TotalFishing

WitvisPerikelen 12

Door Leon Haenen

Het is half vijf als Tim Janssen vanuit Dieren vertrekt om samen met mij een dag aan de Grensmaas te vissen. Twee uur sturen met de wetenschap in het achterhoofd dat het wel eens een hele moeilijke dag zou kunnen gaan worden. Respect! Op dat moment konden we beiden nog niet vermoeden dat we op weg waren naar de succesvolste dag van 2011 tot nu toe.

Vanaf de afgesproken plek aan de Geusselt in Maastricht rijden we gebroederlijk achter elkaar richting de pittoreske Grensmaas. Althans, wat daar nog van over is. Het Grensmaasproject heeft ervoor gezorgd dat niets meer hetzelfde is; de oevers worden flink aangepakt en op veel plekken helemaal afgegraven, maar ook de rivierbedding is al op een aantal plekken veranderd. Men heeft de meeste grindbanken weg gegraven en vooral de rivierbedding geëgaliseerd. Ik ben er niet kapot van, maar probeer met de huidige setting er het beste van te maken.

Als we op de stek arriveren merken we al na vijf minuten dat we aan de verkeerde kant van de Maas staan. We willen niet tegen de wind in staan te vissen omdat we de dobbers vanaf deze kant ver van ons vandaan moeten laten driften. We besluiten helemaal om te lopen naar de overkant van de rivier. Na aankomst zijn we het er unaniem over eens dat we hiermee de juiste beslissing genomen hebben.

Vandaag gaat er ruim vijf liter gekiemde hennep het water in en vier liter maden. We zullen de stek samen goed gaan onderhouden door regelmatig een handje zaad of maden te voeren. We nemen stelling in op een meter of tien stroomopwaarts van een grindheuvel die onder water ligt. Deze kiezelbult zorgt ervoor dat het water hier slechts 30 cm diep is. en de grindbank loopt een meter of vier de Maas in.

We kunnen er dus ook langs vissen. Achter de heuvel staat ongeveer een meter water. De bodem is hier erg strak en zorgt ervoor dat we constant strak tegen de bodem kunnen vissen. Door de grindheuvel wordt de stroming redelijk beïnvloed. Het water wordt hier van de kant af geduwd en zorgt ervoor dat we eigenlijk twee hoofdstromen hebben die we kunnen bevissen. Ik pak de binnenste en Tim de buitenste.

De eerste bronskleurige brasems dienen zich al snel aan.

Na tien minuten vissen staat Tim al met een kromme hengel. “Brasem,” roept hij gedecideerd, “100%.” We maken voor de zekerheid een foto. De kop is eraf, het gevoel zit goed. Zo vangt Tim binnen een half uur drie prachtige, oersterke rivierbrasems. Drie vissen binnen een uur, dat geeft de burger moed.

Af en toe springt er een barbeel op onze stek. We hebben sterk het gevoel dat het elk moment kan gaan gebeuren, elk moment kan er een krachtsmeting gaan plaatsvinden tussen een prachtige barbeel en ons materiaal. Dan krijg ik een mooie aanbeet. Gecontroleerd sla ik aan en voel direct veel weerstand. “Dat is er een,” scandeer ik richting Tim. Het is nu negen uur. Ik vang de eerste barbeel van de dag.

Geen hele grote, maar ik ben zo blij als een klein kind. We maken uitgebreid foto’s en zetten de vis terug in het water. Herstellen is niet nodig, Met een forse krachtsuitspatting zwemt de vis terug in de hoofdstroom. Snel wat hennep voeren en weer terug het water in.

De eerste afgepaaide Grensmaasbarbeel dient zich na een dik uur vissen al aan.

We staan naast elkaar te vissen. Ik let goed op de handelingen van Tim. Hij heeft het kunstje goed onder de knie. De fanatiekeling staat geconcentreerd te vissen en maakt goede driften met zijn dobber. Het duurt dan ook niet lang voordat deze inspanningen met de ultieme prijs beloond worden.

Ook Tim haakt zijn barbeel. De missie is geslaagd. Zijn Korum float hengel oogt licht voor de klus, maar niets is minder waar. De barbeel die Tim nu gehaakt heeft vecht voor wat hij waard is. Geweldig! Voorzichtig wordt de vis uitgedrild. Ik ben het landingsnet vergeten. Ik wilde de dril graag voor hem filmen en kom zonder net terug het water in. Het maakt niets uit. Tim dirigeert de barbeel de ondiepe grindbank op en land hem hier met de hand. De blik in zijn ogen zegt meer dan duizend woorden.

De barbelen waren erg geel en licht van kleur.

Snel bakje koffie en dan weer terug het water in. We hebben beide het gevoel dat we op de juiste plek staan te vissen. Dat wordt bevestigd door de springende barbelen op onze stek. Wel frappant overigens dat ze enkel op onze stek springen. We denken dat het veelvuldig voeren van de hennep hier ook een rol in speelt. Voor de zekerheid voeren we geregeld maden en hennep.

Zo gaat er weer een uur voorbij zonder aanbeet. Ik werp mijn montage in direct achter de grindbank en houd de dobber tegen in de stroming. Langzaam maar zeker laat ik deze met de stroming meedrijven, maar houd ondertussen goed contact met de rivierbodem. Dat is toch erg belangrijk bij deze visserij. Een aanbeet uit het boekje volgt. Ik deel een forse tik uit met de hengel en zet de Gamakatsu haak.

Weer een barbeel. Wat ben ik blij dat er iemand bij me is om mee te genieten van het moment. Deze vis voelt weer wat groter aan. Ik mag genieten van een spectaculaire dril. Ook deze vis is net geen 60 cm. Er heerst euforie op de stek. We weten het zeker, er komen er nog meer uit vandaag.

Weer een hoge vijftiger.

Twintig minuten later is het mijn maat die raak slaat. Tim geeft aan dat het een kleine vis is die zich makkelijk laat binnenvissen. Ik waarschuw hem voor het fenomeen dat de barbeel hier wel eens heel snel stroomopwaarts zwemt en zich dan uiteindelijk bedenkt.

Tim neemt de waarschuwing serieus en haalt voorzichtig lijn binnen. Lang gaat dit niet, want op een meter of vier van ons vandaan krijgt ‘de kleine vis’ in de gaten dat hij gehaakt is. In een lange run spurt de barbeel stroomafwaarts. We kunnen er heerlijk mee lachen. Ontsnappen is er niet meer bij. De vierde barbeel van de dag gaat samen met zijn vanger op de foto. Gedreven gaan we direct terug het water in.

De tweede van de dag voor Tim, ook dit was weer een erg gele vis.

We zijn nog geen kwartier verder als ik weer met een kromme hengel sta. Ook dit is weer een barbeel. Wat voelt het goed om na al die kwakkelende weken weer eens echt goed te vangen. “We verdienen het ook gewoon,” roep ik tegen Tim. Dit zijn de dagen die al die slechte dagen in een klap weer goed maken. Met liefde voor de vis wordt deze weer terug gezet.

Ik zou wel even pauze willen houden, al was het maar omdat ik mijn schouder serieus begin te voelen, maar Tim kijkt me aan met een blik die boekdelen spreekt. Terug het water in dus… We vangen mooi om de beurt onze vis, want niet veel later mag Tim de derde van de dag opschrijven, Hij vangt vandaag zijn eerste Grensmaasbarbelen.

Voor iemand die zo weinig geslapen heeft oogt de Dierenaar akelig fit. De Redbull houdt hem aardig op de been. Weer een half uur later meldt zich de zevende barbeel van de dag, ook deze is voor meneer Janssen. Met een smile van oor tot oor drilt hij de gespierde vis. Een lichtgekleurde vis van net zestig centimeter mag met Tim op de foto. Dan gebeurt er iets heel grappigs. Tim haakt een vis. Weer barbeel. Hij heeft direct het idee dat deze barbeel vals gehaakt is.

Wat een prachtige visserij !

De barbeel zwemt rustig stroomopwaarts tot voorbij Tim. Komisch om te zien dat er voor Tim niets in te brengen is. De spierkracht van deze barbeel is enorm. Net als altijd, draait de vis zich na een paar minuten om en trekt een eindsprint richting Roermond. Onhoudbaar. De montage schiet los. Lachend blijven we achter. Dat had nummer 8 kunnen zijn.

Een paar driften later ben ik weer aan de beurt. Ik voel onmiddellijk dat ik hier mijn vis van de dag gehaakt heb. De barbeel blijft heel zwaar in de stroming hangen en ik kan eigenlijk alleen maar de zaak onder spanning houden. Wat is dit kicken! Ik krijg alle hoeken van de stek te zien en moet de vis centimeter voor centimeter binnendraaien. Tussendoor ragt de zware vis elke keer meters lijn van de spoel. Hier zal ik nooit genoeg van krijgen.

Deze barbeel laat ons alle hoeken van de stek zien!

Uiteindelijk mag ik als winnaar uit de strijd komen.

De dril duurt lang. De vis weet van geen ophouden. Tot drie keer toe probeer ik de vis te landen in het net, maar elke keer weet de vis het diepere gedeelte weer te bereiken met een ultieme inspanning zoals alleen barbeel dat kan. Dan geeft zij zich gewonnen en kan ik haar landen. Een prachtexemplaar van 69 cm ligt op de onthaakmat. We wegen haar. Met 2,5 kg een prachtvangst aan een dobberhengel. Mijn dag kon al niet stuk, maar dit is wel de bonusvis voor mij.

2,5 kg spiermassa uit de Grensmaas.

Snel worden een paar boterhammen gegeten en een bakje koffie gedronken. Dan gaan we weer terug het water in. Lang hoeven we niet te wachten, want het is uiteindelijk Tim die de negende barbeel van de dag haakt. Ook dit is weer een geweldige dril. De grootste vis van de dag voor hem wordt door mij geland. Wat een dag, negen stuks… negen stuks in een periode waarin iedereen klaagt over de vangsten.

De grootste vis van de dag voor Tim, een mooie goudbruine zestiger uit de Maas.

Mijn verklaring is dat op de grensmaas de barbeel na de paai nog een tijd in het relatief ondiepe water vertroeft. Dat is altijd zo geweest. De vissen zijn nu ook erg geel als gevolg van het verblijf op de lichte kiezelbodem. Die nieuwe bodem ligt er nog niet zo lang en is nog niet bedekt met aanslag en algen. Vissen passen zich qua kleur altijd aan, dat is althans mijn indruk.

We hebben de juiste beslissingen genomen. We zijn er ook echt van overtuigd dat we ze met behulp van de grote hoeveelheid hennep op de stek hebben gekregen. Zeker weten! Na afloop van onze zeer geslaagde dag gaan we samen nog even barbeel spotten in het zeer zwaar stromend water. Hier staat nog geen 30 cm water. Prachtig om de barbelen hier te kunnen zien zwemmen. Er zwemt er zelfs een tegen mijn been aan.

Met behulp van de polaroid bril is het schouwspel goed te volgen. Dan zie ik een heel donkere vis in de stroming staan die niet wegzwemt als ik nader. Als twee kleine kinderen proberen we de barbeel met de hand te vangen… en raad eens… dat lukt Tim ook nog! Later blijkt dat onze tiende vis van de dag aan een kant blind was…

Te veel sex is ook niet goed voor een vis…