WitvisPerikelen 60: ‘Ontdek-je-stekje’

WitvisPerikelen 60:

‘Ontdek-je-stekje’

Door Leon Haenen

Het zogenaamd ‘trottend’ vissen in de Ardennen heeft me momenteel in zijn greep. Ik moet de hele tijd denken aan de heerlijke dagen die ik er dit jaar al beleefd heb. Het zijn er maar een paar, maar ze blijven door mijn kop spoken.

Qua hoeveelheid gevangen vis en grootte van de vangst zijn het weliswaar niet de meest opwindende dagen geweest, maar het is vooral de manier van vissen die me zo aanspreekt. Ik kan nog steeds niet begrijpen waarom er maar een handjevol mensen zo vist.

Als ik terugdenk aan een paar weken geleden waarbij we gericht op sneep gingen vissen en dan ook met sneep in the pocket thuis komen, dan kan ik daar oprecht van genieten… en ook heel lang nagenieten. Zelfs terwijl ik de zinnen opschrijf, dwalen mijn gedachten af naar die ochtend. Op die bewuste dag vingen we ook nog twee prachtige exemplaren. De slagroom op de taart…

Natuurlijk kick ik daar ook heel erg op. Het formaat sneep is dan zeker een geweldige bijkomstigheid, maar dat is voor mij niet waar het in de essentie om draait.  Ik kan zelfs al warm lopen als ik aan de gemiste aanbeten denk of aan de lossers die we die dag meerdere malen hadden. Op dat moment altijd even balen, maar later krijgt dat toch meer kleur. Vooral in mijn gedachten. Zo ontstaat visserslatijn.

Zelfs het vangen van een aantal kleinere kopvoorns heeft op dit pittoreske water in de Ardennen echt zijn charme. Het is fantastisch om op 80 cm water aanbeten uit te lokken. Het moment van aanslaan, de verrassing van wat je gehaakt hebt… onbeschrijfelijk mooi is dat.

Gelukkig verkeer ik in de gelukkige omstandigheid dat ik een paar lotgenoten om me heen heb die ook de charme en de kunst van het actief dobbervissen inzien. Vaak vraag je jezelf af hoe zulke prachtige vissen zichzelf op zo’n ondiep water met zulke heftige stroming handhaven.

Als ik sneep of kopvoorn in de stroming zie staan, dan vind ik het fascinerend om te zien hoe die beesten, ogenschijnlijk roerloos, strak in de stroming staan. Zonder een spreekwoordelijke vin te bewegen! Ik kan daar uren naar kijken.   
 

Een tien met een griffel.

Vandaag ga ik een nieuwe poging ondernemen om met de dobber vis te vangen in de Ardennen. Een andere targetvis deze keer. Niet de sneep. Vandaag wordt de aanval gericht ingezet op barbeel. Ik heb er al een paar weten te strikken, maar dit jaar ben ik dobberend op barbeel nog niet zo succesvol geweest op de Ourthe of Amblève. Om er vandaag een succes van te maken zorg ik in elk geval dat de onderdelen waar ik zelf invloed op kan uitoefenen perfect in orde zijn.

De zaden zijn super gekiemd, de maden ruiken als vanouds en ik heb een serieuze hoeveelheid Nashbait pellets bij me; IC-1 en halibut in 6 mm. Het idee is om vandaag niet veel maden te voeren, maar vooral zaden en een serieuze hoeveel pellets. De reden om de hoeveelheid maden tot een minimum te beperken is vooral gelegen in het feit dat ik denk dat het voerspoor van maden op zulke zware stroming veel te lang wordt en vooral veel te ver van me vandaan gaat zijn. 

Ik heb al vaker tests uitgevoerd met maden in zware stroming. Ik kan jullie melden dat die maden blijven afdrijven… en de vis gaat daar wellicht gewoon achteraan. Ik kies er daarom bewust voor om zwaardere producten te gebruiken. Producten die sneller zullen zinken en hopelijk hun weg vinden tussen de kiezel en het grind dat als ondergrond voor mijn voerspoor moet dienen. 

Ik hoop de vis vandaag binnen een meter of tien tot vijftien van me vandaan te kunnen vangen. Let wel, er staat echt maar 80 cm water. Als laatste aandachtspunt waar ik zelf invloed op kan uitoefenen, ga ik natuurlijk op een plek vissen waarvan ik weet dat er barbeel huist. Dat wil echter niet zeggen dat het dan vanzelfsprekend is dat je ze ook gaat vangen…

Een prachtige rivierbodem op de stek die we gaan bevissen.

De pellets worden bij aankomst aan de waterkant in een minimale hoeveelheid water gezet zodat ze iets kunnen weken. Ik maak ze nat, ze staan niet in het water. Het overtollige water schud ik direct weg!! Een flinke scheut Halibut juicer gaat erover heen om de aantrekkingskracht nog groter te maken.

Nash’s IC-1 pellets zijn lichter van kleur en neigen te gaan zweven als je ze niet goed op vocht brengt. Als je ermee gaat vissen, week ze dan ook heel even in water. Zoals het hoort bij deze pellet. De pellet neemt uitermate snel vocht op en laat zich ook perfect op geur brengen met een flavour. Ik meng ze altijd met de halibut 6 mm pellets. Een ideale combinatie om als grondvoer te gebruiken.

Zoals altijd voer ik constant, niet veel, maar wel heel vaak. Vrijwel elke inworp vliegen er straks wat deeltjes over de stek heen. Vandaag is mijn vader weer meegekomen. Hij gaat rechts van me zitten en gaat met de bolo vissen. Ikzelf vis vandaag met de Fox Barbel float, een krachtige matchhengel van 3,9 meter.

Als tweede hengel heb ik de dutchfloat gemonteerd van Spro. Deze ligt klaar met een iets zwaardere montage( 5 gram). Mocht het water stijgen of de waterdruk toenemen, dan kan ik snel schakelen. Ik start met een 2,5 gram dobber. Dat zou voldoende moeten zijn. Het water is vandaag redelijk helder. Er is verder niemand aan het vissen op dit zeer populaire stuk van de rivier.

Ik kom hier al ongeveer 10 jaar, maar zo druk als het de afgelopen paar jaar hier is geworden met vooral Nederlandse barbeelfanaten, dat is niet normaal. Ik ben daar zelf natuurlijk ook debet aan. Dat weet ik en begrijp ik ook… Ik schrijf over barbeelvissen, ik heb wel eens iemand meegenomen, maar toch…voor mijn gevoel is deze strook rivier zwaar overbevist en ik baal daar stiekem wel een beetje van. Ik heb toch een beetje het gevoel dat ik mijn eigen stek om zeep heb geholpen. Eigen schuld, dikke bult.

Vandaag vis ik aan de overkant van de rivier. Normaal gezien zitten we hier in de winter zelfs aan de overkant op het fietspad te vissen, maar vandaag trotseer ik de ruwe basaltblokken aan de overzijde en zoek ik een strak stukje rivierbodem uit. Hier zwemt in elk geval barbeel, dat is zeker. Pa neemt stelling aan het einde van de drift en zoekt zijn heil richting de overhangende bodem. Hij hoopt op een dikke kopvoorn. Vanuit het verleden weten we beiden dat er flinke kopvoorns huizen.

We zijn vandaag niet erg vroeg begonnen. Het is al na negenen als we de aan de eerste drift beginnen. Niet veel later komen er toch twee collega-vissers aan, die vanaf de andere kant van de rivier hun heil gaan zoeken. Statisch. Ik ken ze niet, weer twee nieuwe gezichten… van ver ziet het er allemaal professioneel uit wat ze gaan doen. Ze gaan een meter of 50 verderop zitten.

Als ik begin te vissen merk ik direct dat de waterstand ideaal is voor deze visserij. De dobber maakt prachtige driften langs de hoofdstroom. Ik vis er net tegenaan. Inworp na inworp. Ik schuif zolang met de dobber totdat ik af en toe de bodem raak. Dan schuif ik het kleinste loodje, dat als beetverklikker fungeert, een vijftal centimeters omhoog.  Ik denk dat ik met een centimeter of tien effectieve overdiepte vis. Ik houd de dobber tijdens de drift iets tegen.

Heerlijk voelt dit aan. Als alles zo lekker drijft, dan weet je gewoon dat je op het moment kunt wachten dat die dobber wegduikt. Dat zorgt er dan ook voor dat ik geconcentreerd blijf vissen. Anderhalf uur gaan er voorbij als het handgemaakte juweeltje van mijn broer uit het zicht verdwijnt. Raak! Ik heb een sterke, maar zeer zenuwachtig bewegende vis gehaakt. Het is zeker geen barbeel. Even wordt de slip aangesproken, maar ik voel snel dat ik hier de baas ben. Een prachtige  getekende beekforel wordt geland door pa.

Een prachtige beekforel is de eerste vis van de dag.

Wat een mooi beest. Het haakje mooi voorin de bek. Een bek waar wel een volwassen elrits inpast. Na een fotootje mag het wonderbaarlijk gekleurde schepsel terug. Met een katachtige beweging verdwijnt de forel uit beeld. De Waal die bij ons staat te kijken verklaart me voor gek. Hij maakt een eetbeweging met zijn hand.

Hij denkt waarschijnlijk dat ik geen Frans spreek. Ik antwoord hem in mijn “MAVO-Frans” dat we vissen voor de sport en niet om te eten. Het gaat er bij de Franssprekende Belg niet in. Zijn gelaatsuitdrukking spreekt boekdelen. ‘Wie laat er nu zijn avondeten vrij?’, lijkt hij me duidelijk te willen maken… ik voel een generatiekloof… enfin…
 

Close up, omdat ie zo mooi was.

Nog geen tien minuten later krijg ik weer een aanbeet uit het boekje. Ik voel de vis erin hakken tot in de hengel. Tijd om aan te slaan krijg ik niet echt. Ik doe echter toch iets in een reflex en haak mijn vis half. Barbeel!! Een heerlijke spurt stroomafwaarts maakt binnen drie tellen een eind aan de eerste barbeel van de dag. Los. Haak volledig open gebogen. Beter dat, dan lijnbreuk.

Nadat ik een nieuwe haak heb bevestigd ga ik weer aan de slag. Pa heeft nog steeds geen aanbeet gezien en besluit het toch op zink te gaan proberen. Wellicht omdat hij ook last krijgt van vermoeidheid. Respect!

Even denk ik dat ik door de geloste vis de aanwezige barbelen verjaagd zal hebben, maar veel tijd om daarover te “prakeseren” krijg ik niet. Een prachtige aanbeet, helemaal aan het begin van de drift, wordt op de juiste manier verzilverd. De parabolische Fox-hengel laat me enorm genieten. De barbeel geeft serieus tegengas, maar kan het gevecht niet winnen. Ik was erop voorbereid; 22/00 bovenlijn en 18/00 onderlijn (Shimano Technium) zorgen er mede voor dat ik sterker ben.

Ik ben blij verrast als ik de vis voor het eerst in beeld krijg. Dat is een beste vis. Een mooie zestiger mag even op de foto. Trots als een pauw geef ik het dier zijn vrijheid terug. Ik probeer de vis onder water nog even liefdevol vast te houden. Blijkbaar komt de liefde niet van twee kanten, want met flink gespetter wordt er abrupt afscheid van me genomen. Handenwrijvend blijf ik achter. De dag is geslaagd. Ik zou bijna zeggen: missie geslaagd.

Een prachtige vis aan de dobbermontage.

Op het gemak werp ik met de werppijp nog wat pellets op de stek. Als ik niet ver van me vandaan werp, geef ik toch de voorkeur aan de werppijp. De pellets en de zaden blijven mooi compact bij elkaar en landen als een geheel op de smalle strook water die ik bevis. Met een katapult wordt het voer toch vaker verder uit elkaar verspreid.

Ontspannen stap ik terug het water in. Terug het water in inderdaad, want vanaf dit jaar mag op een groot stuk van de Ourthe en Amblève ook gewaad worden. Het betreft een proefperiode, maar zolang het duurt geniet ik er van. Na een paar driften haak ik weer een barbeel. Prachtig hoe deze vis op de plek blijft staan, ik krijg er nauwelijks beweging in. Even stand houden dan maar. 

Weer gaat het mis. Uit het niets wordt de montage gekatapulteerd uit het water. Los!… nadat ik een nieuwe onderlijn heb geknoopt ga ik vol vertrouwen terug het water in. De eerste drift is het direct weer prijs. Een kleiner exemplaar van nog geen vijftig centimeter gaat enorm tekeer over de stek. Dat doen die bengels toch vaak. De barbeel vecht echter voor wat ie waard is. Ik onthaak de vis aan het water.

Twee driften later los ik weer een vis aan het eind van de drift. Dat was weer een barbeel. Dat had nummer vijf kunnen zijn. Eventjes verbijt ik mezelf… de tanden gaan even stevig op elkaar… vloeken heeft geen zin, maar dit was wel een dikke vis. Ongelofelijk hoe ze op de stek liggen. Ik zweer bij mijn pellets. Ik ben er zeker van dat de Nashbait producten die ik gebruik van een uitzonderlijke kwaliteit zijn en dat keer op keer bewijzen. 

Dan zie ik tot twee maal toe een vis even flanken; azende barbelen op de stek. Dat maak ik helaas niet zo vaak mee. Ik heb althans geen polaroidbril bij me om een en ander beter te bekijken. Veel meer dan een schim kan ik niet zien… maar een kinderhand is snel gevuld. Ik meld het niet aan mijn pa, omdat ik er geen toegevoegde waarde in zie.

Hij baalt, dat weet ik zeker. Hij heeft nog geen aanbeet gezien. Maar hij weigert ook eens te veranderen vandaag. Hij blijft stug statisch doorvissen. Ik probeer hem om te praten, maar hij blijft stoïcijns op zink vissen.  De bak met pellets is inmiddels leeg. Alles ligt in het water. Pa vraagt hoe laat we gaan stoppen. Ik geef aan nog een kwartiertje te willen vissen. Terwijl ik bezig ben met mijn laatste pogingen, ruimt pa al zijn spullen op.

Dan krijg ik weer een geweldige aanbeet. Als ik aansla voel ik dat het goed zit. Een enorme weerstand aan de andere kant van de lijn. Het nylon maakt een fluitend geluid als teken dat er veel druk op de lijn staat. De wind draagt een prachtig steentje bij aan het audiogedeelte van deze dril. Als ik hier nu een centerpin bij had gehad, dan was het een geluidsopname waard geweest. Heerlijk hoe de wind door de lijn blaast.

Zwaar mokkend hangt er een grote vis in de stroming. Eigenlijk gebeurt er even niet zoveel. De hengel staat hoepeltje krom, de lijn “ fluit” en ik voel korte heftige stoten op de montage zonder dat er lijn van de spoel afgaat. Dan draait de vis zich om en zwemt stroomafwaarts. Gevoelsmatig denk ik dat hij nu pas weet wat er aan de hand is. Angst maakt zich meester over deze barbeel en hij trekt een heerlijke sprint aan, stroomafwaarts.

Even kolkt het wateroppervlak. Ik kan enkel toezien hoe deze vis richting de bomen zwemt. Wat een gevoel… wat een geweld. Binnen een mum van tijd speelt de dril zich twintig meter verder stroomafwaarts af. Stukje bij beetje haal ik de vis dichterbij. Elke keer een paar slagen lijn terug op de molen. Het slotoffensief speelt zich voor mijn voeten af.

Toch is er geen ontsnappen meer aan voor deze barbeel. Het rolmaatje geeft aan dat dit een vis is van 67 cm. Voor zijn lengte een dikke vis. Een van mijn langste vissen ooit in de Ardennen. De foto gaat nergens over, maar ik wil hem jullie toch niet onthouden. De zon die tussen de bomen scheen werpt een rare schaduw over de vis… maar wat maakt het uit?
 

Wat maakt het uit?
 
Tot volgende week,
Leon Haenen