TotalFishing

WitvisPerikelen 21

door Leon Haenen

De plannen voor het weekend waren snel gemaakt. Terug met Bert naar de Maas… daar hoefde ik niet lang over na te denken. De hele week al waren we op een of andere manier al bezig met de voorbereidingen. Bert ging op vrijdag als eens een dobbertje uitgooien en ving zowaar wederom een bak van een barbeel. 78 cm.

Nog twee centimeter en we zijn er. Zijn vangst prijkt op de vangstmeldingen van deze site. Als toetje een paar fraaie snepen. De drang om zondag weer toe te slaan werd met de minuut groter. Totdat we samen zondagochtend aan het water stonden. Veel water. Als gevolg van de stijging hebben een heleboel algen besloten van de bodem los te komen.

Het water was bezaaid met de rotzooi. Niet in te vissen. Wat nu? Bert ging stoppen. Hij heeft geen vergunning voor de Ardennen. Ik wel. Bij toeval waren twee andere vismaten ook op weg naar de Ardennen. Tim en Harold. De afspraak om hen te vergezellen was binnen twee sms berichten geregeld. Vol goede moed naar het Waalse deel van België. Ik was al eerste aan het water.

Vanaf het talud kon ik vissen zien zwemmen. Het water staat bizar laag. Ik was er zeker van dat hier ook meer water zou zijn, maar niets is minder waar. De rivier staat lager dan ik ooit heb gezien. In het ondiepe water kan ik toch veel beweging waarnemen. Ik zie snepen zwemmen, kopvoorn en een enkele barbeel. Aangezien ik toch wil wachten, besluit ik van boven af maden te schieten om te kijken hoe de vissen daarop reageren. Lang hoef ik niet te wachten op een reactie.

Binnen een paar minuten liggen er zeker tien grote vissen in de lijn waar ik de maden heb gekatapulteerd. Grappig om te zien hoe snel je vissen actief kunt krijgen op een voerplek. En ook grappig om te zien dat vissen die in de buurt zwemmen in “no time “ op de stek zitten en echt gaan azen.

De lunchworst direct op de haak. Met unox smac lukt dat niet. Deze Engelse variant is perfect.

Dan komen de mannen. Ik laat ze zien wat ik gedaan heb. Samen genieten we even van het gezicht van de azende vis. We nemen elk een strook water voor onze rekening. Tim gaat op de stek vissen waar we de vissen hebben gezien. Harold gaat iets verderop staan. Ik ga op het ondiepe, maar snelstromende stuk stroomopwaarts vissen. Alle drie met de stok uit de hand vissen met een licht loodje.

Direct wordt duidelijk dat het geen wilde dag wordt. Normaliter heb je op dit soort stekken snel activiteit. Vandaag niet, vandaag wordt het werken voor een aanbeet. Maakt ons niets uit. We staan waar we staan. In de Ardennen. Dat lijkt me sowieso al een bevoorrechte positie. Er zit vis waar ik sta. Ik voel een paar korte tikken. Zeker weten barbeel. Wie weet wel een vis die al drie keer gevangen is…. wie zal het zeggen. De vis trapt in elk geval niet in mijn exquise presentatie.

Niet veel later hoor ik een brul uit de verte. Tim blèrt dat Harold vis heeft gehaakt. Ik leg de hengel neer en ga polshoogte nemen. Als ik arriveer wordt de barbeel net geland. Tevreden koppen alom. Grappig dat Harold ook een aanbeet heeft weten uit te lokken achter de grote steen waar Rik een paar weken geleden ook een aanbeet verzilverde. Toen ging het mis. Nu niet. Met prachtige struiken en bloemen als achtergrond maak ik een paar foto’s. Het valt op dat de barbeel bijzonder mooi gekleurd is en een bijna zwarte rug heeft.

De eerste van de dag is voor Harold.

Snel terug naar onze eigen plek. Niet veel later haak ik de eerste vis van de dag. Ondanks de friemelbeet is deze jongen toch de klos. Ze zijn niet bijzonder lang vandaag, maar de schoonheid compenseert een heleboel. Helemaal te gek. Puntgaaf.

De ogen dicht.. ik droom wellicht over een 80-er……

Nou…nu Tim nog en dan hebben we in elk geval al allemaal een vis weten te strikken. Lang hoeven we daar niet op te wachten. Ik vraag Tim de stek stroomopwaarts van mij te proberen. Een sterke stroming die langs een grote steen raast, niet te diep, maar wel een echte potentiële stek voor barbeel. Tim vist met een centerpin. Een juweeltje van Fox, de Bob James pin. Een grote pin met een heerlijk geluid. Super gelagerd. Hij heeft er al menig barbeel mee gevangen.

Een van de kroonjuwelen van Tim, de fox Bob James centerpin.

Tim houdt lang vol op de stek. Uiteindelijk wordt dit ook beloond. Na het missen van een paar kleine tikken, haakt ook Tim zijn barbeel. Een felle dril volgt. In een mum van tijd zit de barbeel al aan de overkant van de rivier. Ver weg kan de vis echter niet, want er is nergens water. Ik mag de vis voor Tim landen. Harold is inmiddels ook gearriveerd. Samen bekijken we de vangst van Tim. Ook weer een prachtexemplaar qua kleur en bouw.

Tim van www.centerpinvissen.nl met zijn eerste barbeel van de dag.

De tweede barbeel van de dag voor Tim, wederom een beauty.

We spreken af nog een half uur te vissen op deze stek en dan te verkassen naar een andere strook water. Vlak voor het eind slaagt Tim er nogmaals in een barbeel te haken. Onze barbeelfreak is helemaal in zijn element. Wij trouwens ook. Tot nu toe hebben we alle vissen met lunchworst gevangen. We hebben ook maden bij ons, maar daar krijgen we alle drie geen enkele aanbeet op. Blijf dat toch vreemd vinden. Dan wordt er verkast.

De stek vlak tegen een bruggetje wordt in gebruik genomen door Tim en Harold. Ik besluit even niet te vissen. Dit is geen plek voor drie. Op het gemak kijk ik naar de twee. We zien al heel snel dat hier doorvissen vergeefse moeite is. Inpakken en verkassen. Er staat gewoon veel te weinig water.

De entourage was geweldig, maar de waterstand was te laag

Even nadenken waar we heen kunnen. Ik weet een stek. Een kwartier rijden later staan we aan de andere rivier. De Ourthe. Vlak bij een barrage gaan we op dieper water proberen. Voordat we dat doen, laat ik ze eerst een plek zien waar je mooi de vis kunt spotten. We zien enkele recordkopvoorns zwemmen en enorme snepen. Ik wordt helemaal gek van die snepen.

Die moet ik hier nog eens gericht gaan belagen. We vissen een paar uur op de stek. Ik vis met de dobber. De dobbermontage die ik bedoeld had voor de Grensmaas slaat hier helemaal de plank mis. 8 Gram is overkill voor dit type water. Hier zijn termen als subtiel, gevoelig en licht de sleutelwoorden. Ik kan er niet aan voldoen. Ik hoop dat de twee anderen een vis weten te misleiden.

Het duurt zeker een uur. Maar dan is Harold aan de beurt. Een snoeiharde aanbeet opent de strijd tussen hem en een mooie vis. Aanvankelijk denken we alle drie aan een barbeel, maar dat blijkt het toch niet te zijn. Het is een van die recordkopvoorns die we ver stroomafwaarts al hadden gezien. Harold drilt hier gewoon een kopvoorn van formaat. 55 cm.

Zo’n beest kun je moeilijk meun noemen, kijk naar die kop!.

Wellicht een nieuw PR voor hem. Hij twijfelt of het zo is…. wat maakt het uit. Kopvoorns van dit formaat zijn niet alledaags en vandaag vormt deze vangst de mayo bij de friet, de saus op de aardappels…….de sigaret na de sex.

Voorlopig is dit de laatste update van witvisperikelen. Eerste week september kunnen jullie weer een wekelijkse bijdrage verwachten.