WitvisPerikelen 59:
‘Pluvius’
Door Leon Haenen
Eigenlijk ben ik helemaal niet gelovig. Bijgelovig misschien, maar dat uit zich vaak in hele stomme dingen. Bepaalde volgordes, rituelen, enfin, je kent dat wel. Het zogenaamde “op hout afkloppen” is in mijn geval het mooiste voorbeeld. Vroeger waren de mensen heel gelovig.
Eigenlijk, hoe verder je terug gaat in de tijd, hoe heftiger men in allerlei zaken en figuren geloofde. In de Romeinse tijd bijvoorbeeld, toen aanbad men de Romeinse oppergod Jupiter. Dit alles in de hoop dat Jupiter hen regen schonk. Hij stond ook bekend als de regengod, Pluvius.
Als ik zondagochtend in de vroege ochtend buienradar open, de “Pluvius van de 21e eeuw” , kom ik er al snel achter dat die ouwe romein daarboven weer goed zijn best aan het doen is. Naarmate de dag zal gaan vorderen kleurt de oostzijde van België en het zuiden van Nederland steeds roder op mijn beeldscherm.
Wat een water gaat er over ons heen komen. Met bakken komt het uit de lucht. Dat zegt buienradar… maar die zit er ook wel eens een beetje naast… toch? Als mijn vader nu maar niet afhaakt… Ik kies mijn moment van bellen zeer strategisch. Als het even droog is, bel ik hem op. “En? Gaan we?” Zijn antwoord is gelukkig positief.
Tien minuten later sta ik voor zijn deur en laden we snel zijn spullen in. Ik vertel hem onderweg over mijn bevindingen op buienradar. Ik meld dat we de eerste uren geen regen hoeven te verwachten, daarna is er een kans op een beetje regen. Ik nuanceer bewust onder het motto ‘wat niet weet, wat niet deert’... Ik redeneer maar zo: als we er eenmaal zijn, maakt dat niet meer uit. Pa is daar nu eenmaal gevoelig voor.
De rivieren in de Ardennen waren bruin van kleur.
Als we voorbij Luik zijn, passeren we de brug over de Ourthe. In een oogopslag zie ik de kolkende bruine massa onder de brug voorbij trekken. Ik betrap mezelf voor de tweede keer op rij op een genuanceerde melding: “Het water is bruin en best hoog zo te zien.” Pa zwijgt wijselijk.
Wat had ik gedacht? Dat ik die ouwe rot iets wijs kon maken? Dus niet! Hij reageert reëel en zegt dat we geen gemakkelijke dag hebben uitgekozen. Als we op de stek arriveren kan ik maar een ding concluderen. Ondanks het extreem bruine en hogere water ziet het er allemaal best redelijk uit. Hier maken we een goede kans op barbeel of kopvoorn.
Ik vis, zoals zo vaak, uit het handje. Een zware (lege) voerkorf aan de hoofdlijn van wel 90 gram (ja, dat is zwaar voor de Ardennen!) en een hair-montage waar twee 12 mm-pellets op gemonteerd worden. De pellets worden, voordat ze het water in gaan, gedipt in de halibut Juicer van Nashbait. Ik heb het al eens eerder gezegd, de juicer is een must in de tas van een barbeelvisser. Ik zal nooit meer thuis vertrekken zonder dit flesje.
Een combinatie van halibut en mussel and crab in de gedipte uitvoering aan de hair.
De pellets ruiken fantastisch. De barbelen zullen het trouwens vandaag überhaupt van de reuk en de smaak moeten hebben. In deze bruine massa zien die vissen niet veel, dat geloof ik althans niet. Het vertouwen in mijn aas is groot. Pa start als vanouds met een serieuze blok luncheonmeat op de haak. Uit de steun.
Ik denk vaak aan de enorme bonken aas die hij aan de lijn knoopt. Je vraagt je af hoe een barbeel van nog geen 60 cm zo’n blok naar binnen zuigt. Maar het blijkt toch met enige regelmaat te werken. Regelmatig vraagt hij me of ik hem eens een aantal pellets kan bezorgen en ik heb dat ook al gedaan. Voeren doet ie er wel mee, maar vissen, eigenlijk nooit. Qua techniek zo conservatief als wat. Het liefste maalt hij de pellets en stopt hij ze in zijn “Maasvoertje”, onder de noemer: prima spul voor de platte…
Na twintig minuten vissen zie ik pa zijn montage vlak onder de oever inwerpen. “Even proberen,” zegt ie, terwijl ie een schouder ophaalt. Ik frons mijn wenkbrauwen en blijf naar hem kijken. Het duurt geen tien tellen of ik zie hem verwoestend uithalen met zijn Garbolino-hengel. Hij heeft een barbeel gehaakt. Grijnzend haal ik mijn montage binnen.
Gewapend met het landingsnet storm ik op mijn vader af. Dat had niet gehoeven want een paar tellen later lost mijn vriend de vis. Spijtig voor hem. Ik maak nog een paar stekelige opmerkingen en loop dan terug naar mijn stek. Als ik me omdraai, zit hij nog lachend op zijn stoel. Heerlijk hoe je die man aan het lachen kunt krijgen.
Voor de zekerheid ververs ik de pellets en dip ze in de “juicer”. Ik aap hem na en mik de korf op nog geen 10 meter uit de oever. Als mijn aas de rivierbodem raakt, krijg ik een paar onvervalste barbeelbeuken op de hengeltop. De reactie is alert. Deze vis hangt en hoe!
Geholpen door de sterke stroming neemt de vis een heerlijks spurt waarna hij dwars in de stroming blijft hangen. Ik geef aan dat deze ook dicht bij de oever zat. Samen genieten we van de eerste barbeel. Geen gigant, maar wel erg welkom.
De eerste van de dag, gestrikt met Nashbait flavours!
De volgende inworpen dicht onder de oever leveren tot drie maal toe een tik op de hengel op, maar ik weet ze geen van allen te verzilveren. Het zorgt er wel voor dat ik geconcentreerd blijf vissen. De vis heeft er blijkbaar zin in. Er moet nog iets gaan gebeuren vandaag! Een uurtje gaat voorbij zonder een teken van leven.
Het is grappig om te ervaren dat ik wederom geen enkele keer een korf verspeeld heb. Weliswaar een paar keer een haak, maar geen korf. Dat vind ik bijzonder prettig. Ik blijf het argument gebruiken dat de korf niet zo snel tussen de stenen klem komt te liggen in vergelijking met een zinklood. Het moet er iets mee te maken hebben.
Als ik rond tien uur opnieuw een gedipte combi van halibut en mussel-pellet monteer, blijkt dat toch weer een moment te zijn waarop de barbeel op de stek ligt. Ik sla mis op een heerlijke aanbeet. Opnieuw dippen en terug het water in. Weer een snoeiharde aanbeet. Deze is raak! De tweede barbeel van de dag landt op de mat. Alsof ie de judowedstrijd verloren heeft, zo ligt ie voor me. Tegenpruttelend houd ik de vis met zijn rug tegen de mat aan totdat pa arriveert.
De derde barbeel van de dag was een plaatje waard!
Even snel een foto. Ook weer geen monstervis, maar niet minder welkom. Het kickmoment bij vissen van dit formaat zit voor mij vooral in de aanbeet en het moment van aanslaan. Als ik de vis weer loslaat en terug naar de hengel loop, lost pa zijn tweede vis van de dag. Ik pest hem als vanouds.
Alsof het zo moet zijn sla ik dertig tellen later mijn derde vis van de dag aan. Ik voel direct dat dit een sterker exemplaar is. Even maak ik met een hand een gebalde vuist uit enthousiasme. Een welgemeende “Yes!” dient als ondersteuning. De dril die volgt is om in te lijsten. Ik krijg wat ik hoopte te krijgen; een paar heerlijke runs in de sterke stroming. Een vis die stroomopwaarts zwemt en even lijkt vast te liggen op de rivierbodem. Ongekend geweldig!
Nadat we een paar platen geschoten hebben en de mooie zestiger weer hebben losgelaten, gaat de ouwe Romein zich er toch mee bemoeien. Uit het niets begint het volle bak te regenen. Snel ren ik naar de auto om de regenjassen te halen. Een paraplu waren we vandaag vergeten… Binnen een mum van tijd is alles drijfnat.
De tas, het materiaal, alles staat in het water. De camera heb ik dan al lang in de auto gelegd. Heftig om te zien hoe snel de hele omgeving kan veranderen. De riolering die in de rivier uitkomt spuit binnen een kwartier water. Het stroomt er niet meer uit, het spuit er uit. Het watervalletje aan de overzijde van de rivier verandert in een bruine kolk. Ongelofelijk bruut geweld.
Niet te doen…
We besluiten toch om even te gaan schuilen. Dit is te gek voor woorden. Vissen is bijna niet meer mogelijk, zo hard regent het. Natuurlijk reageert zo’n ondiepe rivier al heel snel. We krijgen te maken met enorme hoeveelheden klein afval dat in het water zweeft. Vooral takjes en restanten van toiletpapier die uit de riolering komen, blijven hangen in onze lijnen.
Noodgedwongen schuilen we zeker een half uur. Omdat het zolang duurt, maken we van de nood een deugd en eten we op het gemak onze boterhammen alvast op. Het lijkt wel of de regen steeds venijniger op de auto klettert. Ik heb dat volgens mij nog niet eerder meegemaakt.
Het regent op enig moment zo hard dat het zicht zelfs vertroebeld raakt. Ik probeer er een foto van te maken, maar dat lukt niet helemaal. Binnen uur stijgt het water met zeker 30 cm. Dan wordt het minder.
We besluiten om nog een poging te wagen, maar op het moment dat we weer op de stek staan, begint het weer opnieuw. De volgende hoosbui komt naar beneden. Buienradar had dus toch gelijk. Deze keer althans. We geven op. Als verzopen katten druipen we af, huiswaarts.
Enerzijds tevreden over het resultaat, anderzijds teleurgesteld dat we slechts drie uurtjes gevist hebben. Pluvius heeft vandaag gewonnen…
Tot volgende week,
Leon Haenen
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
