WitvisPerikelen 35

WitvisPerikelen 35

Door Leon Haenen

De hele week raast de laatste visdag door mijn kop, kan het maar moeilijk loslaten. Het komende weekend wil ik zeker terug naar de Ardennen. Het euforische gevoel van afgelopen keer moet een vervolg krijgen. Zo voel ik dat. De uitdaging is mega groot. De weersverwachtingen zien er voor onze visdag weer super uit.

Ik begin me alleen een beetje zorgen te maken over het gebrek aan voldoende rivierwater. Als deze droogte te lang aanhoudt, dan gaat het uiteindelijk ten koste van allerlei belangrijke zaken zoals transport over water, drinkwater en dat soort elementaire onderdelen. Het gaat in elk geval ook ten koste van het wel en wee van onze rivierbewoners. Voor velen een bijzaak, voor mij een hele grote hoofdzaak.

Mijn vader hoeft zich niet lang te bedenken als ik hem nogmaals uitnodig om samen op jacht te gaan naar sneep. Met een lichte, maar gerichte bepakking gaat onze reis opnieuw naar de Ardennen. Het gewicht van de rugzak wordt vooral bepaald door de hoeveelheid voer… lees pellets. We treffen het vandaag met de omstandigheden. Er hangt een enorme nevel tussen de bossen, het waait bijna niet en de temperaturen zijn nog steeds boven nul. Tien graden boven nul zou het vandaag zelfs worden.

Dat had je gedacht!! Waar wij zijn in elk geval niet. Dat voel ik direct als ik uit de auto stap. “Wat is het hier koud”, reageert pa bits als hij de gerieflijke auto heeft verlaten. Het vriest weliswaar net niet, maar het voelt vreselijk frisjes aan… Ik had vandaag winterse laarzen bij me moeten hebben. Dat wordt koukleumen. Het zij zo. Na aankomst wordt als vanouds eerst op het gemak de stek aangevoerd, vandaag vooral met pellets. Afgelopen keer kregen we de snepen tot voor onze voeten. De omstandigheden zijn vergelijkbaar, dat zou dus gewoon weer moeten kunnen. Natuurlijk gaan we ook wat maden voeren. Al is het maar om eventuele kopvoorns snel uit de tent te lokken.

De waterstanden zijn nog steeds erg laag, op sommige plekken is vissen wel mogelijk.

De waterstand is bij aankomst redelijk goed te noemen. Het water is wel weer erg helder, maar daar zijn we dit jaar wel aan gewend geraakt. Vandaag vis ik zoals vorige week aangegeven met een centerpin op de bolo gemonteerd. Dit vist heerlijk secuur. De onderlijn is aangepast naar de gewenste 14/00 dikte en de haakgrootte is nu echt geschikt voor twee maden.

Ik peil de hele drift minutieus. Ik wil een goed beeld krijgen van de rivierbodem. Er staat net geen hele meter water over de drift. Dat is eigenlijk erg weinig, maar meer water is er eenvoudigweg niet. Sterker nog, dit is nu een van de diepste stroken met veel stroming. Aan het eind van mijn drift staat een grote waterplant onder water. Deze moet ik goed proberen te omzeilen. Erlangs afvissen wordt het devies.

Ik denk dat ik vijf driften gemaakt heb als de 1,5 grams dobber al uit mijn gezichtsveld verdwijnt… Het zal toch niet waar zijn…? JAZEKER!! De eerste vis van de dag is direct een feit. Wat voelt dit goed. Wat een verschil, deze visserij met de centerpin. Het drilgenot is met een factor 100 toegenomen. Whow!! Ik voel direct dat dit de targetvis is. Ik heb een dikke sneep gehaakt die zich vreselijk aanstelt midden op de stek. Ik krijg de vis niet tot bedaren.

Wellicht heb ik de vis niet goed gehaakt, want met een brede kolk net onder het wateroppervlak, neemt ze afscheid van ons… los… Tjonge jonge… Beteuterd kijk ik even naar het water. Ik weet dat dit automatisch betekent dat de reeds aanwezige vissen geschrokken zijn. De stek is tijdelijk verstoord.

Vreemde temperatuurschommelingen op de thermometer.

Als ik met een scheef oog naar de thermometer kijk, dan geeft deze aan dat de watertemperatuur 3,1 graden is. Huh? Een uur eerder gaf het instrument nog aan dat het water rond de 9 graden warm was. Ik check of het Engelse product nog wel echt werkt. Ik test de meter in mijn handen. Het apparaat geeft echt wel de juiste temperatuur aan… Dan weer terug het water in met het ding.

Het water schommelt heel lang rond de 3 graden en stijgt een half uur later weer naar 7,7 graden. Zou dat echt kunnen? Zou er een lozing van ijskoud water geweest kunnen zijn? Het is in elk geval een feit dat we geen enkele aanbeet krijgen tijdens de temperatuurdaling van het water. Ik kan er niet de vinger op leggen of het daar ook aan heeft gelegen, de verspeelde vis speelt natuurlijk ook een belangrijke rol.

De eerste vis is een mooie kopvoorn.

Ik blijf constant pellets voeren. Steeds weer een paar pellets met de voerpijp. Mijn tot zwaar favoriet gebombardeerde Nashbait halibut pellets in de 6 mm uitvoering, vormen ook vandaag weer de basis. Af en toe wat maden erover heen. Het duurt tot kwart over tien voordat we weer actie op de stek krijgen. Pa is de gelukkige. Hij haakt een mooi formaat kopvoorn.

Een korte dril zorgt ervoor dat er niet veel lawaai gemaakt wordt. Omdat de vis helemaal aan het eind van de stek wordt gehaakt, wordt hij ook al van daaruit naar de oever gedirigeerd. Geen vuiltje aan de lucht. Op de mat wordt pas zichtbaar wat een prachtvis ook dit weer is. Een heerlijke start van de dag voor hem.

Nog geen kwartier later krijgt Pa weer een aanbeet. Dit oogt al een stuk beter. Een grote vis heeft de maden van de rivierbodem gegrist en gaat er als een speer vandoor. Even denk ik aan een barbeel, maar dat blijkt loos alarm. Het duurt lang voordat we een eerste glimp van de vis te zien krijgen. Het blijkt weer een kopvoorn te zijn. Ik zie van ver dat dit een echte enorme kopvoorn is. Ik sommeer senior voorzichtig te zijn.

Dit kon wel eens zijn grootste exemplaar van dit soort zijn die hij ooit live heeft mogen aanschouwen. Ik mag de vis voor hem landen. In het net wordt duidelijk wat hij gevangen heeft. Die bek… zelden heb ik zo een grote bek gezien bij een kopvoorn. Ik krijg het beest niet eens in de nek gepakt…. We worden beiden erg enthousiast.

Een pracht van een kopvoorn geeft de strijd op in het net.

De rolmaat zegt dat de vis 57 cm lang is. Een nieuw PR voor mijn vader. Ook nu blijkt de mat weer onontbeerlijk. Wat mij betreft mogen ze een onthaakmat verplichten tijdens het vissen. Ik gebruik maar een heel eenvoudig matje, maar ik zou me geen enkele visserij meer kunnen voorstellen zonder dit attribuut. Ik zorg er altijd voor dat de mat goed nat is.

Met zo’n mat erbij onthaakt het beter, het onthaakt makkelijker en het draagt echt bij aan het welzijn van je vangst. Ik maak een serieus aantal foto’s voor pa, dit soort vissen vang je niet dagelijks. Hij is in opperste stemming. Hij vindt me blijkbaar zielig en vraagt me om dichterbij hem te komen staan. Ik verzeker hem dat dit echt niet nodig is… mijn kans komt wel… en trouwens… ik kan echt oprecht genieten van zijn resultaten. 

Close up van de grootste kopvoorn die ik ooit live zag.

Ik vis nu al een aantal uren zeer geconcentreerd door. Geen enkele beweging meer te zien waar ik vis. Ik doe niets fout, daar ben ik zeker van. Ik zie ook geen enkele actie onder water. Met de polaroidbril probeer ik vanaf het talud iets van vis te zien. Over de hele stek zie ik geen enkele beweging. Niets, maar dan ook helemaal niets wat er toe doet vermoeden dat er sneep op de stek ligt.

Dan zie ik mijn vader vanuit een ooghoek weer zijn bolo in de wokhouding trekken. Wat heeft ie nu weer gehaakt? Ik hoor zijn slip tegensputteren als de vis er met een aantal pijlsnelle spurts lijn van af rost. Is dit dan barbeel? Ik geloof het niet. De vis trekt heel zenuwachtig aan de lijn. De hengeltop danst onafgebroken op een neer. Ik kan mijn ogen echt niet geloven als de vis voor het eerst het wateroppervlak doorbreekt.

Een enorme bak van een forel hangt aan de bolo. De vis spartelt zo erg aan het oppervlak dat ik het gevoel krijg dat het elk moment gedaan kan zijn met de onderlijn. Ik vis hier al jaren, maar iets als dit heb ik nog niet eerder in het echt gezien. Bij dit soort vissen krijg ik visioenen van jaren geleden… ik zie Nico de Boer voor me, gewapend met een vliegenhengel, ergens in Scandinavië, in de wildernis… op zoek naar die gigantische specimen forellen. Dat beeld zie ik voor me. Maar de realiteit is anders. Wellicht chaotischer. 

Ik sta ietwat zenuwachtig met het landingsnet in mijn handen. Ik hoor mijn vader niet meer… Dan komt de vis mijn kant uit. Ik schat de forel rond de halve meter. Ja, jullie lezen het goed. Ik schat de vis rond de halve meter. Met een wijd opengesperde bek land ik de vis in het net. Vervolgens begint het dier heel heftig te spartelen. De haak is al uit de bek. Het is familie van de salmoniden, dat is zeker. Een kleurenpallet als dit heb ik nog nooit gezien. Is het een beekforel? Een fario? Wat zou het zijn? Ik weet het niet zeker… roept u maar.

Een unieke schat die prijsgegeven wordt.

Deze unieke schat uit de Ardennen meet uiteindelijk 48 cm. Ik zat er dus niet ver naast. Het is een genot om het beest te aanschouwen. Nog groter is het plezier als we de vis weer ongeschonden kunnen vrijlaten. Superglad overigens. Ik ben zwaar onder de indruk… net als Pa. Ik schud hem de hand alsof hij net zijn 40-jarig jubileum bij papierfabriek Sappi gehaald heeft. Dat ging toen ook ongeveer zo.

Ik besluit de bolo even aan de kant te leggen en ga iets zwaarder vissen. Nu vis ik met een dobber van 2,5 gram en ga met de werpmolen aan de slag, een lichte matchhengel, net als de bolo ook van Milo, maar wel met dezelfde dunne onderlijnen. Ik wil meer driften kunnen maken en dat gaat met een werpmolen veel beter dan met de centerpin. Dit vist ook erg lekker zo. Drift na drift gaat de dobber langs de onderwaterplanten. Soms hang ik er in vast.

Op enig moment gaat mijn dobber helemaal aan het eind van de drift kopje onder. In een reflex zet ik de haak. Even lijkt het erop dat ik vast hang. Heel even verraadt de vis zich door een korte tik te geven. Verder  is er een aantal seconden geen beweging in te krijgen. De parabolische matchhengel die ik eigenlijk uitgekozen heb voor de visserij op sneep maakt een diepe buiging. Het lijkt er op dat de hengel hiermee respect wil tonen voor al dat geweld dat aan het uiteinde van de lijn verbonden is.

Een onhoudbare run volgt. Stroomafwaarts. Pa moet zelfs zijn hengel ophalen om me voorbij te laten gaan. Wat een run. Ik gok op een vals gehaakte barbeel. Dertig meter stroomafwaarts maakt de vis pas op de plaats. Ik haast me over de keien naar de plek toe. Ik beleef een van de mooiste drils die ik ooit in de Ardennen heb gehad. Het blijft maar duren. Ik moet erbij zeggen dat ik enigszins behoedzaam te werk ga, wil geen enkel risico lopen om de vis te verspelen.

Ik meld dat ik denk dat de vis niet vals gehaakt is, maar dat het gewoon een hele dikke barbeel is. Ik voel het aan de manier waarop de vis zich door het water beweegt. Niet veel later blijkt dat ik het bij het rechte eind had. Een enorme zware, winters gebouwde barbeel wordt vakkundig door mijn vader geland. Op de mat blijkt dat ik een nieuw PR gevangen heb in de Ardennen. Maar liefst 69 cm, op nog geen meter water… en dan ook nog met een dobber, driftend gevangen.

Mijn dag kan niet meer stuk…

We hebben een gigantisch vette ochtend beleefd. Na 13 uur zakt het water maar liefst 20 cm. Het ziet er niet naar uit dat het nog gaat stijgen. We proberen nog wel even, maar we weten allebei dat dit geen zoden aan de dijk gaat zetten. Inpakken en wegwezen. Bijna hadden we weer een dikke sneep, kopvoorn en barbeel. De sneep heeft plaats moeten maken voor een groot familielid uit de salmoniden. Telt ook… vinden wij.

Tot volgende week!
Leon Haenen