WitvisPerikelen 36
Door Leon Haenen
Tijdens een gezellige pint op de verjaardag van mijn schoonzus ontstaat het snode plan om weer eens samen te gaan vissen. Samen betekent in dit geval, mijn vader, mijn broer en ikzelf. Vol enthousiasme wordt onder het genot van een flesje “Juup” de visserij op de Grensmaas besproken. We genieten gedrieën van de vertelsels. Vlak voordat ik naar huis ga, wordt de afspraak beklonken. Vet! Ik zie uit naar onze visdag.
Soms gaan dingen echter totaal anders dan dat je ze van tevoren bedenkt. Het gebeurt mezelf ook wel eens. Mijn broer annuleert op zaterdag in de middag en vervolgens roept pa dat het hem ook veel te koud is. Zondag ga ik dus alleen op pad. Ook goed.
De stek van vandaag laat zich eenvoudig “lezen”… check het bellenspoor…
Als ik alles geweten had, dan was ik de Ardennen in gereden. Nu ga ik opnieuw statisch vissen aan de Grensmaas. Dat wordt dus weer een dagje gericht jagen op barbeel. Maar dan wel op een passieve manier. Een straf is het niet. Ik hoop dat de vis nog een beetje meewerkt.
De stek waar ik vandaag ga vissen laat zich eenvoudig “lezen”. De stroming geeft feilloos aan waar ik moet voeren. Het bellenspoor is overduidelijk zichtbaar. Ik start met het voeren van een kilo Nashbait 6 mm pellets. Als toetje vliegen er een stuk of dertig 15 mm boilies van dezelfde makelij over de stek. Ook in een halibut-uitvoering. Ik ga met twee zinkhengels aan de slag. De eerste is uitgerust met een madenkorf en een tros maden aan een madenclip, gemonteerd aan een korte hair.
Ik vind het belangrijk dat de hair in combinatie met de clip niet te lang is, anders hangen de maden wel erg ver van de haak vandaan. Ik schuif bij het maken van de onderlijnen een rubbertje over de haaksteel. Ik doe dat om ervoor te zorgen dat de hair strak in het verlengde van de haak blijft staan. Het werkt. De tweede montage wordt behangen met een heerlijke 15 mm boilie. Een zinklood van 60 gram zorgt ervoor dat het aas strak op de bodem blijft liggen.
De madenclip is voor mij een blijvertje geworden.
Het waait vandaag heel hard. De hengelsteunen die ik gebruik zijn niet echt ideaal in deze omstandigheden. Sterker nog, deze uit de UK bestelde hengelsteun is eerlijk gezegd de miskoop van het jaar geweest. Niet echt windbestendig. Wat zeg ik?... niet eens visbestendig, maar enfin… ik doe het hier nog mee, was duur genoeg. De gekregen banksticks van mijn vismaat Rik zijn eigenlijk het enige fatsoenlijke aan deze amateuristische steun.
De wind zorgt ervoor dat ik besluit om de hengels eenvoudigweg op de grond te laten rusten. Ik steun ook veel vlakker af vandaag. We zullen wel zien wat het gaat worden. Om een goed beeld te krijgen gaat de thermometer ook even het water in. De meter blijft steken op 8,7 graden. Het zou dus gewoon nog moeten kunnen. Ontspannen neem ik plaats op de stoel. Constant voer ik een paar pellets. Zoals zo vaak, niet veel, maar wel vaak. Het stroomt lekker op de stek. Ze zijn er… ik weet het… ik voel het.
Om alle ergernis te voorkomen laat ik de hengels op de grond steunen.
Het is, ondanks de harde wind, wel weer een dag om heerlijk te genieten. Koud is het wel, ik ben blij dat ik de winterkleren uit de kast getrokken heb. Vandaag vliegen er ongelofelijk veel ganzen over het water. Een fascinerend gezicht vind ik dat altijd. Om half tien krijg ik de eerste aanbeet. Ik zit compleet tegen de hengels aan, missen is er niet bij. Was ook niet moeilijk op deze aanbeet. Het zag er meer uit als een vis die het aas pakt en eenvoudigweg doorzwemt. Héérlijk is dit toch!! Die eerste barbeel van de dag vangen is altijd lekker. Een mooie donkere vis wordt na een felle dril tijdelijk aan het water ontrokken. Een mooie zestiger wordt niet veel later vrij gelaten.
Niet veel later krijg ik weer aan aanbeet. Weer op de maden. Deze aanbeet was heel fel. Kans om aan te slaan heb ik niet, de haak is van de lijn. Dat moeten die schelpjes zijn. Ik controleer mijn onderlijnen zo vaak en zo goed. Er is bijna geen kans dat het door een slechte montage kan komen. Bij de minste twijfel maak ik een nieuwe onderlijn. Spijtig van de gemiste vis.
Ik moet lang wachten op een nieuwe kans, maar rond elf uur vind een prachtvis de Nash-boilie. Een verwoestende klap op de hengeltop betekent het startsein van een heerlijke dril die erg lang duurt. Ik land een vis van 74 cm. Een regelrechte topper. Het valt op dat ik de dikkere exemplaren toch vaak vang aan de boilie. Kort geniet ik van mijn vangst. Voorzichtig aai ik de vis met mijn natte handen. Wat een schoonheid.
Een puntgave vis met een enorme winterpens. Deze is ook al wat valer van kleur. Meer winters zou ik bijna zeggen. Ik heb de mat al voor me liggen als ik de vis land. De wind blies het ding recht op me af. Zonder slag of stoot vertrekt ook deze vis weer richting het diepe. Alles wat nu nog komt is meegenomen. Spijtig dat ik weer alleen ben.
Een ongelofelijk mooie barbeel aan een 15 mm halibut-boilie.
Ik heb de gedachte amper verdrongen uit mijn gedachten, of ik krijg visite. Egon, een oude vismaat van me, komt gewapend met een kunstaashengel en rugzak buurten. We spreken over de potentie van het water, de mogelijke monsters en de technieken. Onder de noemer ‘gezelligheid kent geen tijd’ blijft hij me gezelschap houden. Niet veel later haak ik weer een barbeel. Op de tros maden.
Een mooie zestiger wordt door Egon geland en vereeuwigd. Met respect laat hij de vis weer vrij. Na een half uurtje gaat Egon een paar honderd meter stroomopwaarts een poging wagen met zijn kunstaas. Ik zie hem midden in de Maas staan. Te ver van me vandaan voor een mooie foto, helaas. In zijn afwezigheid haak ik nog een barbeel aan de maden. Ik sta ervan te kijken hoeveel aanbeten ik vandaag nog krijg. Voor mijn eigen administratie meet ik de vis en maak ik een foto op de mat.
Gedreven blijf ik pellets voeren. Ik geloof heilig in deze samengeperste korrels. Als ik een kopje koffie inschenk en even niet oplet, zie ik vanuit een ooghoek mijn linkse hengel vervaarlijk stuiteren. Zo hard zelfs, dat hij van de grond wordt getild. Daar houd ik dus heel erg van. Die agressie waarmee dit alles gepaard gaat, ggrrrrrrrrr. Fantastisch gewoon! Ik ben op tijd bij mijn hengel. Binnen de tel hang ik zwaar in de shimano beastmaster. Kom maar op!
Weer een dikke vis aan de boilie. Ik ben eens benieuwd wat dit fantastische aas gaat doen in de Ardennen. Reken maar dat die “bruine beren” uit de Belgische regenrivieren hiervoor zullen gaan. Die vallen als een blok voor deze ronde, heerlijk riekende traktatie van Engelse makelij. Terwijl ik de vis dril, zie ik Egon van ver terugkomen. Ik land de vis vlak voordat hij bij me is. Een heerlijke, dikke, vette, waanzinnig hoog gebouwde barbeel heb ik gevangen.
De mooiste vis va de dag weegt exact 4 kg.
Zo’n karaktervis die getekend is met allerlei krassen en beschadigingen. Dit jaar heb ik het voorrecht gehad er een paar meer van dit kaliber te vangen. Na weging blijkt de vis 4 kg te wegen. Hij is precies 70 cm lang. Check het formaat staart op de foto.
Een close up van de vis, gevangen met een boilie.
Dan valt alle actie weg op de stek. Net als elke sessie. Het is althans nog niet zo laat. Ik zie in de verte een andere barbeelvisser zitten. Ik concludeer van grote afstand dat hij vis gevangen heeft, ik zie de flitser van de camera duidelijk oplichten. Wellicht. Egon en ik praten nog een uurtje vol als ik de laatste aanbeet van de dag weet te verzilveren. Een regelrechte kamikazeactie op de madenkorf. Weer een bewijs dat ik toch vaak de kleinste vissen met maden vang. Nu ook weer.
Genieten geblazen!!!
Ik schat de vis in de vijftig centimeter. Egon landt de vis en onthaakt deze ook direct in het water. Het wordt steeds kouder buiten. We besluiten in te pakken de reis huiswaarts te beginnen. Misschien was het wel de laatste dag van het jaar op de Maas. Wie zal het zeggen? Vooralsnog regent het bijna niet en hebben we nog altijd het zomerpeil in de rivier. Velen zullen het niet leuk vinden wat ik schrijf, maar wat mij betreft mag het eens serieus beginnen te regenen…
Tot volgende week,
Leon Haenen
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
