TotalFishing

WitvisPerikelen 20

door Leon Haenen

Mijn afspraak met Bert Geelen dreigde, als gevolg van privéperikelen, niet door te gaan. Vrijwillig overigens. Ik had ook water kunnen drinken, maar de Bourgondiër in mij liet dat niet toe. De offerande aan de Romeinse God Bacchus op zaterdag was zwaar.

Vroeg opstaan zat er niet in. Als ik op zondag om kwart over tien een sms van Bert krijg waarin hij meldt een nieuw persoonlijk barbeelrecord te hebben gevangen van ruim vier kilogram, besluit ik op te staan en hem te vergezellen. Twee paracetamol en een ontbijtje verder land ik naast hem in het water. Van ver zie ik hem al glunderen. De man is tevreden… en niet te zuinig.

De tweede Barbeel van de dag is 74 cm lang.

Voor mensen die van veel zuurstof houden is het vandaag een topdag, het waait vreselijk hard. Ik heb er echt een hekel aan. Gelukkig wel wind in de rug, dus het vissen lijd er niet onder. Bert heeft inmiddels een aantal brasems, een fraaie sneep en drie barbelen weten te strikken. Dat is niet verkeerd. Dat is zelfs helemaal top. Vooral de twee laatste hebben blijkbaar goed hun best gedaan. Twee zeventigers op de dobber is altijd lekker. Jammer dat ik daar niet bij was. Een andere visser die iets verderop zit heeft een paar fraaie foto’s gemaakt.

De derde vis voor Bert weegt ruim 4 kilogram!!

Ik sta nog geen half uur naast mijn maat als ik hem geruisloos contact zie maken met een grote vis. Barbeel, dat is wel duidelijk. Zijn matchhengel geeft aan dat dit een serieuze zaak wordt. Aan het effect dat het lijkt alsof je een grote bungalowtent hebt gehaakt die stroomafwaarts wil gaan, blijkt vaak dat het om een serieuze vis gaat. Zo ook hier. Drillen is er nog even niet bij.

Het devies is standhouden. Glijdend en struikelend over de stenen zorg ik dat ik op de oever kom om het fototoestel te pakken. Nieuwe waadschoenen met grip zijn onderweg. Ik heb tijd, want dit duurt wel even. Zijn centerpin maakt (helaas) geen geluid, maar het beeld van Bert die zijn fel groene KST spezi centerpin in bedwang probeert te houden, is een genot om naar te kijken. De waterdiepte werkt enorm mee. De barbeel blijft diep tot aan het net. De dril is er een uit duizenden.

Een dril waar je spierpijn aan overhoudt. Ik mis het gekrijs van de pin, dat wel. Stiekem hoop ik dat ik ook nog aan de beurt kom…. dat zal toch wel!? Het landingsnet van Bert is aan de krappe kant, zeker voor deze bak. Ik land een pracht van een barbeel. Het lint zegt ons dat deze vis precies 74 cm is. Het meetlint trilt in mijn handen…. zou dat de emotie zijn of een residu van gisteren…. Ik hoop het eerste.

Bert zijn vierde barbeel van de dag is 70 cm, ongelofelijk!

De barbeel heeft zich kapot gestreden. Het herstel duurt dan ook erg lang. Gelukkig heeft Bert het geduld om de vis goed op adem te laten komen. Met de kop in de volle stroom komt de vis langzaam maar zeker op adem.

Een rug als een spoorbiels wordt liefdevol vastgehouden.

Twintig minuten later ben ik aan de beurt. De eerste vis van de dag is bij mij ook barbeel. Met 62 cm een prachtvis om mee te beginnen. Ik schiet snel een paar foto’s op de mat en zet de vis terug. Deze heeft niet veel hersteltijd nodig en verdwijnt snel uit het zicht. Heerlijk. We krijgen veel aanbeten en lossen geregeld vis. Wellicht vals gehaakte exemplaren. Dan vangt Bert weer een brasem. Brasem vangen op de Grensmaas blijft altijd welkom. Op de match-pin combinatie is het een heerlijke visserij. Bert is het met me eens.

Rembrandt had hier een prachtig schilderij van kunnen make, getiteld: ‘Vis en wiel’.

Dan haakt Bert weer een barbeel. Wederom hangt er een zwaar exemplaar aan de andere kant van de lijn. Behoedzaam loopt Bert stap voor stap richting de oever. Leunend op hem, strompel ik mee. Wat een ellende met die schoenen. Als we net aan de kant staan schiet de haak los. Spijtig. Bert vloekt er even op los, maar lang is hij er niet ellendig van, daar hebben we namelijk geen tijd voor.

We bevinden ons midden in een van de topdagen van het jaar. Vangstgarantie. We weten het zeker. Geregeld vliegt er hennep op de stek en de liters maden die we hebben meegenomen verdwijnen beetje voor beetje op de stek. Op de uitdrift van de stek ligt een klein talud. We weten gewoon dat als onze dobbers daar arriveren er een aanbeet kan komen. Mijn 8-grams exemplaar verdwijnt onder water. Mijn reflex werkt gelukkig nog goed… De Spro Carp float-stok geeft aan dat de strijd is losgebarsten.

De strijd tussen de Spro Carp Float en de zware barbeel is losgebarsten.

De heritage pin bevestigt dat met luid gekrijs. Met alle respect voor mijn eerste vis van vandaag. Dit is er weer een uit de Champions League der barbeelvisserij. Met geweld probeert de barbeel zich te ontdoen van die vervelende haak in zijn bek. Helaas voor haar kansloos.

De montage klopt. Ik durf gerust best wel wat druk uit te oefenen om ervoor te zorgen dat de barbeel binnen bereik blijft. Na een forse en lange dril landt Bert de vis voor me. 72 cm Schoon aan de haak. Wat een krachtpatser. Geen idee waarom ik de vis niet aan het unster gehangen heb. Het zij zo.

Zelden was ik zo blij met mijn vangst. Oerkracht!!

Nog geen tien minuten later hebben zowel Bert als ik weer een vis gelost. Zouden ze opgestapeld liggen vandaag. Het lijken echte aanbeten en toch komen deze twee na twintig tellen drillen al weer weg. Na twintig minuten ben ik weer de geluksvogel die er een gehaakt heeft die niet wegkomt. Weer een vis boven de zestig centimeter.

Een paar snelle plaatjes en terug. Wij staan ook snel terug in het water. Af en toe drinken we een snelle slok. We willen optimaal profiteren van deze superdag. Dan is het Bert weer die raak slaat. Met een enorme spurt verlaten meters lijn de KST spezi. Bert gelooft net als ik heilig in de shimano Technium lijn. Erg soepel, weinig rek en oersterk.

De barbeel neemt een nieuwe run richting Roermond en springt dan helemaal uit het water. Als een zalm. Zelden vertoond dit! We slaken tegelijkertijd een kreet alsof we het finaledoelpunt tijdens het WK wel hebben zien scoren. Wat een bak. Niet veel later herhaalt deze knotsgekke barbeel zijn kunstje nogmaals. Volledig komt het lichaam van de vis uit het water. Als de vis met een ferme klap het water weer raakt, blijkt de onderlijn de aanslag niet aangekund te hebben. Weg vis. Balen. Wel een erg grappig moment.

Tien minuten later Haakt Bert er weer een. Deze komt niet meer weg. Geroutineerd wordt de vis gedrild en tekent mijn kameraad voor zijn vijfde barbeel van de dag. Een mooie foto met Bert en zijn vis in het water blijft als herinnering achter. Tevreden schenkt hij zichzelf iets te drinken in. Hij staat al uren in het water en krijgt last van zijn rug. De waterdruk op de benen in combinatie met het ongelijke staan, eisen hun tol. Ik snap dat hij even gaat zitten.

Bert zijn vijfde barbeel van de dag wordt voorzichtig onthaakt.

Met 61 cm een prachtvis uit een prachtrivier.

Af en toe mis ik een aanbeet. Dan haak ik er weer een. Een bak. Ik voel het. Even lijkt het zelfs of ik vasthang. Dan krijgt mijn montage een paar heftige klappen te verduren waartegen ze niet meer bestand blijkt te zijn. Lijnbreuk. Wat een ellende tussen al die vreugde. Ik kan daar altijd enorm van balen. Het is maar een klein haakje waar het beest mee blijft zitten, maar toch.

Dat is natuurlijk nooit mijn bedoeling. Even vis ik met de lichte montage en de andere hengel, maar dat lijkt in deze setting nergens op. Een slechte dobber, vrijwel onzichtbaar op 15 meter. Dan toch maar de spro hengel opnieuw monteren. Niet veel later stap ik weer naast Bert het water in. We zijn inmiddels een uur verder en het lijkt even of alle beweging op de stek verdwenen is. Ons gevoel zegt echter dat er meer moet komen. We lossen beiden nog een vis.

Helemaal aan het eind van de drift zie ik mijn dobber schuin wegtrekken. Langzaam, alsof ik met mijn montage tegen de bodem loop. Ik denk ook dat ik vasthang en sla twijfelachtig aan. Ik blijk toch vis gehaakt te hebben. Het ritueel herhaalt zich. Een krachtpatser laat duidelijk merken hier niet van gediend te zijn. Bert scandeert dat het weer een dikke bak is. Terwijl hij onderweg is naar het landingsnet, probeer ik heelhuids de oever te bereiken. Het water is iets gestegen en de waterdruk op de benen is alleen maar toegenomen.

Op het gemak schuifel ik richting het droge. Wat een avontuur vandaag weer. Terwijl Bert gehurkt staat te wachten op de vis uit de diepte, probeer ik alles in het werk te stellen om deze vis richting het landingsnet te krijgen. Dat duurt een hele tijd. Vooral het gevecht onder de hengeltop is enorm. Dan rost de vis weer vijf meter nylon van de reel. Iets mooiers bestaat er op het gebied van barbeelvisserij niet.

Ik weet het echt heel erg zeker. Dit zou iedere barbeelvisser moeten hebben meegemaakt. Dit bruut geweld op een wiel waar de lijn op zit gerold, met een simpel lagertje zonder slip. De Heritage ligt zwaar op de pijnbank. Mijn rechterarm ook. Uiteindelijk wordt de vis geland. Een barbeel met een kop als een pitbull kijkt me aan vanaf de mat. Weer 72 cm lang. Een paar experimentele foto’s later gaat de vis terug. Bert kijkt me aan en schudt me de hand. Onze blikken zeggen genoeg. Dit krijg je niet naverteld……..

Wat een karakterkop heeft deze vis.

De tijd zit er bijna op. Bert geeft aan niet meer zo lang te vissen. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Van dit soort visdagen heb je maandag ook nog plezier. Dat voel je door je hele lijf. Vissen kan toch vermoeiend zijn. Dan begint het ook nog te regenen. Ik heb geen jas bij me, maar blijf toch nog even staan. Bert is op zijn gemak aan het opruimen en is alles droog aan het opbergen. Binnen het half uur los ik nog een barbeel. Het begint te wennen. Ik heb de stek even voor me alleen.

Bert kijkt content vanaf de oever en heeft inmiddels een van zijn heerlijk geurende sigaartjes opgestoken. Kijken naar de ander is in ons geval ook genieten. Op een van mijn laatste driften ziet hij hoe ik mijn vierde barbeel van de dag verleid. Even lijkt deze onhoudbaar.

Alle superlatieven omtrent barbeelvissen met de dobber zijn vandaag aan de orde. Mijn bril heb ik inmiddels moeten opbergen, het regent even zo hard dat ik niets meer zie door de glazen. De zesde 70-er barbeel van de dag kan niet meer ontsnappen. Ik heb dit nog niet eerder mogen meemaken en volgens mij Bert ook niet. Als deze 70 cm lange barbeel op de mat terecht komt, is de grijns niet meer van mijn kop te krijgen. De fotograaf heeft een smile die breder is dan de camera.

Hier valt niets meer aan toe te voegen. Mijn derde zeventiger van de dag.

Hiermee komt een eind aan een dag die wij niet meer zullen vergeten. Uiterst tevreden gaan we beiden richting huiswaarts. De frietjes smaken onwaarschijnlijk goed. 10 barbelen….. niet normaal.

Leon Haenen