WitvisPerikelen 65: ‘Rik’s Barbel Trotter’

WitvisPerikelen 65:

‘Rik’s Barbel Trotter’

Door Leon Haenen

Qua visserij zit het de laatste weken tegen. Het werk laat het niet toe en de verbouwing in de tuin vergt ook enorme hoeveelheden vrije tijd. Het ziet er naar uit dat dit de komende maanden wel eens aan zou kunnen gaan houden. Concreet betekent het voor mijn lezers dat de wekelijkse column even niet wekelijks, maar onregelmatig zal verschijnen. Neem me dat niet kwalijk, het is even niet anders.

Afgelopen zondag was het echter weer wél zo’n dag waarop ik het me kon permitteren om een hele dag van huis te zijn. Ogenschijnlijk zou alles mee gaan zitten; de waterstanden zijn top, het weer zou geweldig gaan worden en bovenal zou ik vandaag eindelijk weer eens op stap kunnen gaan met een van mijn allerbeste maten, Rik.

Ik denk dat ik namens ons beiden spreek als ik zeg dat we ons ongelofelijk verheugd hebben op vandaag. Als een stel kinderen die weten dat Sinterklaas de pakjes komt brengen… Ik denk dat het zo aanvoelde. De hele week al hebben we steeds eventjes contact, via alle moderne communicatiemiddelen die we ter beschikking hebben. Ik ben blij dat Rik inmiddels ‘WhatsApp’ heeft ontdekt.

Het ene moment gaat het over wie wat meeneemt, het andere moment gaat het over de stek. We hebben elkaar nu al een half jaar niet meer ‘live’ gesproken, terwijl we afgelopen jaar nog om de andere week samen gingen vissen. We hebben het allebei erg druk met van alles. Als we elkaar zondagochtend zien, zijn we beiden even enthousiast. Het gebeurt me niet zo vaak dat ik met een man op mijn oprit sta te knuffelen, maar voor Rik maak ik graag een uitzondering!

De rit naar de Ardennen is normaliter niet zo lang, maar als gevolg van het constante ouwehoeren in de auto krijgen we het zelfs voor elkaar om ons tot tweemaal toe te verrijden. Hilarisch eigenlijk. De dag begint in elk geval met een gezonde dosis humor. Heerlijk!

We hebben het plan opgevat om vandaag met de dobber te gaan vissen, in de Ardennen. Op de Ourthe, op minder dan een meter water. We gaan niet specifiek voor een bepaalde soort, maar zouden wel graag een paar snepen willen vangen. De stek die we voor ogen hebben herbergt in elk geval ook sneep. Dat scheelt.

Als we arriveren, staat het water te hoog om hier te vissen. Ondoenlijk gewoon. Vreemd, want zoveel regen is er de afgelopen week niet gevallen en de waterstanden in de Ardennen deden vermoeden dat we niet zo’n hoge waterstand zouden aantreffen. Terplekke wordt het plan aangepast; we kiezen een stek die in elk geval barbeel en kopvoorn kan opleveren.

Een sneep kun je hier eigenlijk op je buik schrijven. Ik heb er hier wel eens een gevangen, maar dat zijn echte uitzonderingen op dit stuk van de rivier. Die snepen ving ik ook nog statisch, aan een homp lucheon meat. Als we arriveren staat ook hier het water iets hoger dan gebruikelijk, maar vissen kan hier heel goed.

We denken dat we nu de beste kansen hebben op zink en besluiten de dobberhengels even te laten voor wat het is. Voor Rik is dit wel spijtig, want vandaag zou hij zijn nieuwe dobberhengel voor het eerst gaan gebruiken.

De pellets van Nashbait moeten vandaag voor succes gaan zorgen.

Voor dat we van start gaan, laat ik Rik kennis maken met allerlei nieuwe flavours, dips, boilies en andere prachtige producten die ik in huis heb van Nashbait. Hij is het roerend met me eens dat dit topproducten zijn. Vanuit zijn karperverleden weet hij als geen ander dat Nash al sinds jaar en dag toonaangevend is als het gaat om flavours, boilies, pellets en aanverwante producten.

Voor mij is in elk geval bewezen dat deze producten perfect zijn voor de visserij op barbeel, waar dan ook! We besluiten een kleine emmer monkey mix te maken van de pellets die ik heb meegenomen. Ik meng een halve kilo 6 mm halibut en een halve kilo monstercrab and shellfish pellets en voeg er een halve zak 3 mm monstercrab and shellfish pellets aan toe.

Deze mix wordt rijkelijk overgoten met een halve fles Halibut juicer. Dit meng ik goed en voeg er tot slot water aan toe. Een beetje water, voldoende om de pellets iets weker te laten worden. Nat genoeg om ze erg vast in een voerkorf te kunnen proppen.

‘Monkey’ in de maak.

Binnen tien minuten na aankomst liggen de eerste pellets aan een hair in het water. Rik is net als ik enorm te spreken over de boiliedip die ik gebruik van Nash, ook in een monstercrab smaak. Ongelofelijk hoe goed dit spul ruikt. Alle pellets die we aan de hair hangen worden na montage eerst even grondig gedipt. Al snel zet Rik bij elke dip de zelf aangepaste rap in: “Can I dip it, yes you can”.

Aan gevoel voor humor heeft de gast uit Gulpen geen gebrek. Al snel krijg ik een aardige tik op de hengel, maar meer dan dat wordt het niet. We moeten lang wachten vooraleer er echt iets gebeurt, zeker twee uur. Meestal is het zo dat je een paar aanbeten snel achter elkaar krijgt en dan is het weer voorbij en moet je wachten totdat de barbelen weer arriveren.

Zeker als je geen stek opbouwt met pellets en andere voersoorten, zul je het echt moeten hebben van het passeren van de barbelen. Geloof me, ik kom hier al 30 jaar, het is altijd zo geweest en het zal ook bijna altijd zo gaan. Ik schrijf expres het woord  bijna op, omdat er ook dagen zijn dat je onafgebroken veel vis kunt vangen. Vaak heeft dat wel te maken met specifieke waterstanden waardoor de vissen meer verzameld liggen en op een bepaalde strook blijven hangen.

De brokken “Chain reaction” moeten voor extra aantrekkingskracht zorgen.

Vaak proberen we de vissen te volgen die zich verplaatsen en gaan we echt op zoek binnen een strook van bijvoorbeeld 100 meter. Dit kan ook erg succesvol zijn! Rond kwart na tien krijg ik de eerste aanbeet die mijn hersens een signaal laten afgeven aan mijn linkerarm. Het blijkt een goede reactie te zijn, want voor ik er erg in heb ben ik een barbeel aan het drillen. De dubbele pellet aan de hair, gecombineerd met een paar brokken “chain reaction in een mussel/crab  smaak” bleken toch onweerstaanbaar te zijn voor deze vis. 

De eerste vis van de dag. Een beauty!

De chain reaction rijg ik eenvoudigweg over de onderlijn en hangt net boven de haak. Zodra dit spul in aanraking komt met water, lost het op en ontstaat er een klein voerspoor vlakbij je haak. Logisch dat dit versterkend werkt. Ik geloof er in elk geval in. Nog geen tien minuten later krijg ik weer een klap op de hengel, een echt harde aanbeet deze keer. Ook nu sla ik raak. Dit is een sterke vis. Rik, die inmiddels iets verder stroomopwaarts aan het proberen is, komt aangesneld om samen te genieten van de vangst.

Als hij de vis voor me landt, is duidelijk dat dit in elk geval een heerlijke, kogelronde vis is. Een zestiger, altijd top! Niet veel later mis ik er nog een en als er een paar goede bekenden en mijn pa bij ons staan te kijken, sla ik nog een keer een gat in de lucht op een aanbeet die eigenlijk verzilverd had moeten worden. Voor het eerst tref ik mijn vader aan in de Ardennen terwijl ik zelf niet met hem heb afgesproken… was effe heel vreemd. Na een kort bezoekje zijn zij ergens anders gaan vissen.

De volgende vis is kogelrond en oersterk.

We vissen nog ruim een uur door als de gedachte door mijn hoofd schiet dat het eigenlijk mogelijk zou moeten zijn om hier met de dobber te vissen. Ik bespreek mijn gedachten hardop met Rik. We zijn het al snel met elkaar eens. Het zou écht moeten kunnen. We spreken af dat we een voerspoor gaan opbouwen.

Ik heb twee liter maden bij me en een paar madendozen vol met gekiemde hennep en tarwe. Een van de madendozen hennep gaat in een keer het water in, gevolgd door een hoeveelheid pellets. Tot slot gaan we maden schieten op de stek. Een bakje koffie later is de dobberhengel klaar voor gebruik.

Nadat ik even met een lichte dobber van 2,5 gram heb gevist, besluit ik zwaarder te monteren. Ik schakel over naar 5 gram. Rik doet dat ook. De tegenwind en de afstand waarop we vissen dwingt ons om zwaarder te starten. Dit vist in elk geval veel prettiger. Na tien minuten driften hebben we allebei spijt dat we niet eerder met de dobber zijn gestart.

De foto zegt genoeg, dunkt me.

Zeker voor Rik, want dit is de eerste keer dat zijn nieuwe hengel, “Rik’s Barbel Trotter” gebruikt gaat worden. Het is een 3-delige, custom made, 4,2 meter lange Engelse hengel, gebouwd op een Harrison blank door de bekende Britse hengelbouwer Mark Tunley. Een waanzinnige hengel!

Dobbervissen is zoveel leuker dan statisch afwachten wat er gaat gebeuren. Je bent dobberend gewoon veel meer bezig met vissen… dat vinden wij althans. Tien minuten nadat ik de zwaardere dobber heb gemonteerd verdwijnt het maatwerkje van mijn broer aan het einde van de drift uit het zicht. De Spro Dutch float reageert snel.

Ik weet nog niet wat het is, maar het gaat er echt heftig aan toe. De mooie parabool, gecombineerd met 17/00 nylon en een perfect afgestelde slip zorgen ervoor dat ik van begin tot het eind enorm mag genieten van de dril. De dril doet vermoeden dat het kopvoorn is, maar omdat het er zo hard aan toe gaat, twijfel ik tot het laatst. Dan komt er een  vis bovendrijven die zijn naam er aan doet. Een enorme kop met opengesperde bek laat zich vrij ontspannen naar het landingsnet dirigeren.

Een kopvoorn van formaat.

Met 55 cm een bak van een kopvoorn. Zeker voor deze contreien. Op de mat geniet ik even van deze vis, een ongelofelijke schoonheid, gehuld in een dik winterpak. Voorzichtig zet ik de meun terug in het koude water. Nadat we even later de boterhammen hebben genuttigd, gaan we weer vrolijk verder.

Het is een bijzonder lastige visserij dat “trotten” op dit extreem ondiepe water, maar het is mogelijk. De snelle vangst van de kopvoorn geeft ons erg veel vertrouwen. We maken hele lange driften, zeker 50 meter laten we de dobber stroomafwaarts drijven. Af en toe gaat de dobber onder water.

Ik ben gewend altijd even aan te slaan, vaak tegen beter weten in, maar je weet maar nooit. Weer gaan er twee hele uren voorbij zonder dat we een aanbeet zien. We blijven geconcentreerd vissen en proberen van alles uit. We blijven vooral constant een handje maden en zaden voeren.

De handgemaakte dobbers van de hand van Lambert, mijn broer.

Dan is eindelijk het moment aangebroken waarop de stroomdobber van Rik uit het zicht verdwijnt, precies in de strook waar we voeren, redelijk dichtbij. Direct laat de hengel zien waarom hij iets duurder is dan een gemiddelde hengel. Het topdeel buigt serieus door, maar de stok herbergt zoveel body in de rest van de hengel dat je met deze “barbel trotter” hele zware vissen kunt drillen. Dat is duidelijk te zien en volgens Rik ook goed te voelen. Het tweede voordeel van deze hengel is dat je bij relatief kleine vissen toch een spectaculaire dril kunt beleven. Rik’s gezicht straalt. Het mijne net zo!

 
Rik’s eerste Ardennenbarbeel op de dobber.

Hij bekijkt zijn hengel tijdens de dril. Aanvankelijk had hij wat twijfels over de hengel, maar deze eerste barbeel op de dobber (zijn eerste Ardennen barbeel ooit met de dobber!) zorgt ervoor dat alle twijfel in een keer stroom afwaarts drijven… als ik de vis land, is de missie in elk geval alweer meer dan geslaagd. Een paar prachtige foto’s en een natte onthaakmat blijven als bewijsmateriaal achter. De handdruk komt uit zijn tenen, heerlijk.

Dikke kus…

We proberen zo goed mogelijk de juiste lijn te bevissen, maar dat gaat steeds moeilijker. Het water zakt nog steeds, ook al is het maar een beetje. Door de verandering in de stroming drukt deze onze dobber steeds richting onze oever. Dat is eigenlijk erg rot. Nu zou je aan de overzijde van de rivier beter staan. Het is niet anders. We doen ons best.

Daarbij zouden we veel beter kunnen vissen als we in het water zouden zijn gaan staan met een waadpak. Maar dat hebben we niet bij ons. Het zij zo. Ik ben ervan overtuigd dat we er nog één moeten kunnen pakken. De maden die we bij ons hebben, zijn echter ook van erbarmelijke kwaliteit. Het lijkt er meer op dat we met casters aan het vissen zijn. Wellicht heb ik oude maden meegekregen. Ach ja.

Er zitten bijzonder veel zwevende en drijvende exemplaren tussen. Je kunt je wellicht voorstellen wat er gebeurt als je daarmee voert… en dat doen we dus wel. Let wel, ik zoek niet naar excuses, maar het zijn allemaal factoren die de succesfactor bepalen als het moeilijk gaat. Dan draait het net om kleine dingen, om details. Het lukt me uiteindelijk toch om nog een aanbeet uit te lokken.

Ik zet de haak en voel meteen dat ik hier weer een barbeel heb gehaakt. Wat een geweld op de dobberhengel. Ik durf gerust wat kracht te zetten, want ondanks de dikte van 17/00 heb ik dik drie kilo trekkracht op de lijn. Helaas mag ik niet lang genieten, ik los deze vis.

Sjeef van Fishinn in Venlo heeft me een rol Preston innovation reflo powerline verkocht, twee zelfs. Ik heb de 15/00 ook meegenomen, bijna 2,7 kg trekkracht. Wat een toplijn is dit. Zeker voor het gebruik als onderlijn. Ik heb nog geen rol op de spoel gewikkeld, dat komt later nog. Ik kan jullie deze lijn van ganser harte aanbevelen. Echt heel goed!

Gevonden voorwerp…

Rond half vier leggen we het bijltje erbij neer. We kijken terug op een heerlijke dag. Een dag waarin we in elk geval erg veel hebben opgestoken. Allemaal kleine dingen die onze visserij in de toekomst verder perfectioneren. We hebben genoten en heel veel gelachen.

Rik sloot de dag af met een wel zeer bijzondere vangst: hij ving (echt!) een GSM uit het water, een Samsung. Voor wie hem kwijt is… we hebben deze in een vuilbak gegooid in de Ardennen…

Tot heel snel…;-)
Leon Haenen