WitvisPerikelen 42
Door Leon Haenen
“…Met Leon”.... “Met Frans…” …. “Het was vandaag niet goed, maar fantastisch…,” opent Frans op ietwat cynische toon het telefoongesprek aan het einde van de dag. Tevreden klinkt hij niet. Positief is hij als altijd. Hij is vandaag samen met Harold op pad geweest. Op jacht naar barbeel.
Het bleek een enorme taaie dag te zijn geweest. Een dag waarin er slechts 1 hoogtepunt te beleven was: een fraaie kopvoorn. Op zich vind ik zelf de vangst van een enkele kopvoorn in de winter al de moeite waard om over de grenswegen te sturen, maar dat is natuurlijk voor iedereen anders. Ik hoef ook niet zo extreem ver te rijden.
Frans licht me in over de waterstanden, de helderheid en de temperatuur van het water. Ik krijg een goed beeld van wat ons te wachten staat. Ik ben er niet gerust op. Ik besluit wat extra lange en dunnere onderlijnen te maken met kleinere haken voor het geval dat het echt heel helder water is…
De eerste ijspegels waren al zichtbaar aan het water.
De winter zorgt wekelijks voor andere omstandigheden. Dat maakt het natuurlijk ook superuitdagend. Zodra het serieus gaat vriezen, koelt het water verder af. Het ondiepe water zakt al snel onder de vijf graden. Als er een hogedrukgebied arriveert en de temperatuur onder het vriespunt zakt, dan gebeurt er ook iets met het gedrag van de vissen. Het aasgedrag verandert, het zogenaamde metabolisme van de vissen wordt nog veel lager. De vissen nemen eenvoudigweg veel minder voedsel tot zich. Als je al aanbeten krijgt, dan zullen die veel schaarser zijn. We zullen het zien…
Rik neemt vandaag een vriend mee. Etiënne. Van huis uit zijn het beiden karpervissers die langzaam maar zeker “mijn kant” uitkomen. Van Rik weet ik dit zeker. Hij vangt net zo graag een prachtige brasem of fiere winde. Het hoeft voor hem ook niet altijd hetzelfde te zijn. Vandaag gaan we echter de Ardennen in met als hoofddoel een barbeel te misleiden. Omdat ik zelf maar tot 13 uur kan vissen rijd ik met eigen vervoer.
Het water is precies zoals Frans het een dag eerder beschreef: de waterstand is perfect, het water is redelijk helder en het voelt erg koud aan. Er staat een heerlijke stroming in de rivier. Zowel in als buiten het water. Brrrrrrrrrrrrrrrr. Vol goede moed gaan we ieder op een eigen stukje van de rivier staan. De hengel in de hand. Van een afstandje zie ik dat Etiënne moet wennen aan het vasthouden van de hengel. Hij vraagt zich hardop af waar hij op moet letten. Heel begrijpelijk natuurlijk.
Het is een visser in hart en nieren, dat komt wel goed. Vanwege al het (lees: mijn) gezeur van afgelopen keer rondom het gebrek aan het juiste materiaal, kan ik melden dat ik deze keer wel met de juiste spullen aan de slag ga. Ik start met een zwaar zinklood van 140 gram. Ik wil niet dat mijn aasje rolt. Ik wil een statische aanbieding vandaag. Daar wil ik in elk geval mee starten. Van ver zie ik dat Rik de rolling pin weer uit de kast heeft getrokken.
Vandaag voldoende zwaar lood en korven bij me.
Ik start ook eenvoudig. Met een blokje surrogaatvlees… smac. Vandaag wordt het zoeken naar de standplaats van de vissen. Inworp na inworp proberen we alle drie de barbeel op te sporen. Rik en Etiënne hebben een voerkorf gemonteerd met samengeperste pellets erin. Ik volhard met smac en wacht rustig af. Mochten zij succesvol worden met de korf, dan ben ik nog snel genoeg omgeschakeld… Ik heb het allemaal bij me.
De dunnere onderlijnen blijven in de tas om de eenvoudige reden dat ik nog geen enkele tik gevoeld heb. Ook niet na ruim twee uur proberen. Soms is het trouwens ook zinvol om een kortere of net langere onderlijn te monteren, afhankelijk van de aanbeet. Als ik veel mis, dan ga ik vaker switchen. Vandaag houd ik op een standaard lengte van ongeveer 60 cm. De andere twee hebben ook nog niets mogen voelen. Geen enkel teken van leven.
Als de vis er al zit, dan hebben ze tot nu toe nog geen zin om te eten. Kort overleggen we wat te doen. Ik gooi een alternatieve stek in de groep waar het iets dieper is en we net iets minder stroming hebben. De bocht in de rivier zorgt hier voor extra diepte en minder stroming. De keuze is snel gemaakt. De spullen zijn nog sneller ingeladen. De mannen volgen mijn advies. Veel tijd heb ik zelf niet meer. Ik kan nog twee uurtjes proberen en dan is de dag voor mij ten einde.
Om een of andere reden heb ik direct na aankomst veel meer vertrouwen in de nieuwe stek. Ik besluit hier een andere tactiek te gebruiken en monteer een voerkorf. Het mag hier allemaal best iets lichter. De lengte van de onderlijn blijft hetzelfde. De korf wordt volgepropt met voorgeweekte pellets en ik druk de mix keihard aan.
Ik heb de pellets na het voorweken ruimschoots voorzien van Nashbait halibut juicer. Ik ga hier ook met pellets vissen. Ik gebruik een combinatie van een halibut pellet en een mussel and crab pellet. Gevoelsmatig ziet het er top uit. Als extraatje dip ik de pellets die ik aan de hair hang ook een tiental seconden in de halibut juicer. Dat spul ruikt werkelijk super. Ben benieuwd…
De eerste vis van de dag, zonnetje erbij, wat wil een mens nog meer?
Erg lang hoef ik niet benieuwd te zijn. Het duurt geen kwartier of ik krijg een heerlijke beuk op de hengeltop. Een woeste barbeelaanbeet. Een klap die eigenlijk niet te missen is. In de winter duidt dit vaak op een kleiner exemplaar. Zo ook vandaag. Een prachtige vis die de vijftig centimeter wellicht net zal halen, wordt vakkundig geland door onze gast. Je vraagt je af waar die energie ineens vandaan komt van zo’n vis.
Volgens het boekje zakt het eerder genoemde metabolisme en dus ook de levensfuncties van zo’n beest. Daar is nu toch weinig van te merken. Zelfs op de mat laat de barbeel merken niet gediend te zijn van het uitstapje aan wal. Opgelucht vertrekt de barbeel dan ook na een paar plaatjes terug het koude water in. Niet veel later krijg ik weer een prachtige aanbeet. Ik sla volledig de plank mis. Beteuterd blijf ik met lege handen achter. Dat had de tweede kunnen zijn. Eigen schuld, veel te gehaast… bijna verschrikt aangeslagen.
Rik en Etiënne hebben ondertussen nog geen enkele aanbeet gehad. Rik verhuist rechts van me en vist op de uitdrift. Etiënne vist ongeveer in de lijn waar ik ook vis, op verzoek van Rik overigens. Ik merk aan alles dat Rik het erg fijn zou vinden als zijn vriend ook een barbeel zou kunnen haken. Het zou natuurlijk ook top zijn. Ik ben echter de gelukkige die een half uur later opnieuw de haak kan zetten na een paar voorzichtige tikjes op de hengeltop. Een typische, voorzichtige winteraanbeet.
De dril liegt er niet om en is vele malen minder voorzichtig. Heerlijk is dit weer. Gedrieën genieten we van de vangst. Als drie krijgers zitten we geknield rond de onthaakmat. Deze is al weer een stukje groter dan de eerste. Een paar snelle foto’s en weer terug de vrijheid in. Rik drukt me de hand. Een betere vismaat kan ik me niet wensen. Wij begrijpen elkaar erg goed. Rik komt nu toch ook maar eens zijn pellet in de Nashbait juicer hangen. Hij krijgt het gevoel dat dit toch wel een saillant detail is… en dat is het zeker weten! Inmiddels zweer ik erbij.
De halibut juicer is een blijvertje!
Of het zo moet zijn, hangt er niet veel later weer een barbeel aan mijn lijn. Etienne geeft aan dat hij naar mijn hengeltop aan het kijken was. Hij heeft de aanbeet niet gezien. Ik heb de tikjes echter wel gevoeld. Ik heb een goeie vis gehaakt. Een lekkeer run richting het midden van de rivier. Ik probeer zo veel mogelijk druk uit te oefenen, maar heb nog heel even weinig in te brengen. Het is wel barbeel, zoveel is zeker.
Dan knapt de onderlijn. Man, wat is dit balen! Dit had al de vierde vis van de dag kunnen zijn. Twee stuks gelost, de helft dus… Tja… zoveel kansen krijg ik vandaag niet meer. Gelukkig is het een kwartier later de beurt aan Etiënne. Zijn Spro-barbeelhengel buigt zwaar door onder de druk van de barbeel. Hij bloeit even helemaal op. Maar ook hem treft de pech. Hij lost de vis. Wellicht niet goed genoeg gehaakt geweest. Dat is heel erg spijtig voor hem. Dit was hem zwaar gegund door ons alle twee.
Rik is nog steeds zoekende. Hij besluit verder stroomafwaarts te gaan proberen. Ik probeer dat zelf even later ook. De strook verder stroomafwaarts lijkt me ideaal om kopvoorn te vissen. Ze zitten er, dat weet ik zeker. In de winter heb ik echter nog nooit een kopvoorn op dit stuk van de rivier gevangen. Dat wordt de volgende uitdaging. Ik heb me voorgenomen binnenkort een hele dag enkel met de dobber te komen vissen met pellets, zaden en maden. Ik ga het gewoon proberen… misschien wel volgende week.
Als ik terugkeer naar de eerste stek vul ik de voerkorf opnieuw met geweekte 6 mm nash pellets. De halibut-uitvoering. Aan de haak twee 10 mm pellets gedipt in de juicer. Vreemd genoeg heb ik vandaag niet een enkele aanbeet weten uit te lokken op een blokje vlees. Zouden de barbelen last van dressuur krijgen en de smac ontwijken? Zou zo maar kunnen. Nog geen tien tellen na de inworp krijg ik weer een heerlijke aanbeet. Deze jongen komt niet meer weg.
Een combinatie van twee verschillende pellets.
Ook weer geen enorme vis, maar wel weer een barbeel. Ik ben ongelofelijk tevreden met het resultaat. Mijn dag komt hiermee ten einde. De dag was moeilijk en taai. Het resultaat was zeer naar tevredenheid.
Later krijg ik van Rik een bericht dat hij er zelf nog en heeft weten te strikken op een andere stek. Top natuurlijk! Helaas heeft Etiënne er vandaag geen gevangen. Hij vond het echter een topdag en heeft genoten van de visserij, de entourage en hopelijk ook van het gezelschap. Als de waterstanden en het weer meezitten, dan ga ik volgende week specifiek op jacht naar winterse kopvoorn… Moet kunnen…
Een mooi slot van een geweldige dag.
Tot volgende week,
Leon Haenen
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
