TotalFishing

WitvisPerikelen 50: ‘Nutria’

Door Leon Haenen

Ik wist het ook niet, had echt nog nooit van het woord gehoord. Ik ben er trouwens zeker van dat velen van jullie er ook nog nooit van hebben gehoord. Wel die andere benaming, die kende ik ook. Ik gebruik al mijn hele leven een ander woord voor die beesten, maar dat wist ik niet op het moment dat Tim en Cees mij wezen op de eventuele aanwezigheid van nutria’s aan het water. Omdat we op 1 april gingen vissen, lag het voor de hand dat de twee de draak met me wilde steken. Kom maar op, dacht ik. Met je Nutria… Pfff… Ik speelde het spelletje lekker mee. Wist ik veel.

Een Nutria is een ander woord voor een beverrat. Niet te verwarren met de bisamrat… die ook wel muskusrat wordt genoemd. Dat is weer een heel ander dier. Ik had nog nooit een Nutria in het echt gezien. Ze zien er uit als een cavia die anabolen heeft gehad. Prachtige kleuren, geweldige zwemmers. Nutria’s zijn ooit ergens uit een “Nutria-gevangenis met dodelijke afloop” ontsnapt en weten zich prima te handhaven in West Europa. We hebben deze beesten schijnbaar naar het westen gehaald voor de vacht. Blijkbaar staat een gevilde Nutria heel mooi als kraag op een jas. Waarvan akte.

Leuke intro voor een column. Waar gaat dit over? Biologie voor beginners? National Geographic op Total Fishing? Niets van dat alles. Ik ga het jullie vertellen:

Als ik zondagochtend even na 4 uur aan het aanrecht mijn boterhammen sta te smeren, denk ik terug aan de te korte nacht. Een nacht van horten en stoten als het op slapen aankomt. Ik was zo bang dat ik me zou verslapen dat ik zo ongeveer elk uur heb zien voorbij komen. Niet te geloven eigenlijk. Voor mijn (niet-vissende) omgeving vaak niet te begrijpen. Om kwart voor vijf stap ik de auto in voor een lange rit. De langste rit ooit sinds ik vis. Ik heb nog nooit 185 km enkele reis afgelegd om een dagje te gaan vissen. Vandaag gaat dat voor het eerst gebeuren.

Ik ga samen met Tim en Cees vissen in een natuurpark ergens hier ver vandaan. Een plek waar ik normaal gezien niet zou kunnen gaan vissen om de doodeenvoudige reden dat het water privé-terrein is en goed wordt beschermd. Cees heeft de visrechten over een stuk van deze rivier en ik ben vandaag uitgenodigd om een dag mee te gaan vissen. Mijn navigatiesysteem heeft me niet in de steek gelaten. Ik ben exact om half zeven bij Cees thuis. Conform afspraak.

Na een snel bakje koffie en een korte kennismaking rijden we achter elkaar aan richting het water. Het wordt net licht als we aan het water arriveren. Het is hier erg koud. Er zit ruim 8 graden verschil met het zuiden van Limburg. Hier heeft het gevroren. Ik kom er al snel achter dat ik te weinig warme kleren heb aangetrokken. We gaan vandaag met het waadpak aan vissen. Dat wordt dus kou lijden…het zij zo….. Ik ben zelden zo benieuwd geweest als vandaag.

De tocht naar het viswater is snel afgelegd. We lopen vanaf de onverharde weg binnen een paar minuten een natuurgebied in waar je U tegen zegt. Als snel duikt de kleine rivier op. Boven aan het talud blijf ik even stil staan om de setting goed op me in te laten werken.

Een eerste indruk maak je maar een keer.

Er stijgt een serieuze nevel op vanuit het water. In de verte zie ik dat er een vaal zonnetje gaat verschijnen achter het prachtige bos vandaan. Ik hoor enkel het geluid van ontwakende vogels. Verder helemaal niets. Niets. Het is lang geleden dat ik ergens ben gaan vissen waar er werkelijk totaal geen auto, fabriek- of vliegtuiggeluid te horen is. Ik ben echt onder de indruk van het water, de stilte en de hele omgeving.

Aan de oever krijg ik een korte uitleg van wat vandaag de bedoeling wordt. Ik ga samen met Cees stroomopwaarts staan tegen over een eiland dat in de rivier ligt, Tim neemt een meter of twintig stroomafwaarts plaats en gaat statisch vissen met twee hengels uit de steun. Wij gaan elk met een hengel vissen vanuit de steun van Cees. We gaan met zogenaamde blockend feeders (gesloten madenkorven) vissen die gevuld zullen worden met hennep en maden. Het gewicht is rond de 100 gram.

Het stroom hier best stevig. Het is de bedoeling dat we zeer nauwkeurig gaan inwerpen. Strak tegen een overhangende boom aan. Volgens Cees ligt daar een gat waar we in moeten vissen. Tim zal de vissen stroomopwaarts lokken en zal wellicht ook de eerste aanbeten krijgen. Een uurtje later zullen de eerste vissen zich melden bij ons… dat is althans het plan.

Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen dat het me hier niet veel uitmaakt of ik wel of niet iets ga vangen. De entourage is zo fraai en er gebeurt zo veel om ons heen dat vangen vandaag echt bijzaak is. De mannen klinken echter zeer overtuigend, ik heb er alle vertrouwen in dat we vangtechnisch ook succesvol zullen zijn. Ik neig heel erg om met de hengel vanuit de hand te gaan vissen en beslis voor mezelf om dat ook te gaan doen. Even kijken hoe het gaat.

Plateau’s met lange poten en fatsoenlijke hengelsteunen worden in stelling gebracht.

Binnen tien minuten staan we alle drie in stelling. De mannen hebben een plateau met lange poten bij zich dat in het water geplaatst wordt. Hierop worden alle bakken met aas geplaatst en wat klein materiaal. Zodoende hoeven we niet telkens terug naar de oever te lopen. Ik ga zelf aan de slag met een montage die ik bij Fish Inn in Venlo geleerd heb. Met dank aan Sjefke!! Ik kom hier in een andere column uitgebreid op terug. Erg goed!

Ik ben klaar om mijn eerste inworp te doen en sta te popelen. Cees begrijpt me en geeft aan dat ik mijn gang kan gaan. Hij schiet ondertussen een flinke hoeveelheid zaden en pellets richting de stek. Mijn eerste inworp is strak. Precies goed. Cees complimenteert me en geeft aan dat het inwerpen zo gemakkelijk nog niet is. Tijd om te genieten van het compliment krijg ik niet, want mijn maden hebben de rivierbodem nog niet geraakt of ik krijg al een heerlijk tik op de hengeltop. Ik reageer, maar mis de aanbeet.

De toon is gezet. Ik sta op scherp. Snel nieuw aas en inwerpen. Het inwerpen gaat me goed af. Ik weet keer op keer strak onder de boom te werpen. Cees doet dit met de ogen dicht. De ervaring druipt er vanaf.

De snacks worden strak tegen de overzijde van de rivier geschoten.

Na een half uur krijgt Tim zijn eerste aanbeten. Hij slaat keer op keer mis. Niet te geloven, maar waar. We begrijpen het alle drie niet, maar kunnen er wel om lachen. Er heerst een erg ontspannen sfeer aan het water. Ik had nog nooit eerder een woord met Cees gewisseld, maar ik heb sterk het gevoel dat ik met de man klik. We kunnen heerlijk over het vissen praten. Op een of andere manier straalt de man een ongelofelijke rust uit.

Ik ben erg onder de indruk van de hengel die Cees bij zich heeft. Ook weer een handgebouwde Engelse barbeelhengel met een afwerking die te mooi is om me te vissen. Werkelijk fenomenaal gemaakt. Op basis van een Harrison blank. Cees geeft aan echt te kunnen genieten van mooie spullen. Ik snap hem helemaal. Uren gaan voorbij zonder een vis. Wel veel aanbeten… voor Tim. Hij krijgt er echter geen van gehaakt. Tot twee maal toe haakt hij de vis heel even, maar op een of andere manier weten deze sluw vissen zich tot steeds te bevrijden.

We zijn bijna vijf uren verder als Tim de verlossende woorden: “Yes, hangen” uitbrult. Zijn zinkhengel geeft aan dat het menens is. De stroming zorgt voor een beetje extra power. Al snel wordt duidelijk dat het geen barbeel is, maar een andere gewaardeerde rivierbewoner. Hij heeft een dikke kopvoorn gehaakt. In het net wordt pas echt duidelijk hoe groot de vis is. Voor Tim is het de grootste kopvoorn die hij op dit water ving. Trots poseert hij met ruim een halve meter kopvoorn. Zijn dag is goed. De mijne was al geslaagd.

Een pracht van een vis voor mijn vismaat.

Ik kom niet uitgesproken over de extreme schoonheid van de rivier en de omgeving. Wat me ook opvalt is dat hier helemaal geen troep langs het water ligt. In Limburg hangen alle bomen vol met plastic troep. Hier ligt gewoonweg niets. Daar kunnen ze bij ons eens een voorbeeld aan nemen!! Als we een uur verder zijn wordt de jeuk om een uur met de dobber te vissen erg groot. Ik ga stroomafwaarts van Tim in het water staan en ga strak tegen de overkant van de rivier vissen. Het moet gewoonweg kunnen met de dobber. Tim en Cees volharden op de statische manier.

Elke inworp schiet ik een handje maden richting de overzijde van de rivier. Aan het uiteinde van de drift loopt het iets omhoog. Hier verwacht ik straks een aanbeet te krijgen. Ook hier is de kwaliteit van de drift zo mooi dat vangen wel leuk is, maar geen noodzaak. Ik ben er zeker van dat als we hier een goede dag treffen, de dobber erg succesvol ingezet kan worden.

Vandaag is het extreem koud. De vis doet vrijwel niets. We staan alle drie te vernikkelen. Ik ril echt van de kou. Normaal gezien heb ik daar vrij weinig last van, maar om een of andere reden voelt het vandaag echt vreselijk koud aan. Echt prettig vissen is dat ook niet. Stiekem begin ik naar de verwarming van de auto te verlangen. Toch blijf ik tot aan mijn middel in het water staan in de hoop er toch nog een te kunnen verleiden.

Drift na drift maakt de dobber. Het duurt even voordat ik de juiste diepte gevonden heb. Althans, ik moet kiezen voor een redelijk gemiddelde, want de structuur van de bodem is vrij grillig. Vandaar dat ik me focus op de laatste tien meter van de stek. Daar wil ik dat de montage strak tegen de bodem aan loopt. Dan krijg ik zowaar een onvervalste aanbeet. Ik sla aan en voel dat er weerstand is. Niet veel, maar er is weerstand.

Ik vang een kleine kopvoorn. Cees en Tim zijn snel ter plaatse om mee te genieten van de vangst. Cees is zichtbaar blij dat ik niet blank. Toch had me dat helemaal niet uitgemaakt. Op een of andere manier voelt deze vis wel als een overwinning. Wellicht op mezelf. Het lijkt wel alsof ik wilde bewijzen dat hier wel degelijk met de dobber gevist kan worden.

Het gebeurt hier vrijwel niet. Als ik nog een keer terug kan komen, later in het seizoen, dan ga ik hier een dag uitsluitend met de dobber vissen. Ik weet nu hoe het er uitziet en weet nu ook wat ik de volgende keer wel en niet bij me moet hebben. Ik ben wel op slag verliefd geworden op dit waanzinnig mooie gebied.

Verliefd geworden op een prachtige omgeving.

Dan word ik voor het eerst bekend gemaakt met de Nutria. Hij bestaat dus echt… wist ik veel. Nu pas wordt me ook verteld dat ie ook beverrat genoemd wordt. Aan de overzijde van de rivier in de struiken zit een koppeltje te spelen en te zwemmen. Cees heeft ze gespot. Wat een leuke dieren zijn het om te zien. Schijnbaar ondermijnen ze volledige dijkenstelsels, maar als ik ze zo zie zwemmen, zie ik er weinig schadelijks in. Vanaf dat moment zien we ze eigenlijk constant. Prachtbeesten.

Een half uur later is Cees zelf aan de beurt. Vanaf de oever ziet hij zijn barbeelhengel vervaarlijk stuiteren in de steun. Binnen een paar tellen staat hij bij zijn hengel. Gecontroleerd slaat hij aan. Direct is duidelijk wat er aan de hand is. Hij heeft een barbeel gehaakt. In de heftige stroming vecht de vis voor wat hij waard is. Cees vist met gevlochten bovenlijn. Hij drilt de vis uiterst voorzichtig.

Direct wordt ook de echte drilkwaliteit van de hengel zichtbaar. Ik ben erg onder de indruk van de stok. Met heel veel reserve aan boord wordt de barbeel tot aan het net gedrild. Tim land de vis. Met een tevreden blik op zijn gelaat laat Cees zich gewillig door mij fotograferen. Ik feliciteer hem met zijn vis.

Een mooi einde van een fantastische dag.