TotalFishing

Witvisperikelen 101

Goed voorbeeld doet goed volgen…

Door Leon Haenen

Het was mijn vader die mij 35 jaar geleden kennis liet maken met de sportvisserij. Ik kan het me allemaal ontzettend goed herinneren. In die tijd 'leende' ik vooral veel hengelsportmateriaal van mijn pa…en later ook van mijn grote broer.

Ik weet nog goed dat ik terugkeerde van een paar uur vissen aan het zogenaamde meetstation in Eijsden en dat ik al teruglopend de hengeltop van de kostbare zeshoekige splitcane hengel van pa vakkundig in de grond boorde…..al rennend…..ai ai ai….hij had middagdienst en wist van niks………krik krak…

Ik viste in die tijd ontzettend veel en vaak aan de Maas, vlak bij ons huis. Wij woonden op nog geen 100 meter van de oevers van de Maas. Na een paar jaar was ik een van de eerste vissers in ons dorp die met een echte matchhengel op pad ging.

Ik struinde de oevers af op zoek naar kopvoorn, brasem en voorn. Ik ving toen wekelijks een paar prachtige kopvoorns met een zelf gevangen worm of een handje maden uit de doos van pa. Vissen ben ik, naast het stappen in die tijd, altijd blijven doen.

Mijn eerste wedstrijd bij HSV ’t Rutske, pa geeft les.

Het was mijn vader die me kennis liet maken de wedstrijdvisserij. Jarenlang heb ik bij de lokale hengelsportvereniging 'het Rutske' (het voorntje) samen met mijn vader en mijn broer mee gestreden om het clubkampioenschap en het zogenaamde jaarlijks terugkerende festijn dat 'coupe beaucoup' genoemd werd.

Het waren schitterende tijden. Niet in de laatste plaats omdat de oude Maas in die tijd nog echt hard stroomde. Nu moet je al geluk hebben als de Maas lekker stroomt. Ik weet nog dat een vis als kopvoorn niet meetelde bij wedstrijden. Die gold als beschermde vissoort.

Elke week werden deze schoonheden gevangen aan de vaste lat van 9,5 meter, maar ze telden niet mee en dus werden ze als enigszins vervelend ervaren. De kopvoorn is nu zo goed als verdwenen op de Maas. De winde is in opkomst. Er zit nu roofblei en de laatste snepen en barbelen die op dit stuk Maas zwemmen zijn zo goed als onvindbaar. Er zwemmen er wel nog een paar rond, maar niet meer zoals 20 jaar geleden. Enfin….

Het meetstation in Eijsden.

Ik wil alvast een tipje van de sluier oplichten als ik zeg dat ik het komende jaar op zoek wil gaan naar die zoekgeraakte vissen. Een bevriende roofvisser vangt af en toe per ongeluk een barbeel aan een shad en hij vertelde me dat hij ook snepen heeft zien zwemmen.

Gelet op de plek waar hij over spreekt, is het voor mij een erg aannemelijk verhaal. Het is alleen allemaal niet zo lekker bereikbaar.

Er gaat een redelijk 'ironman'-gehalte van uit om daar aan het water te komen. Maar het zit opgeslagen in mijn hoofd. Het moet er een keer van komen.

Het was mijn pa die mij voor het eerst meenam naar de Ardennen. Ik was net 15 jaar geworden, toen ik voor het eerst een weekend mee op kamp mocht. Voor de volwassenen was het een happening op die amateuristische camping aan de rivier. Er werd ontzettend veel gelachen en gedronken. Vaak was het Jeu de Boules toernooi belangrijker dan het vissen, maar ook dat hoorde bij zo’n weekend.

Mijn pa en mijn broer zouden een boek kunnen schrijven over alle anekdotes die ze daar beleefd hebben. De Semois was de eerste rivier waar ik barbeel ving. De liefde die ik voor de Ardennen in de loop der jaren heb opgebouwd is niet te beschrijven.

Vandaag ga ik sinds lang weer eens met Pa op stap. Eigenlijk zijn de rollen omgedraaid. Hij gaat sinds een aantal jaren met mij op stap. Pa is erg conservatief in zijn methoden. Hij neemt maar lastig dingen aan.

Samen de Ardennen in. We hebben serieuze weersverandering gehad. De temperatuur is serieus gedaald en ik weet uit ervaring dat dit funest is voor de barbeelvisserij. Als het weer een tijdje zo koud blijft, dan is er niets meer aan de hand, maar de overgangsfase is vaak vervelend.

Maar ja, wat is in deze vervelend? Wat is er vervelend aan om een natuurlijk gebied in te rijden? De laaghangende ochtendnevel, de prachtige oer-rivieren, de vogels, enfin te veel om op te noemen. Het is iets wat mij never zal vervelen. Nooit!

De sfeer in de Ardennen zal nooit gaan vervelen.

Van ver zie ik al dat het water laag staat en dat de rivier kraanwater transporteert. Het wordt lastig. Dat weet ik al voordat we van start gaan. Maar net als bij voetbal geldt …er komen altijd kansen.

Ik besluit zelf om lichter te starten dan normaal. Vanaf de voerkorf tot aan de onderlijn. Het mag vandaag lichter ( 60 gram) en de onderlijnen worden langer en subtieler.

Voor het eerst in mijn carrière heb ik mijn pa zover gekregen dat hij zijn hengel en spullen thuis heeft gelaten en dat hij het eens wil gaan proberen op een ietwat modernere manier. Hij gaat zowaar met een van de Victory stokken uit het handje vissen.

Ik monteer ook zijn hengel. Ik kan me niet herinneren dat hij ooit met een hair heeft gevist…Hij voelt meteen dat -ie hier kwaliteit in zijn handen heeft. Hij raakt er niet over uitgesproken. Pa heeft natuurlijk wel smaak…;--)….toch mam?

Ik week een doos met pellets en besluit om even niet te voeren. Eerst even kijken of er iets rondzwemt. Daar hoef ik niet lang op te wachten, want ik krijg binnen 30 seconden de eerste tikken op de hengel. Op professionele wijze sla ik mis. Grappig. Niet veel later krijg ik weer een tik. Deze is wel raak. De eerste barbeel van de dag ligt binnen tien minuten op de oever.

De eerste vis van de dag.

Dat had ik niet verwacht. Op het gemak monteer ik een tweede hengel. Vandaag de Kevar Barbel-stok meegenomen met de 1.5lb avon top erop….Als kers op de taart vis ik met de Ray Walton Rolling pin.

Mocht er een kopvoorn zijn die zich vergist, dan wordt het genieten geblazen. Ik wil met de tweede hengel zoals bekend stroomafwaarts vissen. Ik wil ook kopvoorn. Vandaag heb ik een zakje DSK cheese plus Bopells meegenomen.

Ik bewaar deze in kleine zakjes in de vriezer zodat ik er lang plezier van heb. Ik breek de eerste bol doormidden en monteer er dan van een tweede bol driekwart deel bij. Uiteindelijk is het een forse hap. Ik ben er zeker van dat het mijn targetvis niets uit maakt. De kopvoornmuil weet hier wel raad mee.

Dat weet ik zeker. Voordat ik de Bopells in het water dump, laat ik ze even dippen in de Cheese Plus Baitboooster. Het is een lange naam voor een flavour, maar die meurt fantastisch.

De DSK Cheese plus Bopell.

Tien minuten later zie ik pa zijn eerste aanbeet krijgen en verzilveren. Hij zet echter net teveel druk en lost de vis in het aquarium-water op de stek. Haak weg. Daarna wordt het heel lang stil. We hebben maar een uur of vijf de tijd en pa is niet van het verkassen. Een vis lossen is vaak funest. Vandaag in elk geval wel.

Ik zit twee meter naast mijn vader te vissen. Het valt me op dat hij heel vaak vasthangt en ik niet. Hij draait constant de lijn een klein beetje binnen, maar hij vergeet daarbij de korf van de rivierbodem te tillen. Hij sleept het geheel over de rivierbodem.

Ik leg hem uit dat het zo niet moet. Maar ja, hij is niet voor niks al 76 jaar. Hij kijkt me aan met een blik van: jongentje, ik weet wel hoe het moet hoor!

Waanzinnige combinatie!

Als 48-jarige heb ik nog heel veel ontzag voor mijn pa. Dat zit nou eenmaal in het systeem. Ik glimlach eens naar hem en laat hem maar zijn gang gaan. Als ik even later een nieuwe onderlijn aan pa zijn hengel aan het monteren ben, zie ik mijn 'kopvoorn' hengel vervaarlijk naar voren hellen. Op een gewelddadige wijze.

De enige aanbeet van de dag. Goud waard dus! Als ik behendig en atletisch van de grond opsta….ahum….om de hengel uit de steun te grissen is het al te laat. Weg vis. Ik denk echt dat dit een kopvoornaanbeet was. Jammer.

Ik zei het al, kansen krijgen we altijd. Niet veel later leggen we het bijltje erbij neer en pakken we in. De weg terug naar huis is voor pa als een trip 'down Memorylane'…. Ik neem hem muzikaal gezien mee terug naar de 70er en vroege 80er jaren. Hij wordt getrakteerd op de Eagles, Meatloaf, The Police, Queen. Ik eindig met Nazareth en hun grote hit Love Hurts. De muziek waar hij me mee heeft groot gebracht.

Bij elke plaat heeft Pa een verhaal. Schuddend van het lachen zit hij naast me in de auto. Als Queen “I want to break free” inzet, maakt pa een beweging met zijn handen als of hij de tap opentrekt en een pint tapt.

Ik hou van hem. Ik hou van zijn manier van doen en laten. Ik geniet met volle teugen. Nog lachend van de laatste vunzige opmerkingen uit zijn mond zet ik hem thuis af. Mijn moeder staat hem al buiten op te wachten. Ik neem afscheid met de opmerking dat ik hem weer geklopt heb. Hij neemt zonder om te kijken afscheid met de middelvinger omhoog.

Tot volgende week

Leon Haenen