WitvisPerikelen 62: ‘Het magische getal’

WitvisPerikelen 62:

‘Het magische getal’

Door Leon Haenen

Vissen op mijn ‘vaste’ visdag wordt deze week een onmogelijke operatie. Teveel privé-perikelen die het me onmogelijk maken. Het gaat de pret echter niet drukken, want een paar WhatsApp-berichten later heb ik al een vrijbrief voor de zaterdagavond. Iets wat ik zelden doe, ‘s avonds vissen.

Een telefoontje met mijn pa zorgt ervoor dat ik niet alleen hoef te gaan. Als ik tegen hem het woord Grensmaas al uitspreek, dan zijn de voorbereidingen in zijn hoofd al begonnen. Hij regelt de maden en de gekiemde zaden. Ik zorg voor pellets. We vertrekken eigenlijk al vroeg in de middag en hebben besloten te vissen tot in de schemer.

Vandaag ga ik voor de verandering weer eens statisch vissen. De stek die we eigenlijk voor ogen hebben is ruimschoots bezet als we arriveren. Dat had ik wel gedacht. Dit is de meest populaire stek in de hele barbeelvisserscommune. Van heinde en verre komen ze hier zitten om op barbeel te vissen. Zeker bij laag water, want dan verzamelen zich alle aanwezige barbelen in een soort van putje. Succes gegarandeerd!

Ik had er vandaag ook wel zin in gehad, maar kom niet aan de beurt. Onder het motto, plek zat, nemen we plaats op  een andere stek die bij deze waterstand ook goed is. Het water staat redelijk qua hoogte, maar stroomt toch hard.  Ik had alles thuis al gemonteerd, binnen tien minuten ben ik aan het vissen.

Statisch vissen… ook leuk…

Pa monteert op zijn gemak aan het water. Ik vis vandaag met twee hengels. De eerste rust ik uit met een serieuze voerkorf, gevuld met geweekte pellets. De tweede hengel wordt met een schuiflood uitgerust met aan de haak een trosje maden (gedipt in een boiliedip)… dan kunnen de vissen kiezen.

Vandaag wordt ook een mooie dag om een aantal nieuwe Nashbait-producten aan de tand te voelen. Ik heb nieuwe flavours bij me, een paar boilie-dips en een scala aan nieuwe boilies en pellets in allerlei maten en geuren. De geweekte pellets zijn vandaag voor de gelegenheid op smaak gebracht  met een nieuwe juicer van Nashbait. Een flavour van monstercrab and shellfish, zo staat op de fles geschreven. Een meesterlijke geur voor de barbeelvisserij, daar ben ik van overtuigd.

Met een prijs van zo’n 4 euro voor een flesje is het, samen met de halibut juicer, een onmisbare flavour in mijn tas. Zeker om geweekte pellets qua geur mee te versterken. Mijn monkey-mix zal altijd extra voorzien worden.

Als we een half uur aan de Maas zitten, zakt het water serieus, zeker veertig centimeter. Een positieve ontwikkeling voor deze stek. Ik start direct met voeren. Ik had er even mee gewacht omdat ik het zinloos vond om in een keiharde stroming een hoop zaden en pellets te voeren. Er vliegt een flinke portie gekiemde hennep op de stek en als toetje een halve kilo geweekte en geflavourde 6 mm-pellets.

Op een of andere manier vind ik het nog lekker ruiken ook… het vertrouwen is in elk geval erg groot. Of het zo moet zijn, springt er een paar keer een barbeel op de stek nadat we gevoerd hebben. Er zwemt in elk geval een zo’n vis voor onze voeten. De eerste aanbeet komt zoals altijd onverwacht en wordt dan ook volledig gemist. Alles went.

Net als ik even bezig ben en met mijn rug naar de hengels toe sta, beukt er een barbeel op een van de hengeltoppen. Te laat… de maden waren blijkbaar onweerstaanbaar. Snel wordt de zaak opnieuw in stelling gebracht en neem ik positie in mijn luie stoel. Achterover leunen is er echter niet bij. Geconcentreerd tuur ik naar de hengeltop. Vanuit een hengelsteun vissen blijft voor mij toch moeilijk. Ik vind het allemaal zo passief.

Het ADHD-mannetje in mij vindt hier geen moer aan. Het mag de pret niet drukken. Ik zit op het puntje van de stoel en wacht gespannen op wat er komen gaat. Gelukkig hoef ik niet lang te wachten want na een dikke uur vissen vang ik de eerste barbeel van de dag. Geen monster, maar desalniettemin ongelofelijk welkom.

De eerste barbeel van de dag, erg welkom.

Daar blijft het dan ook heel lang bij. Ik krijg wel nog een paar keer beweging op de hengeltop te zien, maar dat ziet er in mijn beleving allemaal uit als lijnzwemmers. Bij pa blijft het angstvallig stil. Hij vist zoals altijd graag met luncheonmeat, maar weet de eerste uren geen potten te breken met zijn vleeshompen. Stug houden we vol. Een straf is het dan ook niet om hier te zitten.

We boffen met geweldig weer. Het zonnetje schijnt volop. Het is half vijf als ik voor het eerst weer een beweging zie die doet vermoeden dat het een aanbeet is. Natuurlijk is het een aanbeet. De tweede barbeel van de dag komt langzaam maar zeker dichterbij in het heldere water. Een enorme vechtersbaas die heerlijk weerstand biedt. Op de mat ziet het er uit als een vis die in de fleur van zijn leven is, puntgaaf, kogeltje rond. 

Als ik de vis loslaat, kijk ik hem even na. Sierlijk blijft de barbeel op een meter van me vandaan roerloos in de stroming staan. Ik probeer een beweging in zijn lijf te ontdekken, maar zie niks. Ik blijf dat erg fascinerend vinden en vraag me af hoe ze dat flikken. Mijn dag is goed met twee stuks.

Erg tevreden neem ik weer plaats op mijn stoel. Ik besluit om eens iets anders te proberen en maak een zakje 15 mm nashbait halibut-boilies open. De geur die uit de verpakking komt heeft op mij dezelfde werking als wanneer ik een nieuw pak koffie openmaak. Dat doet ook iets met me. Even druk ik mijn neus in de opening van de plastic zak. Wat een aroma.

Ik monteer de boilie aan een hair en dip de boilie voordat ik hem in het water gooi, nog even in de halibut juicer. Ik probeer iets selectiever te werk te gaan en ga op zoek naar een zeventiger. Die zwemmen hier namelijk ook. Al moet ik er toch wel bij melden dat ik de dikste vissen nooit op deze stek heb gevangen.

De maden gaan van de haak en ook de tweede hengel wordt uitgerust met iets anders. Nashbait chain reaction, voor mij iets nieuws… erg goed! Hier monteer ik een 15 mm-pellet aan met daarbij een aantal brokken van het zogenaamde ‘chain reaction’. Ook een nash-product dat vooral in de karperwereld gebruikt wordt volgens de geleerden.

De brokken chain reaction hang ik in een lijntje pva en knoop dit eenvoudigweg bij de haak. Zodra de brokken contact maken met water, vallen ze uit elkaar en zorgen voor een geweldig voerspoor nabij je haakaas. Ik had het al vooraf getest in het ondiepe water en het werkt perfect.  Ik heb de chainreaction in twee verschillende smaken, monster crab en halibut.

Voor een geweldig voerspoor nabij je haakaas.

Ik start  met de monster crab and shellfish-uitvoering. Ben echt eens benieuwd wat dat doet. Omdat ik niet verwacht snel een aanbeet te krijgen, zak ik relaxed onderuit in mijn stoel. Ik let wel op, maar lig er toch redelijk ‘loungie’ bij. Een bakje koffie erbij… wie doet je wat? Toch krijg ik al snel beweging te zien op een van de hengels.

Er bestaan dus toch barbelen met culinaire smaakpapillen. Er is een vis die een aantrekkelijke hap gezien heeft in de 15 mm-boilie. Een paar felle tikken op de hengeltop verraden dat er iets loos is. Geen verwoestende aanbeet, maar mooie, strakke tikken. Gecontroleerd zet ik de haak. Direct wordt duidelijk dat dit een groter exemplaar is. “Da’s een dikke,” meld ik mijn vader. Er hangt een zwaar en lomp beest aan de lijn.

Net op dat moment komt er ook een groepje wandelaars aan die even halt houden om de dril van dichtbij mee te maken. Als de eerste vraag van een van de wandelaarsters is of we op zalm aan het vissen zijn, ben ik er al klaar mee. Ik heb nu even geen zin in een interview en zeker niet als de vragen kant noch wal raken. Weten zij veel? Gelukkig begrijpen deze, overigens aardige, vrouwen dat en besluiten eenvoudigweg te blijven kijken.

Geweldig geholpen door de stroming maak ik een enorm gevecht mee op mijn te lichte barbeelhengel. Omdat ik onderweg weer eens een hengeltop om zeep had geholpen was ik genoodzaakt om een van de hengels uit te rusten met een 1.5 lb hengeltop. Normaal gezien best een goede keuze, maar het zorgt er nu voor dat ik alle zeilen moet bij zetten om de zaak onder controle te houden.

De parabolische stok staat krommer dan ie ooit heeft gestaan. Ik ben er direct van overtuigd dat dit een zeventiger moet zijn. Dat kan niet anders. Beetje bij beetje komt de vis dichterbij. Dan weer een korte explosie. Dan weer een paar meter dichterbij. Een machtige dril. De mooiste dril van dit jaar. Wat een power gaat hiermee gepaard. Als ik voor het eerst een schim van de barbeel zie, weet ik het zeker. Dit is de grootste barbeel van 2012 voor mij.

Landen gaat moeizaam. Het schepnet laat zich moeilijk sturen door de harde stroming. De druk op het net is groot. Uiteindelijk lukt het mijn vader om de barbeel in het net te krijgen. Ik geef aan dat pa de vis even in het water moet laten rusten zodat ik een aantal dingen kan voorbereiden. Ik wil deze vis graag even wegen en meten. Daarnaast zou ik graag een paar fraaie foto’s willen hebben.

Hoe vreemd ook, maar direct na het landen van de vis nemen de wandelende dames afscheid. Echt gezien hebben ze de vis niet… duuuuuu… het blijft toch echt een ander soort… Dan gaat de vis de onthaakmat op. Een prachtig exemplaar. Oogt toch niet echt winterklaar. Wel een kop die respect afdwingt. Wat een ongelofelijk mooie vis.

Zachtjes aai ik de barbeel over zijn lijf als pa het meetlint uitrolt. In dit geval een spannend moment. Ik houd het uiteinde strak tegen de punt van de staart en hij kijkt aan de andere kant. Even kijkt hij me aan en zegt… tachtig… Spontaan springen de tranen in mijn ogen. Ik kan mijn emotie moeilijk onderdrukken en geef aan dat we nog eens even goed moeten meten.

“……Echt, kijk maar, tachtig……” Ik krijg een warm gevoel in mijn buik. Dit is echt waanzinnig vet! Ik controleer het nog een keer, want ik kan het niet geloven. Nooit eerder heeft een vangst me zo ontroerd als deze. Ik heb voor het eerst in mijn leven een barbeel van tachtig centimeter gevangen. En ook nog op de Grensmaas.

Mensen die hier veel komen weten dat dit niet vaak voorkomt. Ik heb er in elk geval nog nooit een gezien. Sterker nog, dit is de eerste barbeel van 80 cm die ik ooit in levende lijve mag aanschouwen. Ik heb altijd wel het gevoel gehad dat ze er moeten zwemmen, zeker de laatste jaren.

Maar nu het moment echt voor me is aangebroken, kan ik het wel uitschreeuwen van blijdschap. Mijn vader is er ook even stil van, het doet hem wat, dat merk ik aan hem. Dat zegt ie dat hij het helemaal het einde vindt dat hij dit nog mag meemaken. Een barbeel van tachtig centimeter. De vis weegt net geen 4,5 kg en is dus niet echt een dikke vis. Het kan me eerlijk gezegd niets interesseren. Voor mij is dit een mijlpaal van jewelste.

Tachtig…

Al vang ik dit hele jaar geen barbeel meer, dit neemt niemand mij meer af. Herstellen hoeft de vis niet; zo sterk als een beer. Een euforisch gevoel heeft zich meester over mij gemaakt. Ik laat de hengels even voor wat ze zijn en deel het moment even met een paar goede visvrienden via het wereldwijde web. Onder het genot van een bakje koffie neem ik de felicitaties in ontvangst. Ik voel dat ze net zo blij zijn als ik.

Daarna gaan we rustig verder met vissen. ik vang rap achter elkaar nog drie vissen erbij. Drie mooie zestigers. Ook brute vissen natuurlijk.  Ik vang deze drie barbelen aan een montage waarbij ik een maden combinatie monteer met een 6 mm Nashbait neon-pellet in de crab-smaak die zonder problemen rechtstreeks op de haak te monteren is. Het geheel ziet er goed uit en het vangt. Aasje is zonder meer goedgekeurd. Op de 15 mm boilie zie ik de hele avond geen enkele aanbeet meer.

6 mm Neon-pellet in een crab & shellfish-smaakje… mooie combi met maden.

Ik begin er stevig van te balen dat pa nog steeds geen vis heeft weten te strikken. Ik adviseer hem om eens links van me te komen zitten. Wellicht maken die paar meter iets uit. Hij luistert naar zijn jongste zoon…. dat is wel eens anders… Tevens krijg ik hem zo ver om ook eens een combinatie van pellet en maden te monteren. Onder het motto: baat het niet, dan schaadt het niet, kijkt hij gelaten toe hoe ik de neon-pellet aan zijn haak monteer.

Een stuk of vier maden in de bocht van de haak en vissen maar. Even dippen en klaar. Het zal wel toeval zijn, maar binnen een paar minuten staat zijn oude Garbolino stok zo krom als het maar kan. Gelukkig gaat hij niet zonder vis naar huis. Hij haakt een dikke vis. Pa geniet met volle teugen van de dril. Als ik de vis voor hem land en op de mat leg, staat hij wrijvend in zijn handen naast me. Missie volbracht. Hij heeft zijn zin gekregen. 

Vooraf zei hij al dat hij dik tevreden zou zijn met 1 vis, als het maar een dikke was. Wel, dat gebed is verhoord; met 73 cm een beste barbeel. Ik laat de vis voor hem vrij, de afdaling van het talud naar de waterkant vindt hij maar niks. Het is allemaal vrij steil en de stenen liggen erg los. Nog geen kwartier later haakt hij zijn tweede vis van de dag en of het zo moet zijn is deze nog twee centimeter groter dan de eerste topper.
 

Een prachtvis als bonus voor mijn vader.

Pa keert huiswaarts met twee zeventigers in de tas. Ook zijn dag kan niet meer stuk. We zijn het er echter samen over eens dat de 80cm-grens die we vandaag hebben weten te bereiken, een fragment is dat nog vaak afgespeeld zal worden in onze kop… Héééééérlijk!!

Tot volgende week!
Leon Haenen