Weerspiegeling: Stabiliteit en “progressie” in de vangsten.

De weersomstandigheden verlangen al enige tijd dat we ons weerbestendig kleden. En omdat de vissen ons vissers blijven "roepen" geven we gehoor aan die noodzaak en trekken er op uit.

Zodra ik in de gelegenheid ben en het weer geen obstakel is, ga ik het water op. Dit geeft me ook meer vertrouwen in de locaties die ik met mijn gasten afspreek.

Met de afspraak met Guido in het vooruitzicht ga ik op verkenning. De stek laat zien dat er volop vis aanwezig is en nu moet ik dus uitzoeken of ze trek hebben in hetgeen ik hen voorschotel. Dikwijls is dit toch meer van hetzelfde, het vertrouwde. Af en toe wijk ik er wel van af, maar doorgaans niet erg lang als snel succes uit blijft.

Vandaag werp ik naar de oever, maar ook wel op het midden. Gewoon om te kijken of de vis genegen is mijn shadje te grijpen. Dit lukt vandaag dus niet en ook het slepen met dieplopende pluggen kan ze niet bekoren. Maar wat dus wel weer lukt, is het verticalen. In eerste instantie kleinere snoekbaarzen, die  dikwijls voortijdig lossen.

Heerlijk om hiervan deel uit te kunnen maken.

Toch lukt het vandaag om er meerdere te vangen en als er dan plotseling ook nog een paar mooie formaten binnen komen, voel ik me gezegend. Het maken van foto's van vissen in het net of op de meetlat geeft me te weinig voldoening om er nog tijd aan te besteden en dus blijven de foto's beperkt tot de ondergaande zon.

Wanneer ik zover ben om dit tafereel vast te leggen, heb ik 12 snoekbaarzen kunnen vangen. Het gaf weer zoveel plezier dat ik haast moet maken om met daglicht te kunnen traileren. Toch neem ik de tijd om nog wat platen te schieten, want deze maken de beleving van deze dag compleet.

Dankbaar voor alweer een schitterende afsluiting van de dag.

Twee dagen later sta ik op de afgesproken tijd bij het station om Guido op te pikken. Dan komt er een appje binnen en verneem ik dat hij zojuist zijn bed heeft verlaten en zich op excuseert. Kan gebeuren toch en daarom laat ik hem weten naar huis te gaan en zijn berichtje af te wachten, wanneer ik hem alsnog kan verwachten. Bij het contact dat ik tussentijds met hem heb, laat ik Guido weten zich vooral niet druk te maken. Ik zit heerlijk aan de koffie een boek te lezen.

Als ik weet dat hij in de trein zit en hoe laat ik hem alsnog kan verwachten, stuur ik de auto met de boot opnieuw naar het station. Deze keer gaat het wel lukken en vertrekken we naar de helling om te water te gaan. Ik heb besloten om terug te gaan naar de stek van twee dagen geleden. Daar aangekomen worden de verticaalhengels in bedrijf genomen. We gaan op zoek!

Gezonde baarzen zijn een teken van een goede visstand.

Het is Guido die als eerste een fraaie baars weet te strikken. Dit is een mooie opsteker, want zo vaak vangen we hier geen baars. Even later is het alweer raak en vangt hij een kleine snoekbaars. Heerlijk hoor als de gast ze weet te vangen. En hoewel het geen schering en inslag is, gaan de vangsten gestaag door. Een dag van werken dat wel, maar met succes. Zoals gezegd met name kleine snoekbaars.

Omdat Guido veel van de natuur weet, ontgaat hem niet veel. Telkens als ik hem ergens op attendeer, heeft hij het al gespot. Ook de vogelgeluiden hebben voor hem geen geheimen. Toch moeten we even gissen naar een koppeltje eenden. Wanneer ze zijn neergestreken, op grote afstand, maak ik een foto en deze zoomen we nadien maximaal in. Dan weten we het zeker: krakeenden. En zo vermaken wij ons.

Als we terug moeten naar de helling in verband met de snel zakkende zon, staat de teller op 13 vissen. Een progressie van welgeteld één vis ten opzichte van mijn voorgaande trip. Maar wat echt telt is het plezier dat we beiden weer hebben ervaren deze dag, ondanks de valse start. We willen beiden snel op herhaling.

Dan is mijn visdag met Jöran aangebroken. de bestemming is dezelfde als die van de twee voorgaande dagen. Mijn functie geheel anders. Ik ben namelijk ingehuurd als "opschepper". Iets dat ik met alle liefde doe, zeker als ik zelf ook nog mag vissen en zelfs niet hoef te varen. Ik meld me dan ook bij Jöran, die de auto met daarachter de Marcraft, al klaar heeft staan.

We weten beiden wat er moet gebeuren om het water op te kunnen en zodoende duurt het niet langer dan absoluut nodig is om de boot te water te laten. Een andere boot is ons net voorgegaan en zoekt zijn heil in de buurt van de helling. Wij gaan rechtsreeks naar onze bestemming, waarvoor we nog een flink stuk moeten varen. Ik ken mijn plek en zit op de bodem van de boot, zodat de schipper vrij zicht heeft.

Direct een flinke snoekbaars om de dag te openen.

Aangekomen op de bestemming gaat de Minn Kota te water en volgen de shadjes. Hoewel we enig geduld nodig hebben, duurt het eigenlijk helemaal niet zo lang totdat Jöran vast slaat op een stevige vis. Ik kan direct aan de slag in mijn functie als opschepper. En vervolgens mag ik na het onthaken ook nog foto's maken. Zo probeer ik mezelf nuttig te maken en ondertussen zit ik ook heerlijk te vissen.

Wij blijven zoeken en vangen nog een vis. Dan gaan we over op backtrollen. Het is weer Jöran die zo een paar mooie snoekbaarzen weet te vangen. Mijn imitatie meerval van zo'n vijftien centimeter lijkt niet aantrekkelijk genoeg. Ooit heb ik deze gekregen en wil er nu ook wel eens mee vangen. Dit zal een volgende keer moeten gebeuren.

Een nieuw aasje is altijd een uitdaging, evenals de weerspiegeling in de bril!

Dan zien we een schip dat wordt geladen, maar ondertussen de schroef laat draaien. Wij ruiken mogelijkheden en begeven ons in het wervelende water. Helaas gebeurt er in eerste instantie niets, maar uiteindelijk wordt onze hoop bewaarheid, een kleine snoekbaars komt binnen.  Zelf mag ik af en toe ook een vis vangen en wordt zelfs beloond met een licht gekleurde baars.

De stek waar we ons bevinden, levert nogal wat kansloze aanbeetjes op. Bij mij manifesteert zich dan ineens een keihard beuk op de hengel. Ik ervaar zelfs pijn in de hand, maar het is allemaal voor niets, want ik kan de vis niet haken. Een tweede poging langs hetzelfde traject blijft onbeantwoord.

Gelukkig mocht Jöran ook meerdere keren de functie van "opschepper" invullen.

Onderweg worden we middels een aanstekelijk geroep geattendeerd op een paar snel langs vliegende vogels. Ik moet direct denken aan de vogels die ik een jaar eerder voor het eerst zag: "witgatjes". Jöran deelt die mening en hiermee is deze dag ten aanzien van de vogels ook al weer een succes. Bovendien zien we regelmatig buizerds in de lucht zweven, loerend naar een prooi.

Wij zien, behalve de signalen op de dieptemeter, nauwelijks iets. Onze verkenners onder water, uit het zicht, proberen de prooi te verleiden. Daarin slagen ze nog een paar keer erg goed. Jöran neemt de grotere vissen voor zijn rekening. Ik stel me bescheiden op, passend bij mijn functie vandaag.  Toch is het aantal van 14 vissen aan het einde van de dag behoorlijk goed verdeeld.

Wat een schitterende baars, deze 45'er.

Schitterend zijn die keiharde aanbeten van een paar flink uit de kluiten gewassen snoekbaarzen. De baars van dik 45 cm spant echter de kroon. Een mooie donkere vis knokt een flink robbertje vechten uit. Deze wordt desondanks in het voordeel van Jöran beslecht.

En zo hebben wij een topdag, die we omkleden met een borrel, koek en soep. Het feest wordt ook nu een halt toegeroepen door de ondergaande zon. We leggen het afscheid tijdens de terugreis vast en minderen derhalve regelmatig even de snelheid. Op de reis naar huis delen we de mening dat het een super visdag was. Een alweer hebben we progressie geboekt, van 13 naar 14 vissen!

 
Hoewel de temperatuur laag is, werkt dit licht verwarmend.