TotalFishing

Weerspiegeling op het water (deel 3)

Leven houdt op waar het niet meer stroomt

Door Johan Caneel

Hoewel ik positief naar het leven kijk en mijn visdag niet snel een negatief accent krijgt bij heftige confrontaties, ga ik die ook niet uit de weg. Bovendien, confrontaties kun je immers niet uit de weg gaan.

Onlangs zagen we bij het traileren aan de overzijde iets bijzonders drijven, maar konden het niet thuis brengen. Waarschijnlijk ging het om uiting ter nagedachtenis. Want toen we nieuwsgierig naderbij kwamen, zagen we een schitterend boeket dat aan de elementen was toevertrouwd.

Iets dergelijks dwingt op de één of andere manier direct respect af. Je weet dat anderen dit hebben bewerkstelligd om iets dierbaars te herinneren. Om iets speciaals tot uitdrukking te brengen. Althans dat veronderstel je, want hoe kun je zoiets zeker weten? Je blijft op afstand en laat het met rust, omdat je een serene nagedachtenis niet wilt verstoren.

Eenzaam dobberend in de wind, weerspiegeld in het water, ter nagedachtenis aan ......

Door deze ontmoeting ging ik eens verder denken aan ontmoetingen met de dood op of in het water. Waar wij bij stil staan is wat zich aan de oppervlakte of op de oever laat zien. Maar wat je niet ziet, dat deert niet. En dit terwijl er in het water dagelijks gedood wordt: “struggle for life, survival of the fittest”.

Dat lijkt wel een andere dimensie. Daar waar allerhande dieren zich voeden met andere dieren is het gewoon. In de natuur is het immers eten of gegeten worden.

Een beeld dat zich alleen in mijn hoofd bevindt en dat niet is vastgelegd, is de vondst van een medemens. Op een mooie zomerse dag waren we het water opgegaan om lekker te genieten. Wij waren natuurlijk niet de enigen die er zo over dachten.

Het was erg druk op en langs het water. Wij voeren rustig langs de oever. Terwijl mijn echtgenote wat las, rond keek en van de zon genoot, trok ik een plugje mee. Zo af en toe vergreep een baars zich eraan.

Plotseling realiseerde ik me dat wat ik in mijn achterhoofd altijd voor mogelijk had gehouden, nu realiteit was geworden. Ik liet weten dat alles nu even ophield en dat 112 gebeld moest worden.

Ons werd gevraagd om ter plaatse te blijven terwijl de waterpolitie onderweg was. Dan zie je ineens hoe leven en dood aan elkaar voorbij kunnen gaan. Achter je weet je het stoffelijk overschot van een medemens en voor je wuiven mensen naar je en maken plezier.

Achteraf bleek het om een suïcidaal persoon te gaan, die slechts enkele uren in het water lag. De slachtofferhulp die ons werd aangeboden, achten wij niet nodig. Het weten waar het hier om ging, was voldoende om het een plek te geven. Een gevoel van dankbaarheid bleef over. Dankbaar dat de familie een lange periode van onzekerheid bespaard is gebleven.

Bij zo'n kolossale snoek sta je wel even stil.

Ons vissershart wordt echter ook geraakt door die grote dode snoek die daar op het basalt ligt. Dit is niet zoals wij ons dat wensen; een gezond dier dat zijn plaats inneemt in de keten van het leven onder water en dat jonge snoek voortbrengt.

Een dier waar ons vissershart sneller van gaat kloppen, wanneer we een dergelijk exemplaar kunnen drillen en de herinnering van de vangst vast kunnen leggen, zonder dat het leven ophoudt. Mogelijk met de volgende spreuk in gedachten: “Oh God, give me the grace to catch a fish so big, that I never have to lie.” Dit gebed zal met betrekking tot dit dier helaas niet meer verhoord kunnen worden.

Een dergelijk dier wil je toch in leven zien!

Een andere ontmoeting met de dood deed zich voor door de vondst van een dode bever in de Maas. We hebben ze heel lang gemist in Nederland en nu ze terug zijn, past dit beeld niet ons plaatje. En toch is het dus zo! In de veronderstelling dat betrokken instanties wellicht geïnteresseerd zouden zijn, kwam ik bedrogen uit. Op een melding, kwam geen enkele respons. Wellicht heb ik teveel geromantiseerd?

Een wake voor een dode gans?

Of dieren stil staan bij de dood, dat weet ik niet. Maar een beeld dat ik tegenkwam zou dit kunnen doen vermoeden. Ter hoogte van de plek waar een dode gans dreef, hadden meeuwen zich verzameld. Alle paaltjes waren bezet. Ik kan me niet voorstellen dat zij voedsel zagen in dit dode dier. Maar wat was dan de betekenis van dit tafereel?

Dat dergelijke ontmoetingen aan en op het water voor meerdere uitleg vatbaar zijn, is me ondertussen wel duidelijk. Datgene dat in mij boven komt is een weerspiegeling van persoonlijke beleving. Niet objectief, maar gebaseerd op mijn manier van kijken, ervaren en denken. En dat is goed wat mij betreft. Door de bril van iemand anders gezien, heeft het wellicht een andere betekenis.