TotalFishing

WitvisPerikelen 29

Door Leon Haenen

Vanmiddag heb ik een feest. Kan vandaag onmogelijk de hele dag vissen en moet het hebben van een ochtend aan het water. Je straft me niet met een paar pinten, dus ik stop graag rond de middag, zeker bij dit prachtige weer. Het maakt mijn vader ook niet uit dat we niet de hele dag gaan. Hij staat graag vroeg op voor een halve dag barbeelvissen. Vanwege het feit dat het steeds drukker wordt aan het water, vertrekken we vroeg… héél vroeg!

Bert komt ook, maar is vandaag iets later. Het is nog aardedonker als we aan de oever van de rivier arriveren. Pa besluit te wachten op zijn stoel totdat het licht wordt. Ik heb een voorgemonteerde zinkstok bij me en ga op de tast aan de slag. Een lamp was ik vergeten mee te nemen. Ondersteund door de ingebouwde verlichting van mijn GSM monteer ik enkele maden aan de haak en ga met een licht loodje uit de hand van start. Het moet nog zeven uur worden. Hier zie ik de romantiek wel van in, vind het nu al geweldig. Op gevoel werp ik het lood richting de beoogde stek. Gespannen blijf ik met de hengel in de hand staan. Wachten op wat er komen gaat.

Mijn eerste barbeel in het donker.

Lang duurt dat niet, want binnen vijf minuten tikt er al een vis aan de hengeltop… en niet te zuinig! Een korte beweging volstaat om de haak te zetten. Zachtjes roep ik naar mijn vader dat ik al prijs heb. Waarom ik dat zo zachtjes deed, weet ik niet, maar ik deed het wel. Wellicht speelt de duisternis hierbij een psychologische rol. Grappig genoeg klinkt het antwoord even bedeesd. Ik beleef voor het eerst in mijn leven een barbeeldril in het donker. Dat is toch heel anders. Sterker nog, dat is heel speciaal. Je ziet niks en doet alles op het gevoel. Het heeft wel iets. Zeker bij deze vis, want hij weet van geen ophouden.

Een paar minuten later land ik al zoekende mijn prijs. Een prachtvis om de dag mee te beginnen. Ik maak snel een foto als probeersel in het donker, meet de vis en zet hem terug. De eerste barbeel is meteen een zeventiger, 72 cm om precies te zijn. De ochtendstond heeft in dit geval absoluut goud in de mond. Een verdere poging om een tweede vis in het donker te verleiden mislukt. Als de dag aanbreekt geniet ik vooral van andere zaken.

Enorme hoeveelheden vogels starten zingend de dag en op het wateroppervlak is een enorme bedrijvigheid gaande. Ongelofelijk hoeveel springende vissen zich deze ochtend laten zien. De nevel die opstijgt vanuit het water zorgt voor een mysterieuze ambiance. Fantastisch hoe de dobber zich een weg baant door die waterdamp en langs al die luchtbelletjes die de zogenaamde barbeelzone feilloos aangeven. Mijn dag kan niet meer stuk.

De kenmerkende luchtbelletjes op het wateroppervlak.

Ik was al uitgebreid begonnen met voeren in het donker; een paar liter hennep als basis en een serieuze hoeveelheid maden zijn al te water gelaten. Ik moet wachten tot bijna 8 uur voordat ik mijn tweede vis haak. De beet en de dril zijn super, maar ik heb de pech dat deze vis loskomt voor het schepnet. Spijtig, maar niet getreurd. Even later is het weer raak, een mooie barbeel is de klos. Met zijn 60 cm eigenlijk aan de kleine kant voor deze stek. Ik ben er niet minder blij mee. Ik vraag me vaker af wat me het meeste aantrekt bij het sportvissen…

Een van de argumenten die een enorme aantrekkingskracht op mij uitoefent is toch het uitlokken van de aanbeet. Misschien vind ik dat wel het leukste aan het ‘spelletje’, ervoor zorgen dat de vis misleid wordt en in de ‘val’ trapt. Natuurlijk vang ik ook graag vis, maar een visloze dag met veel aanbeten of actie kan toch een leuke dag zijn. Bij het roofvissen kan ik al genoegen nemen met een paar volgers… dat is gewoonweg ontzettend spannend om mee te maken. Natuurlijk is de kick het grootst als de aanbeet verzilverd wordt en de vis wordt geland, maar toch…

Met het gevoel zit het vandaag in elk geval wel snor. Ik weet zeker dat er vandaag weer een aantal vissen op de mat terechtkomen. De bevestiging komt al tien minuten na de tweede vis. Aan het eind van de drift krijg ik een snoeiharde aanbeet die ik tot in de hengeltop voel. Kicken is dit! De dril is ‘des barbeels’. Op de mat blijkt de vis net geen 70 cm te zijn. Een heerlijke vis. Prachtkleuren en kerngezond. Snel wat zaden over de stek heen strooien en terug het water in.

Van ver zie ik mijn vader en Bert ook een barbeel vangen. Ik blijf op mijn eigen stek staan. Ik vind het altijd fijn als we allemaal onze vis weten te vangen, zeker voor mijn pa, want die komt hier niet zo vaak en haakt straks af als het weer slecht wordt. Hij geniet vandaag weer met volle teugen. Een half uur gaat voorbij als ik tijdens de drift zie dat mijn dobber iets getild wordt. De vis heeft het aas van de grond geplukt en iets omhoog getild. Bij brasems zie je dat ook vaker.

Ik herken er een aanbeet in en besluit een ferme tik uit te delen. Terecht, want aan het uiteinde van mijn montage wordt grondig tegengas gegeven. Dat is er weer een uit de elitegroep barbelen. Met geweld zet de barbeel een spurt stroomafwaarts in, zwaar en lomp. Vol vertrouwen ga ik het gevecht aan. Kom maar op! Een lange en heftige dril volgt. Aan het eind van de dril kan ik net als de afgelopen weken de barbeel al vanuit de diepte aan de rand van het talud zien komen. De rivier oogt nog steeds als een aquarium. Een fenomenaal gezicht blijf ik dat vinden.

Bert heeft al van ver gezien dat ik een serieuze vis aan de lijn heb en besluit polshoogte te komen nemen. Dankbaar maak ik gebruik van zijn aanwezigheid. Niet alleen landt hij de vis, maar hij vereeuwigt ook de vis en zijn vanger. Een zware zeventiger wordt even later teruggezet. Whow!

Wederom een prachtexemplaar, zwaar en gedrongen gebouwd.

Een kwartier later zie ik van ver dat Bert een vis verspeelt. “Haak weg”, schalt hij over het water. Hij heeft de onderlijn kapot getrokken. Dan is het weer even stil op onze stek. Zoals gezegd betekent een verspeelde vis vaak een tijdelijke stop op de aanbeten, zo ook vandaag. Het duurt drie kwartier voordat de vissen terug zijn op de stek. In de tussentijd ben ik steevast blijven voeren. Ik zeef de maden aan de waterkant. Het kleine zeefje is ideaal om het madenpoeder van de maden af te zeven. Dat voert toch net iets prettiger, zeker bij tegenwind.

Het compacte zeefje is ideaal om de maden te zeven en het poeder te verwijderen.

Na een klein uur ben ik de gelukkige die een aanbeet weet te verzilveren. Een korte, maar heerlijke dril. Niet veel later land ik de vis in het onhandig korte net. Daar moet ik toch eens een langere steel voor aanschaffen. Grappig genoeg vang ik hier de vis die Bert een klein uur geleden verspeelde. De zilveren Gamakatsu haak inclusief het restant van zijn maden, hangt netjes in de bek van de vis. Mijn haak zit er vlak naast.

Hoe schuw zijn die dieren nou? Ik heb in het verleden al vaker een barbeel met een haak van een ander of van mezelf die zelfde dag toch nog gevangen. Sterker nog, ik heb ooit een barbeel in de Ardennen gevangen die mijn broer eerder die dag ook al had gevangen. De week erna werd dezelfde vis nogmaals gevangen, alledrie de keren met smac. Zouden er dan toch domme en slimme vissen zijn? De vis van vandaag wordt in elk geval van beide haakjes verlost. Met 65 cm een mooie vangst.

Voor de tweede maal op een dag gehaakt. De twee haakjes duidelijk zichtbaar.

De volgende drift haak ik er weer een, ook weer een zestiger. Ik zie even later Pa ook weer een vis drillen. Zijn knuisten gaan gebald de lucht in ten teken dat hij een gelukkig mens is. In een moment van onoplettendheid mis ik dat het water iets gestegen is. Vijf centimeter kan hier het verschil uitmaken tussen wel of niet vangen. Ik peil opnieuw en schuif mijn dobber iets hoger. Voor de zekerheid plant ik ook een takje aan de waterkant. Hieraan kan ik eenvoudig aflezen wat het water ‘doet’. Een goede beslissing zo blijkt.

Een onmiskenbare aanbeet aan het eind van de drift tegen het taludje aan. Daar liggen ze… opgestapeld voor mijn gevoel. Niet normaal weer vandaag. Op de mat blijkt dat deze vis 73 cm is. Dat is alweer de derde zeventiger van de dag. Nog geen kwartier later haak ik weer een dikke. Weer helemaal aan het einde van de drift, dat is toch zeker twintig meter van me vandaan. Een onbeschrijfelijk gevoel maakt zich meester van me. Bijna onwerkelijk dit. Dit is alweer een echte dikke bak. Weer een zeventiger.

Met enorm veel geweld gaat deze vis over de stek. Dat is nooit prettig. Ik moet zeggen dat de dril met afstand de boeken ingaat als zijnde de mooiste dril van de dag, maar ik weet ook dat dit betekent dat de vissen geschrokken zullen zijn. Zeker weten. Met 72 cm wederom een prachtvis. Alle actie is even weg op mijn stek. Ik besluit het restant aan hennep te voeren en even geduld op te brengen. De vis ligt nu een stuk verder stroomafwaarts. Ik zie mijn vader en Bert tegelijkertijd een vis drillen. Omdat dit toch niet alledaags is, ga ik er gewapend met de camera op af. Gebroederlijk gaan ze samen op de gevoelige plaat. Ik geniet met volle teugen met ze mee, weer een uniek moment!

Twee vismaten van formaat.

Als ik even later terugkeer springt er een grote vis op de stek. Het lijkt wel of ze me roepen. Op het gemakje ga ik terug het water in voor het laatste uurtje. Na een half uur krijg ik mijn eerste aanbeet weer. Ik sla een gat in de lucht. Even later mis ik er nog een omdat er weer een bocht in mijn lijn hangt die zo groot is als een rotonde. Pfffffff… lekker amateuristisch. Enfin, de boog kan niet altijd gespannen zijn. Het voorval maakt me wel wakker. Ik baal er stiekem toch wel van dat ik dat dan weer niet gezien heb.

Geconcentreerd begin ik aan een nieuwe drift. Verse maden aan de haak en gas erop. Vrijwel voor mijn voeten krijg ik een aanbeet van jewelste. Voor mijn gevoel haak ik hier die ene vis, dat ene unieke exemplaar die de grens van 80 cm ruim voorbij gaat. Wat heb ik hier aan mijn fiets hangen. Onhoudbaar is dit. De shimano technium nylon verdwijnt als sneeuw voor de zon van mijn spoel. Dan ligt de vis stil in de stroming. Even lijkt het of ik vasthang. Stukje bij beetje win ik terrein. Vals gehaakt, kan niet anders.

Tien minuten later krijg ik mijn gelijk. Vanuit de diepte komt een agressief zwaaiende staart op me af. Ik heb deze jongen in zijn staart gehaakt. Met 70 cm een serieuze kandidaat om in de staart te haken. Ik neem ruim de tijd om de vis te laten herstellen. Deze barbeel heeft zich helemaal leeg gevochten. Na een minuutje is de vis weer op adem en verdwijnt rustig stroomafwaarts. Prachtig om ze zo het talud af te zien duiken. Mijn laatste drift haak ik mijn tiende vis en tevens zesde zeventiger van de ochtend. Wederom een vis die de zeventig centimeter ruim passeert. Bert is bij me om een mooi plaatje te schieten.

Close up van de laatste vis van de dag.

Tevreden keren we allemaal huiswaarts. Ik ben benieuwd hoe lang deze tendens zich gaat voortzetten. Ik geniet in elk geval met volle teugen van deze dagen.

Tot volgende week,
Leon Haenen