TotalFishing

WitvisPerikelen 52: ‘Wellness’

Door Leon Haenen

Als ik op vrijdag een paar liter maden ophaal, regent het dat het giet. De ruitenwissers maken zelfs een protesterend geluid op weg naar huis… al heeft dat geluid niet alleen met de hoeveelheid regen te maken.… een setje nieuwe wissers zou zeker een positieve bijdrage leveren aan de hoeveelheid db´s…

Zaterdag is het al niet veel beter. Als ik van de verrichtingen van mijn kinderen op het voetbalveld sta te genieten, valt het water met bakken tegelijk uit de lucht. Wat een water! Ik sta rechtop te bevriezen langs de voetbalwei. Daarbij waait het erg stevig. Er zijn tijden geweest dat ik het als “rechtgeaard” katholiek voor elkaar zou krijgen om een kaarsje aan te steken voor een beetje regen, maar dit is behoorlijk over de top. Volgens buienradar zou het zondag veelal droog zijn, maar de voorspelde stevige noordenwind (die nog feller is dan op de zaterdag) doet me al bij voorbaat balen.

Met de beoogde stek in het vooruitzicht wordt dat dus de wind recht in het gezicht. Volgens mij wordt dit week zes op rij dat ik geen fatsoenlijk visweer tref op de dag dat ik tijd heb om te gaan… gaan doen we tóch, laat dat duidelijk zijn. Jeuk is erger dan pijn. Het wordt ook week zes dat ik volhard in een poging om een barbeel op de mat te krijgen. Mijn buikgevoel zegt me dat het weer slecht gaat aflopen. Mijn vrouw en kinderen roepen mij dat trouwens op wekelijkse basis toe. Die snappen er niks van… pfffffff.

Tim komt vandaag naar het zuiden. We gaan weer eens samen een poging wagen. Hij met de centrepin, ik met de gewone werpmolen.

De centrepin in actie, precisiegereedschap.

Liters maden, zaden, pellets en ander spul is mee gesleept naar de waterkant. De waterstand aan de Grensmaas is redelijk als we arriveren. De oever van de stek die we hebben uitgezocht ligt bezaaid met een enorme berg rotzooi. Plastic vooral. Het is niet te geloven wat hier allemaal aanspoelt en blijft hangen in de struiken en bomen.

Ik vraag me af of er mensen zijn binnen het opgerichte grensmaasconsortium die hier weet van hebben. Als ik alle plannen moet geloven, dan gaat hier binnen afzienbare tijd een natuurgebied verrijzen. Dat wordt lekker grazen voor die exotische paarden en runderen. Ik begrijp werkelijk niet waarom hier niets aan gedaan wordt. Enfin…ik heb er geen verstand van. Ik schrijf op wat ik zie.

Natuurgebied in wording… zoek de fout.

Vandaag gaan we ver in het water staan. Sinds lang gaan we weer eens ouderwets tot aan het middel in de Maas hangen. Hangen inderdaad, want in die immense stroming kun je enkel blijven staan als je achterover leunt en dus hangt in de stroming, letterlijk met je hakken in het grind. Onvoorstelbaar wat een druk er op je komt te staan. Doordat Tim een kilootje of 20 lichter is als ik heeft hij er nog meer moeite mee. Hij kiest ervoor om iets in de luwte van de stroming stelling in te nemen.

Schrap staan in de volle stroming.

Vandaag worden de dobbers die mijn broer voor me heeft gemaakt voor het eerst te water gelaten. Werkelijk een knap staaltje vakwerk. Met gigantisch strakke drifteigenschappen. Hij heeft de dobbers uitgerust met twee oogjes onder elkaar zodat je afhankelijk van de stroomdruk kunt kiezen hoe hoog je de dobber uit het water laat steken. De fluorescerende rode kleur die de antenne heeft meegekregen is echt zichtbaar op 100 meter. Daarbij zijn ze qua model precies zo gemaakt zoals ik ze graag wilde hebben. Als we beginnen met vissen wordt al snel duidelijk dat de dobber die Tim gebruikt qua zichtbaarheid en drifteigenschappen niet kan tippen aan het model waar ik mee sta te vissen. Hij ergert zich eraan. Natuurlijk leen ik hem een van de juweeltjes. Even later drijven de twee relaxed naast elkaar.

De handgemaakte dobber in zijn element, stromend water.

De wind wakkert inmiddels al aardig aan en zorgt voor een vervelende kabbel op de Maas. De dobber geeft geen krimp. Wij wel. We staan allebei te verkleumen in het water. Na een uur vissen moet ik even de oever opzoeken. Tim ook. Het warme bakje koffie werkt tijdelijk verwarmend. De uren verstrijken. Er gebeurt niets. We proberen zo goed mogelijk te driften. Als de vis ook maar enigszins actief zou zijn geweest op dit relatief ondiepe water, dan hadden we hier echt wel een vis gevangen.

Even later gaat het water stijgen. Binnen een half uur stijgt de Maas met ruim veertig centimeter. Nog meer waterdruk dus. Daarbij kunnen we de lijn die we aanvankelijk bevisten niet meer bereiken. Alle gevoel is inmiddels volledig weggetrokken uit mijn lichaam. Ik kan mijn handen nauwelijks nog bewegen. Voor mij vreemd, want normaliter kan ik hier best goed tegen. Vandaag niet. Wellicht speelt mijn gemoedstoestand een rolletje van betekenis. Ik weet het niet.

Ik baal er stevig van dat het weer een mega taaie dag wordt. De hele week enorm verheugd op een dagje vissen en dan tref je weer slechte omstandigheden. Ik heb ze echter niet voor het uitzoeken. Helaas. In goed overleg besluiten we te verkassen naar dieper water. Daarbij willen we een plek gaan bevissen waar we niet zo ver in het water hoeven te staan. Het is te koud. En dan te bedenken dat ik ook een neopreen waadpak heb liggen. De tocht terug naar de auto voelt als een verlichting.

Heerlijk, die tien graden buitentemperatuur. Een absurde gedachte misschien, maar het voelt wel zo. De auto voelt aan als de elektrische deken die al een tijdje op 3 staat. Ik voel een wellness center-gevoel opkomen. Ik ben werkelijk blij dat de rit zeker tien minuten duurt. Met het waadpak aan zit ik achter het stuur. Het is maar goed dat niemand me zo ziet. In gedachte stel ik me voor dat ik word aangehouden door de politie. Ik ben er zeker van dat de politieman in kwestie op zoek zou gaan naar Ralph Inbar zaliger (the godfather van de Nederlandse verborgen camera).

De nieuwe stek ligt midden in het afgraafgedeelte van het Grensmaasproject. Mocht er al een bepaalde romantiek rondom een visplekje kunnen hangen, dan is deze hier niet aanwezig. Het wordt een grindbak langs de Maas. Een bouwput langs de waterkant. Kilte gegarandeerd. Een afgegraven gedeelte waar we veel diepte hebben. Bijna 4 meter. Nul bomen, nul planten. Normaliter niet zo mijn ding, maar nood breekt wetten. Ik wil een vis vangen. Tim ook.

Het maanoppervlak aan de maas… enkel nog grind.

Al snel zijn we aan het vissen. Drift na drift maken we. Ik sta zelf een meter of dertig van Tim vandaan. Drie meter water staat er op mijn stuk. Elke inworp gaan er wat maden en of pellets het water in. De tijd verstrijkt snel. Het vissen voelt hier een stuk prettiger. Het waadpak beschermt prima tegen de kille noordenwind en de regenjas dekt het bovenlichaam af. Dan gebeurt het: mijn dobber wordt onder water getrokken. Ik ga ervan uit dat ik tegen de bodem aanloop en sla half aan. Direct voel ik weerstand. Waarachtig, ik heb een vis gehaakt. Lang mag ik er niet van genieten. Los… Het was wellicht een prachtige brasem. Ik lach van ellende. Als een boer met kiespijn.

Eindelijk…

Nog geen half uur later gaat het handwerkje van broerlief weer onder water. Deze blijft wel hangen. Ik heb een zwaar verdiende brasem op de mat liggen. Niet veel later mag ik er nog een vangen. Als je zo hard moet werken voor een paar vissen, dan voelt dat wel erg lekker moet ik zeggen. Ik ben dankbaar voor elke vis die ik vang, laat dat duidelijk zijn.

Ik kan genieten van een mooie brasem. Er zijn dagen dat ik er graag gericht op vis. Dat kan trouwens ook moeilijk zijn, maar dat is een ander verhaal. Tim blijft vandaag helaas visloos. Ik weet dat hij er niet mee zit. Gelukkig! Hij weet net als ik dat er zonder enige twijfel hele goede tijden aan gaan breken en… die dagen maken al die moeilijke visdagen in één klap goed.

Beeld van een dolgelukkige visser.