WitvisPerikelen 30
Door Leon Haenen
Gedurende de hele week heb ik contact met mijn vismaat uit Gelderland. Via facebook en GSM hebben we de afgelopen week veelvuldig gecommuniceerd. Facebook vind ik geweldig. Ik ontmoet er een enorme hoeveelheid gelijkgestemden en ik houd op een ontspannen manier contact met een groot aantal mensen die ik niet regelmatig “live” zie.
De Vitesse-supporter, die een van de mooiste rivieren van het land in zijn achtertuin heeft stromen, neigt er, ondanks die prachtige IJssel, toch regelmatig naar om een ritje richting het zuiden te ondernemen. De afspraak stond al een tijdje. De uiteindelijke stek zouden we pas op het laatst bepalen, de waterstanden zou hierbij het leidend voorwerp vormen. De puntjes werden dus pas twee dagen voor de daadwerkelijke visdag op de spreekwoordelijke i gezet. Tim zou zorgen voor de hennep en de tarwe, ik voor de maden.
Vandaag gaan we met vier man op pad: Tim, mijn Pa, Bert en ik gaan vandaag samen vissen. De laatste tijd zorgen we er steeds vaker voor dat we op tijd aan de waterkant zijn. Ondanks het vroege uur in het donker is onze beoogde stek bezet. Helaas. Het water is van ons allemaal en al voelt het heel even als een teleurstelling… er is plek zat. We kunnen nu alleen niet met zijn allen bij elkaar zitten. We boeten iets in aan gezelligheid, maar meer eigenlijk ook niet.
Bert besluit toch plaats te nemen op de eerste keus en wij gaan met ons drieën op een totaal andere plek vissen. Hier heb ik al eerder gevist, ook hier moet het lukken. Omdat het nog donker is start ik met een zinkhengel. Mijn vader en Tim moeten nog de hengels optuigen. We hebben al wat zaden en maden op de stek gedropt. Heb er een goed gevoel bij, loop over van enthousiasme. Het werkt aanstekelijk, want de Gelderlander staat net zo te kicken als ikzelf. In het donker krijg ik mijn eerste kleine tik op de hengeltop. In een reflex sla ik aan. Dat is meteen al vis.
Het is pas mijn tweede inworp. Het voelt niet als barbeel. De dril kan er niet echt aan tippen. Aan de kant wordt duidelijk wat we dan wel gehaakt hebben. Een sneep is de klos. Dat is lang geleden. Ook nog vals gehaakt. De haak zit muurvast in een van de borstvinnen. Ik ben er eerlijk gezegd niet minder blij mee. Het voelde als een echte aanbeet en de vis is een formidabel begin van de dag. Een snelle foto in het donker. Met 51 cm lengte een redelijke sneep. Daarna wordt het stil op de stek… heel stil.
De eerste vis van de dag is een zeldzaam exemplaar: een mooie sneep.
Ik geniet van de opkomende zon. Het ontwaken van de dag heeft toch wel iets speciaals. Het lijkt wel dat ik, naarmate ik ouder wordt, dit soort kleine dingen steeds beter op waarde weet in te schatten. Ik geniet. Met volle teugen. Ik maak een aantal foto’s van Tim die met zijn centerpin in de rivier staat. Wat een geweldig plaatje. Wat een ambiance hier aan die prachtige rivier. De dag kan wat mij betreft niet meer kapot.
Het heerlijke najaarszonnetje levert een enorme positieve bijdrage aan de kwaliteit van onze visdag. De uitgekozen stek is echter minder makkelijk te bevissen dan ik gedacht had. Een zeer grillig bodemverloop maakt het vissen met de dobber er niet makkelijker op. We zijn beide zoekende. Ik besteed in verhouding erg veel tijd aan het peilen van de diepte. Ik wil een goed beeld krijgen van het bodemverloop. Maar dat is in dit geval nog niet zo eenvoudig. Mijn vader zit aan het einde van onze drift zoals altijd met een zinkloodje te vissen. Op het gemak, lekker statisch. Uiteindelijk neemt Tim de stek stroomopwaarts in en sta ik in het midden.
Genietend van het krieken van de dag.
Gevoelsmatig loopt het bij mij niet lekker. Ik krijg geen vat op het maken van een goede drift en blijf de hele tijd zoeken. De Centerpin wordt al snel aan de kant gelegd. De molen wordt ingezet en ik ga het meer richting het midden van de rivier proberen. Ook daar is het bodemverloop niet van het kaliber waar ik van houd. Statisch vissen lijkt mij hier een betere manier… maar daar begin ik vandaag niet aan. Tim en ik willen de vissen belagen met de dobber.
Uit het niets hoor ik na een paar uur vissen een beheerste brul achter me vandaan komen. Tim heeft een vis gehaakt. Zijn splinternieuwe hengel, de Spro Dutch Float, staat zo krom als een banaan. Dat is een barbeel. Zo snel als de vis gekomen is, lost Tim de vis weer. Balend blijft hij achter. Dat is spijtig. Ik ben overigens niet snel jaloers, maar de nieuwe Spro hengel van Tim is eigenlijk de overtreffende trap van de Spro Carp Float die ik zelf sinds een half jaar in mijn bezit heb.
De Spro Dutch Float heeft een testcurve van 1.75lb, is 3,9 meter lang en is nog strakker dan de Carp Float. Daarbij is de hengel lichter. Dit maakt hem aantrekkelijker om mee te trotten. Ik zou hem de barbel float genoemd hebben. Het is een fenomenale stok. De hengel vist daarbij nog sneller dan de mijne. Kortom, er is weer een artikel toegevoegd aan mijn wenslijstje voor volgend jaar. Het is echt een toppertje! Zeker in combinatie met een centerpin.
We houden lang stand op de stek, maar kunnen geen enkele aanbeet meer uitlokken. Niks of weinig vangen vind ik geen enkel probleem, maar ik baal er altijd van als iemand zo lang moet ‘sturen’ om vervolgens met lege handen weer naar huis te gaan. Ik weet wel dat Tim hier geen enkel probleem mee heeft… maar toch. Ik gun hem wel een paar van die fraaie krachtpatsers. Rond 13 uur nemen we de beslissing om te verkassen. Met nog een litertje maden in de tas moet het te doen zijn om een nieuwe stek te proberen.
De vissen hebben er wel zin in, maar we krijgen het niet voor elkaar om hier met de dobber vis te vangen. Pa wilt blijven zitten, hij is er van overtuigd dat hij uiteindelijk barbeel gaat vangen op deze strook. Hij heeft al een paar aanbeten gehad en weet zeker dat het later gaat gebeuren. Tegen deze wijsheid ga ik niet in. Later blijkt dat Haenen senior gewoon gelijk heeft gehad. Wij gaan verderop onze heil zoeken.
We rijden helemaal om en gaan aan de andere kant van de rivier proberen, eigenlijk tegenover de stek waar Bert zit. Hij heeft er geen enkel bezwaar tegen dat we in de buurt komen zitten. We houden natuurlijk ook voldoende afstand. Al snel wordt duidelijk dat het ook hier niet gemakkelijk vissen wordt. Wederom een moeilijke rivierbodem. Er zit echter wel barbeel. Ze laten zichzelf een paar keer zien door met een agressieve sprong uit het water te komen. Ik blijf stug doorvissen met de dobber.
Tim schakelt om naar het zinklood, uit de hand gevist. Rond half drie haakt Tim zijn eerste barbeel. Ik ben zo blij als een klein kind. Het is direct duidelijk dat hij ook meteen een dikke vis te pakken heeft. Zijn materiaal wordt danig op de proef gesteld. De vis hangt zeer zwaar in de stroming, een meter of twintig van hem vandaan. Met heel veel geduld weet hij de vis langs de stroomnaad te krijgen. Ik heb hem zelden zo behoedzaam een vis zien drillen. Hij weet dat het vandaag geen vetpot wordt en doet er alles aan om deze barbeel op de mat te krijgen. Ik mag de vis voor hem landen.
De gebalde vuist in combinatie met een heerlijk klinkende “Yes!” van mijn jonge kameraad spreekt boekdelen. Zijn dag is compleet. Een oude vis met een kop die verhoudingsgewijs te groot is voor het lijf, ligt voor ons op de mat. Met 72 cm een beste vis. In elk geval Tim’s grootste tot nu toe op de Maas. Ik ben net zo blij. De handdruk voelt minstens even goed. Proficiat maat!! De vis heeft veel hersteltijd nodig, maar zwemt uiteindelijk vrij overtuigend de stroming tegemoet.
De eerste barbeel van de dag is een feit.
Even later haak ik mijn barbeel. Heel even maar, want ik los de vis. Waarschijnlijk vals gehaakt. Tim heeft het lichte zinklood vervangen voor een zwaarder exemplaar. Hij heeft stellig de indruk dat de vis vandaag geen rollend aas willen hebben, maar aas dat vastligt op de rivierbodem. Ik kan zijn redenatie absoluut volgen. Zelf kan ik met de dobber geen enkele aanbeet uitlokken. Ik doe althans niets anders dan anders.
Even probeer ik het nog op zink, maar ik heb hier vandaag helemaal geen zin in. Ik vis liever met de dobber. Nog geen twintig minuten na de eerste barbeel slaat Tim zijn tweede vis van de dag aan. Zelden zag ik zoveel geweld aan een barbeelhengel. In eerste instantie ziet de dril er erg log en lomp uit. Er hangt een zwaar voorwerp aan de haak dat enorm tegenpruttelt. Binnendraaien is er niet bij. Geen kans! Na een halve minuut wordt de vis wakker.
Met een paar fantastische runs geeft deze riviergigant aan het niet eens te zijn met de gang van zaken. Wat een power! Tim staat overduidelijk te genieten van al dit geweld. “Kijk dan, kijk dan!”, scandeert hij me toe. Ik sta pal naast hem. Stapje voor stapje haalt hij de vis dichterbij. Keer op keer perst de barbeel er een korte nieuwe run uit. Wat is dit te gek. Omdat we nog steeds te maken hebben met extreem helder water, zien we ook nu al van ver een schim opdoemen. Wat een bak.
Tim’s grootste en zwaarste barbeel tot nu toe uit de Maas.
Voorzichtig oppert Tim dat dit wellicht een zogenaamde ‘double’ is. Ik knik bevestigend. Dan komt de vis aan het oppervlak. Whow, wat een extreem mooie vis is dit. Voor dit soort bakken rijd je enkele reis 200km. Dit zijn de vissen die niet alleen de dag goedmaken, maar die de kroon kunnen zijn op een heel seizoen. Voor Tim is het vandaag zo ver. Hij land een vis die precies 75 cm lang is en exact 10 lbs zwaar is… een double dus.
De Spro weegschaal geeft aan wat Tim graag wil zien, een double!
Van harte Tim! We vissen nog een half uur, maar kunnen er geen meer verleiden. Ik weet zeker dat zijn bezoekje aan de McDrive langs de A2 zelden zo verlopen is als vandaag. Ik denk dat die McDonald’s-medewerkers samen naar de camerabeelden gekeken hebben en gedacht zullen hebben: “Waarom zit die Hollander nou met zo’n grijns op zijn kop een bestelling door te geven, zo grappig is dat toch niet..?” Weten zij veel…
Tot volgende week!
Leon Haenen
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
