WitvisPerikelen 13

WitvisPerikelen 13

Door Leon Haenen

De Spro Strategy Carp Float blijkt een waanzinnige barbeelhengel te zijn.

Stevige metalen ogen die aan beide zijden gewikkeld zijn, ombuigen is er niet bij.

Ik arriveer laat aan de Maas, te laat voor mijn gevoel. Het blijkt echter dat de stek die ik vandaag voor ogen heb, vrij is. Er staat weer eens helemaal niemand aan het water. Snel aan de slag. Het wordt vandaag namelijk erg warm en ik ben niet van plan  tot laat in de middag te blijven staan. Als er al vis gevangen moet worden, dan graag voor 12 uur. Na aankomst het vaste ritueel.

De bak hennep wordt geopend en ik voer serieus hennep op de stek. Een paar liter wordt direct over de stek gestrooid. Wat mij betreft het allerbeste middel om barbeel te lokken en aan het azen te krijgen aan de Maas. Ik ga vissen aan een mooie strook water van wel 40 meter lang, kan dus lekker  lange driften maken, heerlijk.  Er springt geen vis, ben eens benieuwd wat het vandaag gaat worden. Vis inmiddels een uur zonder ook maar een aanbeet gezien te hebben.

Ik ben begonnen met mijn oude Match combinatie met de conventionele molen. Zolang er geen vis komt, blijf ik hiermee vissen. Het vist sneller, vandaar. Als ik een barbeel gevangen heb, dan is de ergste jeuk weg en stap ik over naar de nieuwe combinatie. Ik moet lang wachten, maar na anderhalf uur voeren en driften krijg ik de eerste aanbeet van de dag. Het is direct prijs: de eerste barbeel van de dag is een feit. Terwijl ik de vis dril, springt aan het uiteinde van de drift een barbeel helemaal uit het water. Dat zie ik graag.

De eerste barbeel van de dag is goudbruin van kleur.

De nieuwe hengel vist als verwacht, helemaal het einde. Ik kan deze stok met een gerust hart aan iedereen adviseren die een kwaliteitshengel zoekt voor weinig geld, ben echt onder de indruk. Ik wil zo graag een barbeel vangen aan deze hengel… mijn geduld wordt serieus op de proef gesteld. Meer dan een uur wacht ik op de tweede aanbeet van de dag. Maar die komt uiteindelijk wel! Hangen, en hoe!

De Spro hengel laat direct zien dat ie de baas is. De hengel is heerlijk parabolisch, maar levert ruim voldoende body om de barbeel uit te drillen die er nu aan hangt. Het drillen met de centerpin is uniek. Mijn vingers fungeren als slip. Ik geniet van het geluid van de pin. 62 Centimeter is al een hele nette vis, ik ben dik tevreden. Mijn gestuntel om zelfportretten te maken lijkt in eerste instantie nergens op… ben blij dat niemand me ziet.

Het gestuntel met de zelfontspanner levert in eerste instantie wazige platen op….

Snel wat hennep bijvoeren, wat maden over de visstek in en terug het water in. Vandaag geen waadpak, maar een korte broek met waterschoenen. Het stromende Maaswater werkt heerlijk verkoelend. Gelukkig maar, want het vissen werkt enorm verhittend, zeker als de barbelen zo meewerken. Binnen 20 minuten hang ik weer in de Floathengel. Vreselijk jammer dat er niemand bij me is om met me mee te genieten.

Mijn vader is wel meegekomen, maar die zit op een grote afstand van me vandaan statisch te vissen. Pa wil onder geen enkele voorwarde het water in, hij kan niet zwemmen. Hij ziet me wel vangen, maar communicatie is niet mogelijk. Jammer. De derde barbeel van de dag mag even later met me op de foto. Herstellen hoeven deze beesten niet, ze weten snel welke kant ze uit moeten als ik ze terug zet in het koele Maaswater. Even pauze, een bakje koffie. Een beetje hennep voeren en weer terug het water in. Dan los ik twee vissen vrij snel achter elkaar.

Ik ben er zeker van dat beide vissen vals gehaakt waren. Wel balen, maar goed, met drie vissen mag ik niet klagen. Dan weer een aanbeet. In een reflex sla ik aan. Prijs! Dat is een dikke. Dat voel ik direct. De vis hangt enorm zwaar in de stroming. Voel aan het zware bonken dat ik niet vasthang, bewegen doet de vis in eerste instantie niet. Behouden draai ik lijn binnen. De barbeel blijft strak tegen de rivierbodem staan, midden in de stroming. Verspelen wil ik deze niet. De 18/00 onderlijn is aan de dunne kant voor dit formaat  vissen. Rustig drillen en geen overhaaste dingen doen.

Dan ontploft de vis plots en ragt meters lijn van de spoel. En nog eens, en nog eens. Ik krijg de smile niet meer van mijn gezicht. Vijf minuten later land ik een vette vis. De meetlat geeft 72 cm aan. De grootste tot nu toe aan de dobber in 2011. Maak wederom een waardeloos zelfportret en besluit dan toch maar ook de vis op de mat te fotograferen. Na het wegen (2,57 kg) zet ik de vis in het water terug.  Met een krachtige staartslag neemt de vis afscheid van me. Ik blijf content achter.

 
Ook op de mat is goed te zien dat dit een krachtpatser van de bovenste plank is.

Het blijft maar doorgaan. Ik mis er weer een. Een hele snelle aanbeet op grote afstand. Ik merk aan mezelf dat ik hebberig wordt. Ik voel gewoon dat er vandaag meer kan gebeuren. Secuur blijven vissen is nu het devies. Er staat weinig wind waardoor ik mijn lijn en dobber perfect onder controle kan houden.

De centerpin levert ook een grote bijdrage aan de ideale dag. Het kan niet op!  Niet veel later haak ik nummer vijf. Een lage zestiger laat zien wat ie waard is. Het is een hele strakke vis die de bijnaam “torpedo” niet zou misstaan. Een naam die jaren geleden al door Bard Borger gekoppeld werd aan deze oersterke vis… en terecht. Kijk maar eens naar de close up foto.

Een vis die de bijnaam “torpedo” eer aan doet, echt gebouwd voor sterk stromend water.

Even later haak ik een mooie rivierbrasem. In vergelijking met de barbelen stelt de dril weinig voor. Maar deze jongens tellen wat mij betreft even goed mee. De bronzen witvis zit nog helemaal onder de paaiuitslag, voelt aan als schuurpapier. Voor de zekerheid monteer ik een nieuwe haak. Een beetje hennep erbij en weer terug het water in. Terwijl ik nog sta na te genieten van mijn vorige vangsten, krijg ik weer een aanbeet.

De hengel geeft aan dat er verbinding is, maar die is ook net zo snel weer weg als ie gekomen was. Los. Nee, haak weg. Ik roep binnensmonds alle heiligen op tijdens mijn terugtocht naar de oever. Snel een nieuwe onderlijn, want deze is nu te kort. De lengte van de onderlijn is onwaarschijnlijk belangrijk. Bij deze omstandigheden heb ik het schuiflood op ongeveer 40 cm van de haak. De onderlijn is dus 40 cm lang. Op de onderlijn wordt een nummertje 1 geklemd.

De gouden Gamakatsu haak is inmiddels mijn enige haak die ik nog gebruik bij het trotten. Het  aasje (5 maden) hobbelt lekker over de rivierbodem. Ik voel het gewoon… dan weer een aanbeet, weer een barbeel. Dit kan niet waar zijn, maar dit voelt weer aan als een bom van een vis. Wat gebeurt hier?… Mocht er nog onduidelijkheid in mijn kop zijn over de nieuwe hengel, dan bewijst deze vis dat de hengel in staat is om elk kaliber barbeel op de kant te krijgen.

Wat een power. De langste dril van de dag is er een om in te lijsten. Dit zijn de momenten waar elke barbeelvisser van droomt. Ik land een hele vette barbeel, een hoge, goudbruine onderzeeër van de Maas. Dit exemplaar blijkt 70 cm lang te zijn, maar in vergelijking met de andere vis is deze veel massiever gebouwd. Mijn unster blijft steken op 3,57 kg.  Het is verreweg een van de mooiste barbelen die ik persoonlijk heb mogen vangen. Voorzichtig zet ik de vis terug. Ik houd haar even vast om nog even te genieten. Wat een borstvinnen, wat een bouw. Ik neem haar goed in me op en wacht totdat ze zelf aangeeft dat het tijd is om afscheid van elkaar te nemen.

 
Nog steeds geen topfoto, maar check de bouw van deze barbeel, erg massief.

Close up van een oude krijger uit de Maas.

Mijn vader is inmiddels gestopt met vissen, hij heeft er vandaag geen weten te pakken met zijn statische manier van vissen. Vind het spijtig dat ie niet met mij mee is gekomen, wellicht had hij aan het einde van mijn drift statisch een paar barbelen kunnen pakken. Volgende keer beter. Hij gaat op zijn gemak in het gras zitten en kijkt vanaf een afstand naar mijn visserij.

Weer los ik twee vissen snel achter elkaar. Wellicht vals gehaakt. Als ik toch alle vissen had gevangen die vandaag mijn aasje hebben gegrepen, dan stond de teller al ruim op tien. Ik geef aan dat ik nog een half uurtje vis. Dan slaag ik er weer in om de volgende vis te haken. Weer barbeel, dat voel ik direct. Deze vis gedraagt zich echter anders. Het lijkt wel of ik de vis vals gehaakt heb. Een rare en korte dril volgt. Het is wel degelijk een barbeel die ik vang, maar niet echt moeders mooiste. Deze vis heeft een vergroeiing in zijn wervelkolom, hij oogt echter wel gezond. Hij is sterk en kan ook goed azen en eten. Dat blijkt wel.

 
Deze vis herken ik een volgende keer uit duizenden.

Dan krijg ik bezoek. Er komen twee jeugdige vissers bij me staan. Ze hebben gezien dat ik vis vang en willen graag een graantje meepikken. Ik vraag ze netjes om mij in elk geval een meter of 20 water te geven. Zij gaan precies daar staan waar ik mijn vis elke keer vang. Want ik vang de barbelen allemaal op dezelfde lijn. Ik kan zelfs aangeven wanneer ik een aanbeet verwacht.

Heb inmiddels zoveel driften vandaag gemaakt, kan het bodemverloop onderhand dromen. De jongens denderen al snel het water in en staan compleet op de plek waar ik mijn aanbeten krijg. Ik besluit er niets van te zeggen en gun de mannen ook een leuke dag. Heb niets te klagen gehad, voer toch nog wat hennep en schuif zelf een paar meter stroomopwaarts op.

Of het zo moet zijn, krijg ik de eerste de beste drift een aanbeet op nog geen vijf meter van de mannen vandaan. Ik amuseer me helemaal suf. De achtste barbeel kan niet meer wegkomen. Weer een mooie vis van precies 60 cm. Om 4 minuten voor 1 maak ik de foto, zo zie ik later op de pc. Vijf minuten later vang ik de kleinste barbeel van de dag. Een sterke, jonge enthousiasteling sluit mijn visdag af.

 
De laatste van de dag is tevens de kleinste telg uit het gezelschap.

Dat zijn weer negen stuks uit de Maas. Tevreden ga ik op weg naar een heerlijke BBQ en een koele pint op mijn terras.