Weerspiegeling op het water (deel 2)

Door Johan Caneel  

 

'Van het concert van het vissen, krijgt niemand het programma'. Deze spreuk is afkomstig uit de nalatenschap van mijn vader en blijkt telkens opnieuw van toepassing. Ook tijdens het gidsen zie ik me voortdurend voor verrassingen geplaatst. Doorgaans hele prettige.  

 

Met mijn 60+ levenservaring, weet ik ondertussen ook dat tegenslagen nodig zijn om het leven zinvol te laten blijven. Met andere woorden: zonder teleurstellingen kun je niet optimaal genieten. Zonder verrassingen wordt het leven saai. Vergelijkbaar met vissen dus.

 

Zoals vele van mijn lotgenoten, getroffen door het ongeneselijke visvirus, tref ik zoveel mogelijk voorbereidingen om het nieuwe seizoen goed door te komen. Zo breng ik de boot tijdig voor onderhoud naar de dealer, opdat de motor weer geruime tijd optimaal kan functioneren.  

 

'Van het concert van het vissen, is ook geen programma bekend.'

 

Onlangs heb ik helaas ervaren dat  het een machine blijft, die je desondanks voor verrassingen kan plaatsen! De trips die ik met mijn gasten maak, probeer ik goed voor te bereiden, zodat de verwachtingen goed afgestemd zijn op de mogelijkheden. Dat dit desondanks verkeerd kan gaan, daar dien je rekening mee te houden. Vervolgens rijst natuurlijk de vraag hoe te reageren op dergelijke situaties.

 

Als na de eerste visdag blijkt, dat er geen overnachting is geregeld  tijdens de tweedaagse trip, wat dan te doen? Rondbellen natuurlijk om nog ergens iets te regelen. Je verwacht dergelijke dingen niet, maar toch gebeuren ze. Je regelt het alsnog. 

 

Zou ik zelf op een dergelijke manier op pad gaan? Nee dus. Maar wie ben ik?  Misschien wel te goed georganiseerd? In ieder geval weet ik wel dat ik het er niet op aan wil laten komen en me bezwaard zou voelen als de gids hals over kop nog iets moet regelen. 

 

Temeer als je geen vreemde talen beheerst. Toch voel ik ook iets van respect, omdat de betreffende mannen onzekerheden voor lief nemen, die ik niet aan zou willen gaan. 

 

Gasten die de gids verrassingen bezorgen en een gids die hen verrassingen bezorgt.

 

Wat te zeggen van die haak in het been, die er niet meer uit wil. Ondanks alle waarschuwingen dat de rondslingerende pluggen voor ellende kunnen zorgen, gaat het dus toch mis. Bij het landen van een snoekbaars, blijkt het been de haak van één van die pluggen te hebben gevonden en zich er stevig mee te hebben verbonden! 

 

Tja en dan wil die er natuurlijk niet weer uit. Dan zet ik mijn eigen ervaring in en druk de haak door de huid en verwijder de punt met weerhaak. Klusje geklaard. Desinfecterende zalf en een pleister erop en klaar is “Kees”.  

 

Bij thuiskomst krijgt het slachtoffer van zijn vrouw, die in een ziekenhuis werkt, te horen dat hij alsnog naar de dokter moet! Dat heeft hij niet gedaan, want zo ernstig was het ook weer niet. Wat te denken van het moment dat ik in Canada in de wildernis viste en mezelf haakte. Geen dokter in de buurt hoor, dus is het credo “jezelf redden en zorgvuldig te werk gaan”.

 

Dan heb je van die onverwachte zaken als gesloten trailerhellingen. Je denkt het allemaal te weten, maar zo werkt het nu eenmaal niet. Bij weigerende slagbomen of tijdelijke – dan wel definitieve afsluitingen moet je het hoofd erbij houden en op zoek naar alternatieven. 

 

Dat betekent soms dat het programma omgegooid moet worden. De ene keer lukt me het beter dan een andere om slagvaardig tot oplossingen te komen. Maar dan ben je doorgaans niet alleen, want gasten weten veelal spontaan oplossingen aan te dragen. Hoe fijn is dat! Niet in de stress omdat er iets anders loopt dan gepland. Die vissen laten zich immers  ook niet plannen.

 

Jonge gasten waar je  van kunt leren.

 

Inmiddels is me dus duidelijk dat je blijft leren en dat je ook van de gasten kunt leren. Ook van jonge gasten. Misschien juist wel van hen. Die andere generatie, die anders naar de dingen kijkt. Of gasten die over specifieke technische kennis beschikken. 

 

Hoe fijn is het als gasten de teamspirit ervaren en je samen tot oplossingen komt. Natuurlijk streef je naar een perfecte dag, maar toegeven aan rimpelingen en deze samen slechten kan heel positief zijn.

 

Het allermooiste is natuurlijk als het je lukt de teamspirit van de vissen op te wekken, zodat je gewillig meewerken aan een mooi resultaat. Een spel van het aanleren of inzetten van bepaalde vaardigheden en inzichten, die leiden tot een zodanige presentatie dat actieve vissen er ook in geloven en het aas te grazen nemen.

 

Dit kleine aasje vond een grote bek.

 

Ook bij de keuzes betreffende het in te zetten kunstaas, geldt weer dat verrassingen kleur geven aan het geheel. Aasjes die bestemd zijn voor een klein bekkie, maar die worden verslonden door grote vissen, waarvoor het niet bedoeld was. En omgekeerd natuurlijk. 

 

Stel je toch eens voor dat alles naar verwachting verloopt. Geen uitschieters naar boven of naar beneden. Dan is het vissen toch helemaal niet leuk meer. Dan er ervaar je toch geen voldoening aan bijvoorbeeld die ene vis, die de hele dag goed maakt.

 

Mooier is het als je altijd kunt genieten, ongeacht het resultaat. Dat je tegen je maat kunt zeggen: “We hebben heerlijk gevist.” We zijn heerlijk buiten geweest. Actief en ontspannen bezig met de invulling van het programma van het concert dat 'Vissen' heet. Iedere voorstelling is weer anders en jij neemt er aan deel..