WitvisPerikelen 26: Deel 2 van het drieluik

Dat is vandaag makkelijker gezegd dan gedaan, het waait serieus hard en dat bemoeilijkt het vissen op deze specifieke stek enorm, zeker met de centerpin. Terwijl ik naar hem  (en vooral naar zijn dobber) zit te kijken, zie ik deze op afstand uit het zicht verdwijnen. Dat is er een! Mijn maat staat aan de start van een waanzinnige dril met zijn grootste vis van de dag. Een oerdril! Zijn Shimano beastmaster krijgt de volle laag. Geweldig om te zien hoe deze vis er als een bezetene vandoor gaat.  Behoedzaam komt Bert het water uit.

Dat moet vandaag ook wel, want het stroomt serieus hard. Daarbij staan we ook nog aan de rand van een talud, een paar misstappen en je gaat tijdelijk kopje onder. Bert is echter rustig en staat binnen een paar tellen naast me om de vis vanaf de oever verder te drillen. Een van de mooiste drils tot nu toe. Ook deze vis hangt enorm zwaar in de montage, ten teken dat het om een serieus exemplaar gaat. De serieuze waterdiepte werkt daar prima aan mee. Het is telkens weer mooi om te zien hoe zo’n gehaakte vis uit het diepe naar het oppervlak komt. Omdat het water zo helder is zie je de vis al van ver komen. Machtig mooi is dat.

Bert zijn langste vis van de dag is de ultieme beloning van volhouden.

Het is ook het heldere water dat er voor zorgt dat deze barbelen zo mooi van kleur zijn. Deze is uit het rijtje “masters”. Een massieve barbeel ligt voor ons op de mat, 74 cm zegt het lint.  Das een beste bak. Deze gruwelijk mooie barbeel is hem dan ook van harte gegund. Even later ben ik weer aan de beurt, een mooie vis van 73 cm is de klos. Voelt goed. Wat is er aan de hand vandaag? Dit is mijn vijfde vis en al de vierde vis boven de zeventig centimeter.  Ik probeer er zo optimaal mogelijk van te genieten, want ik weet dat dit soort dagen dun gezaaid zijn. Alles lijkt vandaag mee te zitten.

De volgende zeventig plus vis wordt geland.

Dan is het even stil op de stek. Wellicht omdat we een paar vissen snel achter elkaar gelost hebben. Ik weet het niet, ik denk wel dat dit er echt iets mee te maken heeft. Als ze zo goed bijten en het valt dan een half uur stil, dan lijkt dat heel lang… hoezo hebberig? Omdat we al zo lang niets gezien hebben besluit ik nog maar een beetje dieper te gaan vissen, 5 centimeter maakt vaak veel uit. Het loodhageltje nummer AB wordt nog eens wat verschoven en de maden ververst. De volgende inworp ligt het handeltje weer prima op koers. En of! Want of het nou aan die paar centimeter heeft gelegen, daar durf ik geen eed op af te leggen.

Een prachtvis uit een prachtige rivier.

Maar het feit is wel dat mijn dobber bij de eerste drift al supersnel verdwijnt. Het is wederom raak. Ook nu voel ik weer dat het een echt grote vis is. Zal toch niet vals gehaakt zijn? Het geweld waarmee de hele dril gepaard gaat, zal nooit wennen, hoop het althans niet. Zo’n nylon lijntje krijgt toch nogal wat te verduren. En wat te denken van die knoop op dat minuscule bledje van de haak. Eigenlijk knap dat het allemaal bestand is tegen deze brok energie die zich wil ontdoen van al die ellende. De dril is lang en heel zwaar. De prijs is navenant. Mijn PR wordt hier opnieuw verbroken. Een ultieme vis van 76 cm houd ik in mijn handen. Ik moet dit exemplaar even zachtjes knuffelen, een paar foto’s en dan weer terug. Herstellen is er ook nu niet bij. Wegwezen luidt het credo.

Een puntgaaf model van 76 cm.

Ik ben hier zo ongelofelijk blij mee. Nog vier luttele centimeters verwijderd van de magische 80 cm. Wie heeft die lengte eigenlijk bepaald? Toch doet die maat ook iets met mij… Ik ben namelijk blij met elke aanbeet die ik kan verzilveren. Vaak ben ik gevoelsmatig nog het gelukkigst met die ene vis die de dag redt, ook al is die dan maar 50 cm lang. Die ene vis waar je uren voor moet blijven staan in het water… en dat hoeft vaak niet eens een barbeel te zijn. Die tachtigers zwemmen hier ook, dat weet ik zeker. Dat moet toch regelrechte vissenporno zijn om zo’n dier te vangen aan een dobbermontage?!

78cm Zwemt hier zeker, die heeft Bert een paar weken geleden al gevangen. We moeten ze toch eens allemaal gaan wegen… vaak nemen we daar de tijd niet voor omdat we die beesten niet langer dan noodzakelijk aan het water willen onttrekken. Ik begin ook steeds meer het nut in te zien van het eerst herstellen in het schepnet vooraleer de vis op de oever komt. Ik laat jou 1000 meter rennen om je vervolgens een paar minuten onder water te houden… dat werkt waarschijnlijk ook niet. Dit is volgens mij een quote van iemand, maar weet even niet meer van wie… (ik hoor het graag). 

Dan weer vissen. Bert lost vrij snel achter elkaar twee vissen. De tweede heeft hij net iets langer aan de lijn. Toch komt ook deze weg. Te kleine haken? Vals gehaakt? We weten het allebei niet. Hij vist met beduidend kleinere haken dan ik, maar of het daar aan ligt? Vind het wel erg vervelend voor hem. Ik mis er ook nog een en besluit de molen ook even aan de kant te leggen en te switchen naar de centerpin. Eigenlijk enkel voor de kick van de dril als ik er een haak. Dat is toch net iets vetter dan met de dobber. Ik kom er wel al heel snel achter dat de molen toch echt beter werkt vandaag, met de centerpin is het meer werken geblazen.

Er gaat bijna een uur voorbij zonder actie. Dit heeft absoluut te maken met het verspelen van vis op de stek. We houden beiden vol. Bert geeft aan last van zijn rug te krijgen en pauzeert even. Ik vis even door met de pin. Mijn geduld met het Britse wiel wordt beloond, want uiteindelijk haak ik weer een barbeel. Dit gebeurt nadat ik eerst een paar driften had gehad waarin ik de aanbeet mis. Eigen fout, bocht in de lijn, gebrek aan concentratie. Drie keer is blijkbaar ook vandaag scheepsrecht. De lichte set met de fox barbel float hengel laat  me met volle teugen genieten van de volgende barbeel. Het is een gekkenhuis vandaag. Het is nu net half een. Met 68 cm een prima barbeel, sterker nog. Ik ben helemaal in mijn nopjes met de vis.

De eerste van de dag aan de centerpin.

Als ik terug het water in ga, haak ik binnen tien minuten de volgende vis aan de pin. Ondanks de lastige visserij doet het me deugd dat ik ze toch zo kan vangen. Stiekem droom ik van een nog grotere vis dan die 76 cm die ik eerder vandaag gevangen heb. Deze vecht in elk geval minstens even hard. De barbeel trekt zo hard dat ik moeite heb de pin onder controle te krijgen. Er gaan een aantal minuten overheen voordat ik de vis enigszins dichterbij kan halen. Ik sta zelf inmiddels aan de oever. Als de vis boven komt drijven, weet ik direct hoe laat het is.

Een gruwelijk mooie dikke vis ligt hier voor het grijpen. Beheerst schept Bert de uitgeputte vis. Ik geniet er even van in het water. Wat een dier. Waar hebben die vissen al die jaren gezeten? Heb ik dan al die jaren op de verkeerde plekken gevist? Zouden die echte dikke vissen dan toch de voorkeur geven aan dieper water? Daar lijkt het wel op. Ik vang vandaag meer zeventigers dan ik normaal in een seizoen vang. Na meting blijkt ook deze “beer” 76 cm lang te zijn.

Evenaring van een PR op een dag… Het moet niet gekker worden!

Na een tijdje krijgen we pa zo ver dat hij dichterbij moet komen zitten. We adviseren hem om aan het eind van onze drift zijn zinkloodje in te gooien. Met maden aan de haak en niets anders. Laat de smac maar even voor wat het is. Gelukkig neemt hij het van ons aan. Het duurt dan ook niet lang of hij krijgt het met zijn eerste barbeel van de dag aan de stok. Ik gun hem deze vis zo erg, dat is niet normaal. Ik heb snel mijn hengel op de kant gelegd en ben met de camera naar hem toe gesneld. Als ik de vis voor hem land is hij de koning te rijk. Hij glundert helemaal. Een mooie zestiger gaat met Haenen senior op de foto. Zijn dag kan niet meer stuk.

Pa met zijn eerste vis van de dag.

Ik blijf even bij hem zitten om nog wat na te praten als hij zijn aasje weer in het water gelaten heeft. Binnen eepaar minuten vangt hij zijn tweede van de dag. Dit is een heel sterk exemplaar. Zijn korum twin tip geeft geen enkele krimp. Pa is erg blij met de hengel, vist zonder steun en houdt de hengel met een knuist van het kaliber mijnwerkersschop vast. Geweldig om te zien. Even later wordt zijn eerste zeventiger van dit jaar onthaakt. Precies 70 cm.

De tweede van de dag is voor mijn vader, tot dan de grootste van 2011.

Hij is tevreden en zijn zoon ook. Volgende week deel drie van deze waanzinnige visdag.

Leon Haenen