TotalFishing

WitvisPerikelen 17

Door Leon Haenen

Gebrek aan tijd zorgt ervoor dat ik mijn plannen moet aanpassen. Ik heb al verschillende visdagen in rook zien opgaan. Het werk slokt erg veel tijd op en er blijft voorlopig even weinig tijd over. In elk geval weinig tijd om te vissen. Een paar schaarse avonduren moeten deze keer zorgen voor het tevreden stellen van de behoefte…

Ik kijk al weken halsreikend uit naar een gerichte zoektocht naar de witvis die al 25 jaar geleden mijn hart gestolen heeft: de kopvoorn. Aan de Maas zijn er behoorlijk wat plekken te vinden waar deze alleseter gericht bevist kan worden. Het aas bij uitstek is in mijn ogen de kers. Zo ook vandaag. Normaliter vis ik het liefst met de zure morel, maar die zijn nog niet helemaal rijp.

Vandaag hangen we een alternatief aan de haak. Het huisweitje moet zorgen voor een 50-tal geschikte kersen. Die zijn snel geplukt. Ik heb een uitgesproken voorkeur voor kersen die erg donker zijn, donkerrood tot zelfs tegen het zwarte aan. De montage is van kinderlijke eenvoud. Een compact 3-grams dobber, een serieuze karperhaak waar de kers helemaal in hangt inclusief de pit en een BB’tje op de lijn om de dobber enigszins rechtop te zetten. De kers zorgt voor de rest van het gewicht. Qua techniek ook hier weer eenvoud.

Vanavond bevis ik de kopvoorn op een waterdiepte van ongeveer anderhalve meter. Mijn montage zal hooguit 80cm diepte bestrijken. Ik vis dus ruim boven de grond. Ik vis licht, 16/00 lijn en een lichte match. Kopvoorn is wel sterk, maar niet zo sterk dat er zwaar materiaal nodig is om ze te temmen. Je kunt de kopvoorn eigenlijk in alle waterlagen tegenkomen. Ik heb ze zowel op de grond als tegen het oppervalk gevangen met bijvoorbeeld licht kunstaas. Ik weet van vliegvissers dat ze de kopvoorns ook vaak vanaf het oppervlak weten te misleiden.

Het wordt per week moeilijker om de oever aan de Maas te bereiken. Althans, de stukken waar ik graag vis. Niet te geloven hoe hoog de oeverbegroeiing al staat. Als me hier iets gebeurt, dan vinden ze me nooit meer terug. Enfin, niet te lang bij stilstaan. Het water stroomt minimaal, er staat een kleine kabbel op het water. Ideaal. Qua materiaal heb ik bijna niets bij me. Hengel, net en een vest met wat reservemateriaal. De bak met kersen hangt om mijn middel. Voor de zekerheid heb ik wel het waadpak aangetrokken. Het kan wel eens nodig zijn om ze verder uit de oever te zoeken. Dan is het pak geen overbodige luxe.

De eerste kopvoorn heeft niet lang op zich laten wachten.

Snel een kersje monteren en kijken wat er gebeurt. Er zijn dagen bij dat je met kersen heel snel erg succesvol bent. Vandaag is ook zo’n dag. Vlak nadat mijn kers het water heeft geraakt, duikt de dobber onder. Je kunt het vergelijken met het vissen op forel in een vijver. De kers wordt gegrepen en de kopvoorn zwemt ervandoor. Ik wacht altijd een paar tellen, zorg ondertussen dat er geen boog in mijn lijn hangt en sla dan stevig aan. Het voelt direct erg goed. Een sterke kopvoorn vecht met hart en ziel om te ontsnappen.

Zelfs de slip wordt meerdere malen aangesproken. Dit exemplaar blijft erg diep. Vaak een teken dat het om een zware vis gaat. Overigens vermeldenswaardig dat je met kersen vrijwel uitsluitend dikke kopvoorns vangt. Ik heb echt nog nooit een kleine kopvoorn gevangen met dit natuurlijke aas. Een paar minuten later mag ik deze, in topconditie verkende, kopvoorn landen. Wat een bak van een vis.

Bijna een evenaring van mijn PR. Ik kom een centimeter tekort. Ach ja… als dat alles is… voor mijn gevoel ben ik al klaar. Mijn honger is al weer helemaal gestild. Alles wat er nu nog komt is meegenomen. Deze kopvoorn heeft een typisch oranje vlekje aan zijn bek. Iets wat ik al eens vaker gezien heb bij witvis. Grote blankvoorns hebben het ook wel eens. Geen idee wat het is, ik noem het maar een schoonheidsvlekje…

Kopvoorn uit het vuistje, check het oranje vlekje bij zijn bek.

Met de vis in de ene hand en het fototoestel in de ander, maak ik een foto. Het blijft toch amateuristisch zonder statief… wellicht een leuk Vaderdagcadeau voor volgend jaar…. Voor de zekerheid ook nog een plaatje op de grond. Ik heb echter geen mat bij me. Snel schiet ik het plaatje en zet de vis terug in de Maas. Herstellen is niet nodig. Binnen een tel is de vis uit het oog verdwenen. Even denk ik aan een kopvoorn van 60cm. Die schijnen ook te bestaan. Dat moet toch heftig zijn om zo’n vis te vangen. Ik zou die kop wel eens willen zien.

Even geniet ik van de natuur om me heen en drink een paar slokken water. Ongelooflijk hoe mooi we hier in Limburg wonen. Ik vis een half uurtje op de stek verder, maar zie geen enkele beet meer. Op het gemak verkas ik een stuk stroomafwaarts. De tocht van 100 meter voelt aan als een soort survivaltochtje. Ik moet echt een weg banen door het struikgewas. Knap dat het waadpak nog steeds niet lekt. De temperatuur in het pak loopt serieus op. Even waden zit er nu toch niet in.

De tweede stek ziet er ook veelbelovend uit. Ik vis nog geen tien meter uit de kant. Tegen een talud aan. Ik ken het water hier erg goed. Uit ervaring weet ik dat de kopvoorn meestal in het talud te vinden is. Wellicht staan de kopvoorns hier te wachten op voedsel dat afgedreven komt. Ik vind dit altijd weer erg spannend. Ik weet ook dat het vaak de eerste inworpen zijn op een stek die succesvol zijn. Zo stil mogelijk zit ik in de struiken. Ik probeer zo weinig mogelijk te bewegen. Ik werp expres verder in dan waar ik eigenlijk wil vissen.

Rustig haal ik de hele montage binnen tot de gewenste afstand en laat dan het geheel met de stroming meedrijven. Weer een aanbeet! Zelfde stramien. Heel even laten lopen en aanslaan. Voelt wederom goed. Een prachtige kopvoorn heeft zich in de kers “vergist” en laat zien wat ie kan. De lichte fox match kromt uit alle macht. Heerlijk! Niet veel later mag ook deze vis samen met mij op de foto. Een grote tak gaat als statief dienen en ik probeer het nog eens met de zelfontspanner.

De zelfontspanner en ik, vrienden voor het leven.

Lijkt nergens op… ach ja… Vroeger had ik een mooi toestel met een lcd-scherm erop dat omklapbaar was…eens uitzoeken of er ook zoiets bestaat in de spiegelreflex-camera’s, zou wel een welkome aanvulling kunnen zijn op mijn materiaal… Vaderdagtip 2?

Daar passen wel een paar kersen in.