Weerspiegeling 21: Pluk de dag

Pluk de dag

Lange tijd zie je geen kans een nieuwe weerspiegeling op papier te krijgen en dan ineens gebeurt er iets en schrijf je als vanzelf.

Je hebt ineens weer iets dat je moet uitten, alsof je een uitlaadklep nodig hebt. Niets bedacht, geen verhaal gesmeed; nee, het komt er gewoon uit, omdat je het idee hebt dat hetgeen jou heeft geraakt een weerspiegeling verdient.

Een weerspiegeling in de zin van terugkijken op mensen die er niet meer zijn., maar dan in de zin van de betekenis die ze voor jou hebben gehad . Wat is er veranderd in jouw manier van kijken naar de wereld om je heen. In dit kader vind ik de uitspraak van een psychiater heel treffend: “Hoe iemand doet, is vaak niet hoe iemand is.” Als je mensen beter leert kennen, leer je ze ook beter begrijpen en verandert jouw manier van waarnemen, komt je beter in balans.
 

Een nieuwe dag wordt geboren, klaar om geplukt te worden.

Het is maandag 2 juli 2018 en ik sta aan het graf van Eduard. Zijn beste vriend en diens zoon laten met een paar dragers, de kist zakken. Zijn moeder staat, zwaar leunend op de rollator, toe te kijken. Een broos mensje van voor in de negentig jaren oud. Zij is nu de laatste, want Eduard laat geen partner of nazaten achter. Wat een besef, een oud mensje die alles wat ze heeft voortgebracht, verzorgd en geliefd, achter zich moet laten. Eerst haar man, nu haar zoon. Dit komt wel binnen.

Ik sta daar omdat ik gewoon moest gaan. Dit afscheid was nodig om iets dat belangrijk was in mijn leven af te sluiten. Een ritueel, een ceremonie hoort daar bij. Er zijn weinig mensen aanwezig, ik ken hen niet. Alleen Theo en Stefan, die af en toe mee kwamen om een dag te vissen.  En dan Michel, samen met zijn vader, een jonge knaap, die door Eduard onder zijn hoede was genomen. Zij visten vooral in de thuiswateren. Één keer kwam Michel mee en dat zouden we vaker doen……… Niet dus!


Zo'n moment van geluk.

Het zet mij aan het denken. Op mijn leeftijd, 67 jaar, is het normaal dat je afscheid hebt moeten nemen van je ouders en in een logische volgorde ben jij de volgende in de rij om het aardse leven
achter je te laten. Voor mijn gevoel is dat nog lang niet zover en pluk ik de dagen.

Wat ik me nu echt realiseer is dat Eduard een onderdeel van mijn leven was geworden. Soms was er even geen contact, maar je wist gewoon dat hij er was.  En als het maar even kon, kwam hij weer, om samen te gaan vissen. Hij was geen prater als het om persoonlijke dingen ging. Maar wel een bewogen mens. Een mens met verlangens, die dikwijl werden geblokkeerd door eerder opgelopen teleurstellingen. Dikwijls gemaskeerd door geleverde prestaties , die het zelfvertrouwen opkrikten. “Hoe iemand doet, is vaak niet hoe iemand is.”

 
Ook van andere mensen heb ik afscheid moeten nemen, soms ingrijpend, soms afstandelijker, soms berustend omdat het een einde aan een lijdensweg betekende. Ga ik in mijn hengelsportverleden kijken, dan is het toch dikwijls vreemd. Het gaat te ver hier al hun namen te noemen, mede gelet op de nieuwe privacyregels!! Raar hoor dat je mensen niet meer zonder toestemming zou mogen noemen. Juist dit soort herinneringen houdt mensen levend in de nagedachtenis. Ze leven als het ware voort, maar dat mag blijkbaar niet meer.

Ik kan niet eens meer om toestemming vragen. En dus is hun verleden gewist, behalve voor hen die ze hebben gekend. De foto’s herinneren mij nog aan hen en blijven me dierbaar.

Jan, tevens een interim-collega, die mij een “professional” noemde als het om het vissen ging. Zo zag hij mij blijkbaar. Maar wat er echt toe deed was het gedeelde plezier in het varen/vissen. Enkele van zijn oude spulletjes staan in mijn vitrinekast, een kast die vele tastbare herinneringen bevat. Jan was een heel aimabel mens, met ongelofelijk veel kennis en kunde van bedrijfskundige vergelijkingen.  Dit was eigenlijk heel zakelijk / feitelijk. Maar hij kon ook heel goed nuanceren en de humor van absurde situaties inzien.

 

Met Jan in 1994 nabij Loosdrecht

De vertaling van het zakelijke naar het menselijke, vond hij moeilijk. Daar vulden we elkaar goed in aan. Het wederzijds respect leverde ons beiden veel op. Een besef dat mij tot de dag van vandaag aanzet tot samenwerken, maar niet wanneer de chemie, die ik bij hem ervoer, ontbreekt. Helaas ervaar ik dit dikwijls in de hengelsport, waar door tegengestelde “belangen” veel mogelijkheden  onbenut blijven.

Of Theo, die zelf shads maakte en een verwoed visser was. Slechts één keer zijn we samen weg geweest en er stond meer in de planning……………. Wat er niet gepland was, was zijn plotselinge
overlijden, in zijn slaap! Onbegrijpelijk maar waar. Een waarheid die ieder kan treffen. Zijn shads gaan nog altijd met me mee en vangen af en toe een vis. Een vis die je dan aan hem opdraagt.

Wat me bijgebleven is, betreft zijn kleurrijke leven, zowel wat zijn avonturen betreft als de mensen die deel uit maakten van zijn leven. Zo heb ik kunnen ervaren dat verschillen in culturen en leeftijden onneembare hobbels kunnen zijn. Ik was blij niet in zijn schoenen te staan.

Harrie dan, de achterbuurman, met wie ik veel heb gedeeld. Een oude stroper, die altijd een levend visje moest laten zwemmen, ook al was het verboden. De snoekbaarzen die werden geofferd om bij hem thuis een waar feestmaal aan te kunnen richten, begeleid door een glas Chablis. Hij was ook iemand die erg op tijd stond en daar had ik naast mijn drukke werkzaamheden wel eens moeite mee. Dan moesten we ook even schakelen naar het moment dat we samen konden genieten en niet blijven hangen in de vertraging die er aan vooraf ging. Dat ging uitstekend.


Deze vis werd alsmaar groter in Harrie's ogen.

Ook hier weer een geschiedenis die indruk maakte. Erg honkvast, zowel wat het wonen als het werk betreft en zodoende met machtig veel kennis van de omgeving. Helemaal geaard zou je kunnen
zeggen en ontzettend kundig met knutselen en tuinieren. Een echte doener en iemand die niet makkelijk over persoonlijke zaken praat. Tijdens de laatste trip die ik met hem maakte, gaf hij aan
zich zorgen te maken over de stipjes die men in zijn longen had waargenomen. Enkele dagen later overleed  hij in zijn slaap. Veel lijden is hem bespaard gebleven. Harrie heeft me laten inzien dat
kleine dingen er toe doen. Maar ook dat open zijn naar naasten heel belangrijk is, iets wat hem minder goed afging.

Wat te zeggen van Erik, mijn collega visgids. Hij had van die momenten dat het leven hem te zwaar werd. En één van die momenten werd hem fataal. Zij echtgenote zei me later: “het was niet de vraag of het zou gebeuren, maar wanneer!” Met haar heb ik veel van zijn spullen opgeruimd. Het gaf haar financieel weer wat speling. Met Erik had ik geen echte verbinding. Hij zag mij helaas meer als een concurrent dan als een collega. Dit had met zijn kijk op het leven te maken, een leven dat dus te zwaar bleek.

 

Erik,  voor wie het leven te zwaar was.

Ook hier weer een bewustwording ten aanzien van echt persoonlijk contact . Dit was er niet en begrijpelijk. Als het iemand niet lukt om diepgaand contact met zichzelf te maken, lukt het naar
anderen ook moeizaam. Ik heb ook gezien dat muziek maken heel belangrijk voor hem was. Hierdoorhad hij met zijn medemuzikanten ander contact. Verbindingen kunnen dus verschillende vormen
aannemen. Helaas heeft het muzikale contact hem dus evenmin geholpen.

En dan ineens herinner je je Henk weer. Lang geleden leerde ik hem kennen, toen we met de SNB (Snoekstudiegroep Nederland België) naar Norfolk (Engeland) gingen. Hij was het die mij aanzette tot het verzamelen van hengelsportboeken, die mijn boekenkasten nu grotendeels vullen. Henk was 35 jaar oud. Kort na die trip in Engeland zat ik voor het huis in de regen te vissen . Toen kwam er een telefoontje van Barend, de vriend van Henk. Tijdens de visdag een dag eerder was Henk te water geraakt en verdronken……….

 

Henk op The Broads in Engeland

Hem herinner me als een hele rustige, warme persoonlijkheid. Iemand waarbij ik me op mijn gemak voelde. Tevens iemand die mij inspireerde en verder heel veel ruimte bood. Iets dat ik als een
groot goed heb leren waarderen.

Ook komt ineens Auwe Thiemann weer terug in de herinnering. De dag dat er opnamen werden gemaakt voor DMax en ik een camera – / geluidploeg aan boord had, heb ik deze markante figuur
ontmoet. Zelf begeleide ik de boot met Babs Kijewski, die ik daarvoor en daarna vaker heb ontmoet. Maar Auwe overleed slechts een paar maanden nadat ik hem had meegemaakt met de opnamen op de Nieuwe Merwede. Een op het oog kerngezonde man, uiterlijk indiaan, die zomaar heen ging.

 

Auwe, uiterst rechts, vertrok even later naar de eeuwige jachtvelden.

De vergankelijkheid van het leven kwam hier weer even uitdrukkelijk om de hoek kijken. Een mens die bij mij de indruk wekt van iets onaantastbaars en een betekenisvol iemand. Gewoon vanwege de uitstraling, want verder kende ik hem niet. En dan ineens, een maanden later, bestaat deze man niet meer. Zo onvoorspelbaar is het leven, ook mijn leven, dus.

Ik heb er ondertussen nog meer mensen ontdekt die ondertussen zijn overleden en daarmee bedoel ik aan te geven hoe snel je doorgaat en mensen uit beeld raken. Ik zie ze terug op foto’s en denk dan: oh ja die en die.  Zo gaat het dus en zal het iedereen vergaan. Enige tijd na het overlijden weten we het nog, maar al snel gaat alles weer door en laat je het los. De zogenaamde voltooid verleden tijd dus.

 

Eduard plukt niet langer!

En dan terug naar Eduard, die een half jaar geleden te horen kreeg dat hij kanker had. Dan begint er al  iets te knagen. Gaat dit goed komen? Maar de hoop wint en positief als hij was,hield hij de moed er in en gaf ook de omgeving hoop. Na de chemo werd er op een opgaande lijn gerekend, tot ineens andere vitale delen in het lichaam het laten afweten. Voor iemand met weinig weerstand is dit al snel desastreus.

Bij mijn bezoek direct na de chemo ging het nog redelijk goed. Maar toen bleven de reacties op de mail uit en zocht ik contact langs andere wegen. Dat lukte en zo zat ik de middag voor zijn sterfdag bij hem aan bed. Het vissen kwam ter sprake, want dit was de verbindende factor. Die metersnoek die maar niet wilde komen, de meerval, de paling ……………….. en het feit dat het nooit meer terug zou komen. Handen hielden elkaar vast, er waren weinig woorden.

Een weerspiegeling zonder gezichten, wel herinneringen aan personen.

Als je jong bent sta je er nog niet zo bij stil. Het lijkt zo vanzelfsprekend: die volgende keer, die nieuwe kans! Ik ben er nu wel achter dat dit allerminst het geval is. Iedere dag proberen bewust te
leven, te genieten van hetgeen er allemaal is. Morgen kan het voorbij zijn. Om te kunnen genieten is het zaak het leven met volle teugen in te ademen en dat kan niet als je gaat zitten treuren of in
doemscenario’s denkt. Maak het leven de moeite waard en pluk de dag.  

De mensen die er niet meer zijn, bieden dikwijls herinneringen. Herinneringen die een betekenis hebben. Het eindeloze geduld van Eduard, de wetenschap dat het wild zich niet altijd laat zien en dus de vissen ook niet. Het genieten van iedere vis en vooral van de vele foto’s, die hij na afloop van een visdag als een repeterend geweervuur op zijn vrienden afvuurde. Maar vooral dat
gezicht erbij, die glunderende lach. Een lach die nog groter werd als de geadresseerden reageerden.

In mijn gedachten komen ook nog de overleden partners van vismaten en gasten langs. Allemaal jonger dan ik ben. En dus ook een hevige klap voor de achtergebleven partners. Geen luisterend
oor meer wanneer ze thuis komen en geen berichtje overdag om te vragen hoe het gaat. Zo is het leven van vismaten en gasten dus verbonden geraakt met mijzelf. Zo steek ik nu eenmaal in elkaar.

Zo gingen levens voorgoed voorbij. Mijn visdagen duren nog voort en dan is het dus zaak ze zodanig te genieten dat jezelf ook kunt blijven glunderen. Niet altijd natuurlijk, want om van het geluk te
kunnen genieten, moet je het verdriet kennen. Maar om dit te kunnen, moet je bewust leven en herinneringen koesteren, temeer daar we de toekomst niet kennen.