging om aan te duiden hoe die specifieke aanbeet er ook al weer uitzag. Ik heb enorm met de twee mannen gelachen. Een heerlijk gevoel voor humor. Tim verstond ze niet
Enfin…

Niet mokken, lekker wokken…

Rond 12 uur is het weer mijn beurt om de gekregen hengel van mijn pa in de ‘wokhouding’ te trekken. De Korum-hengel is een welkome aanvulling op mijn hengelarsenaal. Oerkrachten komen los. Ik kan vandaag niet anders dan superlatieven gebruiken. We zitten midden in een van die dagen…..die dagen waarin bijna alles lukt.

Terwijl ik in gevecht ben met een zware vis, voert Tim nog een paar handjes grondvoer en pellets. De barbelen die roerloos in de volle stroming blijven staan tijdens de dril, zijn vaak de dikste. Zo ook nu. De meter geeft 64 cm aan.

We noemen hem ‘De Kogel’.

Voor Ardense begrippen een prachtexemplaar, helemaal op wintersterkte. Zachtjes aai ik de prachtvis als ie op de mat ligt. Dan vertelt Johny de volgende anekdote. Hij spreekt over een Waalse landgenoot die een vergelijkbare barbeel doodsloeg om hem vervolgens in een plastic zak te stoppen voor “thuis”. Johnny had hem in zijn beste Frans subtiel gevraagd of het misschien nog oorlog was in Wallonië… Kijk, dat is humor!

Zoals zo vaak wordt het stil op de stek. Het maakt ons alle twee niet uit. We hebben tijd en geduld. We weten dat ze gaan komen. Een tweede poging om met de dobber te vissen eindigt visloos. Ze zijn niet met maden te verleiden. We bevissen althans exact dezelfde lijn dan dat we statisch doen. Vandaag willen ze blijkbaar niets dat afdrijft.

Ook de kopvoorns laten het afweten, terwijl ik zeker weet dat die hier massaal wonen. Na een uur wordt de dobber aan de wilgen gehangen en gaan we definitief verder met onze bodempresentatie. Tim harkt snel achter elkaar twee dikke zestigers op de kant. De teller staat dan al op acht stuks, inclusief de twee barbelen van Johnny.

Voor een winterdag natuurlijk een ongelofelijke hoeveelheid vis. We zijn echter nog niet klaar. We hebben nog anderhalf uur. Rond half twee ben ik weer aan de beurt en vang ik mijn derde vis van de dag. Wederom een mooie vis van precies 60 cm. Tien minuten later ben ik weer de gelukkige, met vier stuks kijk ik terug op een memorabele dag.

Mijn vierde van de dag, ik ben content!

Het slot is uniek. Vandaag is het Tim die de slagroom op de taart aanbrengt. Als hij om half drie een paar subtiele tikken op zijn hengeltop krijgt en aanslaat, hangt er wederom een zware bak aan de lijn. Alle tekenen van een grote vis zijn aanwezig. Van die vertrekkende vissen die ervoor zorgen dat je hengeltop als het ware één lijn wordt met de vis die zo ver mogelijk van je vandaan wil gaan zwemmen.

Een redelijk vastgedraaide slip die toch dat heerlijke muziekje laat horen. Gerard landt uiteindelijk de vis voor Tim. Met z’n vieren genieten we van de prijs. Alsof we deze met z’n allen hebben gevangen. Fantastisch… weet je wat… PATAT!!! Er ligt hier een vis van misschien wel vier kilo op de mat die ook nog eens 66 cm lang is.

De grootste en zwaarste vis van de dag is voor mijn vriend!

We zijn klaar voor vandaag. Beter kan het niet worden. Ik weet zeker dat de terugreis voor Tim als een zegetocht heeft aangevoeld. Van die Vlamingen gaan we dit jaar nog meer horen, let maar eens op!!!

Tot volgende week!

Leon Haenen