WitvisPerikelen (5)
Door Leon Haenen
De vissen die ik in de vijver heb zitten, gebruik ik vaak als referentiekader als ik een vergelijking wil maken met het aasgedrag van vissen op de rivier. Als de karpers in mijn vijver niet actief reageren op het voer dat ik ze aanbied, dan gebeurt dat die dag of de dag erna veelal ook zo op de Maas. Dit klopt vrijwel altijd. De karpers reageerden afgelopen zaterdag nagenoeg niet op het voer dat ik ze aanbood… Ik hoop dat ik deze keer ongelijk krijg.
De vijver als graadmeter voor het aasgedrag van de vissen.
Afgelopen week hebben Rik en ik ons plan gesmeed. We gaan vandaag vissen aan de Belgische zijde van de Grensmaas. Het afgraafwerk zorgt ervoor dat we eerst een fikse ochtendwandeling voor de kiezen krijgen. We gaan er toch voor. De auto staat zeker 500 meter van de visstek verwijderd.
We zijn echter voorbereid. Rik heeft zijn kar bij zich die hij ook gebruikt als hij gaat karperen. We hoeven dus niet veel te dragen. Na aankomst aan de oever blijkt er enorm veel veranderd te zijn als gevolg van de hoge waterstanden en als gevolg van de afgraafwerkzaamheden. Het wordt zoeken naar de juiste plek. We geven onze ogen goed de kost en kijken naar de stroming.
Stroomopwaarts ligt aan onze kant van de rivier nog een klein eilandje van een meter of tien doorsnee. Deze grindheuvel zorgt ervoor dat we enigszins in de luwte van de hoofdstroom kunnen vissen. Schitterend om te zien hoeveel schelpen en mosselen zich verzameld hebben tegen het eilandje aan. Echt prachtig.
Een enorme mossel- en schelpenbank aan de Grensmaas.
We zijn in eerste instantie op zoek naar barbeel vandaag, maar zullen zeker niet teleurgesteld raken als een andere prachtig gekleurde Grensmaasbewoner zich gaat vergissen en ons aasje van de rivierbodem plukt. We gaan vandaag op zink vissen, ieder met twee hengels uit de steun.
We starten alle twee met smac en maden; één hengel met voerkorf en één zonder. In de voerkorf stoppen we een mix van voorgeweekte pellets. De pellets zijn exact op vocht. Hierdoor kun je ze keihard vastdrukken in de korf. De pellets zullen zorgen voor een constant geurspoor op de rivierbodem. De Engelsen noemen dit een ’monkey mix’.
De pellets worden keihard in de voerkorf geperst, de monkey mix is klaar voor gebruik.
De stek gaan we uitgebreid opbouwen met allerlei lekkers. Rik gaat met de emmer en de katapult een serieus eind stroomopwaarts voeren. We voeren hennep, pellets, maïs, casters en maden. Daarnaast heb ik ook een paar kilo zwaar grondvoer bij me. Dat gaat straks de voerkorf in.
Al snel blijkt dat we op een heerlijke grindbank aan het vissen zijn. We hangen niet een keer vast. Dat is alvast een goed begin. Aan zelfvertrouwen hebben we vandaag geen gebrek. We komen er ook al snel achter dat het niet erg diep is waar we aan het vissen zijn. Veel meer dan een meter diep is het zeer zeker niet.
We hopen erop dat de vis (welke vis dan ook) net als wij gaan genieten van een heerlijk lentezonnetje. We rekenen erop dat ze uiteindelijk ons stek gaan aandoen. De stek ligt tussen de bomen verscholen, het lijken wel versierde bomen. Ongelofelijk hoeveel troep en plastic in dit natuurgebied in de bomen hangt.
Het lijkt wel of een van ons jarig is en dat men de stek opgevrolijkt heeft. Van matras tot gasfles, van plastic zak tot winterjas. Er hangt onwaarschijnlijk veel puin tussen de bomen. Geen hond die ernaar kraait. Mooi natuurgebied zo…enfin.
“Lang zal hij leven, lang zal hij leven…”
Ik sta van mezelf te kijken hoeveel geloof ik in de stek heb. Ook mijn maat weet zeker dat er straks vis zal arriveren. We zitten nu al bijna vier uur te vissen. Ons gevoel wordt versterkt door een vis die vlakbij onze stek uit het water springt. We proberen het hele arsenaal uit: twee pellets, één pellet, maïs, smac, maden, combinaties, met korf, zonder korf. Volhouden! Ze moeten er liggen.
Nadat we de boterhammen genuttigd hebben en paar bakjes koffie hebben gedronken, wordt het tijd voor een sanitaire stop. Ik loop een paar meter van de stek vandaan en draai me met de rug richting het water. Een korte “Jow!” doet me afknijpen en verschrikt omkijken. “Yes”…
Rik staat met een kromme Shimano beastmaster in zijn handen. Een van mijn hengels begon tijdens mijn afwezigheid vervaarlijk te stuiteren. Snel draai ik mijn andere hengel binnen. Rik oppert nog dat ik de vis moet drillen, maar dat wil ik onder geen enkele voorwaarde. Met hem deel ik graag. Langzaam maar zeker komt de vis richting de kant.
Rik denkt te voelen dat het een dikke brasem is. Echt hard gaat het er niet aan toe. Met het schepnet in de aanslag sta ik naast mijn vriend. Samen genieten we van het moment. Dan komt de vis boven. In koor roepen we: “BARBEEL!” Een mooie vis die in de buurt van de 70 cm komt richting het schepnet, maar dan gebeurt er iets wat ons eigenlijk maar heel zelden gebeurt.
Eindelijk een aanbeet.
We horen een korte knal die onmiskenbaar aangeeft dat de onderlijn breekt. Rustig laat de barbeel zich in het ondiepe water zakken en zwemt terug de stroming in. Ik kan haar niet meer scheppen. Balend blijven we achter. Dat was de vis waar we voor kwamen. We weten het zeker, ze liggen op de voerplek. Snel verder.
Geconcentreerd worden alle hengels opnieuw van aas voorzien. We voeren nog een beetje en gaan verder waar we gebleven waren. Rik gromt nog heel even na. Een paar grappen later is de teleurstelling van de verspeelde vis alweer verdwenen. We genieten volop van het weer, van het water en haar bewoners…
Voorzichtig opper ik dat ik denk dat het water zakt. Tien minuten later wordt duidelijk dat de geschiedenis zich gaat herhalen. Het water zakt binnen een uur zover dat we genoodzaakt zijn om ermee te stoppen. We kunnen nu zelfs de bodem zien op onze stek… dat gaat nergens meer over.
We hebben niets kunnen vangen. Van de andere kant zijn we van mening dat we vandaag een barbeel hebben weten te vangen… Maar zolang de vis niet op de gevoelige plaat staat en we niet weten hoe lang hij is, telt ie niet… Of toch?
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
