TotalFishing

WitvisPerikelen 31

Door Leon Haenen

Onderweg naar het water krijg ik van mijn vader een compleet uitgewerkte theorie te horen over het wel en wee van de barbeel. Hij legt me in geuren en kleuren uit hoe hij denkt dat die vissen leven. Ik hoor een relaas van zijn eigen theorie. Genietend hoor ik het aan en rijd naar het water. “Barbelen zwemmen in straatjes … dat weet ik zeker”, spreekt hij me op vaderlijke toon toe.

Pa is van mening - en ik ben het roerend met hem eens - dat barbelen net als een aantal andere soorten een bepaalde route afleggen in de rivier. Hij is er zeker van dat de uitleg voor het feit dat we telkens een aantal vissen snel achter elkaar vangen en dan weer een uur niets, hierin gezocht moet worden. Die vissen laten zich op een bepaald punt weer stroomafwaarts zakken en beginnen dan opnieuw aan de opmars stroomopwaarts.

Mijn eerste vraag aan hem blijft onbeantwoord. Ik vraag of het dan zo is, dat als ik niet op een route vis, ik dus ook geen barbeel zal aantreffen? Dat is volgens mij namelijk ook niet helemaal waar. Hij blijft een antwoord schuldig. Mijn tweede vraag kan ik zelf wel beantwoorden, maar ik stel ze wel. Waarom blijven de barbelen niet langer op mijn aangevoerde visplek liggen (in het straatje), waarom maar even? Hij oppert dat ze misschien vluchten of tijdelijk schrikken als gevolg van het vluchtgedrag van de gehaakte vis… Eens.

Vandaag gaan we proberen de vissen weer “in ons straatje” te houden. Ik vis zelf voor de verandering ook eens statisch. Ik heb last van een knie als gevolg van een sportblessure en denk dat het beter is om de knie een aantal dagen rust te gunnen. De karperstoel biedt uitkomst. Ik ga helemaal stroomopwaarts zitten en heb Pa en Bert stroomafwaarts van me. De nevel die boven het water hangt heeft iets Harry Potter-achtigs.

Heerlijke ambiance vandaag weer. Op een paar honderd meter van ons vandaan hebben een enorme hoeveelheid aalscholvers de aanval onder water in gezet. Ongelofelijk wat een spektakel. Ik vraag me af hoeveel schade er nu op een rivier ontstaat als gevolg van de aanwezigheid van deze viseters. Zou de natuur zichzelf niet reguleren op dit punt? Ik ben geen bioloog. Ik weet het echt niet. Het zijn wel fascinerende vogels om te zien.

Een duetje centerpins klaar voor de strijd.

Bert gaat vandaag voor een professioneel ogende setting. Hij heeft twee centerpinmontages in stelling gebracht. Naast de welbekende KST speci centerpin heeft hij vandaag ook de HBE carbon centerpin meegenomen, Swiss made. Wordt vooral gebruikt voor de visserij op steelheads… Die zitten hier niet. Vandaag gaat hij proberen er barbelen mee te landen. Ziet er allemaal gelikt uit en de combinatie met de Shimano matchhengel voelt vederlicht aan. Wat mij betreft te licht voor barbeel, maar dat is ook een kwestie van smaak.

Ik ga met twee hengels uit de steun vissen. Voor het eerst sinds heel lang. Mijn montages zijn van kinderlijke eenvoud. Ik houd daar eenmaal van. Een hengel met een schuivend zinklood en een onderlijn van ongeveer 80 cm waarbij ik het aas op de haak monteer. De tweede stok is uitgerust met een schuivende voerkorf en een onderlijn waaraan ik het aas aan een hair monteer.

Vandaag eens voor de verandering statisch vissen.

Vandaag heb ik voor het eerst producten van Nash bij me. Voordat ik begin met vissen gaat er een kilogram 6 mm pellets in de halibut uitvoering het water in. Halibut Frenzy 6 mm staat op het pak geschreven. Ik dump de pellets met de katapult. De pellets dienen als basisvoer voor mijn visdag. Wat me direct opvalt en mij heel erg aanspreekt aan deze pellets is dat er enorm veel olie in zit. Veel meer dan in elk ander pak dat ik tot nu toe in mijn handen heb gehad.

Het zijn donkerkleurige, fantastisch ruikende pellets. Een tweede pak van deze pellets gebruik ik om gedurende de dag de stek te onderhouden. Daarnaast week ik er een aantal in een bakje om ze straks in een geperste uitvoering in de voerkorf te drukken. Ik start met een hengel met een stuk of vijf maden op de haak en een hengel met een stuk of vijf maden op een hair. Daarvoor gebruik ik zo’n speciaal ringetje van fox om de maden aan te rijgen.

Het ringetje wordt veelal in de karpervisserij gebruikt… Ik ken de officiële naam nog niet. Het ringetje vol met maden hang ik vervolgens in het lusje van de hair. Klaar is Kees. Er gaat anderhalf uur voorbij voordat er leven in de brouwerij komt. Vol vertrouwen heb ik die tijd gebruikt om pellets en maden te voeren en de stek rijkelijk te voorzien van allerlei lekkers.

De barbelen vechten vaak tot in het net.

Om 10 uur krijg ik de eerste aanbeet. In een reflex sla ik te hard aan met als gevolg dat mijn onderlijn aan een barbeel geparkeerd wordt. Ik kan daar niet aan wennen… Pfffff… De nieuwe onderlijn hangt er in no time aan. Niet veel later meldt zich nummer twee van de dag. Deze blijft wel hangen. De kop is eraf. Het doet me deugd dat ik deze haak op de met maden gevulde hair. Was voor het eerst dat ik dit in de praktijk succesvol toepas.

Op het gemak monteer ik nieuwe maden aan het ringetje. Met die dikke knuisten van mij is dat nog niet eens zo eenvoudig. Het lukt ook niet in een keer. Ik pers telkens de maden kapot. Na een aantal mislukte pogingen krijg ik langzaam de slag te pakken. Nog geen kwartier later haak ik de tweede vis. Ook weer een onvervalste aanbeet uit het barbelenboekje. Kon een broertje zijn van die eerste vis. Als ik de vis loslaat zie ik dat Bert ook zijn eerste heeft gehaakt.

Aan de centerpin is dat toch altijd net even anders. Er komt gewoonweg meer geweld bij kijken. Met een enorm machtsvertoon zwemt de vis stroomopwaarts. Pa en ik genieten met de Maastrichtenaar mee. Het geheel oogt alleen al fantastisch. Het vangen van zo’n vis aan zo’n gelagerd wiel heeft iets heel speciaals. Niet veel later vangt mijn vader zijn eerste vis van de dag. Ook geen recordvis, maar dat drukt de pret niet.

Bert in actie, de lichte set van hengel en pin zorgt voor veel drilplezier.

Dan valt het weer helemaal stil. Ik krijg een beknopte herhaling van de lezing van pa van eerder die dag. Ik knik gelaten en kijk gespannen naar de hengeltop. Ik blijf stug doorvissen met de maden. Er zit vandaag ook niet veel anders op. Ik heb geen pellets of boilies bij me om aan de hair te monteren. Met smac heb ik hier ook nog geen succes gehad dit jaar. Volgende keer meer variatie meenemen, bedenk ik vanuit de luie karperstoel. Het bevalt wel om eens een dag zo relaxed te vissen, dat is met een waadpak en centerpin wel iets anders. Enfin.

We moeten wachten tot kwart voor twaalf voordat er weer eens actie aan het water komt. Of het toeval is of niet, maar nadat ik de maden in een potje halibut flavour van Nash heb laten zakken, krijg ik een fantastische aanbeet. De reuk van dit spul is erg goed. Zonder pardon wordt de hengel naar voren gerost. Het blijkt snel dat het een groter exemplaar is. Het typische gedrag van een grotere barbeel die in de stroming hangt. Heerlijk.

Bert komt snel een paar plaatjes schieten en dan mag de vis terug. De eerste zeventiger van de dag. Daarna mis ik twee aanbeten achter elkaar. Beide missers hebben te maken met de afleiding als gevolg van eten en drinken. Terwijl ik koffie inschenk hakt er een vis in op de hengeltop. Even later op de andere als ik de bammetjes uit de tas haal. “Tjonge jonge, wat een amateurisme”, denk ik bij mezelf. Ik kan er wel mee lachen.

Bij pa en Bert gebeurt er ook niets meer. Wat is er aan de hand? Dat vraag ik me toch af… ondanks de uitleg van pa die geen ruimte voor twijfel achterlaat. Bijna tweeëneenhalf uur is er geen beweging meer te bespeuren. Bert is inmiddels gestopt. Uit het niets volgt er dan toch weer een aanbeet op de hengel waar ik met een voerkorf vis. De vast aangedrukte pellets houden goed stand in de voerkorf. Er is geen ontsnappen aan voor de barbeel. Alles gaat goed.

De zogenaamde monkeymix, de pellets vastgedrukt in de voerkorf.

Ik wordt constant geconfronteerd met de tekortkomingen van mijn landingsnet. De handgemaakte schepnetsteel die ik ooit eens gekregen heb van Co Sielhorst is perfect, maar voor deze visserij te kort. Een lange steel zou geen overbodige luxe zijn. Het laatste uur is het happy hour op mijn stek. Wellicht dat de pellets er uiteindelijk voor gezorgd hebben dat de barbelen langer blijven hangen. Ik krijg in het laatste uur nog een aantal aanbeten waarvan ik er nog drie weet te verzilveren.

Al met al wederom een dag om in te lijsten. Ik neem me voor om volgende week nogmaals statisch te komen vissen. Alleen dan wel beter voorbereid dan vandaag. Ik wil graag uitzoeken of het echt zo is dat de barbelen na zoveel uren vissen wel blijven hangen op de stek. Ik ben benieuwd of de volgende keer de laatste uren ook weer het succesvolste zullen zijn. Het wordt een andere aanpak, dat is zeker.

Close up van een prachtvis.