TotalFishing

‘WitvistPerikelen’ (1)

Door Leon Haenen

Nog maar een paar weken en dan zit het winterseizoen er in de Ardennen weer op. Dus nog even snel die laatste weken profiteren van de geweldige Belgische rivieren en haar prachtige onderwaterbewoners.

Nog een paar weken genieten van geweldige rivieren en prachtige bewoners.

Als Frans me zondagochtend komt ophalen sta ik al lang en breed in de startblokken en onderweg bespreken we de mogelijkheden van vandaag. We besluiten in elk geval om twee stekken te bevissen; een bestaande waarvan we zeker weten dat we een grote kans hebben om barbeel te vangen, én een stek die nog helemaal ontmaagd moet worden. Aan ons de eer…

Op mijn verzoek starten we op de bekende stek. Ik snak naar een heerlijke aanbeet en start als vanouds. De hengel in de hand met daaraan een eenvoudige montage, een schuivend zinklood van een gram of 50, een kraaltje en een wartel met daaraan mijn onderlijn. Vandaag vis ik met de lunchworst op de haak.

Het hoge water heeft de stek enorm veranderd. Er is een enorme grindbank ontstaan die me een goed beeld geeft van de bodemstructuur en in gedachte zie ik mijn aasje al op de rivierbodem liggen. Vrij snel voel ik een paar voorzichtige tikken. Duidelijk vis, duidelijk barbeel zelfs. Korte, felle tikken op de hengeltop.

Het is allemaal te weinig om aan te slaan. Een onbeschrijfelijke kick krijg ik er van. Een paar inworpen later vertrekt een vis heel fel met mijn aas. Sla aan en binnen een tel staat mijn Fox hengel van 1.5lb in de parabolische stand. Een pracht van een kopvoorn heeft mijn dag nu al goedgemaakt.

Een pracht van een kopvoorn heeft mijn dag nu al goedgemaakt.

Niet voor niets een van mijn favoriete witvissen. Op licht materiaal zorgt deze alleseter voor topsport en na een paar fototootjes mag de vis direct terug. Vreemd genoeg vangen we op deze stek niet zo vaak kopvoorn, het is in elk geval de eerste tijdens al die wintersessies in de Ardennen.

Een paar uur later besluiten we toch de nieuwe stek uit te gaan proberen. Omdat we licht bepakt reizen zijn we binnen een paar minuten bij de andere plek die zich enkele kilometers verderop bevindt. Nog steeds is het de Amblève waar we ons heil zoeken. De nieuwe stek is er een die niet gemakkelijk te bereiken is, enig loop- en ploeterwerk door de struiken is noodzakelijk om aan het water te komen.

Wat een rust… wat een natuur. Qua belevingsgraad is dit wel een ultieme locatie, daar zijn we het direct over eens. Vol goede moed starten we met vissen. De stroming ligt vooral aan de overkant van de rivier, daar gaan we vissen. Binnen 10 minuten rolt het aas over de bodem, we krijgen een paar goeie aanbeten. Ik sla mis op een onvervalste aanbeet van een kopvoorn.

Wat een rust, wat een natuur…

Frans mist een serieuze aanbeet aan de overkant van het water. Net als ik kijk trekt zijn hengeltop serieus krom. Hier gaan we de komende tijd nog meer tijd insteken, deze plek heeft potentie. We houden het een paar uur vol. Beiden willen we graag een barbeel aan de kant krijgen vandaag, dus besluiten we de laatste uren te besteden op bekend terrein.

Ik denk dat we tien minuten staan te vissen als ik een onmisbare aanbeet van een barbeel krijg. Een onvervalste barbeeldril volgt, hier kwamen we voor. Grappig dat het ook nu weer zo snel lukt. Het water voelt ijskoud aan en beiden klagen we over koude handen. De oostenwind zorgt voor een schrale huid.

Geweldig dat het ook nu weer zo snel lukt.

Even later slaat Frans aan… een dikke winterbarbeel zorgt voor de eerste echte test van de hengel die Frans vandaag bij zich heeft, de Dutch Master River. Ik kende de hengel niet. Hij voelt goed aan, ziet er ook goed uit tijdens de dril. Frans zegt niet ontevreden te zijn over de drilkwaliteiten van de hengel.

Kort daarna hangt nummer vier van de dag er bij Frans aan, een minstens zo dikke vis laat hem alle hoeken van de Amblève zien. Ik krijg geen enkele aanbeet meer. Probeer het nog even met een dubbele 10 mm pellet op een hair, maar ook dat ontlokt geen aanbeet. Geconcentreerd probeer ik toch een vis te verleiden, maar vooralsnog mag niets baten.

Dan zie ik dat Frans vast hangt en ook los komt. Direct erop volgt een snoeiharde aanbeet. Geweldig, wat een spektakel. Binnen een uur meldt de derde barbeel van de dag zich alweer. En weer is het een grote vis (voor de Amblève). Tevreden kijkt de Brabander in de lens. Ik geniet gewoon met hem mee.

Frans kreeg van deze barbeel een uitgebreide rondleiding door de rivier.

De dag is wederom geslaagd. Een half uur voor het eind slaat Frans weer toe. Zijn vierde barbeel wordt even later met de hand geland. Hij vist met een hele andere lunchworst dan dat ik doe, zijn aas is veel taaier, ruikt veel minder en ziet er veel bleker uit. Hij heeft het destijds uit Engeland meegenomen. Het spul is hier niet te koop.

Vind het ongelofelijk dat hij er zo succesvol mee is, maar het is wel zo. Terecht is hij er zuinig op. Een andere opvallende zaak is vandaag dat er erg weinig materiaal verspeeld wordt op dezelfde plek waar Frans de afgelopen weken zoveel materiaal heeft moeten afstaan aan de rivier. Wellicht heeft de waterstand en de stroomsnelheid hier ook mee te maken, zeker weten we het allebei niet.

Al filosoferend over het vissen rijden we terug en uitgepraat raken we niet, dat is een feit…