TotalFishing

Witvisperikelen 106

Goudkoorts deel 5

Door Leon Haenen

Al sinds jaar en dag neem ik Pa mee vissen. De rollen zijn de laatste twintig jaar omgedraaid. Vroeger nam hij mij mee, maar sinds ik mijn eerste eigen auto heb, haal ik hem geregeld op en gaan we samen op pad. Ik kies altijd de stek.

Naarmate pa ouder is geworden, neig ik ernaar de stek aan te passen aan zijn fysieke gesteldheid. Vandaag ga ik echter een hele grote uitzondering maken. ik wil hem mee nemen naar de stek der stekken. De stek waar ik over droom, de stek die al voor een aantal heftige verrassingen heeft gezorgd.

Ik heb hem thuis al enthousiast gemaakt. Hij hoeft enkel zijn klapstoeltje maar mee te nemen en de rest regel ik. Hij vist met mijn spullen.

Nadat ik hem op vrijdagavond onder het genot van een pint een aantal foto’s heb getoond van Tim en mezelf met twee asociale vissen, is hij om. Dat wil hij ook wel eens meemaken.

Zoals afgesproken haal ik hem niet te vroeg op. Hij heeft zo zijn eigen ochtendrituelen ontwikkeld en daar wil hij niet van afwijken. Terecht vind ik, ik ben niet voor niets ook opgevoed met de drie R’s: rust, reinheid en regelmaat. Hij leeft volgens een bepaalde regelmaat en zelfs het vissen zal hem daarbij niet van slag brengen. Dat hoeft ook niet. Pa heeft zeeën van tijd.

Nadat ik hem heb opgehaald, trakteer ik hem op de heenreis op een van zijn favoriete zangeressen uit de sixties, Conny Francis' “Lipstick on your collar” is een nummer waarmee ik pa binnen twee minuten op scherp zet.

Als de plaat gedaan is vraagt de man aan de DJ of hetzelfde plaatje nogmaals gedraaid kan worden. Ik laat haar nogmaals door de auto klinken terwijl hij de bijbehorende videoclip bekijkt via YouTube.

Voor we er erg in hebben is de reis van een dik uur al achter de rug en starten we de voettocht. Ondanks allerlei tegenstribbelingen van hem draag ik alle spullen en hoeft hij enkel zichzelf en zijn klapstoeltje te vervoeren.

Wat slepen met spullen betreft, heeft Korum toch echt goed doordachte spullen op de markt gebracht. In mijn grote Korum tas past werkelijk alles. Daarnaast heb ik een foudraal bij me en een emmer met pellets en voer.

Als hij voor het eerst de stek aanschouwt, heeft hij exact dezelfde reactie als ik, toen ik deze plek voor het eerst zag. Hier klopt alles. Deze stek heeft alle ingrediënten aan boord om grote vissen te huisvesten.

Ik leg hem uit waar we gaan zitten en waar we uiteindelijk gaan vissen. Ik heb twee hengels bij me. Deze komen op een gezamenlijke steun te staan. we spreken af dat de eerste aanbeet voor Pa is, de tweede voor mij enzovoorts.

Ik kan alleen maar hopen dat het 'zo’n' dag wordt waarbij het woord 'enzovoorts' ook echt kan worden ingevuld.

Ik monteer beide stokken identiek. Ik vis met twee Victory medium hengels van 3,6 meter, 28/00 nylon op de spoel, fluocarbon onderlijnen van 35/00 en een haak maat 6 van Korum, weerhaakloos. Aan de hair een Korum screw met een serieuze klomp vlees eraan. Niet veel later zitten we achter de steun, wachtend op wat er komen gaat.

Wat een gewicht op de weegschaal!

Uren gaan er voorbij zonder dat er ook maar een tik te zien is op een hengeltop. We zitten hier vanaf een uur of tien. Het is al 14 uur voor ik er erg in heb. Een blank zou zonde zijn vandaag. Zeker omdat ik hem eindelijk zover heb gekregen om deze grotere afstand te overbruggen en zover van huis te rijden.

Vol goede moed houden we stand. Gelukkig komen we nooit zonder gespreksstof te zitten. Pa en ik hebben altijd wel onderwerpen waar we heerlijk over kunnen ouwehoeren. Hij is politiek gezien redelijk rechts en kijkt vol afschuw naar de stroom vluchtelingen die dagelijks op TV te zien zijn.

Ik denk daar iets genuanceerder over en ga daarin graag de discussie met hem aan. Hij is er zeker van dat mijn kinderen het nog gaan meemaken dat 'die buitenlanders' het land gaan overnemen en dat onze kinderen zich zullen moeten gaan neerleggen bij de wetten die door 'hen' worden opgelegd.

Toch stemt hij niet op Geert Wilders. Dat vind hij een gek. Daar zijn we het dan wel weer over eens. Het is niet slim om deze man aan de macht te laten komen in Nederland. Zijn ideeën, als het gaat om de Europese Unie, het herinvoeren van de gulden en meer van dat soort prietpraat raakt natuurlijk kant noch wal.

Nederland is een multiculturele samenleving. Dat gaan we niet meer terugdraaien en dat is mijns inziens ook nergens voor nodig. Met de Venlonaar aan het roer zouden we met zijn allen aan de rand van de afgrond komen te hangen. Ik ga er dan ook van uit dat dit niet zal gebeuren. Enfin………denk na is mijn devies aan iedereen. Tot zover deze lezing.

Pa met de vis van zijn leven!

Het is kwart na twee als ik beide hengels ophaal om er een vers riekend brokje Smac aan te bevestigen. Een van de mooie dingen aan deze stek is dat ik hier gewoon niet vasthang, werkelijk nooit!

De bodem is top. Een dik pak grind zorgt ervoor dat mijn voerkorf en aasje heerlijk kunnen blijven liggen en af en toe eens een stukje stroomafwaarts rollen. Zoals gezegd zou de eerste aanbeet voor pa zijn.

De eerste aanbeet van de dag komt vrij onverwacht….en vrij hard. De linkse hengel wordt heel hard richting het water getrokken door een sterke vis. Pa is er snel bij en grijpt de hengel vast. "Hier", zegt ie, 'doe jij het maar"…..Maar ik wil er natuurlijk niets van weten.

Ik bid dat het een dikke vis is. Pa heeft namelijk nog NOOIT!!! Een echte dikke bak kunnen pakken in de Ardennen. De Shimano molen wordt zwaar op de pijnbank gelegd. De waterstand is iets hoger, het stroomt vrij hard en het lijkt alsof deze vis daardoor in het voordeel is.

Het gaat er bijzonder hard en agressief aan toe. Dat is de ouwe niet gewend. Het oogt in elk geval onwennig. Er wordt een pak lijn van de spoel getrokken dat ik nog niet zo vaak heb meegemaakt. “Misschien is het wel een karper”, opper ik voorzichtig.

Pompend probeert pa lijn te winnen. Aan de manier waarop de vis strijd levert, kan ik wel al opmerken dat dit een serieus exemplaar is. De dikkere vissen gedragen zich tijdens een dril veel minder zenuwachtig dan de kleinere soortgenoten.

Deze mevrouw hangt gewoon dwars op de stroming en geeft geen krimp. Dan zwemt de vis uit het niets onze kant op en moet pa alle zeilen bij zetten om de druk op de hengel te handhaven. Ik vis zoals gezegd weerhaakloos en het slapvallen van de lijn kan in zo’n geval funest zijn.

Mijn montage deugt echter, de hengel is van extreme topklasse en ook de slip van de nieuwe Shimano molens doen perfect hun werk. Ik adviseer hem de druk op te voeren en iets harder te drillen.

Meteen wordt duidelijk waarom de Rod Visions hengels geen 13 in een dozijn stokken zijn. Je ziet vooral in dit soort situaties dat de hengel meer in huis heeft dan dat pa nu ervan vraagt.

Uiteindelijk hangt opa zelfs even in de stok. Geweldig om te zien. Dan komt het moment dat we de vis voor het eerst aan het oppervlak gaan zien. Enigszins opgewonden sta ik buiten adem, gewapend met mijn schepnet, naast pa in het donkere water te staren. Ik wil die 'fakking' vis zien.

Het duurt even voordat we meer te zien krijgen dan een klapperende voerkorf…..maar dan krijgen we ook echt iets te zien. Een enorme barbeel geeft de strijd vlak voor het schepnet definitief op en laat zich gewillig naar het schepnet dirigeren.

Als ze boven de zeventig centimeter uit komen, dan worden ze ineens heel anders. Ze krijgen iets woests over zich, iets barbaars. Ik laat de vis eerst even een minuut of wat op adem komen in het net voordat ik haar naar de onthaakmat draag.

Pa zit dan al op zijn knieën, handenwrijvend te wachten op het moment dat hij zijn meest ultieme vis aller tijden in zijn handen kan houden. Ik kan in dit geval natte ogen niet meer voorkomen en knuffel mijn pa even heel hard. Ik ben zo ongelofelijk blij voor hem. Hij is dat zichtbaar ook.

Hij slaat even de handen voor zijn mond terwijl hij vol bewondering naar een mat vol barbeel kijkt. Wat een enorm beest. Mijn rolmaat vertelt dat de barbeel 74,5 cm lang is. Met afstand de langste barbeel die Henri Haenen ooit zelf gevangen heeft…ook niet aan de Grensmaas.

Ik zet de Korum weegschaal op nul met het lege net erin en weeg dan de vis. Ik kan er niets anders van maken dan 13.09 LB. Dat zou wel heel erg heftig zijn. Dat is een vis van dik over de 6 kilo. Dan is deze nog zwaarder dan die van Tim.

Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik twijfelde aan de juistheid van de weegschaal. De week ervoor gaf deze weegschaal namelijk in eerste instantie tot tweemaal toe een iets hoger gewicht aan dan de weegschaal van Tim, zelfde fabricaat overigens. Daarna was het gewicht wel hetzelfde als op het unster bij Tim.

Eerlijk gezegd maakt het me niet uit. Ik houd het op een 6 kilo vis met een lengte van 74,5 centimeter. Ik heb mijn vader zelden zo gelukkig gezien aan de waterkant, dus mijn dag kon niet meer stuk.

Als het gaat om het poseren met een vis, ga ik me ook niet meer moe maken om pa daarin steeds te corrigeren. Hij houdt alle vissen met zijn enorme kolenschoppen vast zoals hij dat doet. Het is niet anders. ….ik hou van hem…;-) De man is 75.

De tweede van de dag is een stuk kleiner, maar minstens even welkom.

Tien minuten later krijgen we weer een aanbeet. Zoals afgesproken is deze dus voor mij. Ik vang een prachtige barbeel die net geen 70 centimeter lang is. Natuurlijk een mega vette vis, maar als je een kwartier eerder the Godmother hebt losgelaten, voelt dit aan als het toetje…niet meer en niet minder.

Blijkbaar hebben we te maken met een echt bijtuurtje, want niet veel later is het zijn beurt weer om aan te slaan. Vakkundig slaat hij een gat in de lucht. Mis! Ik lach hem keihard uit. Hij ziet er zelf gelukkig ook de humor van in.

Ik meld dat ik denk dat het een kopvoorn aanbeet was. Zo kort en zo hard, vaak zijn dat meunen. Zoals afgesproken zou de volgende aanbeet weer voor mij zijn en dat gebeurt dan uiteindelijk ook.

Bij het scheiden van de markt, verzilver ik een vergelijkbare aanbeet wel en vang ik een kleinere kopvoorn. Ik denk dat dit exemplaar goed zijn best heeft moeten doen om de blok vlees naar binnen te werken, maar het is blijkbaar wel gelukt. De vis leek een beetje op mij……

Een hebberig kopvoorntje.

Het zal niemand hier verbazen dat de radio op 10 stond toen we aan de terugreis begonnen. Conny heeft nog een paar keer opgetreden tijdens de amicale terugreis. Ik denk dat hij wel tien keer op mijn been geklopt heeft om me te bedanken.

Het lijkt wel (en ik haat deze term ontzettend) alsof hij een belangrijk item van zijn “bucketlist” heeft kunnen wegstrepen. Ik beloof heilig dat ik dit woord nooit meer zal gebruiken, maar in dit geval wist ik geen treffender woord op te schrijven.

Tot slot wil ik nog kwijt dat ik vóór de sessie met mijn vader nog drie keer naar dezelfde plek ben teruggekeerd. Tot drie keer toe reed ik met een blank terug naar huis. Het is niet alles goud wat er blinkt.....

Tot volgende keer,
Leon Haenen