TotalFishing

WitvisPerikelen 41

Door Leon Haenen

1000 kg karper… Hoe komen ze op het idee om hier karper uit te zetten? Wat zou daar de toegevoegde waarde van zijn? Wie het weet, mag het zeggen. Een paar kilometer verder stroomafwaarts is de rivier veel dieper. Ik zou me kunnen voorstellen dat het type water daar meer geschikt is als habitat voor deze (overigens geweldige) vissen.

Ach ja, misschien zwemmen ze er wel naar toe. Ik zou dat wel doen als ik een karper was. Maar goed… ik ben geen bioloog en gelukkig ook geen karper. Ik heb er geen verstand van. Ik reageer gevoelsmatig. Op een rivier die nog geen meter diep is en stroomt als een bezetene, kom ik normaliter niet vaak karper tegen. De voorzitter van de visclub is nog geen tien minuten weg als Frans alweer met een kromme hengel staat.

Vanuit de diepte wordt een schim voor het eerst zichtbaar.

De rust zelve laat zien dat hij weet hoe het hier moet. Het is dat ik toevallig zijn kant uit kijk. Roepen past niet bij Frans… daarvoor is ie veel te relaxed. Als ik niet gekeken had, dan had hij het klusje wellicht helemaal zelf geklaard. Ik steek er een stokje voor, ik wil meegenieten. Vanuit de diepte zie ik een schim opdoemen. De vis wordt probleemloos naar het landingsnet gestuurd. Ik maak er eens een foto van. Leuke sfeerplaat.

De foto heeft iets mysterieus. Het is absoluut de dikste vis tot nu toe. Op de mat moet Frans alle zeilen bijzetten om de vis onder controle te krijgen. De onthaakmat ontpopt zich tijdelijk tot een soort judomat. Stevig houdt Frans de vis in de houdgreep. De haak is binnen een tel uit de bek. Dan komt het fotomoment. Frans staat op punten voor, maar de barbeel verzet zich hevig. Niet normaal wat een power die dieren hebben.

Een paar grappig ogende foto’s zijn het resultaat. Frans wil de vis natuurlijk niet uit zijn handen laten vallen, daardoor glibbert de vis richting zijn borst. De barbeel vouwt zich binnen de tel als een soort python om de keel van Frans heen, we liggen beiden in een deuk. Het tafereel zag er bijzonder grappig uit… Sorry Frans… ze zijn te leuk om niet te plaatsen

Een potje vrij worstelen boven de onthaakmat…

… Punt voor de barbeel!

Ondanks de wazige plaat wilde ik jullie deze niet onthouden… vul zelf maar de rest van de film in. Als ik eraan denk moet ik weer lachen. Eerlijk gezegd denk ik dat de meesten van ons iets vergelijkbaars wel eens zullen hebben meegemaakt. Je weet wel: zo’n vis die niet wil meewerken. Binnen een half uur na het worstelincident vangt de oude meester er nog twee barbelen bij. Ik word er blij en moedeloos van tegelijk.

De laatste van de twee is een oude bekende. De meesten die wel eens op deze stek gevist hebben, zullen deze vis al gevangen hebben. Ik heb deze zelf ook al twee keer gefopt. Frans heeft de vis vorig jaar gedoopt tot kapitein eenoog. Kapitein eenoog ziet er verder kerngezond uit en groeit ook. Dit jaar is de vis 64 cm lang. Prachtbeest!

Kapitein eenoog wilde ook dit jaar met Frans op de foto.

Ondertussen krijg ik al een tijd geen enkele aanbeet! Ik leen een zwaar zinklood van mijn maat. Dit moet een belangrijk verschil uitmaken, dat weet ik zeker. Lang hoef ik niet op mijn gelijk te wachten. Nog geen tien minuten later vang ik weer een barbeel. Het voelt aan alsof ik een echte straatvechter gehaakt heb. Heerlijk! Frans legt zijn hengel tijdelijk in de steun. Zijn aas ligt nog in het water. Hij wil me graag assisteren bij het landen van de vis en is van mening dat het zo wel even kan.

Ik adviseer hem zijn montage uit het water te halen, maar hij verzekert me dat het wel oké is. De baitrunner staat open. Er kan weinig mis gaan. Er gaat deze keer ook niets mis. Na een paar fotootjes keer ik terug naar de plek waar ik de vis ving. Frans schiet op een andere stek nog even wat pellets. Terwijl ik terugloop naar de plek zie ik zijn hengel vervaarlijk stuiteren. Barbeel! In een reflex grijp ik de hengel uit de steun en sla woest aan.

………………Oeps… even vergeten dat de baitrunner open stond. Rondom de spoel ontstaat een pruik die doet denken aan het kapsel van de verdediger van FC Barcelona…Puyol. Jemig, wat een ellende. Frans is inmiddels op de plek des onheils gearriveerd. Een beheerste “aiaiai” geeft de ernst van de situatie aan. Aan de andere kant van de lijn beukt er overigens nog steeds een barbeel op los.

Ik verontschuldig me en geef aan dat ik niet gewend ben met een baitrunner te werken. Ik had er echt niet aan gedacht. Ik heb in een reflex aangeslagen. Wonder boven wonder lossen we binnen een paar minuten de complete lijnpuzzel weer op. Wat rest is een heerlijke dril voor meneer Vogels. Ik ben blij dat ook dit incident weer pijnloos wordt opgelost. We zijn nog geen kwartier verder als Frans zijn zoveelste barbeel van de dag vangt. Om precies te zijn nummer acht voor hem.

Niet normaal hoeveel vis er vandaag op de oever komt bij dit extreem hoge water. Helemaal te gek! Dan ben ik weer aan de beurt. In tegenstelling tot Frans schreeuw ik bijna van de daken dat ik weer een vis heb weten te misleiden. Nadat ik de vis heb los gelaten, monteer ik snel weer een blokje smac. De volgende inworp vang ik er weer een. Het gaat allemaal heel snel. Nu legt Frans de hengel tijdelijk op de grond om de vis voor me te landen.

Wederom adviseer ik hem om de montage op de oever te leggen. Tegen de toon en de rust waarop hij antwoord geeft, heb ik echter geen enkel verweer. Ik vertel nog dat een barbeel er geen enkele moeite mee heeft om hengel en molen volledig het water in te trekken, maar ook deze akelige voorstelling van wat er kan gebeuren, zet geen zoden aan de dijk. Met de gelande vis in het net lopen we terug naar de mat. Even op de foto met deze prachtvis.

Vis en (fanaat).

Vervolgens lopen we op het gemak terug naar de stek. De hengel van mijn Brabantse maat is in geen velden of wegen meer te bespeuren. Helaas heb ik deze keer wel gelijk gekregen. Een barbeel heeft de hele handel mee het water in gesleurd. In paniek raken we er beiden niet van. Frans baalt er even van dat het net deze hengel is die nu te water is geraakt. Ik vermoed net als hij dat de hengel niet ver uit de kant kan liggen.

In een verwoede poging gooi ik met een grote voerkorf tot midden in de rivier. Bij de tweede inworp voel ik al weerstand. Jawel hoor! Ik heb de lijn vast. Aan de ene kant hangt de hengel… aan de andere kant hakt ook nu weer een barbeel er fel op los. Binnen een minuut staat Frenske de vis te drillen.

Hij heeft geluk dat de spullen gered zijn. Ik ben blij voor hem! Niet in de laatste plaats ben ik daarnaast blij dat de vis niet vast blijft hangen aan een dergelijk obstakel. Afgelopen week had ik het over memorabele momenten met de man… klopt het of klopt het niet? Ik denk niet dat ik iets teveel heb gezegd!

Twee pellets brachten vandaag voor Frans het succes.

Mijn slot is vergelijkbaar met dat van afgelopen keer. Een prachtige aanbeet kondigt de start aan van een onhoudbare run. Even lijk ik controle over het geheel te hebben. Helaas ben ik ook nu weer kansloos. Althans, dat voelt toch zo aan. Nadat het geheimzinnige beest - ik vermoed dat het ook nu weer een karper was - er als een speer vandoor is gegaan, los ik de vis binnen dertig tellen. Ik kan er wel om lachen en geniet ondanks alles van het kortstondige spektakel. Het was gewoon even een vet moment! Als toetje vangt Frans de laatste vis van de dag. Ook nu weer zijn twee pellets het aasje waar de barbeel voor viel.

Eén ding is me tijdens deze visdag enorm opgevallen. Als je niet het juiste materiaal bij je hebt, dan ga je in moeilijke omstandigheden helemaal “nat”. Daarbij kreeg ik vandaag ook sterk de indruk dat de vis meer heil zag in de geflavourde pellets van Frans, dan in het vlees van mij. Ondanks alle tegenslag van vandaag kan deze dag worden bij geschreven als de eerste superdag van 2012… dat er nog maar veel mogen volgen.

De laatste van de dag was een beauty!