TotalFishing

WitvisPerikelen 61:

‘Hand in hand…’

Door Leon Haenen

Ik heb het even opgezocht voor de statistici onder ons (stiekem hoor ik daar ook wel een beetje bij): 18 maart jl. was de laatste keer dat ik samen met Frans Vogels een dag aan het water heb gezeten. Het heeft dus net geen half jaar geduurd voordat we weer samen zijn gaan vissen.

Grappig detail is wel dat hij toen voor het eerst aan de Grensmaas met een dobber op barbeel heeft gevist. We wisten toen beiden niks te vangen. Hij loste die dag wel twee barbelen toen hij was omgeschakeld op zijn handelsmerk; statisch vissen uit de hengelsteun. Onderstaande foto was alles wat ons restte.

Visserslatijn in wording!

De foto komt geregeld voorbij. Hoe groot zou die vis zijn geweest? We weten het niet. Een brute kracht ging ermee gepaard. Beide keren. Ik ben er zeker van dat meneer Vogels zich dit fragment ook nog goed weet te herinneren. Visserslatijn in wording…

Vandaag de herkansing.

Ik zou er wel wat voor over hebben om er getuige van te zijn als de redelijk fanatieke PSV-aanhanger zijn eerste barbeel “al trottende” zou verleiden. Dat lijkt me wel te gek. Ik arriveer vandaag ruim voor Frans aan het water. Het belooft een mooie dag te worden. Ik wil er zeker van zijn dat de plek die ik voor ogen heb ook beschikbaar is en ben er dus al in het donker.

Op het gemak breng ik al mijn spullen naar beneden. Als gevolg van de afgravingen in de Maas zijn de stekken vlak onder de stuw in Maastricht zo goed als verdwenen. De mooie putten die we hadden zijn allemaal volgestort. Eeuwig zonde blijf ik dat vinden. Ik kan maar moeilijk aan de nieuwe situatie wennen.

Ik zeg het maar zoals ik het voel: het lijkt werkelijk nergens op. Zonder ook maar enige rekening te houden met de aanwezige vispopulatie en de hele biotoop in de Maas is de hele handel overhoop gehaald. Ik zie nog een citaat voor me van een van de ‘natuurgeleerden’ die in de Limburgse krant schreef en nu citeer ik echt: “...voor ons hoeven hier geen vissen te zwemmen in de nieuwe situatie…”

Ze zouden wel een vijver aanleggen voor de sportvissers. Wat een malloten! Onze ‘groene vrienden’ gaan wel een stel geïmporteerde koeien loslaten die hun weg wel zullen vinden op deze kunstmatig aangelegde toendra. Om niet goed van te worden. Enfin…

De enige goede stek die ik ken, gaan we vandaag bevissen. Voor mij ook voor het eerst dit jaar. Als ik vanaf de weg het water bekijk zie ik dat de Maas erg laag staat. Perfect voor wat ik vandaag samen met Frans wil gaan doen. Als ik op de beoogde stek arriveer loop ik direct met mijn waadpak het water in, even voelen hoe diep het nu is. Even ervaren hoe sterk de stroming is.

Tot mijn verbazing staat er weinig water meer op dit stuk van de rivier. Die ene prachtige strook barbeelwater die in de nieuwe situatie overgebleven was, is oftewel dichtgeslibd met stenen, óf de ‘gravers’ hebben ook deze strook vol laten lopen met stenen. Ik durf de schuldige niet aan te wijzen. Ik sta op het diepste punt tot aan mijn knieën in het water. Pppffffff…wat nu?

De stekken onder de stuw zijn volledig verdwenen.

Met lood in mijn schoenen drentel ik stroomafwaarts. Op zoek naar water, op zoek naar een stek die in elk geval qua waterdiepte tot aan mijn kruis komt… Ik moet erg ver stroomafwaarts lopen voordat ik een diepte bereik die te bevissen is. Lang bedenk ik me niet. Dit gaat het dan maar worden.

Als Frans arriveert, heb ik al een kilo geflavourde en geweekte pellets op de stek gedumpt. 6 mm Nashbait natuurlijk. Tevens is de plek al rijkelijk vol gestrooid met hennep. Frans heeft ook voldoende hennep en pellets bij zich. Hij vist vandaag met een hengel van mij. Deze heb ik thuis al gemonteerd. Hij krijgt de eer om met de Spro Dutchfloat te vissen.

Zelf haal ik een oude gediende uit de kast: de Cormoran Speciland. Ook een dijk van een barbeelhengel. Omdat het hele dobbervissen in een waadpak mij goed ligt en ik ook al eerder ter plaatse was, sta ik al ruimschoots in stelling als ik Frans schoorvoetend het water in zie lopen. Van ver zie ik dat hij niet erg zeker is van zijn zaak. Hij heeft een waadpak aan met vaste rubberen laarzen en dito zolen.

Actie, heeeeeerlijk!!!

Ik vis met een Orvis waadpak met losse waadschoenen die uitgerust zijn met een set spikes onder de zolen. Naast het feit dat ik wat meer waadervaring heb, loopt dat mijns inziens ook iets stabieler. Terwijl Frans langzaamaan nadert, maak ik mijn eerste drift. Of het zo moet zijn, gaat de dobber aan het eind van mijn eerste drift heerlijk kopje onder.

Ik sla hard aan, temeer omdat mijn dobber zeker 30 meter verderop drijft. Ik voel direct dat ik prijs heb. Barbeel! “Dat is er al een,” roep ik Frans toe, die direct rechtsomkeert maakt. Hij gaat het fototoestel halen, dat weet ik zeker.

Vanaf de oever maakt hij een aantal foto’s terwijl ik de vis dril. Na een pracht van een dril, land ik een mooie barbeel. Heerlijk op deze dobberhengel. Ik leg Frans uit wat ik gedaan heb en waar ik de vis haakte. Ik merk aan mijn vismaat dat hij zich niet erg zeker voelt als hij in het water moet lopen.

Tevreden met het resultaat!

De waterdruk is erg fors en hij staat ruim tot aan zijn middel in het water. Ik vraag hem of ik hem moet vasthouden en begeleiden naar de stek. Per slot van rekening zijn we samen aan het vissen en ik zou onder geen enkele voorwaarde willen dat hij in de problemen zou komen. Nog niet misschien. Het moet voor ons beiden een topdag worden.

Hij neemt mijn aanbod gelukkig aan en ik neem hem bij de hand. Lachend lopen we naar de stek. Eerder gierend!! Als ons iemand hier zou zien lopen. Ze zouden zeker het idee krijgen dat we ‘in love’ zijn. Als een volleerd koppeltje lopen we hand in hand naar de hoofdstroming. Wel grappig dat hij me gewoon beetpakt.

Voordat we bij de hoofdstroming arriveren moeten we heel even door een dieper gedeelte. Hij is een stukje kleiner dan ik en moet op zijn tenen lopen om erdoor heen te komen. Dit begint op afzien te lijken voor hem. Stevig houden we elkaar vast. Dan wordt het iets ondieper en staat mijn Brabantse maat stevig op de plek. Ik vraag een paar keer of hij lekker staat. Hij geeft aan van wel. Aanvankelijk ziet het er niet zo uit.

Na een paar minuten zie ik aan hem dat hij zijn evenwicht gevonden heeft. Maden voeren is er voor hem even niet meer bij, want de madenbak die om zijn middel hangt heeft ‘water gemaakt’. De maden drijven in het Maaswater. Ermee voeren heeft dan geen zin meer, want het merendeel gaat zweven in het water… da’s dus niks… aan de haak doen ze het echter nog steeds prima. Het vissen kan nu ook voor hem gaan beginnen.

Veel uitleg hoef ik hem niet te geven. Hij is ervaren genoeg. Dat weet ik en ik merk het ook aan de manier waarop hij deze, voor hem toch nieuwe, manier van vissen oppakt. Na de snelle eerste vis wordt het even stil op de stek. Ik krijg zelf nog een aanbeet die ik volledig mis, maar verder gebeurt er eigenlijk vrij weinig.

Een dik uur blijven we consequent vissen en onderhoud ik de stek met allerlei lekkers. Opvallend hoeveel barbelen er aan het eind van de drift springen. Hierdoor hebben we beide vertrouwen in een goede afloop. Daarbij hebben we al een mooie vis gevangen. Rond de klok van negenen zie ik vanuit een ooghoek dat Frans zijn lijn wilt gaan ophalen. Direct buigt de Dutchfloat enorm door.

Terwijl Frans aanstalten maakte om de montage binnen te draaien, heeft er net een barbeel zijn aas van de rivierbodem gegrist. Hangen!!! Hij zag zijn dobber blijkbaar nog net wegduiken. De vis hangt relatief zwaar in de lijn, maar zwemt stroomopwaarts. Dat lijkt aanvankelijk alsof de barbeel er niet zoveel zin in heeft, maar vaak bedriegt de schijn….zo ook hier.

Voor zijn neus blijft de barbeel vechten op leven en dood. Geweldig om te zien. Geen kans op ontsnappen. Als ik de vis uiteindelijk voor hem geland heb, haal ik snel het fototoestel. Ondertussen kan de vis even op adem komen in het net. Een prachtige Grensmaasbarbeel is zijn trofee. Gevangen met een dobber!

Onbetaalbaar moment!!

Ik ben misschien wel gelukkiger dan hij zelf is met zijn vangst. Ik zie aan zijn gezicht dat hij hiervan geniet. Dan gaan we snel even naar de rivieroever. Vertwijfeld kijken we heel even naar elkaar. Ik zie dat hij al een beweging met zijn hand richting de mijne doet. Het lijkt wel een aanzoek. Even kijk ik omhoog richting de oever. Stiekem hoop ik dat iemand ons zo ziet lopen. Stevig houden we elkaar bij de hand. Samen lopen we schuifelend door het water. Het is zeker 25 meter lopen. Hilarisch.

We liggen samen in een deuk. Frans doet verse droge maden in zijn bak en ik vul de handel ook even bij. We nemen een korte pauze die Frans benut om een kleinere haak te monteren. Ik geloof niet dat hij erg gecharmeerd is van mijn Gamakatsu-haken. Hij doet gewoon zijn eigen ding. Ik heb daar waardering voor. Ik doe dat namelijk zelf ook heel erg.

Natuurlijk neem ik ook dingen aan van anderen, maar val vaak snel terug in mijn eigen patronen. Ieder zijn meug. Na een korte pauze en een grappige wandeling staan we weer samen in stelling. We maken hele lange driften. Langzaam aan begint de Maas te stijgen. Frans voelt het vooral aan de stroming. De druk op zijn benen en onderrug wordt steeds groter.

Lang tijd heeft hij echter niet om daar bij stil te staan, want of het zo moet zijn haakt hij aan het eind van de drift zijn tweede barbeel van de dag. Wel maar heel even, want deze weet te ontsnappen. Dan is het weer mijn beurt. Ook ik haak er een. Een spectaculaire aanbeet. Als er een model aanbeet bestond, dan had ie er zo uitgezien. Prachtig. Twee tellen duurt het contact.

Ook ik heb pech, ook ik los de vis. Ik blijf achter zonder haak. Als ik terug het water inloop, besluit ik mijn kersverse GoPro-camera mee het water in te nemen… alsof een stemmetje in mijn hoofd dat wel een goed idee leek… Een geweldige gadget die ik bij Fish-Inn in Venlo heb gekocht. Zij zijn dealer van deze hoge kwaliteitscamera’s. Machtig mooi spul. En waterdicht.

Met dat soort speelgoed krijg je mij erg blij. Ik ben een echte elektronica liefhebber. Er zitten allerlei accessoires bij om de camera te monteren. Bijvoorbeeld voor op je hoofd of op de boot. Maar ik heb er ook een beugel bij om de Gopro op de mountainbike te bevestigen. Echt vet!

Frans in actie met de Spro Dutch Float, een probeersel met de GoPro.

Ik sta nog geen vijf minuten terug in het water of ik zie Frans weer een mokerslag uitdelen met de Dutch Float. De stok kan nogal wat hebben, dus geef maar gas. Onherroepelijk wordt duidelijk wat hier aan de hand is. De molen geeft het startsignaal. Ik voel de haren op mijn armen rechtop staan. Genieten is dit! Wat gun ik het die man om op deze manier barbeel te vangen. Dat zijn toch de vissen die hij wil vangen. Dat merk je aan alles. Heerlijk dat het dan ook lukt.

Ik probeer mijn eerste shots met de GoPro te maken. Op goed geluk, want je ziet verder niet wat je doet. Na vijf minuten land ik Frans zijn tweede barbeel van de dag. Veel tijd om ervan te genieten hebben we niet. We moeten naar de oever. Het water gaat stijgen. De druk wordt erg heftig. We overleggen even wat we gaan doen. Frans besluit een paar uur statisch te gaan vissen. Ik blijf nog even met de dobber vissen. Tegen beter weten in. De Maas doet wat ze zo vaak doet. Ze stijgt zeker 30 cm.

Vissen in het stijgende water.

Hierdoor wordt alles anders. Er komt ineens erg veel vuil afgedreven. Het water kleurt en met elke drift die ik maak, ebt de zin om te blijven staan helemaal weg. Terwijl ik midden in de Maas sta te balen, slaat Frans zijn statische hengel krom. Helaas lost hij deze vis. Even later lost hij er nog een. Ik ben er zelf klaar mee. Het is best warm en om nou in een waadpak op de rivieroever naar een hengeltop gaan zitten staren is gewoon niet mijn ding. Ik geef de pijp aan Maarten en pak in.

De dag erna lees ik dat Frans er die middag nog een paar heeft weten te vangen. Misschien moet ik er toch maar eens aan gaan geloven en eens een dag relaxed statisch gaan vissen aan de Grensmaas. Dan zijn die wisselingen van waterhoogte veel minder hinderlijk. Wellicht volgende week… even kijken wat de waterstanden gaan doen.

Tot volgende week,
Leon Haenen