Witvisperikelen 105
Goudkoorts deel 4
Door Leon Haenen
Tim haalt zijn montage binnen en bouwt het geheel om naar een screwmontage. Er gaat echter eventjes iets heel erg mis. Terwijl hij op zijn stoel zit, doet hij zichzelf heel veel pijn. De ongelukkige krijgt het voor elkaar om zichzelf zo’n prachtige boilie-naald in zijn bovenbeen te steken.
Hij wilde even een nieuwe onderlijn monteren en kreeg de naald niet lekker door de helicopterrig. Hij schampte uit en boorde de naald niet enkel met een puntje, maar gewoon tot over de helft in zijn bovenbeen.
Ik zie aan zijn kop dat dit echt veel pijn doet. Een paar tellen later staat de man met de broek tot aan zijn knieën en kiest hij ervoor om op mannelijke wijze de naald met weerhaak in een keer uit het been te rukken. Ik besluit maar even geen foto te maken. Dat bloedt effe lekker……………Niet veel later hangt er ook aan zijn haak een grote blok vlees…..
De barbelen zijn gearriveerd, dat is wel duidelijk. Als ik terugkijk naar de foto’s heeft het slechts tien minuten geduurd voordat ook Tim zijn eerste aanbeet van de dag krijgt. Hard en ongenadig. Ik kan het niet anders beschrijven.
Zijn Korum Xpert hengel laat zien dat ook deze stokken gemaakt zijn om grote beesten te temmen. De vis trekt in vier achtereenvolgende korte, maar oersterke runs, meters lijn van de spoel. Tim is in opperste concentratie. Voorzichtig oppert hij dat dit wel eens een goede vis zou kunnen zijn.
Niemand kan dat zo droog mededelen als Tim. Hij kijkt er ok altijd zo quasi serieus bij. Als ik zie hoe de vis zich gedraagt, dan weet ik het wel zeker. Dit is een beste bak. Er lijkt een hele tijd geen houden aan.
Echt wegzwemmen doet de vis niet meer, maar hij 'staat' als het ware aan de overkant van de rivier. Een metertje of dertig stroomafwaarts in de stroming. Dan zwemt de vis opeens stroomopwaarts. In eerste instantie zelfs verder stroomopwaarts dan waar wij staan….om er vervolgens weer in rap tempo vandoor te gaan richting zee.
Een onvervalste 'double'.
Het is lang geleden dat ik een dril van dit kaliber zag. Uiteindelijk moet de vis meter voor meter prijs geven en komt het eindgevecht onder de hengeltop eraan. Ik sta half voor Tim in het water en zie de vis als eerste. Om gek van te worden. Wat een bak. Wat een pens. Enorm .
Voor Ardennenbegrippen een vis die ik nooit eerder in het echt zag. We worden er beiden even stil van als de vis na een lange dril in het net belandt. De stilte buigt om in een ongeloofwaardig lachje.
Ik straal van trots dat ik gelijk had als het om de potentie van de stek gaat en ik straal nog harder om de mastodont die hier ligt bij te komen in het schepnet. Ik mag haar als eerste even uit het net optillen om de haak te verwijderen. Dan til ik haar zachtjes ietsje verder op en laat haar in vol ornaat zien aan Tim.
Ik heb een smile die voor krampen in mijn gezicht zorgt. Een double, we zijn er zeker van. Een double, in de Ardennen. Aan het unster wordt alles bevestigd: 11 LB (1 LB = 453,6 gram….11 x 453,6 gram = 4,989 kilogram).
De vis is niet eens zo onvoorstelbaar lang. Natuurlijk is 74 centimeter een opperbeste lengte, maar deze is hoog…..deze is zo hoog gebouwd, dat zag ik echt nog nooit eerder. De fotoshoot duurt langer dan normaal, maar dat moet iedereen wel kunnen begrijpen.
Tot slot maken we een plaat met de zelfontspanner. Een foto die alles zegt. Een foto van ons drieën. In dit geval spreekt de plaat voor zich. We stoppen heel even met vissen omdat we het even moeten verwerken, het moet effe bezinken.
Tim belt zijn Brits maatje Ade om het goede nieuws te delen. Ik blijf nagenietend in mijn stoel achter. Ik ben best een beetje trots op mezelf. Ik heb de stek gevonden waar de echte ' beren' wonen. Tegelijkertijd ben ik er ook zeker van dat er meer van dit soort plekken in de Ardennen bestaan.
Een uur lang gebeurt er niets meer. Geen enkel teken van leven. Ik was althans bang dat mijn lijnbreuk de vissen verjaagd zou kunnen hebben. Maar niets was dus minder waar. De recordvis van Tim bewees het tegendeel.
We hebben de tijd om de boterhammen op het gemak op te eten. Dat is ook wel lekker. Dan wordt het 13:00 uur en is het nogmaals mijn beurt om op een hele harde aanbeet aan te slaan. Een bak! Ik voel het direct. Het lijkt even of de rivierbodem in beweging komt.
Ik beleef voor mezelf de mooiste dril van de dag. Lang en vermoeiend. Ik kan jullie niet uitleggen hoe groot de vreugde bij ons beiden is, als ook ik een hele fraaie vis mag vangen. Hij is weliswaar lichter en 1 centimeter korter dan de vis van Tim, maar met 9,14 LB en 73 centimeter een waanzinnige vis.
Op 50 gram na geen echte 'double'…
Dit neemt niemand ons meer af. Ik heb hier persoonlijk jaren mijn stinkende best voor gedaan. Ik kan niet uitleggen hoe vet het dan is als de puzzelstukjes op de juiste plaats vallen. Na deze vangst wordt het wederom stil op de stek. Heel stil.
We hebben weliswaar nog drie uur de tijd, maar krijgen geen enkele aanbeet meer. Aanvankelijk blijven we stoïcijns volhouden op dezelfde plek, maar dan komen we op het idee om het toch eens twintig meter verder stroomafwaarts te proberen. Misschien hebben de vissen zich wel stroomafwaarts laten zakken, om welke reden dan ook.
We filosoferen er even lustig op los, maar besluiten de gok toch te wagen. We laten de spullen staan waar ze staan en banen ons een weg door het struikgewas. Echt geruisloos gaat het er niet aan toe, maar goed.
We proberen het hier nog een half uur en dan gaan we stoppen. Als Tim zijn aas de rivierbodem bereikt, duurt het welgeteld tien tellen voordat hij een enorme beuk op de hengeltop krijgt. Hij haakt gewoon weer een hele goede vis. Wederom barbeel. En een hele beste zo te zien.
Als ik een paar minuten later arriveer met het landingsnet komt de vis aan het wateroppervlak. Ook dit blijkt weer een zeventiger te zijn die we niet wegen omdat het er niet naar uitziet dat deze kans maakt de op de felbegeerde titel 'double'.
We sluiten de dag af met zes vissen. Stuk voor stuk machtig mooie rivierbewoners. We zijn hier nog lang niet klaar. We hebben slechts een tipje van de sluier ontrafeld. Ik ben er zeker van dat we dit jaar nog meer kostbare beesten zullen ontmoeten die uit dit machtige stuk van de rivier tevoorschijn komen.
Tot de volgende week
Leon Haenen
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
