TotalFishing

WitvisPerikelen 34:

Deel 2 van onze snepenmissie

Door Leon Haenen

Die eerste sneep van de dag voelt als een regelrechte overwinning. Wellicht een overwinning op mezelf. Ik denk ´t… Ik ben zo blij dat het gelukt is. Het is makkelijker gezegd dan gedaan om gericht op sneep te gaan vissen. Mensen die het wel eens geprobeerd hebben zullen het met me eens zijn. Er bestaan mensen die het echt onder de knie hebben om juist deze vissen te vangen. Met een van hen heb ik geregeld contact.

Een ouwe rot in het vak, Arthur (le pecheur) Praet. Via facebook ben ik met deze sympathieke Belg in contact gekomen. Van hem heb ik een aantal fantastische tips gekregen die ik op termijn zeker ga toepassen. Wellicht gaan we volgend jaar zelfs een keer samen vissen… alles onder het motto: wat in het vat zit, verzuurt niet. Waar hij vist is het (denk ik) veel dieper, dat is anders dan die ondiepe stromingen in de Ardennen. Vooralsnog ga ik uit van mijn eigen ervaring op het ondiepe water van de Belgische Ourthe, Amblève en Semois.

Terug naar de rivier…

Nog steeds extreem lage waterstanden op onze stek.

Nadat de eerste sneep onze onthaakmat al van een gezonde dosis slijm heeft voorzien en ik onder het genot van een slok koffie verwerkt heb dat het echt gelukt is om zo´n unieke vis te vangen, keer ik terug naar de stek. Constant voer ik vanuit de twee aasbakken die ik om mijn middel heb, kleine hoeveelheden pellets, zaden en maden. Een klein katapultje zorgt ervoor dat ik alle particles mooi geconcentreerd op een plek kan voeren.

Uit de hand voeren zorgt ervoor dat de deeltjes te veel verspreid over het water terecht komen. Een werppijp werkt natuurlijk net zo goed en is legaal. Bedenk me eigenlijk nu pas dat ik die ook in mijn hok heb liggen… pffff. Volgende keer de werppijp mee. Ik vis precies in de lijn waar het voer ook terecht komt. De harde stroming zorgt voor een goede verdeling over de hele stek. De fijne grindbodem werkt er gegarandeerd aan mee dat de aanwezige vis het voer goed kan vinden.

Snepen zijn erg gulzig en grazen serieus over de stek. Ik kan je trouwens überhaupt garanderen dat vissen van een halve meter ook echt veel vreten, dat geldt ook voor barbeel en kopvoorn… en die zwemmen hier net zo goed .De stoffen die vrijkomen uit de Nashbait halibut pellets gaan vandaag hun werk doen. Er ontstaat gegarandeerd een spoor van geur- en smaakstoffen dat de vis van ver moet lokken, in mijn beleving althans. “Ver” is in dit geval 50 meter.

De maden drijven af en de vis komt in zijn tocht stroomopwaarts allerlei lekkers tegen. Zo stel ik me dat voor. Of het klopt weet ik niet zeker. Dat het werkt wel, en of! De vis ligt verscholen tussen de enorme bedden van waterplanten die stroomafwaarts midden in de rivier staan. Afsterven is er voor deze soort volgens mij niet bij, want ze staan er nog strak groen op. Onder en tussen al die plantenpracht ligt de vis verstopt. Als ik vis was, lag ik in elk geval tussen het groen… Lekker veilig…

De eerste sneep heeft wellicht voor veel tumult gezorgd onder water. Dat heeft de vis tijdelijk doen vertrekken. Dat moet haast wel, want er gebeurt weer een hele tijd niets op de stek. Het vist hier erg prettig met de bolognese hengel. Volgende keer monteer ik wel de centerpin, dat is - denk ik - nog mooier. De lange hengel zorgt er in elk geval voor dat ik perfecte driften kan maken. De 6 meter hengel is voor een bolo weliswaar niet erg lang, maar voor deze locatie precies goed.

Een uur later krijg ik weer een fraaie aanbeet op de lichte montage. Geen twijfel mogelijk, dit is er weer een. De tweede dikke sneep van de dag heeft er duidelijk moeite mee dat ik hem tijdelijk uit zijn natuurlijke habitat probeer te onttrekken. De vis hoeft zich echter geen zorgen te maken. Pa schept de vis met een lang schepnet. We onthaken de vis netjes op de mat… met liefde en heel veel respect voor deze toch wel zeldzame witvis. Weer een vijftig plus sneep.

Close up van de typische snuit van de sneep, wat een beauty.

Ongelofelijk wat een kerngezonde beesten hier rondzwemmen. Pa raakt er niet over uitgepraat. Vooraf durfde hij niet te dromen dat we vandaag twee snepen zouden landen. Hij zegt dat ie blij is dat we foto’s hebben gemaakt. “Dit gelooft niemand”, blijft hij maar herhalen. De sneep is altijd een van de favoriete vissen van mijn vader geweest. Jaren geleden ving hij met regelmaat van de klok deze unieke vis. Dat is verleden tijd. Hij kan het zich niet eens meer fatsoenlijk herinneren hoe het aanvoelt om er een te haken.

Ik hoop zo dat het vandaag voor hem ook nog gaat gebeuren. Hij schakelt in elk geval om naar de dobbermontage. Ik heb hem toch weten te overtuigen dat dit de methode is om ze te misleiden. Nog geen tien minuten later krijg ik weer een aanbeet. Ik heb een woeste vis gehaakt. Dit is in elk geval geen sneep. Dit is een van mijn bronzen vrienden, dit is barbeel. De power is ongekend. Hier is de bolo niet op gebouwd… en ik heb het geweld onderschat. Zo rustig mogelijk probeer ik de vis onder controle te krijgen. Dat lukt in eerste, maar ook in tweede instantie voor geen meter.

Om meer druk uit te kunnen oefenen ga ik wat hoger in het talud staan. Hier ben ik sterker. Dit werkt goed. Het zou wel een bak zijn om in een ochtend en een barbeel, een sneep én een kopvoorn te vangen. Dat zouden regelrechte witvisperikelen zijn! Van de bovenste plank nog wel! Kan me niet herinneren dat me dat ooit eerder gelukt is, in elk geval niet met allemaal dikke vissen. Dit is de kans, maar daar blijft het dan ook bij. Vlak voor het net, als we heel even hebben mogen zien dat het een fraaie barbeel is, los ik de vis. Het hele arsenaal aan Goden wordt opgeroepen…

De haak zat maar heel even in een velletje in de bovenlip. Ik baal er eventjes stevig van. De broodjes smaken er echter niet minder om. We laten de stek even met rust. Ik voer onafgebroken, ook tijdens de middagpauze. Blakend van vertrouwen starten we een half uurtje later weer met vissen. Opnieuw duurt het lang voordat er weer iets gebeurt. Er gaat iets heel moois aan vooraf dat we die dag nog niet eerder hebben gezien.

Ik heb trouwens zelf niets gezien, pa zag het. De impact van zijn reactie was echter groot, ik kreeg er een adrenalinestoot van door mijn lijf, dat is niet normaal. Pa zag plots twee grote vissen tegelijkertijd flanken op het stuk water dat hij bevist. Zijn reactie had ik moeten kunnen opnemen. Opeens wist ik weer op wie ik lijk. Het genenpakket komt enorm overeen. Nog geen vijf minuten later duikt mijn dobber opnieuw onder.

De derde sneep van de dag vormt het figuurlijke startsein.

Het startsein is gegeven. Onder water is een aantal snepen gearriveerd. Onze voerplek is het eindstation van een aantal grote exemplaren. Dat is wel duidelijk. Af en toe flankt er een dikke bak onder water. Ik kan de kick niet goed onder woorden brengen, maar neem van me aan dat dit een unieke happening was. Ik dril de derde sneep van de dag, 51cm geeft het rolmaatje aan. Een volgevreten, winters ogende vis wordt rustig teruggeplaatst in de heldere rivier. Twee driften later haak ik er weer een. Ook deze komt niet meer weg. Weer een bak van een sneep. Spijtig dat ik enkel foto’s kan maken met de gsm, want deze vissen verdienen eigenlijk wel een hoogwaardige foto.

De prachtige snepen worden uiterst voorzichtig op de mat onthaakt!

Het water stijgt dan opeens een heel klein beetje, ik schat een centimeter of vijf. Daardoor verandert de drift iets. Eigenlijk is de dobber net iets te licht voor deze waterstand. Ik schuif de dobber iets hoger dan het eigenlijk diep is en probeer de montage zo rustig mogelijk over de voerplek heen te sturen. Te fel tegenhouden betekent onherroepelijk dat je montage van de rivierbodem wordt getild en dat je aas dus boven de grond drijft, en dat is fataal. Let daar op als je ooit aan deze visserij gaat beginnen. Het duurt geen vijf minuten of ik haak weer een dikke sneep. Mijn dag kan natuurlijk niet meer stuk. Sterker nog, mijn hele seizoen kan niet meer stuk. We staan samen te freaken, dit is enorm.

Ik kan er niet genoeg van krijgen, écht niet.

Constant blijf ik de 6 mm Nashbait pellets voeren. Voor mij de absolute nummer 1 pellet! Ik voer nu geen maden meer, de snepen liggen vast op de stek. Er landen enkel nog pellets in het water. De vijfde sneep van de dag luidt een korte pauze in. Een half uur lang drijft het dobbertje strak in de stroming zonder enig teken van leven. Bij ons allebei gebeurt er even niets. Als vanouds wordt ik dan ongeduldig. Dat zit in de aard, daar kan ik niets aan doen. Waar zijn ze nou? Het wordt onderhand wel tijd dat pa er eens een gaat vangen.

Ik heb de woorden nog niet uitgesproken of ik zie mijn beste kameraad met een kromme Garbolino bolo staan. Vanuit mijn tenen roep ik dat ie rustig aan moet doen. Natuurlijk onnodig… hij snapt het wel… de man heeft 60 jaar vis ervaring. Hij vangt een pracht van een sneep. Ook deze is weer aan de maat. 51 cm. Een topvis. Ik doe mijn stinkende best om een goede foto te maken met mijn telefoon, maar beter dan dit krijg ik het niet voor elkaar. Pa is ongelooflijk in zijn nopjes.

De verdiende beloning voor mijn allerbeste vismaat.

Tien minuten later is het weer raak aan mijn hengel. Ik haak er één helemaal aan het begin van de drift. Deze lag werkelijk recht voor me. Een heerlijke dril zorgt voor een mooi slot van mijn visdag. Zelden heb ik zo genoten van een geslaagde visdag. Het slotoffensief is gelukkig voor pa. Hij haakt vlak voordat we stoppen de dikste vis van de dag. Geconcentreerd zorgt hij ervoor dat de vis niet meer weg kan komen. Alle superlatieven komen vandaag aan bod. Deze hoort in de categorie ‘inlijsten’. Met 54 cm een bak van een sneep. De ouwe kijkt alsof Gaston van RTL 4 met “de gouden enveloppe” voor de deur staat.

Op de weg terug evalueren we uitgebreid de dag. Een aantal zaken gaan we anders doen de volgende keer. Dunnere lijnen, kleinere haken, minder maden voeren, de centerpin gaat mee. Nóg meer pellets. We zijn er snel over uit: we komen op korte termijn weer terug. Dit gebied herbergt nog meer monsters… en die willen wij zeker belagen dit najaar. 8 Snepen en een nieuw PR kopvoorn… wat wil een mens nog meer? Stiekem toch een enveloppe?

Tot volgende week,
Leon Haenen