WitvisPerikelen 37
Door Leon Haenen
“Mogguh! Waterstand is 3830…,” lees ik op mijn gsm. Het is een sms van mijn vismaat Rik die al op het internet gekeken heeft wat we aan de Gensmaas kunnen gaan verwachten. Dat had ik niet gedacht. Het heeft wel een paar dagen geregend de afgelopen dagen, maar een stijging van een dikke meter is meer dan ik gewild had. Even opteer ik voor de Ardennen, maar het thuiswater lonkt. We zullen er pas rond elf uur zijn. Een kort berichtje heen en weer hakt de knoop door. Het wordt de Maas. We gaan voor de uitdaging en niet voor de vangstgarantie.
Het is erg lang (lees: te lang) geleden dat we samen zijn gaan vissen. Mijn vriend heeft het erg druk gehad en heeft vooral korte avondsessies gevist de afgelopen maanden. Hij heeft wel elke keer zijn barbelen weten te vangen. Dat dan weer wel… Waarom verbaast me dat niet? Ik ben oprecht blij om mijn maat weer te zien. Enthousiast schudden we mekaar de hand aan het water. Rik behoort tot de categorie mensen waarbij ik meteen weer het gevoel heb alsof ik hem de dag van tevoren voor het laatst gezien heb. De realiteit is echter dat we elkaar sinds de zomervakantie slechts één keer ‘live’ gezien hebben.
De Maas oogt heftig. Ik moet er even aan wennen als ik ernaar kijk. Het is lang geleden dat het zo hard stroomde. Het water is erg troebel en er drijft enorm veel vuil op het water. Het gaat ons er echter niet van weerhouden een dappere poging te wagen. Ze moeten er zitten. Weg zijn die beesten nog niet. Dat geloven we beiden niet. De watertemperatuur geeft aan dat we kans maken. Ik heb bijna altijd barbeel weten te vangen bij watertemperaturen vanaf vijf graden Celsius.
We zijn gemotiveerd. Dat blijkt ook uit de voorbereiding. We hebben beide de hele voorraadkast geplunderd. Pellets en boilies in allerlei maten en smaken. Luncheonmeat in allerlei flavours, maden, deeg, monkeymix. Ik heb de onderlijnen thuis gemaakt. Zowel voor montage op de haak als montage aan een hair, baitband, korfje of spiraaltje… noem het en we hebben het vandaag bij ons.
De voorbereiding was prima.
We gaan ieder met twee zinkhengels van start. Vanuit de steun natuurlijk. Ik start met een hengel voorzien van een madenkorf en een montage met zinklood en boilie. Rik vist met een voerkorf voorzien van monkeymix en een zinklood met pellet. Een van zijn hengels is voorzien van een kantelbare centerpin. De barbelen kunnen vandaag in elk geval kiezen. Als mijn maat de hengels uit het foudraal tovert, kijkt hij met een schuin oog naar me. Het voor hem typerende kreuntje moet versterkend werken bij hetgeen uit de map tevoorschijn wordt getoverd. Het werkt, hij heeft mijn aandacht.
Zijn allernieuwste aanwinst mag ik voor het eerst aanschouwen: 2 handgebouwde Engelse barbeelhengels, 1.75 lbs uitgevoerd. Waanzinnige handgrepen, combinatie kurk en foam. Op verzoek van Rik zo gebouwd. De hengels hebben een actie die ik niet eerder gezien heb. Heel veel body in het onderste gedeelte en een heerlijke parabolische actie in de top. Het beste van twee werelden als je het mij vraagt.
Een afwerking zoals je van een stuk noeste handenarbeid zou verwachten: robuuste geleideogen, prachtig gelakt en voorzien van een handgeschreven signatuur. De blanks blijken van Harrison Torrix te zijn. Een zekere Mark Tunley heeft ze voor Rik gebouwd. Professionele gasten met een dito website. Als Rik me vraagt de hengel vast te houden om de actie te ervaren, krijg ik het gewoon warm in mijn buik. Topklasse, echt. Uitzonderlijk zelfs.
Handgebouwd door Mark Tunley… Whoww…!
Voordat we gaan vissen gaat er eerst een basis aan 6 mm nashbaitpellets het water in. Maden voeren we vandaag enkel in de korf. Een handje 15 mm halibut boilies tot slot. Rik deelt mijn enthousiasme over de Nashbait-producten. Ik laat hem kennis maken met de pellets en de boilies. We bespreken de producten en de flavours die ik van Nashbait gebruik. Hij is het met me eens dat dit kwaliteitsproducten zijn.
Uit balorigheid stopt hij een paar pellets in zijn mond en kauwt erop als ware het borrelnootjes. Ik vind ze ook lekker ruiken, maar zelf opeten vind ik toch een ander uiterste. Het was natuurlijk een grapje. Proestend en spugend probeert hij de pellets uit zijn mond te krijgen. De smaak zal nog even na-ijlen, lijkt me. Enfin. Als we gaan vissen blijkt al snel waar de uitdagingen vandaag liggen.
Het wordt moeilijk om een inworp te maken waarbij de lijn, het lood en het aas niet binnen de kortste keren vol hangt met wier, waterplanten en allerlei takjes, bladeren en ander natuurlijk afval. Stug houden we vol. Elke paar minuten halen we de montage uit het water om deze te ontdoen van al het vuil.
Het enige wat vandaag gevangen kon worden.
Spijtig is dit. Ik had het geweldig gevonden als we in deze stroming een barbeel hadden kunnen haken. Onze fantasie wordt hardop uitgesproken aan de waterkant: “Stel je voor dat je een zeventiger haakt in deze stroming…” De feiten liegen er echter niet om. We gaan niets vangen vandaag. In jargon noemt men dat blanken. Ik noem het vandaag heel anders. Ik zou zeggen, vul in en kleur de plaatjes.
De hele rivier dreef vol met allerlei troep.
Het is de gezellige sfeer die ons uiteindelijk lang aan de Maas houdt, maar tegen drieën gooien we beiden de handdoek in de ring. Er zit vandaag niets anders op. We hebben de verkeerde beslissing genomen. Eigenlijk hebben we een domme beslissing genomen. We zijn beiden ervaren genoeg om vanaf de laptop te kunnen voorspellen dat de rivier na maanden lage waterstand natuurlijk erg veel afval gaat afvoeren als het water plots serieus stijgt. Stom. Het zij zo. We kunnen er beiden wel om lachen. We druipen met opgeheven hoofd af. Vandaag mocht het niet zo zijn. Volgende week nieuwe kansen. We gaan de Ardennen in…
Tot volgende week,
Leon Haenen
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
