TotalFishing

WitvisPerikelen 14

Door Leon Haenen

Een paar jaar geleden ontmoette ik Rik voor het eerst. We hadden een gemeenschappelijke kennis, Yvo Bindels, die ons aan elkaar voorstelde. Ik merkte direct dat we dezelfde bloedgroep hadden, zeker als het om onze passie gaat. In die korte periode heb ik hem leren kennen als een gedreven visser met een heerlijk gevoel voor humor en oog heeft voor details.

Details die het vaak het verschil kunnen maken tussen wel of geen succes aan de waterkant. We hebben in die paar jaar erg veel van elkaar geleerd. Zo ook nu weer. Een heerlijke vissessie met Rik. Het mailverkeer van afgelopen week gaf wel aan hoe we beiden dachten over de sessie van vandaag. We hadden er zin in. Ik arriveer als eerste op de afgesproken plek. Mij valt direct op dat het water nog verder gezakt is.

Niet te geloven hoe weinig water er nog maar door de rivierbedding stroomt. Maar zoals Johan Cruijf enige jaren geleden al opperde: “elk nadeel hebt zijn voordeel”, deze waarheid als een koe, geldt ook hier. Als gevolg van de extreem lage waterstanden zoeken de vissen allemaal plekken op waar het water nog enigszins stroomt of waar het nog diep genoeg is om überhaupt te zwemmen.

Een close up van de eerste vis van de dag.

Het is nog niet echt licht als ik van ver een auto hoor aankomen. Het geluid doet aan een oude Honda grasmaaier denken. Als de “schoenendoos” ook nog eens gaat afremmen bij mij, kijk ik even vreemd op. Het overdekte grasmachien is van Belgische afkomst, dat zegt althans de nummerplaat. Echt model schoenendoos… met alle respect. Dan herken ik Rik in het “hok”. Grijnzend stapt hij uit. “Vette rugzak hè?”

Hij heeft de auto van zijn schoonmoeder geleend. Hij zegt dit met voorbedachte rade te hebben gedaan… iedereen kent inmiddels zijn zwarte “barbelmobiel”, hij wil hiermee de concurrentie zand in de ogen strooien…;-) dan denken ze dat wij ergens anders zitten… We lachen er eens hartelijk om en schudden elkaar de hand. Snel hijsen we onszelf in het waadpak en vertrekken we licht bepakt richting de stek. Ver lopen deze keer, dus weinig ballast is geboden.

Omdat de hennep het de afgelopen weken erg goed heeft gedaan als middel om de barbelen actief aan het azen te krijgen, gaat er vandaag ook weer een litertje of zes de Maas in. Terwijl Rik optuigt, voer ik secuur de hennep op de stek.

Het stroomt nog net hard genboeg om fatsoenlijk te kunnen driften. Binnen 10 minuten staan we naast elkaar. Rik met zijn oude, maar zeer vertrouwde shimano matchhengel met Okuma centerpin. Ik met mijn nieuwe liefde, de spro strategy carp float. Mijn maat begrijpt mijn enthousiasme over de combinatie. Ik ben er echt helemaal weg van. Duurt me te lang voordat ik in de praktijk tegenover Rik kan opscheppen over de drilkwaliteiten van deze magnifieke stok.

Na een uur vissen is de eerste barbeel voor Rik een feit.

Net als afgelopen keer gaat er bijna een uur voorbij voordat we het eerste teken van leven krijgen. Rik is de gelukkige. Gecontroleerd slaat hij aan op de eerste aanbeet van de dag. Zijn eerste dobberbarbeel van 2011 staat aan het begin van een robbertje vechten. “Voelt als een zware vis”, wordt me gemeld. Een lange magistrale run volgt… LOS!!! Ik zie hem even balen. Ik overtuig mijn vriend dat er meer kansen zullen volgen, vraag is alleen of ze nog zo groot zijn.

Dit was een dikke! Vijf minuten later krijgt hij al zijn herkansing. Direct na het aanslaan zwemt de vis stroomopwaarts. De aanbeet vond een dikke 20 meter stroomafwaarts plaats. Rik moet alle zeilen bijzetten om de spanning op de hengel te houden, zo snel zwemt de vis stroomopwaarts, binnendraaien met een centerpin is dan toch net even anders. Dat is werken, dat is hengelsport in optima forma. Lachend draait Rik de lijn binnen tot onder de hengeltop.

Dan krijgt de barbeel toch een ingeving. Met een krachtsinspanning laat hij zien dat hij het er niet mee eens is. Rik staat te kicken, ik kick mee. Niet veel later is de eerste vis van de dag een feit. Glunderend schiet ik een paar plaatjes. De vis moet zwaar herstellen. Duurt zeker een minuut of vijf. Gelukkig kan Rik het geduld er voor opbrengen en houdt de vis net zo lang in de stroming totdat deze zich loswrikt en terug de hoofdstroom induikt.
Tevreden stappen we weer het water in.

Nog geen tien minuten later mag ik de eerste noteren. Dat is wederom een goed begin van de dag. Het geluid van de Heritage pin bezorgt me kippenvel. Lekker. Een strakke vis die klaar is met paaien, wordt geland. Ook deze vis moet enorm herstellen. Uitgebreid houd ik mijn vangst in de stroming. Zolang als nodig is. Ook deze vis vertrekt zonder problemen. Gelukkig!

Een strakke barbeel is mijn eerste van de dag.

Dan zakt het water nog een paar centimeter. Het gevolg is dat de stroming verder verzwakt. Straks staat er echt geen water meer. Een bijkomende uitdaging is dat de algen die op de stenen groeien, verder van de bodem gaan staan als gevolg van de dalende waterdruk. We hangen er constant in vast. Vrijwel elke drift waarbij ons aasje de bodem raakt, hangt er wel een beetje van dat groen in de lijn, aan het lood, aan de haak.

Het is constant plukken geblazen. Tussen al die bodemcontacten haalt mijn vriend er toch weer een aanbeet uit. Met de eerste zonnestralen in de rug wordt zijn tweede barbeel gedrild. Grappig dat ook deze vis weer ervoor kiest om met een enorme snelheid stroomopwaarts te zwemmen om vervolgens vlakbij de hengeltop te laten zien waarom barbeel de koning van het stromende water is.

Tussen al het groen wordt nummer drie gevangen.

Tevreden steekt Rik een peuk op en kijkt vanaf de oever naar mij. Alsof hij wil aangeven dat ik weer aan de beurt ben. Goeie gast. Veel tijd wordt me echter niet gegund. Ik heb een peuk lang de tijd gekregen om de stek exclusief te bevissen. Dan komt Rik terug het water in. Een flinke handvol hennep wordt op de stek gedeponeerd. Zijn eerste drift is het weer prijs.

Deze wil wel en ragt in één keer meters lijn van de centerpin om vervolgens als een volleerde zalm helemaal uit het water te springen. Los! … “Los”, roept Rik nogmaals. Ik had het de eerste keer al begrepen, maar baal er net zo goed van. Dit was weer een goeie barbeel. Vervelend. Ik heb sterk de indruk dat dit soort gemiste kansen in onze beleving altijd groter zijn, maar een beetje visserslatijn past wel bij ons vissers.

We zijn er echter wel zeker van dat er meer zullen volgen. Nog maar een handvol hennep op de stek. Gedreven staan we naast elkaar. Lang hoeven we niet te wachten. Tien minuten duurt het slechts, als ik schrik van de aanslag van Rik. Bij het aanslaan komen onze hengels tegen elkaar aan.

Het maakt niet uit. Kwaliteit moet tegen een stootje kunnen. Feit is wel dat Rik nummer drie van de dag gehaakt heeft. Tijdens de dril wordt ook door deze oersterke barbeel weer een boel groene troep van de bodem geploegd.

Geconcentreerd wordt de barbeel gedrild.

Met of zonder een voorraad algen aan boord, de dril is weer echt zoals het hoort. Hard, krachtig, onvermoeibaar. Het typische kreuntje van Rik tijdens het gevecht spreekt boekdelen. Rik schept de vis zelf. Dan kan ik een paar mooie foto’s maken. Een blik die niet zou misstaan bij een commercial van Eurocard wordt op het gelaat van mijn Limburgse vriend getoverd…..“Sommige dingen zijn onbetaalbaar”, zou de commercial prediken. Nogal!

Een oersterke barbeel en zijn vanger.

Nummer vijf van de dag komt heel snel binnen.

Een slokje water en nel terug het water in. Nog geen kwartier later is het weer mijn beurt. Ik haak de tweede compacte vijftiger van de dag. Dat zijn al vijf vissen binnen twee uur vissen. Niet slecht. We hebben nog veel tijd. We willen echt profiteren van de activiteit in het water en zorgen dat we snel weer op de stek staan. Regelmatig gooien we een aantal maden in de stroming.

Maar de actie op de stek valt volledig weg, samen met de stroming. Volhouden nu. Er kan elk moment weer water komen, het hoeft maar een beetje meer te zijn. Een uur staan we te vissen zonder beweging. Geen beweging op het water, geen actie bij de dobber. Even een bakje koffie. Dan weer een paar handjes hennep. Rik beslist toch even op een andere plek te gaan kijken. Gewapend met de match en een bakje maden gaat hij op onderzoek uit, stroomafwaarts.

Ik blijf stug staan. Er gaat weer een uur voorbij… en nog een uur… we snappen er beiden niks van. Hoe kan dat nou? Ze zitten er, dat weten we zeker. Ik besluit iets te proberen zonder het vooraf te zeggen. Ik ga met een combi vissen van maden en iets anders. Wat…? Dat zeggen we nog even niet. Dat komt later, dat beloof ik. Het moet ook een beetje spannend blijven.

De Spro Carp float in actie, hoezo ruggegraat?

Het “nieuwe” aasje zorgt snel voor succes.

Feit is wel dat ik binnen vijf minuten nadat ik het nieuwigheidje aan mijn haak heb gemonteerd, zwaar in de hengel mag hangen. Mijn derde van de dag is de pineut. Stiekem monteer ik mijn probeersel opnieuw aan de haak… en of het zo moet zijn hang ik binnen een half uur weer vast aan een pracht van een barbeel… Dan vertel ik Rik wat ik gedaan heb.

Hij besluit nog even te wachten om het ook aan de haak te hangen. Het duurt geen tien minuten of mijn vijfde vis pakt het aasje. Mijn grootste van de dag zorgt voor een hoop spektakel op de stek. Nu wordt ik enthousiast. Ik sta uit mijn dak te gaan omdat ik echt denk hier iets gevonden te hebben dat wellicht al zo oud is als de weg naar Rome, maar dat het blijkbaar wel echt goed doet.

Dit zou best wel eens een succesnummer kunnen zijn. Het kan geen toeval meer zijn als er drie vissen wel besluiten het aasje van de grond te pakken terwijl er met de standaard madenoplossing geen aanbeet meer uit te lokken is. Wij denken dat althans. Volgende week test ik het nog een keer uitgebreid. Ik verraad het echt, maar nu nog niet… zie het als een soort cliffhanger…

Met de tong bijna op de schoenen wordt nummer 8 van de dag getoond.